လူမ်ဳိးရွိၿပီး အမည္ေပ်ာက္ေနသူမ်ား။

ေရးသားသူ - မိုးဆု
ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းေဒသ၊ ဧရာဝတီျမစ္ႏွင့္ ခ်င္းတြင္းျမစ္တေလွ်ာက္ ေနထိုင္ၾကသည့္ ရွမ္းနီတိုင္းရင္းသား လူငယ္အမ်ားစုသည္ ကိုယ္ပိုင္စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ကန္႔သတ္ခံေနရသည့္အတြက္ မိမိကိုယ္မိမိ ရွမ္းနီလူမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိသူ နည္းပါးလာေနသည္။ ရွမ္းနီတိုင္းရင္းမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ျမစ္ႀကီးနား၊ ၀ိုင္းေမာ္၊ မိုင္းနား၊ အင္းေတာ္ႀကီး၊ ဖားကန္႔၊ မိုးညွင္း၊ ဟိုပင္၊ ဗန္းေမာ္၊ မိုးေကာင္း၊ မိုးမိတ္၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းအတြင္းရွိ ကသာ၊ ၀န္းသို၊ ႏွင့္ ခ်င္းတြင္းျမစ္တေလွ်ာက္ရွိ ပင္လည္ဘူး၊ ဗန္းေမာက္၊ ဟုမၼလင္းၿမိဳ႕ စသည့္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္း ေနထိုင္သူ ရွမ္းနီ လူဦးေရ စုစုေပါင္း ၅ သိန္းခန္႔ရွိၿပီး၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ကသာခ႐ိုင္တြင္ (၁၀) သိန္းခန္႔ရွိေၾကာင္း ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ အမ်ဳိးသားညီခံတြင္ တင္သြင္းခဲ့သည့္ ရွမ္းနီလူမ်ဳိးစု အစီရင္ခံစာက ေဖာ္ျပေရးသားထားသည္။ စစ္အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ားက ရွမ္းနီစာေပ၊ ဘာသာစကား တရား၀င္ သင္ၾကားခြင့္ ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈပြဲေတာ္မ်ား က်င္းပခြင့္တို႔ကို ပိတ္ပင္ထားသည္သာမက ရွမ္းနီ လူမ်ဳိးစုမ်ား၏ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္းအေပၚ ကန္႔သတ္မႈမ်ား ရွိေနသည့္အတြက္ လူငယ္မ်ားအၾကား စာေပ၊ စကား၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား သိရိွနားလည္မႈ ဆိတ္သုဉ္း ေပ်ာက္ကြယ္မည့္ အလားလာမ်ား ေတြ႔ႀကံဳေနရသည္။ “ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွမ္းနီလူမ်ဳိးဆိုတာ အရင္က မသိခဲ့ဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္း လူႀကီးမိဘေတြ ေျပာစကားအရ သိရတာ။ ရွမ္းနီစာလည္း သင္ၾကားခြင့္အပိတ္ခံထားရေတာ့ စာေရာ၊ စကားပါ မတတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္မိဘေတြလည္း မတတ္ပါဘူး။ အဘိုးအဘြားေတြေလာက္ပဲ တတ္တာ” ဟု ကခ်င္ျပည္နယ္ မိုးညွင္းၿမိဳ႕နယ္၊ နန္းမား ေဒသခံ ရွမ္းနီလူငယ္ စိုင္းထြန္းက ႏုိင္ငံတကာ ျမန္မာသတင္းအဖြဲ႔ (BNI) ကို ေျပာသည္။ အလားတူ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕နယ္၊ ဝိုင္းေမာ္ေဒသတေလွ်ာက္တြင္ေနထိုင္ၾကေသာ ရွမ္းနီလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ဘာသာစကားကို ကြ်မ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာ ေျပာဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း စာေပအေရးအသားတြင္ သိကြ်မ္းသူမ်ား ယခုအခါတြင္ အလြန္ရွားပါးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မိုင္းနားရြာက ကိုစိန္ေမာင္က ယခုလိုေျပာသည္။ “က်ေနာ္အပါအဝင္ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားက စကားကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ရွမ္းစာေပၾကေတာ့ လုံးဝ သင္ၾကားခြင့္မရဘူးဆိုေတာ့ ရြာမွာရွိတဲ့သူေတြအားလုံးလိုပဲ မေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္ၾကဘူး။ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္တဲ့လူႀကီးေတြ လည္း