စုေပါင္းျခင္း၏ ေအာင္ပဲြ

ေမွာင္မိုက္တဲ့ကမာၻမွာ၊ ေစာင့္ေရွာက္မႈကင္းမဲ့စြာ
ပူးေဆြးေသာက အၿပည့္ႏွင့္၊ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနတယ္
ကံဆိုးလွတဲ့၊ ၿမန္မာၿပည္သူ႔ေတြကို
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏိူင္သေလာက္ ဝိုင္းကာကူ …

ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္းေတြပါ
ရင္ထဲက ဂရုဏာကို
မြန္ျမတ္ေသာ ေစတနာနဲ႔
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ထမ္းေဆာင္မယ္ …

ျမန္မာျပည္မွာ ေနထိုင္သူ
အားလုံးေပ်ာ္ဖို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္လို
လူ႕အခြင့္အေရး ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေအာင္
ကၽြႏု္ပ္တို႔ စြမ္းေဆာင္မယ္ …

ဤေျမႀကီးမွာ ေနထိုင္သူ၊ အားလုံးသူတို႔
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို၊ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေအာင္
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကပါစို႔ ။

ဖိႏွိပ္မႈကို တြန္းလွန္းမည့္လူငယ္မ်ား

အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ပင္လံုလမ္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းသည့္ ခရီး…

(က)

တႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးရ၊ ရမည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ရင္း ဖဆပလသည္ လုပ္ေဆာင္၏။ အေျခအေနမ်ားသည္လည္း တႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးရရန္ ေပါင္းဆုံလာသည္။ ဤတြင္ သခင္သိန္းေဖ (ဦးသိန္းေဖျမင့္) တုိ႔ အာသံ၊ မဏိပူနယ္သို႔ သြား၏။ အာသံ၊ မဏိပူနယ္မ်ားက ဘၾကီးေတာ္ မင္းတရားၾကီးလက္ထက္၌ ျမန္မာျပည္ေထာင္စုအတြင္း တည္ရွိခဲ့သည့္ နယ္ေျမမ်ားျဖစ္သည္။ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ ပထမစစ္ပြဲအၿပီးတြင္ ရခုိင္၊ တနသၤာရီေဒသႏွင့္အတူ ၿဗိတိသွ်တုိ႔အား စစ္ရႈံး၍ ေပးလုိက္ရသည့္နယ္မ်ား ......။ ယခုလြတ္လပ္ေရးျပန္လည္၍ ရရွိရန္ အခ်ိန္၌ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ အာသံ၊ မဏိပူေစာ္ဘြားမ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုၿပီး ျမန္မာမ်ားႏွင့္အတူ တေပါင္းတစည္းတည္း လြတ္လပ္ေရး ရယူရန္ ေဆြးေႏြး၏။ အာသံ၊ မဏိပူေစာ္ဘြားမ်ားက ဖဆပလ၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျငင္းပယ္လုိက္၏။

ဤအေျခအေနအား ၿဗိတိသွ်အစုိးရသည္ သိ၏။ ထုိေၾကာင့္ပင္ လန္ဒန္၌ ေအာင္ဆန္း၊ အက္တလီစာခ်ဳပ္အား ခ်ဳပ္ဆုိသည့္အခါတြင္ စာခ်ဳပ္၏ အပိုဒ္-၈ အပိုဒ္ခြဲ (ခ) ၌......

`နယ္ျခားေဒသရွိ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအား ၎တုိ႔၏ ဆႏၵသေဘာထားကို ေရွးဦးစြာ ေမးျမန္းရမည္။ ယင္းသို႔ ဆႏၵသေဘာထားေမးျမန္းျခင္းကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ပင္လံုၿမိဳ႕၌ က်င္းပမည့္ အစည္းအေဝးတြင္ျဖစ္ေစ ေမးျမန္း၍ ဆႏၵသေဘာထား ယူရမည္။ ေမးျမန္းရမည့္အခ်က္က ေတာင္တန္းေဒသ ျပည္နယ္မ်ားအေနႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအစုိးရႏွင့္ ဆက္ဆံေရးကို မည္သည့္ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ ဆက္ဆံလုိေၾကာင္း ၎တုိ႔၏ ဆႏၵသေဘာထားကို ေမးျမန္းရန္ပင္ျဖစ္သည္။´

အဓိပၸာယ္ကား .... ေတာင္တန္းေဒသ တုိင္းရင္းသားမ်ားအေနႏွင့္ ျမန္မာတုိ႔ႏွင့္အတူ လြတ္္လပ္ေရးကို ရယူမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ခြဲထြက္ၿပီး သီးျခားလြတ္လပ္ေရးမ်ဳိး ရယူမလား၊ ဟူ၍ သေဘာထားေတာင္းခံရန္ ျဖစ္၏။

(ခ)

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ပင္လံုၿမိဳ႕၌ တုိင္းရင္းသားေသြးစည္းေရး ညီလာခံတရပ္ က်င္းပ၏။ သမုိင္း၌ ပင္လံုညီလာခံဟူ၍ တြင္သည္။ ပထမပိုင္း အစည္းအေဝးမ်ားကုိ ၆-၇ ရက္မ်ားတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့၏။ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား တတ္ေရာက္ၾကသည္။ သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့ၾက၏။

.... ျမန္မာမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းအားျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းတုိ႔၏ လြတ္လပ္ေရးသည္ ပိုမိုလ်င္ျမန္စြာ ရရွိလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္သည္။
.... ဒီမိုကေရစီနည္းစနစ္အရ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔ ရရွိခံစားေနသည့္ အဆင့္အတန္း အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားကဲ့သို႔ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းတုိ႔လည္း ရရွိခံစားရန္ လုိလားသည္။
.... ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း အမႈေဆာင္ဝန္ၾကီးမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ သက္ဆုိင္ရာ ျပည္နယ္အတြင္း အေရးကိစၥအဝဝတုိ႔တြင္ မိမိတုိ႔သာလွ်င္ တာဝန္ခံ၍ ... ကာကြယ္ေရး၊ ႏုိင္ငံျခားေရး၊ စသည့္ အမ်ားႏွင့္သက္ဆုိင္ရာကိစၥမ်ားကို ျမန္မာမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းတာဝန္ခံ ေဆာင္ရြက္လုိသည္။

ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အစည္းအေဝးဆံုးျဖတ္ခ်က္က ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ အပိုဒ္ ၈- အပိုဒ္ခြဲ (ခ) ကုိ အေျဖေပးၿပီး ျဖစ္သည္။

(ဂ)

ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔အဖြဲ႔ ပင္လံုသို႔ ေရာက္၏။ ဦးတင္ထြဋ္၊ ဆာေမာင္ၾကီး၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလး၊ ဗိုလ္သိန္းေဆြ၊ သခင္ဝတင္ႏွင့္ ဦးေဖခင္တို႔လည္း ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔မွ အတြင္းဝန္ မစၥတာ ေဘာတြမ္ေလႏွင့္ အရာရွိၾကီးမ်ား ......။ ၿဗိတိသွ် နယ္ျခားေဒသ ေတာင္တန္းမင္းၾကီး မစၥတာ စတီဗင္ဆင္တုိ႔လည္း တက္ေရာက္ၾက၏။ ကရင္ႏွင့္ ကရင္နီ ကိုယ္စားလွယ္တုိ႔က ေလ့လာသူမ်ားအျဖစ္ တက္သည္။

ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ အစည္းအေဝးက အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ားေတာ့ ရွိခဲ့၏။ လိပ္ခဲတည္းလည္း အေျခအေနမ်ား ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုး၌ ျပည္ေထာင္စုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိႏိုင္ခဲ့ၾက၏။ တုိင္းရင္းသား ေသြးစည္းညီၫႊတ္ေရးစာခ်ဳပ္ .....။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္......။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေတာင္တန္းကိုယ္စားလွယ္ ၂၁ ဦးတုိ႔ လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ၾက၏။

`ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုလက္ရွိ ခံစားလ်က္ရွိေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆံုးပါးရန္ မည္သည့္ေဒသတြင္မဆို လံုးဝျပဳမူလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အျပည့္အဝရွိေၾကာင္း မူအားျဖင့္ လက္ခံသည္။ ေတာင္တန္းေဒသရွိ ျပည္သူတုိ႔သည္ ဒီမိုကေရစီတုိင္းျပည္မ်ားတြင္ အေျခခံအခြင့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ားဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ရရွိခံစားေစရမည္´။ ဤကား ..... ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ အႏွစ္သာရပင္ .....။

စာခ်ဳပ္ကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္ပါက .......

- ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ား ရွိေစရမည္။
- ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရွိေစရမည္။
- ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ရွိေစရမည္။
ဤသည္ပင္... ပင္လံု၏ သံုးျဖာေသာ အသက္ေသြးေၾကာ .....။ ဤသည္ပင္္... ပင္လံု၏ လမ္းၫႊန္ေျမပံု.....။ ဤသည္ပင္... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တည္ေထာင္လိုသည့္ ျမန္မာျပည္ေထာင္စုသစ္ .....။

(ဃ)

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ NLD သည္ ျပည္သူတုိ႔၏ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကုိ ဖဆပလ ကဲ့သို႔ပင္ ရရွိသည့္ အဖြဲ႔ုအစည္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ဖဆပလ သည္ ၉၅.၃ % အႏုိင္ရရွိခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေမလ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲ၌ အန္အယ္လ္ဒီက ၈၂.၅ % အႏုိင္ရရွိခဲ့သည္။

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ တုိင္းရင္းသားအေရး၊ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ အစဥ္တစိုက္ပင္ သေဘာထားထုတ္ျပန္ခဲ့၏။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ပင္လံု၌ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ တုိင္းရင္းသားအေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၉ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ထုိထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္ကို ပင္လံု၌ပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ လူထုကုိ ရွင္းလင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။

ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၉ က မည္သို႔နည္း .....။ မူသေဘာထားအား ေကာက္ႏုတ္၍ ေဖာ္ျပပါမည္။

`.....ျပည္ေထာင္စုတခုလံုး၏ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး က႑နယ္ပယ္အားလုံး၌ အျပည့္ဝဆံုးေသာ ဒီမိုကေရစီ အေျခအေနမ်ား ေဖာ္ထုတ္ေရးႏွင့္ အစစ္အမွန္ဆံုးေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ တည္ေဆာက္ေရးကို ဦးတည္ေရွးရႈမည္။´

`.... တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအားလံုး ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ က႑နယ္ပယ္အသီးသီး၌ ကိုင္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ရွိေရးကို ဦးတည္ေရွးရႈမည္။´

မူသေဘာထားမ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ရန္ ေယဘုယ် ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကိုလည္း ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ေကာက္ႏုတ္၍ ေဖာ္ျပရလွ်င္ .....

`ပင္လံုညီလာခံၾကီး ကဲ့သို႔ေသာ ျပည္ေထာင္စုၾကီး၏ အနာဂတ္ ခရီးလမ္းၫႊန္မ်ားကို ခ်မွတ္ႏိုင္မည့္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစံု အမ်ဳိးသားညိႇႏႈိင္းမႈ ညီလာခံတရပ္ကို ေခၚယူက်င္းပမည္။ ထုိညီလာခံၾကီးတြင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိး အားလံုး၏ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုး၏ အခြင့္အေရး တန္းတူရည္တူခြင့္၊ လူမ်ဳိးႏြယ္ၾကီးတခု၏ နယ္ပယ္ေဒသအတြင္း မွီတင္းေနထိုင္လ်က္ ကိုယ္ပိုင္စကား၊ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္နယ္ေျမ၊ ေဒသရွိေသာ လူမ်ဳိးငယ္တုိ႔ သီးျခားနယ္ေျမဆုိင္ရာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ စသည့္အေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အမ်ားသေဘာညီမွ်ေသာ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ခ်မွတ္မည္။ ´

ပင္လံုညီလာခံၾကီးကဲ့သို႔ဟူသည္က ထုိညီလာခံသည္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ လံုးဝလႊမ္းမိုးေသာ ညီလာခံကုိ ဆုိလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ အာဏာစက္မရွိရ.... ေသနတ္ေျပာင္းဝမ်ားျဖင့္ ခ်ိန္မထားရဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ေညာင္ႏွစ္ပင္ကဲ့သို႔မဟုတ္ ။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ျပည္ေထာင္စု တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏွင့္ NLD တုိ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ပူးတြဲေၾကညာခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့၏။ ပူးတြဲေၾကညာခ်က္က ......

`တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ လူမ်ဳိးေရးတန္းတူမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးတန္းတူမႈႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အျပည့္အဝ ရရွိေစမည့္အျပင္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကို အာမခံခ်က္ရွိေသာ ျပည္ေထာင္စုကို တုိင္းရင္းသားအားလံုး ေသြးစည္းညီၫႊတ္စြာ ထူေထာင္ရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ျပည္ေထာင္စု တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္တုိ႔က တညီတၫႊတ္တည္း သေဘာတူၾကသည္´

ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အျပည့္အဝ ရရွိေစရမည္ဟူသည္က ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ခ်ဳပ္ဆုိခဲ့သည့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ အႏွစ္သာရ သေဘာတရားပင္ ျဖစ္သည္။

နိဂုံးခ်ဳပ္ပါမည္…နိဂုံးကို … ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ ပင္လံုညီလာခံတြင္ ေျပာၾကားသည့္ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္းျဖင့္ခ်ဳပ္ပါရေစ…

''ျမန္မာမ်ားသည္ ၿဗိတိသွ်၏ ကၽြန္မျဖစ္လုိ၊ ထုိနည္းတူစြာ ေတာင္တန္းလူမ်ဳိးမ်ားလည္း ၿဗိတိသွ်ကၽြန္အျဖစ္ မေရာက္ေစလုိ၊ ထုိ႔အျပင္ ေတာင္တန္းလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျမန္မာ့ကၽြန္အျဖစ္လည္း မျဖစ္ေစလုိ၊ ေတာင္တန္းနယ္ကို ေတာင္တန္းလူမ်ဳိးမ်ားသာ အုပ္ခ်ဳပ္စိုးမိုးျခင္းကို ျမန္မာမ်ားက ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါေၾကာင္း ...."
မင္းဟန္ | ၾကာသပေတးေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၁ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၃ နာရီ ၅၇ မိနစ္
မူရင္း ။ ။ http://www.mizzimaburmese.com/edop/songpa/4775-2010-02-11-07-43-54.html

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ မေမ့ႏိုင္စရာ မိန္႕ခြန္းမ်ား

ယခုကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္မွ်ပင္ လြန္ခဲ့ၿပီးၿဖစ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေပါင္း မ်ားစြာတို႔မွာ ရာ႐ွင္ေပးနည္းစနစ္ကို အသံုးၿပဳေနရတုန္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ထို႔ၿပင္ အေရးႀကီးေသာ ကုန္စည္မ်ား ေဝငွေရးစနစ္ကိုလည္း ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းလာေအာင္ စီမံရန္လိုပါသည္။ ၿဖဳန္းတီးမႈမ်ားႏွင့္ တစိုးလက္ေဆာင္စားမႈမ်ားကိုလည္း ႏိွပ္ကြပ္ပစ္ရပါလိမ့္မည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းၿပည္အတြင္းမွာဘဲ အေရးႀကီးသည့္ ကုန္စည္မ်ားကို စိုက္ပ်ဳိးလုပ္ကိုင္ရန္ စီမံကိန္းတရပ္လည္း ၿပဳလုပ္ရပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စီးပြားေရးအတြက္ ႏိုင္ငံၿခားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံမႈႏွင့္ ပတ္သတ္၍ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထြက္ကုန္ဘက္က ေငြပိုရေအာင္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းႀကရပါလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံၿငိမ္သက္ သာယာေရး ကိစၥကလည္း ႐ွိပါေသးသည္။ ေနထိုင္ေရး စရိတ္ေလ်ာ့ေပါ့သက္သာေရး ကိစၥႀကီးကို ႐ြက္ေဆာင္ႀကရာ၌ ေဆာင္႐ြက္သင့္ ေဆာင္႐ြက္ထိုက္ၿဖစ္ေသာ အၿခားကိစၥမ်ားလည္း ဧကန္ပင္ ေပၚေပါက္လာပါလိမ့္မည္။

ေနထုိင္ေရး စရိတ္ေလ်ာ့ေပါ့သက္သာေရးကိစၥႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ထည့္သြင္းေၿပာၿပခဲ့ၿပီး ၿဖစ္ေသာ အဆိုပါကိစၥမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေၿပာရမည္ဆိုလွ်င္ အေရးမႀကီး မ႐ွိလည္း ၿဖစ္ႏိုင္ေသာ ကုန္စည္မ်ား သြင္းယူမႈဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ မ႐ွိမၿဖစ္ အေရးႀကီးသည့္ ကုန္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ ႐ွားပါးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ စည္းစိမ္ခံကုန္၊ အေရးႀကီးသည့္ ကုန္မ်ားကို သြင္းယူ စည္းစိမ္ခံေနႀကရန္ မလုိဘူးဆိုသည့္ အခ်က္ၿဖစ္ပါသည္။ တိုင္းသူၿပည္သားမ်ားမွ မ႐ွိမၿဖစ္ အရင္းခံလိုအပ္သည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ၿပည့္စံုမႈလိုပါသည္။

အဆိုပါ ကုန္ပစၥည္းမ်ဳိးကိုသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ရေအာင္စီမံေပး၍ စည္းစိမ္ခံ ကုန္မ်ားကို လံုးဝထုတ္ပစ္ဖို႔ လိုပါသည္။ အစိုးရဌာနမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍မူကား ကြၽန္ေတာ္ေၿပာခဲ့သည့္အတိုင္း အခ်ဳိ႕ဌာနမ်ားမွ အမႈထမ္းမ်ား အဆမတန္ ႐ွိေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တစ္ဌာနစီ တစ္ဌာနစီခြဲ၍ ဌာနအသီးသီးမွာ ႐ွိသည့္အမႈထမ္းေတြ ရာထူးေတြဟာ တကယ္လိုသည္ မလိုသည္ကို စစ္ေဆးႀကည့္႐ႈရပါလိမ့္မည္။ ရာထူးမ်ား႐ွိ အမႈထမ္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေနသည့္ အလုပ္မ်ားကို စစ္ေဆးႀကည့္၍ ထိုအလုပ္မ်ားသည္ တိုင္းၿပည္၏ စီးပြားေရးႏွင့္ အၿခားအေရးမ်ားအတြက္ မည္မွ်ေလာက္ အက်ဳိးၿဖစ္ထြန္းေစသည့္ အလုပ္ၿဖစ္သည္ကို ေဝဖန္ႀကည့္ရပါလိမ့္မည္။ ရာ႐ွင္ေပးေရးစနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ဆိုလွ်င္ ရာ႐ွင္ေပးေရးကို လူအမ်ားမႏွစ္သက္ၿဖစ္ေနသည္။ အထူးအားၿဖင့္ စစ္အတြင္း တိုင္းၿပည္အေပၚတြင္ အသားယူ၍ မတရား ခ်မ္းသာလိုသူတို႔က သူခိုးေစ်းဖြင့္ၿခင္း၊ အဆမတန္ အၿမတ္ယူၿခင္း၊ မတရားမႈမ်ားကို ၿပဳလုပ္ၿခင္းေႀကာင့္ပင္ ၿဖစ္သညကို လူႀကီးမင္းမ်ားလည္း သိ႐ွိပါလိမ့္မည္။

