နအဖေခါင္းေဆာင္ကို သေရာ္သူ ကဗ်ာဆရာ လြတ္ေျမာက္

 ခ်င္းမုိင္ (မဇိၩမ) ။      ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊကို အာဏာရူးၾကီးဟု သေရာ္သျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၂ ႏွစ္ ခ်ခံခဲ့ရေသာ လူ႔အခြင့္အေရးဆုရွင္ ကဗ်ာဆရာ ေစာေဝ ယေန႔ လြတ္ေျမာက္လာၿပီဟု သူ၏ ဇနီးျဖစ္သူက ေျပာသည္။

ဦးေစာေဝ (၅ဝ ႏွစ္) ၏  “ေဖေဖာ္ဝါရီ ဆယ့္ေလး” ဟူေသာ ကဗ်ာတြင္ ထိပ္စီးစာလံုးမ်ားကို အစဥ္လိုက္ ဖတ္ပါက ̓အာနာ (ဏာ) ရူးၾကီး၊ မႉးၾကီးသန္းေရႊ” ဟု အဓိပၸာယ္ထြက္သျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈျဖင့္ ေထာင္က်ခဲ့ျပီး မႏၲေလးတုိင္း ရမည္းသင္းေထာင္မွ လြတ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဒီမနက္ ၉ နာရီခြဲေလာက္မွာ ရမည္းသင္းကေန လႊတ္ၿပီလုိ႔ သူ ဖုန္းဆက္လာတယ္” ဟု ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚနန္းစန္းစန္းေအးက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။

အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက ဦးေစာေဝကို ေနျပည္ေတာ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ျပီး ယခုအခါ ေနျပည္ေတာ္မွ ကားျဖင့္ ျပန္လာေနရာ ယေန႔ည သန္းေခါင္ခန္႔တြင္ ရန္ကုန္ေနအိမ္သို႔ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္အေျခစိုက္ လူ႔အခြင့္အေရး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ (Human Rights Watch) က ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားၾကားမွ မိမိ၏ အျမင္ကို ရဲဝံ့စြာ ေရးသားထုတ္ေဖာ္ႏိုင္သူ ဦးေစာေဝကုိ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္တြင္ Hellman/Mammett Award ဆု ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။

ကဗ်ာကို ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၁ ရက္ေန႔ထုတ္ အခ်စ္ဂ်ာနယ္တြင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပရာ စာေပစိစစ္ေရးက မေတြ႔ျမင္လိုက္ဘဲရွိကာ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြားၿပီး ရဲက ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၁ဝ ရက္ေန႔တြင္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္း အထူးတရား႐ံုးက ေထာင္ဒဏ္ ၂ ႏွစ္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။

ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည့္ျမန္မာျပည္

အေရွ ႔ေတာင္အာရွရဲ႔စပါးက်ီ
ဒါ …
တေခတ္တခါဆီက
သားတို႔ျမန္မာျပည္လား
ကေလးေတြအကုန္လံုး
ငါ့ကို တခ်ိန္လံုးေမးၾကတယ္။

မဟုတ္လို႔မဆို
ဒါေတြအားလံုးၿပိဳလို႔
အခုဆိုယိုင္လဲ
ငါတို႔ၿပိဳင္လဲ
အေထာက္အကန္မရ
ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မယ့္ျမန္မာျပည္ပါကြယ္။

သန္းငါးဆယ္ေသာျမန္မာျပည္
မွန္းရမခက္ေသာအခ်ိန္အခါဆီမွာ
ဘယ္ေရာက္ဘယ္ေမွာက္
အလိုလို သမိုင္းေပ်ာက္ေတာ့မယ္။

ရဟန္းကိုသတ္
မိစၦာာကိုဖက္လို႔
သာသနာခၽြတ္ယြင္း
ကမၻာမွာ ကၽြန္တြင္းဆင္းရတယ္။

စာသင္ေက်ာင္းသား
ေဝဒနာမ်ားလို႔
လြယ္အိတ္ကိုစြန္႔
ႏႈတ္ကို တြန္ခဲ့ ရေတာ့တယ္။

စစ္သည္ငါးသိန္း
အခုသာထိန္းႏိုင္ေပမယ့္
ေနာင္လာမယ့္ဆယ္ႏွစ္
အခြံႀကီးသာက်န္ရစ္
မ်ိဳးဆက္အသစ္တခု
မင္းတို႔မျပဳစုႏိုင္
တရားမွ မခိုင္ပဲကြယ္။