ေသဆုံးကုန္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့” ဟု ေျပာသည္။ ဘိုးဘြားအစဥ္အဆက္ ကိုယ္ပိုင္စာေပ၊ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈမ်ားျဖင့္ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသည့္ ရွမ္းနီလူမ်ဳိးစုမ်ားသည္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၆ အရ ျပည္နယ္သတ္မွတ္ျခင္း မခံခဲ့ရသျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၎တို႔စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ား တျဖည္းျဖည္း တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္လာေနသည္ဟု ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ အမ်ဳိးသားညီလာခံတြင္ တင္သြင္းခဲ့သည့္ ရွမ္းနီလူမ်ဳိး အစီရင္ခံစာတခုက ေဖာ္ျပသည္။ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းတြင္ေနထိုင္ေသာ  ေဒသခံရွမ္းအမ်ဳိးအႏြယ္မ်ားမွာ တိုင္းလိုင္(ရွမ္းနီ) တိုင္းခႏၱီး (ခႏၱီးရွမ္း)၊ တိုင္းေန (ရွမ္းတ႐ုတ္)၊ တိုင္းလုံ (ရွမ္းႀကီး) တိုင္းဂဒူး၊ တိုင္းဂဏန္း၊ တိုင္းဖြန္း၊ တိုင္းဆာ(ေခၚ) မိုင္းသာရွမ္း တို႔ျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ရွမ္းနီလူမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား၏ ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကဒ္ျပားတြင္ လူမ်ဳိးအမည္ေဖာ္ျပရာ၌ ‘ရွမ္း - ဗမာ’ ဟုသာ ထည့္သြင္းေရးသားေစခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ‘ဗမာ’ ဟုသာ ယေန႔အထိ ထည့္သြင္း သံုးႏႈန္းေစခဲ့သည္။ ယခုလို အမည္ေျပာင္း သတ္မွတ္ခံရျခင္းျဖင့္ ရွမ္းနီလူမ်ဳိးစုမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည့္အလားအလာရွိေနေၾကာင္း ကခ်င္ျပည္နယ္၊ အင္းေတာ္ႀကီးေဒသက စုိင္းခမ္းတီ ေျပာသည္။ “အခုမွတ္ပုံတင္လုပ္တဲ့အခါ မင္းတို႔က ရွမ္းစကားလည္းမတတ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ ရွမ္း -ဗမာဆိုၿပီးထည့္ရမွာလဲ၊ ရွမ္းဗမာဆိုတာမရွိဘူး။ ရွမ္းဆိုရင္ရွမ္းေပါ့၊ ဗမာဆိုရင္ ဗမာေပါ့ဆိုၿပီး၊ အခုေတာ့ ရွမ္းနီစကားမတတ္တဲ့ရွမ္းေတြအားလုံး  ဗမာလို႔ပဲထည့္ရတယ္” ဟု ေျပာသည္။ သူက “ရွမ္းနီလူမ်ဳိး ေတြအေနနဲ႔ ဗမာလို႔ မထည့္ခ်င္ေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အာဏာကိုမဖီဆန္ႏိုင္ေတာ့ ထည့္ရတာေပါ့။ လူငယ္ေတြကလည္း ဗမာလိုပဲတတ္ၾကတဲ့အတြက္  တျဖည္းျဖည္း ကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့မယ့္ အႏၱာရယ္နဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရပါတယ္” ဟု ဆိုသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား၏ ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပမ်ားကို ယေန႔ထိတိုင္ တရား၀င္သင္ၾကားခြင့္မရရွိျခင္းသည္ လူမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား အျမတ္တႏိုးထားသည့္ စာေပ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္မည့္ လမ္းစပင္ျဖစ္ေၾကာင္း တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက မွတ္ခ်က္ေပးသည္။ အလားတူ ရွမ္းနီလူမ်ဳိးစုမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ပြဲေတာ္မ်ားကို အာဏာပိုင္မ်ားက လြန္ခဲ့သည့္ ၅ ႏွစ္ခန္႔မွ စတင္ကာ တရား၀င္က်င္းပခြင့္ ပိတ္ပင္ျခင္းခဲ့သည့္အတြက္ လူငယ္မ်ားအၾကား ႐ိုးရာပြဲေတာ္မ်ားအေၾကာင္း သိသူရွားပါးလာေနေၾကာင္း ရွမ္းနီလူငယ္မ်ားက ဆိုသည္။ “က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ႐ိုးရာပြဲေတာ္ဆိုလို႔ ဘာပြဲမွ မက်င္းပျဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာေနပါၿပီ။ ႏွစ္သစ္္ကူးပြဲေတာ္ေတြေတာင္  မက်င္းပျဖစ္တာေတာင္ၾကာပါၿပီ။ ႐ိုးရာပြဲလမ္းသဘင္ဆိုလို႔ ဘာမွမရွိပါဘူး” ဟု စိုင္းခမ္းတီ ကဆိုသည္။ သူက “ဥပုဒ္ေန႔ေတြမွာ ၆ အိမ္၊ ၇ အိမ္စုၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္တာ၊ လာတဲ့ပရိသတ္ေတြကို ဧည့္ခံေကြ်းေမြးတာမ်ဴိးေလာက္ပဲရွိေတာ့တာပါ” ဟု အင္းေတာ္ႀကီးေဒသက အေျခအေနကို ေျပာျပသည္။   ရွမ္းနီတုိင္းရင္းသား အမ်ားစုသည္ ယခင္က တႏိုင္တပိုင္ ေရႊက်င္သည့္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းႏွင့္ သီးႏွံစိုက္ပ်ဳိးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္  အထက္တန္းပညာေရးအဆင့္ ေက်ာ္လြန္ကာ၊ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ သူမ်ား နညး္ပါးေနေသးေၾကာင္း ကခ်င္ျပည္နယ္၊ မိုင္းနားရွမ္းရြာေနထိုင္သူ ကိုစိန္ေမာင္က ယခုလိုေျပာသည္။ “က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြက ပညာလည္းမတတ္ေတာ့ မိဘေတြလုပ္ကိုင္တဲ့ အရက္ခ်က္တာတို႔၊ ဝက္ေမြးတာတို႔၊ အခင္းစိုက္ ပ်ဳိးတာတို႔၊ လယ္ယာလုပ္ကိုင္တာတို႔ပဲ လုပ္တတ္တယ္။ လက္လုပ္လက္စားေတြပဲမ်ားတယ္။ ေလးတန္းေအာင္ရင္ၿပီးတာပဲ။ ဘာမွမလိုဘူး၊ အလုပ္လုပ္စားလို႔ရရင္ၿပီးတာပဲလို႔ ထင္တယ္ေလ” ဟု ေျပာသည္။ ႐ိုးရာစာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ပြဲေတာ္၊ ဘာသာစကားအျပင္ ႐ိုးရာအ၀တ္အစားမ်ားမွာလည္း တျဖည္းျဖည္း ကြယ္ေပ်ာက္လာသည့္အတြက္ ဓေလ့ထံုးတမ္းအစဥ္လာမ်ားကို ထိမ္းသိမ္းလိုသည့္ ရွမ္းနီေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕က အာဏာပိုင္မ်ားပိတ္ပင္ေသာ္လည္း ေႏြရာသီအားလပ္ရက္တြင္ လူငယ္မ်ားကို တတ္ႏိုင္သေရႊ႕ လက္ဆင့္ကမ္း သင္ၾကားေပးရန္ စီစဥ္ထားသည္။ “အာဏာပိုင္ေတြက ရွမ္းနီစာဆိုတာ မရွိဘူးဆိုၿပီး၊ ပိတ္ပင္ခံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွမ္းနီစာေပသင္ၾကားေရးေတြကို ၿမိဳ႕နယ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ေက်းရြာေတြကို ဆင္းၿပီး၊ အသက္ အရြယ္မေရြး သင္ၾကားေပးေနပါတယ္” ဟု ရွမ္းနီစာသင္ၾကားေရးတြင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနသူ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ဗန္းေမာ္ေဒသေနထိုင္သူ နန္းရွန္ဟြမ္က ေျပာသည္။ လတ္တေလာတြင္ ရွမ္းနီစာေပသင္ၾကားေရးကို ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ဗန္းေမာ္၊ မိုးေမာက္၊ ေရႊကူေဒသတို႔တြင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနေၾကာင္း နန္းရွန္ဟြမ္ က ဆိုသည္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ေညာင္ႏွစ္ပင္အမ်ဳိးသားညီလာခံတြင္ ရွမ္းနီအမ်ဳိးသားလကၡဏာေဖာ္ေဆာင္ခြင့္ေပးရန္ ရွမ္းနီေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္သူ ဦးစိုင္းထိန္လင္းက အႀကံျပဳခ်က္ စာတမ္းတေစာင္ တင္သြင္းခဲ့ေသးသည္။ စစ္အစိုးရေရးဆြဲထားသည့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒတြင္မူ တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုတခ်ဳိ႕ျဖစ္သည့္ နာဂ၊ ဓႏု၊ ပအို၀္း၊ ပေလာင္၊ ကိုးကန္႔ႏွင့္ ၀’ တို႔ကို ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရတုိင္းႏွင့္ ေဒသမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးထားသည္။(ရင္းျမစ္။ ။http://burmese.bnionline.net/feature/bni/3687-2010-03-16-13-16-00.html)