ထို႔အၿပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းၿပည္အတြင္း အႀကီးအက်ယ္ ၿဖဳန္းတီးမႈမ်ားကို လူႀကီးမင္းမ်ား ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ၿမင္ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ရာ႐ွင္စနစ္ကို အသံုးၿပဳေနသည့္ အၿခားအၿခားေသာ တိုင္းၿပည္မ်ားမွာ ဆိုခဲ့သည့္ ၿဖဳန္းတီးမႈမ်ား၊ အေဟာသိကံၿဖစ္မႈမ်ား မ႐ွိပါ။ ရာ႐ွင္ေပးမႈ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္တရပ္မွာ တိုင္းသူၿပည္သားအားလံုး ညီညီမွ်မွ် ရႀကေစရန္ ၿဖစ္ပါသည္။

႐ာ႐ွင္ေပးၿခင္းအားၿဖင့္ ႏိုင္ငံၿခားသို႔ တင္ပို႔ ေရာင္းခ်ရန္အတြက္ အဖိုးတန္ပစၥည္းမ်ား ကုန္ခန္းၿခင္းမွလည္း သက္သာေစပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းၿပည္နဂိုအေၿခသို႔ ၿပန္လည္ေရာက္႐ွိေရးအတြက္ တိုင္းၿပည္၏ ဓနအင္အား၊ စီးပြားေရးအင္အား ၿပန္လည္ၿဖည့္တင္းေစရန္မွာ ထြက္ကုန္တခုသာလွ်င္ ႐ွိပါသည္။ စီးပြားေရး အေၿခအေနမွာ ၿမန္မာၿပည္ထက္ မ်ားစြာေကာင္းမြန္ ေတာင့္တင္းေသာ တိုင္းၿပည္ႀကီးမ်ားစြာတို႔မွာ ရာ႐ွင္စနစ္ကို သံုးေနဆဲပင္ ၿဖစ္ပါသည္။

ထိုတိုင္းၿပည္ႀကီးမ်ားမွာ ၿခိဳးၿခံေခြၽတာရတုန္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းၿပည္မွာကား ၿခဳိးၿခံၿခင္းမ႐ိွသေလာက္ၿဖစ္ရာ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းမႈအတြက္ အနည္းငယ္မွ် ၿခိဳးၿခံမႈကို မၿပဳႏိုင္ရန္ အေႀကာင္းမ႐ွိပါ။ စုေပါင္းေရာင္းဝယ္ေရး အဖြဲ႔မ်ားလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သည့္ ေနရာတိုင္းမွာ ဖြဲ႕စည္းထားရန္ လိုပါသည္။ ေ႐ွးက ၿမန္မာၿပည္မွာ စုေပါင္းေရာင္းဝယ္ေရး အသင္းမ်ား ပ်က္ၿပားခဲ့ရသည္မွာ ထိုအဖြဲ႕အသင္းမ်ားကို တိုင္းသူၿပည္သားတို႔က ေစတနာၿဖင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈအေပၚတြင္ ခိုင္ၿမဲေအာင္ မ'တည္ ခဲ့ႀကၿခင္းေႀကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္။

တိုင္းသူၿပည္သားတို႕က ထိုအဖြဲ႕မ်ား၏ အက်ဳိးသည္ ငါတို႔၏ အက်ဳိးပင္ၿဖစ္ပါတကားဟု သေဘာပိုက္ႀကသည့္ အရပ္မ်ားတြင္ကား ထိုအဖြဲမ်ားမွ စည္ပင္ဖြ႕ံၿဖဳိးလ်က္႐ွိႀကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းၿပည္မွာဆိုလွ်င္ စုေပါင္းေရာင္းဝယ္ေရး မ႐ွိသည့္ အရပ္မ်ား၌ ကုန္စည္မ်ားေဝငွေရးကို စီမံေပးမႈအတြက္ အစည္းအ႐ံုး အမ်ဳိးမ်ဳိးပါဝင္သည့္ ၿပည္သူၿပည္သား ေကာ္မီတီမ်ား ဖြဲ႕စည္းထားရန္ ၿဖစ္ႏိုင္မည့္ အေရးကို စဥ္းစားႀကည့္ရန္ လိုပါသည္။ စုေပါင္း ေရာင္းဝယ္ေရး အဖြဲ႕မ်ားအတြက္ စစ္ေဆးႀကည့္႐ႈေရးအဖြဲ႕မ်ား လိုမည္ၿဖစ္ရာ ထိုအဖြဲ႕မ်ဳိးထား႐ွိေရးကိစၥကိုလည္း စံုစမ္းႀကည့္ရန္လိုပါသည္။ အခ်င္းခ်င္း စုေပါင္းၿပီး သတင္းအၿပန္အလွန္ ရယူေရးႏွင့္ စံုစမ္း႐ွာေဖြေရးသည္လည္း လိုပါသည္။ ဤကိစၥအတြက္ အသင္းအဖြဲ႕မ်ားက လိုေသာသတင္းမ်ားကို ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ေငြရင္း ႏိုင္ငံၿပင္ဖက္သို႔ ထြက္မသြားေစရန္ အခ်ဳိ႕ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား၌ တတ္ႏိုင္သမွ် ကာကြယ္ရန္ ႀကိဳးစားႀကပါသည္။ ေငြရင္း ႏိုင္ငံၿပင္ပသို႔ ထြက္သြားလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ဝယ္အားကို စြန္႔ပစ္လိုက္သကဲ့သို႔သာ ၿဖစ္ေပမည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံၿခားမွ ေငြေခ်းယူရၿခင္းကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေလ်ာ့ေပါ့သက္သာသြားေအာင္ ေငြစုေရးကို အားေပးရေပလိမ့္မည္။

ဆီ၊ င႐ုတ္၊ ႀကက္သြန္ အစ႐ွိသည္တို႔ကို ဝယ္ယူသံုးစြဲႀကရသၿဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေငြအလြန္ကုန္က်ေနပါသည္။ ¤င္းကုန္ပစၥည္းမ်ားမွာ မိမိတို႔တိုင္းၿပည္၌ မိမိတို႔ စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ပါလ်က္ ဤကဲ့သို႔ အၿခားႏိုင္ငံမွ မွာယူသံုးစြဲရမည္ဆိုသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿငင္းဆိုၿခင္းမၿပဳႏိုင္သည့္ စြပ္စြဲခ်က္ၿဖစ္၍ မ်ားစြာ႐ွက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ထိုနည္းတူစြာ လူတို႔၏ အေရးႀကီးလွေသာ အသံုးအေဆာင္ၿဖစ္သည့္ ႏြားႏို႔ကိုလည္း သြင္းယူလ်က္႐ွိ၏။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ လံု႔လၿပဳလွ်င္ ထိုပစၥည္းကိုလည္း ႏိုင္ငံတြင္းမွာပင္ လိုသေလာက္ ရႏိုင္ပါသည္။ ယခင္က စီးပြားေရး အေၿခအေနကို ၿပန္လည္ရ႐ွိေစရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဤကဲ့သို႔ ႀကက္သြန္၊ ၿငဳတ္၊ ဆီ အစ႐ွိေသာ ပစၥည္းမ်ား တန္ခ်ိန္မည္ေ႐ြ႕မည္မွ်သာ ဝင္လာေစသင့္သည္ကို ႀကီးႀကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ လို မလိုကို စဥ္းစားရန္ လိုေပသည္။ ¤င္းကုန္မ်ား ဝယ္ယူသံုးစြဲၿခင္းကို မရပ္ဆိုင္းပဲေနခဲပါက ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ¤င္းအသီးအႏွံမ်ားကို လိုသေလာက္ ရေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးၿဖစ္ႀကေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။

ထို႔ေနာက္ ၿငိမ္ဝပ္ပိၿပားေရးကို ေၿပာၿပလိုပါသည္။ အဓိက ၿပႆနာမ်ားတြင္ ၿငိမ္ဝပ္ပိၿပားေရးအေႀကာင္းကို ေနာက္ဆံုးမွ ေၿပာရန္ စီစဥ္ထားပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေနာက္ဆံုးထည့္ထားရာ ၿငိမ္ဝပ္ပိၿပားေရးသည္ အေရးမႀကီးေသာ ကိစၥမဟုတ္ဟု မဆိုလို။ ကြၽန္ေတာ္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ၿငိမ္ဝပ္ပိၿပားေရး၏ အေၿခခံအေႀကာင္းကား အားလံုးေသာ ကိစၥအဝဝႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အရင္းခံအေႀကာင္းကိစၥၿဖစ္သၿဖင့္ ဤကဲ့သို႔ ေနာက္ဆံုးေၿပာဆိုရန္ စီစဥ္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