ေက်းလက္ေဒသအပ်ိဳမ
လူလိုဘဝျဖစ္ဖို႔
အမိေျမကိုစြန္႔
အသိေတြကိုအေဖာ္ျပဳလို႔
မ်ိဳးဆက္ကိုရွာ
အဲဒါ
သူမ်ား ေျမမွာေလ။

ႏိုင္ငံ့ခြန္အား
တို႔လုပ္သားလည္း
ထမင္းမဝ
ခါးမလွ
ကုန္ထုတ္စြမ္းအား က်ခဲ့ၿပီ။

သမိုင္းကိုသိ
အမွားအမွန္ကိုမိတဲ့
တို႔ရဲ႔ဘိုးဘြား
သူတို႔အားလည္း
အကုန္လံုးပ်က္သုဥ္း
ဒီေခတ္မွာ ဆံုးခဲ့ၿပီ။

အလင္းတန္ေဆာင္
ကေလာင္ကိုင္မ်ားလည္း
ဟိုဒီဖိႏွိပ္
ဒီလိုအမိန္႔နဲ႔
ညာဏ္ရိပ္ တိုးတိတ္ခဲ့ရၿပီ။

တို႔ရဲ႔ထမင္းရွင္၊ ေက်းလက္သခင္
ဦးႀကီးတို႔လဲ
မိုးေခါင္ေရေျပာင္၊ ေခတ္အေမွာင္က်
ဒီလိုဘဝထဲ
သားသမီးေတြ ခြဲသြားၾကၿပီ။

ဘြဲ႔ရပညာတတ္
စာတကယ္မွတ္သလား
ကမၻာမွာ သူမ်ားေမးၾကၿပီ။

တိုင္းစြန္႔ျပည္စြန္႔
ဒီလူညႊန္႔ေတြ
ဘယ္အခါျပန္မတုန္း
ငါတခ်ိန္လံုးစဥ္းစားတယ္။

“ထိုင္းမွာကေလးေမြး
သူတို႔အခြင့္အေရး
ဘာေတြေပးသလဲ”
ငါ့ကိုေမးေနက်
ဘယ္လိုေျဖရပါ့။

“ေတာင္ေပၚသားလက္မွတ္
အေမာင္ေဆာင္ထားတသက္
ဒါ …
ေနာင္အတြက္စိတ္ေအး
ေမာင္တို႔ရင္ေသြးအတြက္လည္းပါတယ္” တဲ့။

“က်ေနာ္တို႔တရြာလံုး
ဒီကိုအကုန္လံုးေျပာင္းလာတာ
ေအာ္ … ႏွစ္မ်ားစြာၾကာေပါ့” တဲ့။

“ျမန္မာျပည္ဆိုတာ
ေဖေဖတို႔ ေနခဲ့တဲ့အိမ္
သမီး အိပ္ေတာင္မမက္
ဒီတသက္ …” တဲ့။

“ရြာကိုျပန္သြားေတာ့
အေမတို႔ကိုသနားမိေပါ့
ဒါေပမယ့္ …
ဒီမွာပဲ ေခါင္းခ်
ဘဝက ေျပာင္းမွမရပဲ” တဲ့။

“ဒုကၡသည္ခံယူၾက
တခ်ိန္ခ်ိန္ၾက
ဘဝဟာလွပ
ကြယ္ …
ႏွစ္မ်ားစြာၾကာပေလ့ေစဟယ္” တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ …
လူသားမ်ိဳးဆက္ပ်က္တုံး
အဲဒီလို …
ေခတ္အဆိုးဆံုးမွာ
ကေလးေတြ အေမး
ငါ အၿမဲ ရင္ေလးေနရတယ္
တခါတခါလဲ ဘဝေအး ေသသြားတယ္။

အေရွ ႔ေတာင္အာရွရဲ႔စပါးက်ီ
ဒါ  …
တေခတ္ တခါဆီက
သားတို႔ျမန္မာျပည္လား
ကေလးေတြအကုန္လံုး
ငါ့ကို တခ်ိန္လံုး ေမးၾကတယ္။

မဟုတ္လို႔ မဆို
ဒါေတြ အားလံုးၿပိဳလို႔
အခုဆိုယိုင္လဲ
ငါတို႔ ၿပိဳင္လဲ
အေထာက္အကန္မရ
ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မယ့္ျမန္မာျပည္ပါကြယ္။

၀၀း၃၀ နာရီ (ေမ ၅။ ၂၀၁၀)
သက္ခုိင္
ရင္းျမစ္။ ။မိုးမခ