သာမန္အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ႏိုင္ငံၿငိမ္ဝပ္သာယာမႈသည္ စီးပြားေရးအတြက္ မည္မွ်ေလာက္ အေရးႀကီးသည္ကို ေကာင္းစြာ မထင္႐ွားေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႔ ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ေသာ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္မူကား မည္မွ်ေလာက္ အေရးတႀကီး သက္ဆိုင္ေနသည္မွာ ထင္႐ွားလွေသာေႀကာင့္ ေၿပာေနရန္ပင္ မလိုပါ။ ဥပမာဆိုလွ်င္ တိုင္းၿပည္ မၿငိမ္မဝပ္ၿဖစ္သည့္အတြက္ ခရီးသြားလာေရး၊ ကုန္သြယ္ေရး၊ စက္မႈလက္မႈ လုပ္ကိုင္ေရးတို႔တြင္ လံုၿခံဳမႈမ်ားစြာ ခ်ဳိ႕ယြင္းလ်က္ ႐ွိေနေပသည္။ နယ္မ်ားတြင္ မၿငိမ္သက္သၿဖင့္ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ လာေရာက္ေနထုိင္၍ လူေတြ ၿပည့္က်ပ္လ်က္ ႐ွိေနၿခင္း ၿဖစ္ရပါသည္။

အစိုးရကလည္း ဓါးၿပလူဆိုးရန္ကို ႏိွမ္နင္းႏိုင္ေစရန္ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ႏွင့္ အပိုပုလိပ္အမႈထမ္းမ်ားကို ယခင္က အမႈထမ္းဦးေရထက္ မ်ားစြာခ်ဲ႕ထြင္ခန္႔ထားၿခင္းၿဖင့္ ႏွိမ္နင္းေနရပါသည္။ အားလံုး တခုႏွင့္တခု ဆက္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ ၿငိမ္ဝပ္ပိၿပားေရးကို စီမံေဆာင္႐ြက္ရာ၌ လူႀကီးမင္းတို႔သည္ ဤၿငိမ္ဝပ္သာယာေရးကိစၥကို အၿခားကိစၥမ်ားႏွင့္ခြဲ၍ စီမံၿခင္းမၿပဳႀကရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တိုက္တြန္းလိုပါသည္။ နည္းမွန္လမ္းမွန္မွာ ဤကိစၥကို အၿခားၿပႆနာမ်ားႏွင့္ ပူးတြဲစီမံရန္ၿဖစ္ပါသည္။
လူႀကီးမင္းမ်ား မည္သို႔ ေဆာင္႐ြက္သင့္သည္ဆိုသည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ္ အႀကံေပးစကား ဤမွ်ပဲ ေၿပာႀကားလိုပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တိုင္းၿပည္အတြင္းမွာ ယခုမည္ကဲ့သို႔ အၿဖစ္အပ်က္ အေႀကာင္းကိစၥမ်ားကို မည္သို႔ ၿပဳၿပင္ေပးသင့္သည္ ဆိုသည္မ်ားကို အနည္းငယ္ ဆက္လက္ေၿပာႀကားလိုပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ စာတမ္းမွာလည္း ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေဖာ္ၿပၿပီး ၿဖစ္သည္ကိုလည္း လူႀကီးမင္းမ်ား ေတြ႕႐ွိရလိမ့္မည္။ ဤကိစၥဟာ အလြန္႐ႈပ္ေထြး ခက္ခဲသည္ ၿဖစ္ေသာေႀကာင့္ ေပၚေပါက္သည့္ ၿပႆနာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေဝဖန္႐ွင္းလင္း ႀကည့္႐ႈၿပီး ထိုၿပႆနာမ်ားကို ေၿဖ႐ွင္းေရးအတြက္ မည္သို႔ေသာ နည္းမ်ားၿဖင့္ ၿပဳၿပင္အပ္သည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေဝဖန္ သတ္မွတ္ေပးရန္ လိုပါလိမ့္မည္။

စစ္ႀကီးေႀကာင့္ တိုင္းၿပည္စီးပြားေရး မည္မွ်ပ်က္စီးသြားသည္ဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က အထူးေၿပာၿပရန္ မလုိပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ စီးပြားေရးပ်က္စီးေနသည့္ တေစၧ၊ သဘက္ႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕၍သာ ေနရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗမာတၿပည္လံုး အပ်က္အစီး လြတ္သည့္ေနရာ ဟူ၍ မ႐ွိပါဘူး။ ဗမာၿပည္သည ကမၻာေပၚ႐ွိ အၿခားႏိုင္ငံမ်ားထက္ ပိုမိုပ်က္စီး ဆံုး႐ံွဳးၿခင္းခံရသည္မွာ ယံုမွားစရာမ႐ွိပါ။ ကြၽန္ေတာ္က လူႀကီးမ်ား စိတ္ပ်က္ဖြယ္ၿဖစ္ေအာင္ ဤစကားကို ေၿပာရၿခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူႀကီးမင္းမ်ား ေဆာင္႐ြက္ရမည့္ ကိစၥႀကီး ၿဖစ္သည္။ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္အက်ဳိးကို ကိုယ္ေဆာင္႐ြက္ရန္ ေ႐ွးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အမ်ဳိးသားမ်ား မရခဲႀကဖူးေသာ အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို လူႀကီးမင္းမ်ား ရ႐ွိႀကသည္ဆိုသည့္အခ်က္မ်ားကို လူႀကီးမင္းမ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ သိ႐ွိႀကဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ေၿပာရၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ေႀကာင့္ ပထမဦးဆံုး လိုအပ္သည့္အခ်က္က စီးပြားေရးဘက္မွ အေၿခခံေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ လုပ္ငန္းစဥ္ေရးဆြဲထားဖို႔ ၿဖစ္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕က စီးပြားေရး အေၿခခံေကာင္းေကာင္း ၿပန္လည္ထူေထာင္သလို၊ ႏိုင္ငံေရးဘက္ကလည္း အေၿခခံေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ၿပန္လည္ထူေထာင္ရန္လိုသည္ဟု ဆိုေကာင္းဆိုႀကေပလိမ့္မည္။ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ အခ်င္းခ်င္း အညမည ဆက္သြယ္ေနသည့္အတြက္ တခုႏွင့္ တခု သီးၿခားခြဲၿခားထား၍ မရႏိုင္ပါ။ ယခုအစည္းအေဝးမွာ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေၿပာဖို႔ မႀကံ႐ြယ္ပါ။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးမ်ား ႐ြက္ေဆာင္ရမည့္ကိစၥတာဝန္ႏွင့္ တမ်ဳိးတမည္ သက္ဆိုင္ေနသည့္ အခ်က္တခ်က္ကိုေတာ့ ေၿပာလိုပါသည္။

ထိုအခ်က္မွာ ယခုလို အေၿခအေနမွာ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕ဝါဒ တုိက္ခိုက္ တြန္းလွန္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ႏွင့္ အင္အားကို အလဟႆ ၿဖဳန္းတီးၿပစ္ရာေရာက္လိမ့္မည္ ဆိုသည့္အခ်က္ပါပဲ။ ေ႐ွးကဆိုလွ်င္ တိုင္းၿပည္မွာ တစံုတရာမေကာင္းၿဖစ္လွ်င္ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ေႀကာင့္ ၿဖစ္သည္ဟုဝိုင္းၿပီး အၿပစ္တင္ေလ့ ၿပဳခဲ့ႀကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဆိုလွ်င္ ထိုကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ကို အၿပစ္တင္ၿခင္းသည္ မွန္သည့္အခါ မွန္ခဲ့ပါသည္။

အၿခားတတိုင္းတႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ႏွင့္ လႊမ္းမိုးၿခင္းခံရလွ်င္ မည္သည့္ႏိုင္ငံမ်ဳိးမွမဟုတ္ တကယ္မႀကီးပြားႏိုင္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ဤဗမာႏိုင္ငံမွာဆိုလွ်င္ ေခတ္ႀကီး ေၿပာင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အမ်ဳိးသားမ်ားလက္သို႔ အာဏာၿပန္၍ ေရာက္ရမည္မွာ ဧကန္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ အိႏၵိယၿပည္မွာ ယခုၿဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေႀကာင္းတရားမ်ားကို ႀကည့္လွ်င္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက အိႏၵိယၿပည္ႏွင့္ ၿမန္မာၿပည္တြင္ အိႏၵိယတိုင္းသားႏွင့္ ၿမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားလက္သို႔ အာဏာကို လႊဲေၿပာင္းေပးအပ္ရေတာ့မွာ မႀကာေတာ့ဘူးဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာရသလို လူႀကီးမင္းမ်ားလည္း သေဘာရႀကပါလိမ့္မည္။

ဤအစည္းအေဝးမွာ ဤကိစၥကို ကြၽန္ေတာ္က အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ေၿပာရမည့္အခါ မဟုတ္ပါဘူး။ ရာဇဝင္ အစဥ္အလာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္သိတန္သေ႐ြ႕ သိပါသည္။ လက္ေတြ႕ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တရပ္တေက်းမွၿဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္သည္ ၿဖဴးၿဖဴးေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ သာသာယာယာႏွင့္ အာဏာကို လက္လႊတ္မည္၊ မလႊတ္မည္ ဆိုသည္ကို ၿပည္သူၿပည္သားမ်ားသည္ မိမိတို႔ ႀကီးပြားေရး၊ တိုးတက္ေရး လမ္းစကို တီထြင္ဖို႔ ပ်င္းရိေနႀကလို႔၊ စိတ္မပါႀကလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဤကဲ့သို႔ ၿဖစ္ေနရၿခင္းမွာ ေနာက္မွာပင္ သိ႐ွိရမည့္အရာ ၿဖစ္ေကာင္းၿဖစ္လိမ့္မည္။ ယခု ကြၽန္ေတာ္ေၿပာလိုသည္မွာကား ... ကြၽန္ေတာ္သည္ ေလွနံဓါးထစ္ ဝါဒမ်ဳိး႐ွိသူ မဟုတ္ေႀကာင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ဤအေႀကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေၿပာရာ၌ ကြၽန္ေတာ္ဆိုလိုခ်က္မွာ စစ္ႀကီးမၿဖစ္မီက ႏိုင္ငံနယ္ခ်ဲ႕ဝါဒသည္ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ရမည့္ အရာမည္မွ်မွန္ေသာ္လည္း ယခုမူကား အသစ္ေပၚေပါက္ေသာ အေႀကာင္းၿခင္းရာမ်ားကို ေထာက္ခ်င့္၍ အေၿခအါေနကို ေဝဖန္ရပါလိမ့္မည္။ ယခုေခတ္၌ တကယ္ အခ်ဳပ္အၿခာအာဏာသည္ တိုင္းသူၿပည္သားလူအမ်ားတို႔လက္တြင္ တည္႐ွိသည္ ဆိုသည့္အခ်က္ကို ေနရာတကာတြင္ ယူဆထားႀကၿပီး ၿဖစ္ပါသည္။ ယခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ႀကံဳေနရသည့္ လက္ငင္း ၿပႆနာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ေပၚေပါက္ေနသည့္ ၿပႆနာမ်ားကို ေထာက္႐ႈ၍ ဆိုရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ၿခင္းလက္ငင္းေၿဖ႐ွင္းေရး၊ ႐ွာႀက့ရမည့္ကိစၥႀကီး ႐ွစ္ရပ္႐ွိသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

ထိုကိစၥမ်ားမွာ ...

(၁) ေနႏိုင္ေရးစရိတ္ေလ်ာ့ေပါ့ရန္ တိုင္းသူၿပည္သားမ်ား၏ ေနႏိုင္ေရးစရိတ္ကို နဂိုအေၿခသို႔ ၿပန္ေရာက္ေအာင္ ၿပဳၿပင္ေပးရန္။

(၂) အလုပ္လက္မဲ့မ်ား ေလ်ာ့သြားေအာင္ တတ္ႏိုင္လွ်င္ အလုပ္လက္မဲ့ လံုးဝပေပ်ာက္သြားေအာင္ ၿပဳၿပင္ေပးရန္။

(၃) လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္မ်ားကို ၿပန္လည္ထူေထာင္၍ တိုးခ်ဲ႕ေပးရန္။

(၄) အိုးေၿခအိမ္ေၿခ ထူေထာင္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရန္။

(၅) ပညာေရးၿပန္လည္ထူေထာင္ရန္။

(၆) ၿပည္သူလူအမ်ား က်န္းမာေရးအတြက္ စီစဥ္ေပးရန္။

(၇) ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေစတနာ ေကာင္းစြာႏွင့္ သန္႔႐ွင္းေက်ပြန္စြာ ထမ္း႐ြက္ၿခင္း႐ွိေအာင္ ၿပဳၿပင္ေပးရန္။

(၈) ႏိုင္ငံၿငိမ္းခ်မ္းသာယာလာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးရန္။

အထက္ပါ ၿပႆနာႀကီးမ်ားကို ခ်က္ၿခင္းလက္ငင္း ႐ွင္းလင္းေရးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ဦးပထမ အားသြန္ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ႀကရန္ အဓိကၿဖစ္သည္ဟု ထင္ၿမင္ပါသည္။

ဤကဲ့သို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ြက္ေဆာင္စရာ႐ွိသည့္ အခ်က္မ်ား ထေၿမာက္ေအာင္ၿမင္ေစရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္အခ်က္အလက္မ်ားကို ေဆာင္႐ြက္သင့္သည္ဆိုသည္ကို ယခုစဥ္းစားႀကည့္ဖို႔ လိုပါသည္။ ေနထုင္ေရးစရိတ္စက ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ဆိုလွ်င္ ယခုကဲ့သို႔ စရိတ္ႀကီးၿမင့္ေနရသည့္ အေႀကာင္းရင္း ပထမ အခ်က္မွာ အေရးမႀကီး၊ မ႐ွိလည္း ၿဖစ္ႏိုင္ေသာ ကုန္စည္မ်ားကို ေစ်းႀကီးႀကီးေပး၍ ဝယ္ေနရၿခင္းေႀကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေႀကာင့္ ထိုသို႔ အေရးႀကီးလွေသာ ကုန္စည္မ်ားကို ႏိုင္ငံၿခားမွ အတင္အသြင္းေလွ်ာ့ရန္၊ သို႔မဟုတ္ လံုးဝ ရပ္စဲပစ္ရန္ လိုပါသည္။ ႏိုင္ငံၿခားမွ အဆိုပါ ကုန္စည္ပစၥည္းေတြကို ဝယ္ယူေနရသည္မွာ ႏိုင္ငံ၏ ေငြေႀကးဘ႑ာ မကုန္သင့္ဘဲ အလဟႆ ကုန္ေနရပါသည္။

ဤကဲ့သို႔စီးပြားေရးဘက္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ နစ္နာဆံုး႐ံႈးၿဖဳန္းတီးေနသည့္အခ်က္ကို ရပ္စဲၿဖတ္ေတာက္ပစ္ရန္ နည္းလမ္းမ်ား ႐ွာႀကံရပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေငြေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းၿပည္အၿပင္ကို ထြက္ေနရပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ထြက္ေနၿခင္းကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ စစ္ေဆးႀကည့္႐ႈရပါလိမ့္မည္။ ေနထိုင္ေရးစရိတ္ ေလွ်ာ့ေပါ့ ထားေစလိုလွ်င္ တိုင္းၿပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္တြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ၿခိဳးၿခံေခြၽတာရန္ လိုပါလိမ့္မည္။ ယခု လက္႐ွိအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ တိုင္းၿပည္က စရိတ္မတတ္ႏိုင္ေလာက္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၿဖစ္ေနပါသည္။ ထို႔ေႀကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခ်က္ၿခင္း လက္ငင္းပင္ အသံုးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနထုိင္ေရးေလွ်ာ့ေပါ့သက္သာလာေစေအာင္ ရာ႐ွင္ေပးနည္းကို သံုးသင့္ မသံုးသင့္ စဥ္းစားရေပလိမ့္မည္။¤င္းအၿပင္ လူႀကီးမင္းတို႔၏ ေ႐ွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္လတံေသာ ၿပႆနာ အရပ္ရပ္တို႔ကို ကြၽမ္းက်င္သူ အေနမ်ဳိး မဟုတ္ပဲ သာမန္လူစား အေနမ်ဳိးၿဖင့္ စစ္ေဆးေစာေႀကာ ေစလိုပါသည္။ ကြၽမ္းက်င္သူ၏ ထင္ၿမင္ခ်က္ဆိုလွ်င္ လူအမ်ားမွာ မလြန္ဆန္ဝံ့ ၿဖစ္ေနတတ္ႀကပါသည္။ လုပ္ငန္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ဆိုင္ရာဘက္က ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားစြာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ မ်ားစြာပင္ အသံုးက်ပါသည္။

တိုင္ပင္လည္း တိုင္ပင္ထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ၿဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူႀကီးမင္းတို႔ကို သတိေပးလိုသည္မွာ ထိုပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ထင္ၿမင္ယူဆခ်က္ဟာ အမွားမ႐ွိႏိုင္ဘူးဟု မထင္ႀကေစရန္ ၿဖစ္ပါသည္။ လူထုကို စကားေၿပာတိုင္း ေၿပာတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ ဤကဲ့သို႔ သတိေပးဖူးပါသည္။ ယခုလည္း ထပ္မံ သတိေပးရန္ လိုပါသည္။

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာလဲ သာမန္လူပုဂၢိဳလ္ေတြပါပဲ။ ထို႔ေႀကာင့္ သူတို႔ ထင္ၿမင္ယူဆခ်က္ေတြဟာ အမွားၿဖစ္ခ်င္ ၿဖစ္မွာပဲ။ အမွန္ကေတာ့ အဆိုးအေကာင္း ေဝခြဲတတ္ေသာ သာမန္လူစားတို႔၏ အေတြ႕အႀကံဳ၊ အႀကံဉာဏ္ ဗဟုသုတမ်ားလဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ရမည့္ အမႈကိစၥေတြအတြက္ အေရးႀကီးပါသည္။

ေနာက္တရပ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတိထားရမည့္ အခ်က္မွာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အေႀကာင္းတခုကို စာရင္းအင္းႏွင့္ အၿမင္အားၿဖင့္ အခိုင္အမာာ သေဘာသက္ေရာက္ေအာင္ ေၿပာလာၿပီဆိုရင္ ယံုလြယ္တတ္ႀကသည့္ အႏၲ့ရာယ္ၿဖစ္ပါသည္။ စာရင္းအင္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ မ်ားစြာေလ့လာခဲ့ဖူးသည္။ ကိုယ့္ေတြ႔ ဗဟုသုတအရ ေၿပာရမည္ဆိုလွ်င္ ¤င္းတို႔ကို ႀကည့္၍မ်ားစြာ နားလည္အကူအညီရေသာ္လည္း ပထမက ထင္ၿမင္စိတ္ကူးထားခ်က္ေတြ အခိုင္အမာၿဖစ္ေအာင္ စုေဆာင္းၿပဳလုပ္ထားသည့္ စာရင္းအင္းမ်ဳိးႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳေနႀကရမည့္ အခ်က္ကို သတိၿပဳထားႀကဖို႔ လိုပါသည္။ လီနင္ရဲ႕ အတၴဳပတၱိကို ဖတ္ဖူးသူမ်ား သိပါလိမ့္မည္။

လီနင္သည္ စာရင္းအင္းကို ေကာင္းစြာ တတ္ကြၽမ္းတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လီနင္သည္ အသက္႐ွင္စဥ္က ေၿပာဖူးသည္မွာ၊ သူသည္ စာရင္းအင္း ဂဏန္းသခၤ်ာေတြပါ႐ွိတဲ့ စာအုပ္မ်ားမွတပါး၊ အၿခားစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ေလ့ဖတ္ထ မ႐ွိဟု ေၿပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ လီနင္သည္ စာရင္းအင္း အေထာက္အထား႐ွိတိုင္း အမွန္ဟူ၍ အရမ္းကာေရာ လက္မခံဖို႔ မၿပတ္သတိေပးစကား ေၿပာႀကားခဲ့ပါသည္။

အထက္က ကြၽန္ေတာ္ေၿပာခဲ့သည့္အတိုင္း စာရင္းအင္း အေထာက္အထားႏွင့္ ေၿပာဆိုၿခင္းဟာ အက်ဳိး႐ွိသည့္ အေလ့အထမ်ဳိးၿဖစ္ေသာ္လည္း၊ ထိုစာရင္းအင္းအေထာက္အထား ၿပဳလုပ္ထားသည့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ သေဘာလကၡဏာမ်ားကို ေစာေႀကာစစ္ေဆးဖို႔ရန္ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေရးအႀကီးဆံုးမွာကား ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ¤င္းတို႔ကို အေထာက္အထားၿပဳ၍ လမ္းမွန္အတိုင္း ထင္ၿမင္ယူဆႏိုင္ဖို႔ရန္ အေရးႀကီးပါသည္။

ေနာက္တခ်က္ေၿပာလိုသည္မွာ ေ႐ွးဦးလုပ္သင့္သည့္ လုပ္ငန္းကို ေ႐ွးဦးလုပ္ကိုင္သြားေသာ နည္းစနစ္ကို လိုက္နာရန္ အေႀကာင္းပင္ၿဖစ္ပါသည္။ ကိစၥအေၿမာက္အၿမားကို တႀကိမ္တည္း စဥ္းစားေဆြးေႏြးသည့္ အလုပ္ကို မၿပဳလုပ္ရန္ သတိထားရပါလိမ့္မည္။ အေရးမႀကီးလွေသာ ကိစၥမ်ားကို အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမ်ားအရင္ တင္ကူး၍ေဆာင္႐ြက္ၿခင္း မၿပဳအပ္ပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္ တင္ကူးႏွစ္ၿခိဳက္လ်က္႐ွိေနေသာ အေႀကာင္းၿခင္းရာမ်ားကို ပထမဦးစြာ အေရးယူလိုေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ား ေပၚေပါက္လာတတ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤသို႔ မၿဖစ္ေစရန္ သတိမူရန္ လုိပါသည္။ မည္သည့္ကိစၥသည္ ပထမဦးဆံုး ေဆာင္႐ြက္အပ္သည့္ ကိစၥၿဖစ္သည္ကို သေဘာတူညီခ်က္ရယူၿပီးလွ်င္ ထိုကိစမ်ားကို ေဆာင္႐ြက္သြားရေပလိမ့္မည္။

အကိုးအစဥ္ လုပ္နည္းကိုင္နည္း၊ အကိုးအစဥ္ ယူနည္းဆနည္း တို႔ကို လိုက္နာလိုေသာ စိတ္မ်ားလည္း ပယ္ေဖ်ာက္ပစ္ႀကေစလိုပါသည္။ တေနရာတြင္ သံုးရန္ သတ္မွတ္ထားသည့္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းစည္းကမ္းခ်က္မ်ဳိးမွာ လံုးဝေခတ္ေနာက္က် ေနေသးေသာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း ၿဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ သတ္မွတ္ရၿခင္းမွာ အလုပ္ကို လ်င္ၿမန္တြင္က်ယ္ေစရန္ ၿဖစ္ပါသည္။ သို႔ၿဖစ္ၿငားေသာ္လည္း လုပ္ထံုးလုပ္နည္းသည္ အက်ဳိးေက်းဇူးမၿဖစ္႐ံုမက အလုပ္မတြင္က်ယ္ပဲ အလုပ္ကို ေလးလံေႏွာင့္ေႏွးေစမည္ၿဖစ္လွ်င္ ထိုထံုးနည္းကို ဖ်က္ပယ္ပစ္ရန္သာ သင့္ေတာ့သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ အစိုးရဌာန႐ံုးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ဤနည္းပင္ ေၿပာရေပလိမ့္မည္။

အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ အစိုးရဌာနတို႔မွာ ေ႐ွးအခါက အသံုးဝင္ခဲ့သည္ ၿဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ အသံုးဝင္ခ်င္မွ ဝင္ေပေတာ့မည္။ ¤င္းဌာနမ်ားသည္ တိုင္းၿပည္အုပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ ေဖ့ေႏွးေစမည္ၿဖစ္ပါ၍ ¤င္းတို႔ကို လံုးဝဖ်က္သိမ္းရန္အတြက္ အႀကံေပးပါက ထိုသို႔ အႀကံေပးခ်က္မွာ သင့္ၿမတ္သည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ အစိုးရဌာန႐ံုး႐ွိေနသည္ဟူေသာ အေႀကာင္းမွ်ၿဖင့္ ထိုဌာနမ်ားမွ ထင္ၿမင္ခ်က္မ်ား၊ စီမံကိန္းမ်ားကို လက္ခံရန္ မလိုေပ။ စိတ္ကူးရာတြင္ အတူတူ၊ လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ အတူတူ၊ ေၿပာဆိုရာတြင္ အတူတူဆိုေသာ အေလ့အထမ်ဳိးကို ဂ႐ုဓမၼစိုက္ထုတ္၍ ေ႐ွာင္႐ွားရမည္။ ေဆြးေႏြးႀကံဆရာ၌ တမ်ဳိးတည္း တနည္းတည္း ႀကံဆလုပ္ကိုင္ေနမည္ဆိုရင္ အေဟာသိကံ မၿဖစ္သင့္ပဲ ၿဖစ္ရၿခင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္ကို ေတြ႕ရတတ္ပါသည္။

ယခုလုပ္ေဆာင္ရမည့္ လုပ္ငန္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေၿပာႀကားလိုေသာ အၿခားအေႀကာင္းတရပ္မွာ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ ကိစၥတစ္ခုကိုသာ ေဆာင္႐ြက္၍ ေဆာင္႐ြက္ရာ၌လည္း မေႀကာက္မ႐ြံ႕ ရဲဝံ့စြာၿဖင့္ လုပ္ကိုင္ႀကရန္ တိုက္တြန္းလိုပါသည္။ ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းကို ေရးဆြဲရာ၌ အ႐ႈပ္အေထြးမ႐ွိ၊ လုပ္ကိုင္၍ ၿဖစ္ႏိုင္ေသာ စီမံခ်က္တို႔ကို ၿပဳလုပ္ရန္ လိုေပသည္။ သို႔ရာတြင္ တကယ္ၿဖစ္ထြန္းမည္ကို ေ႐ွး႐ႈေၿမာ္ၿမင္ႏိုင္ေသာ စိတ္ကူးဉာဏ္ ႐ွိရေပလိမ့္မည္။

အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် တခုၿပီးတခု လုပ္ရေပလိမ့္မည္။ တၿပိဳင္နက္ အႀကံအစည္းမ်ားလြန္းက ေဘးဥပါဒ္အႏၲ့ရာယ္မ်ား ဆိုက္ေရာက္တတ္ေပသည္။ မိမိတို႔ တိုင္းၿပည္အတြင္း အစြမ္းကုန္ ေဆာင္႐ြက္လိုေသာ စိတ္ဆႏၵ ထက္သန္ၿခင္းေႀကာင့္ စီမံခ်က္မ်ား ၿပဳလုပ္ရာတြင္ လိုဘႀကီးလြန္းေသာ စီမံကိန္းမ်ား မၿပဳလုပ္မိရန္အတြက္ ဂ႐ုၿပဳရေပလိမ့္မည္။ အစီအမံေကာင္းသူမွန္လွ်င္ တစခန္းၿပီးမွ တစခန္းသို႔ တက္လွမ္းႀကၿမဲၿဖစ္သည္။ ဆိုလိုေသာ အခ်ကမွာ တႀကိမ္တခါတည္းတြင္ တလွမ္းတည္းသာ လွမ္းရမည္ဟူ၍ မဟုတ္ေပ။ လိုအပ္၍ၿဖစ္ႏိုင္လွ်င္ တႀကိမ္တည္း တလွမ္းတင္မက ႏွစ္လွမ္းသံုးလွမ္း တက္လွမ္းရန္ အသင့္႐ွိရမည့္ အၿပင္၊ သို႔ၿပဳလုပ္ရန္ အရည္အခ်င္းလည္း ႐ွိရေပလိမ့္မည္။
မေက်နပ္လွ်င္ ထြက္ေပးမည္

(၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၃ဝ ရက္ေန႔၊ သတင္းစာ ဆရာမ်ား အစည္းအေဝးတြင္ ေၿပာႀကားခ်က္မ်ား)

လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ အခ်ိန္အထိေတာ့ က်ဳပ္ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရဦးမွာပဲ။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးလို႔ ပါတီတိုက္ပြဲေတြ ၿဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က မပါခ်င္ဘူး။ ေဘးဖယ္ေနမယ္။ သူမ်ားေတြလုပ္တာ ထိုင္ႀကည့္ၿပီး စာအုပ္ေရးမယ္။ က်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ယံုႀကည္ခ်က္အတိုင္း အႏိုင္မခံ အ႐ံွဳးမေပးပဲ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ လုပ္မွာပဲ။

ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရး

ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရး ကြန္ဖရင့္ အစည္းအေဝးက မႀကာမီ ေခၚယူၿပီး လက္ငင္းခ်က္ၿခင္း လုပ္စရာ႐ွိသမွ်ကို အစီအစဥ္မ်ား ေရးဆြဲမယ္။ အစိုးရတို႔ ယခုလုပ္ေနပံုမွာ ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႕လိုက္ ဆိုသလို ဟိုကဆူရင္ ဟိုလိုက္လိုပ္၊ ဒီကဆူရင္ ဒီလိုက္လုပ္ဆိုသလို ၿဖစ္ေနတဲ့ၿပင္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္ဖို႔လဲ အခ်ိန္မရဘူး။ ဒါေႀကာင့္ ေခြးေဟာင္တိုင္း ထမႀကည့္နဲ႔ ေၿပာၿပန္ေတာ့လဲ မခံခ်င္ဘူး။

ဝန္ႀကီးလခေလွ်ာ့ေရးကိစၥ၊

လက္႐ွိ အစိုးရအဖြဲ႕ဝါဒ စည္းမ်ဥ္းအရလုပ္ေနရာ ေအာင္ၿမင္တာလဲ႐ွိတယ္။ မေအာင္ၿမင္တာလဲ ႐ွိတယ္။ သို႔ေသာ္ အစုိးရက မိမိတို႔ မူလက ေက်ညာခဲ့တဲ့အတိုင္း လုပ္ခဲ့တဲ့ အခ်က္ အေၿမာက္အၿမား႐ွိတယ္။ အစိုးရမွာ ဘ႑ာေရးအေၿခအေန မေကာင္းလွသည့္ အေႀကာင္းကိုလဲ တိုင္းၿပည္အား ႐ွင္းၿပၿပီးပါၿပီ။ ေခြၽတာေရးနည္းလမ္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုလည္း ဘိလပ္အစိုးရထံ အေႀကာင္းႀကားၿပီး ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရး ကြန္ဖရင့္ လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အစိုးရ ဌာနမ်ားမွ ေလ်ာ့တန္တဲ့ ေနရာေလွ်ာ့၊ ပိုတန္တဲ့ေနရာမွာ ပိုလုပ္ႏိုင္မွာပဲ။ ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းကို စနစ္တက် လုပ္ႏိုင္မွ တိုင္းၿပည္ နလံထူမွာပဲ။

အားလံုးလုပ္ေပးမယ္

ေက်ာင္းဆရာ၊ အလုပ္သမား၊ အစိုးရ အမႈထမ္းမ်ား အေရးကို သီးၿခားမလုပ္ပဲ အားလံုးၿခံဳၿပီး လုပ္ရမွာပဲ။ ဆိုင္ရာ အသင္းအဖြဲ႕မ်ားက နည္းလမ္းတက် တရားသၿဖင့္ ေတာင္းဆိုႀကမယ္ဆိုလွ်င္ အစိုးရတို႔က ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီး ထိုက္သင့္သလို ေဆာင္႐ြက္ေပးမွာပဲ။ ဒီလုိေၿပာလို႔လဲ ေတာင္းသမွ် ေပးမယ္လို႔ မဆိုလုိဘူး။ ဘယ္အစိုးရမွလဲ ေတာင္းေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဂ်ပန္ေခတ္ လစာေဟာင္း

ဂ်ပန္ေခတ္အတြက္ လစာေဟာင္းမ်ား အေရးဟာလဲ က်ဳပ္တို႔ႏွင့္ မဆိုင္၊ စစ္အတြင္း ဘုရင္ခံ ေဒၚမန္စမစ္က စစ္ႏိုင္ေအာင္ ဝါဒၿဖန္႔တာသာ ၿဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တိုု႔က လုပ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ယခုနဲနဲထုတ္ေပးတယ္။ က်န္ေငြကို စာခ်ဳပ္ ထုတ္ေပးမယ္လို႔ စီစဥထားတယ္။ ထုတ္ေပးမဲ့ စာခ်ဳပ္ဟာ ဂ်န္ပန္ေခတ္က စာခ်ဳပ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ တန္ဖိုး႐ွိမဲ့ စာခ်ဳပ္ပါပဲ။ အဲဒါကိုပဲ ႀကံဖန္ အၿပစ္ေၿပာေနသူက ေၿပာေသးတယ္။

ေပးခ်င္ေပတဲ့မ႐ွိ

လစာၿပဳၿပင္ေရး ေကာ္မ႐ွင္ကိစၥလဲ စဥ္းစားရမယ္။ ခက္တာက အစိုးရမွာ ေပးခ်င္ေပတဲ့ ပိုက္ဆံကမ႐ွိ၊ အစိုးရရဲ႕ ဝါဒကေတာ့ ေအာက္လူေတြကို တိုးေပးဖို႔ မူအားၿဖင့္ သေဘာတူၿပီး ႏိုင္ငံ့ဝန္တန္း ပထမတန္းေတြဆိုရင္ အခု မေလွ်ာ့ႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒီ ဘိလပ္အတြင္းဝန္က တိုက္႐ိုက္ခန္႔တဲ့ ရာထူးေတြ ဖ်က္ၿပီးမွ ေလွ်ာ့ႏိုင္မယ္။ ဖ်က္ဖို႔လဲ စီစဥ္ေနၿပီ။ အဲဒီလူေတြကို မေလွ်ာ့ႏိုင္ခင္ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း ဒုတိယတန္းမ်ားရဲ႕ လစာကိုလည္း မေလွ်ာ့ခ်င္ေသးဘူး။

အားလံုးေဆြးေႏြးလုပ္မယ္

အဲဒီလို အခက္အခဲမ်ဳိးေတြ ႐ွိေနေတာ့ ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရးကြန္ဖရင့္မွာ အားလံုး ေဆြးေႏြးစဥ္းစားၿပီး လုပ္မယ္။ ကြန္ဖရင့္ကို တက္ဖို႔ အစိုးရဖက္ကလူေတြ အသင္းအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ႀကားလူမ်ားကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီးတာနဲ႔ တၿပိဳက္နက္ အဲဒီအစီအစဥ္အတိုင္း ေကာက္လုပ္မွာပဲ။

အလုပ္လုပ္ပါရေစဦး

အဲဒီလိုလုပ္တဲ့အခါမွာ သခြတ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္လုပ္တာေတာ့လဲ မေကာင္းဘူး။ ေၿမႇာက္ေပးတဲ့အထဲ သတင္းစာေတြလဲ ပါတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေၿပာခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနရင္ က်ဳပ္တို႔ကလည္း ဝတၱရားအတိုင္း အေရးယူ လုပ္ရမွာပဲ။ အဲဒီလိုလုပ္ႀကရင္ မီးခိုးမဆံုး၊ မိုးမဆံုး ၿဖစ္ေနမွာပဲ။ အဲဒါေတြ ဖယ္ထားၿပီး အလုပ္ကေလး ေကာင္းေကာင္းလဲ လုပ္ပါရေစဦး။

အစြန္းမေထာင္ပါႏွင့္

ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ ထံုးစံအတိုင္း မႀကိဳက္တဲ့ အေႀကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေၿပာႀကပါ။ က်ဳပ္တို႔ ထြက္သြား႐ံုပဲ။ ဟိုဘက္က အစြန္းေထာင္၊ ဒီဘက္က အစြန္းေထာင္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ႀကပါနဲ႔၊ ဦးစိႏၲကို ဖမ္းဖို႔ မရည္႐ြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက တရားလက္လြတ္ေလွ်ာက္လုပ္ေနလို႔ ဖမ္းရတာပဲ။

တိုင္းၿပည္နာမယ္

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယခု အုပ္ခ်ဳပ္ေနလို႔ အခြင့္အေရး သိပ္ယူေနႀကတယ္။ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံသာ တိုက္႐ိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒီလိုလုပ္မွာလဲ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ၿပန္လဲ ဥပေဒအတုိင္း အေရးယူရင္ ၿငိမ္ေနမွာပဲ။ အခု အခြင့္အေရးေပးထားေတာ့ ပါးစပ္ကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕သမားတိုက္တယ္၊ လုပ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တုိက္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို တိုက္တာက အေရးမႀကီးဘူး။ တိုင္းၿပည္ နာတာက ခက္တယ္။

ထြက္ေပးဖို႔ အသင့္

ဝတၱရားအတိုင္း လုပ္တာကို မေက်နပ္လို႔႐ွိလွ်င္ တည့္တည့္လင္းလင္း ေၿပာႀကပါ။ ထြက္ေပးဖို႔ အဆင္သင့္ပဲ။ မထိတထိႏွင့္ ဟိုကပြက္ ဒီကဆူနဲ႔ဆိုရင္ အေရးမယူပဲ မေနႏိုင္ဘူး။ တုိင္းၿပည္ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၿငိမ္ဝပ္ပိၿပားေရး ကိစၥမ်ားကို လုိသမွ် စီစဥ္လုပ္ကိုင္ထားရမွာပဲ။ အဲဒီလိုအခါမွာ မေက်နပ္လွ်င္ နည္းလမ္း စည္းကမ္း႐ွိသမွ် သက္ဆိုင္ရာဌာနမ်ားမွ ေၿပာဆို လုပ္ကိုင္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို အခြင့္အေရးေပးတိုင္း၊ ေတာင္းတိုင္း ေပးမယ္ မဟုတ္ဘူး။

ႏြဲ႔ဆိုး ဆိုးေနႀကတယ္

ယခု ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဘာကိစၥ ႐ွိ႐ွိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဆီ ေရာက္လာႀကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လဲ အကုန္မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ယခု ေက်ညာလိုက္ပါတယ္။ ယခု ကြၽန္ေတာ့္ထံမွာ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္မယ့္လူေတြကို ေ႐ြးထားတယ္။ ေနာက္ေငြကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေစတနာက ဘယ္ေလာက္ေပးခ်င္ေပမဲ့ ေငြမ႐ွိလွ်င္ မၿဖစ္တဲ့အတြက္ မလုပ္တတ္ဘူး၊ ယခု ကြၽန္ေတာ္တို႔အေပၚမွာ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးၿပီး စမ္းႀကည့္ေနႀကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလဲ နည္းလမ္းစည္းကမ္းအတိုင္း လုပ္ရမွာပဲ။

ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကိစၥ၊

ေနာက္ၿပီး ၿပည္ထဲေရးဌာနႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို တာဝန္အကုန္ လႊဲထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း လုပ္တာဟာလဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္တာပဲ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလုပ္တာကို မႀကိဳက္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္တာကို မႀကိဳက္တာႏွင့္ အတူတူပဲ၊ အခု ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလုပ္သမွ်ဟာ မွန္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။ မွားတာလဲ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ပါတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ယခု ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလုပ္တာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ သေဘာၿဖင့္ ေပ်ာ့ေသးတယ္၊ ဒီထက္မာဖို႔ ေကာင္းတယ္၊ ဘာ့ေႀကာင့္လဲဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္သူဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္သိ႐ွိရတဲ့အတြက္ အတြင္းေရးေတြ အကုန္ထုတ္ေၿပာလို႔လဲ မသင့္ဘူး။ သိတာေတြမွာလဲ တခ်ဳိ႕ကို မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနရတယ္။ အေရးမယူတဲ့ ေနရာမွာလဲ တခ်ဳိ႕ကို အေရးမယူဘဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ယခု ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ပုလိပ္ ကိစၥကို လုပ္တာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က လံုးဝသေဘာတူတယ္။

ဦးေက်ာ္ၿငိမး္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ အၿပဳတ္လုပ္လဲ ေနာက္ဆံုးဌာန ေၿပာင္း႐ံုပဲ႐ွိတယ္။ ဌာနေၿပာင္းဖို႔ဟာလဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔က စိတ္ထဲမွာ ဒီလူဟာ ဌာနေၿပာင္းသင့္တယ္လို႔ သေဘာေပါက္ေလာက္မွ ေၿပာင္းမွာပဲ။ ယခု ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလုပ္သမွ်ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လံုးဝ ေထာက္ခံတယ္။ အဲဒါကို ခင္ဗ်ားတို႔ ေၿပာခ်င္တာေၿပာ၊ ေရးခ်င္တာေရး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလုပ္တာကို က်ဳပ္လံုးဝ ေထာက္ခံတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုႀကည္တဲ့အတိုင္း လုပ္မွာပဲ။ ထိမ္းလို႔ ရရင္ရ၊ မရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈ ႐ွံဳးတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္လို လူမ်ဳိးဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတာ့ ၿဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာက ဝမ္းထဲမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးေပမဲ့ ဖံုးထားႏိုင္ရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ဆိုးရင္ ဆိုးတဲ့အလိုက္ ဖံုးလို႔ မရဘူး။

လြတ္လပ္ေရးစခန္းကို ဘယ္လိုလွမ္းမလဲ

အဲသလို အခ်က္ေတြ စဥ္းစားၿပီး က်ဳပ္တို႔ လြတ္လပ္ေရးစခန္းကို ဘယ္လိုလွမ္းရမလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အၿမင္အရ ေၿပာရရင္ ဗမာၿပည္ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးဟာ အေ႐ွ႕အာ႐ွေတာင္ပိုင္း ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ တစိတ္တေဒသအၿဖစ္ ပူးေပါင္းသြားႏိုင္မွ လံုးဝေအာင္ၿမင္မယ္။ အဲဒီ မတိုင္မီ က်ဳပ္တို႔ အေ႐ွ႕အာ႐ွမွာ႐ွိတဲ့ တိုင္းၿပည္ေတြ တသီးတၿခားစီ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားတဲ့ အေၿခအေနမ်ဳိးေတြ႐ွိေနဦးမွာပဲ။ အဲဒီအေၿခအေနမ်ဳိးမွာ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ရသေလာက္ေတာ့ ရမွာပဲ။ လံုးဝၿပည့္စံုမယ္လို႔ တထစ္ခ် မဆိုႏိုင္ဘူး။ အေ႐ွ႕အာ႐ွေတာင္ပိုင္း ၿပည္ေထာင္စုသာလွ်င္ အဲဒီအပိုင္းမွာ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အစြမ္းကုန္ လြတ္လပ္ေရးကို ရယူႏိုင္မယ္။ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မယ္။ တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္မယ္။ ဒီအပိုင္းမွာ ကမၻာရဲ႕ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံေတြ အမ်ားဆံုးစုၿပီး စိုးမိုးေနႀကတယ္။ အဲသည္ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံေတြဟာ တသီးတၿခားစီအားၿဖင့္ အင္အားနဲေပမယ့္ စုေပါင္းလိုက္ရင္ အားမေသးဘူး။ သူတို႔ဟာလဲ တဦးကိုတဦး အကူအညီ ၿပဳသေလာက္ ၿပဳေနႀကတယ္။ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံ အခ်င္းခ်င္းကလဲ မိတ္ေတာင္မွ ေကာင္းေကျာင္း မဆက္ႏိုင္ႀကေသးဘူး။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အသီးသီး အင္အားေတြဟာလဲ လံုးဝခိုင္မာ ေတာင့္တင္းေနတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေသးဘူး။


ၿပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ႀကစို႔

အဲဒီလို စေကာစက ၿဖစ္ေနတဲ့ အေၿခမ်ဳိးမယ္ က်ဳပ္တို႔ စေကာစကဘဲ ႐ွိေနဦးမွာဘဲ။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံအသီးသီးဟာ အိႏၵိယၿပည္ႏွင့္ မတူဘူး။ အိႏၵိယၿပည္မွာသာ ဟိႏၵဴႏွင့္ မူစလင္ ညီညြတ္ႏိုင္ရင္ အိႏၵိယလြတ္လပ္ေရးဟာ က်ပ္ၿပည့္တင္းၿပည့္ ၿဖစ္ႏိုင္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ၿဖစ္သမွ်ထဲက အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ က်ဳပ္တို႔ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္က ဗမာၿပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒကို ဆံုးၿဖတ္လိုက္တဲ့အခါ၊ တိုင္းၿပည္လူထု အံုၾကြေထာက္ခံမႈကို ႏိုင္ငံေရး၊ စည္း႐ံုးေရး၊ စီးပြားေရး ၿပင္ဆင္မႈေတြက တစ္ဖက္၊ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္ၿပည္၊ အေ႐ွ႕အာ႐ွေတာင္ပိုင္း အၿခားႏိုင္ငံေတြႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ အရပ္ရပ္လုပ္ၿပီး ၿပင္ဆင္မႈေတြက တစ္ဖက္၊ က်ဳပ္တို႔တိုင္းၿပည္ရဲ႕ ကာကြယ္ေရး အင္အားစုေတြကို စုႏိုင္သမွ် ၿပင္ဆင္မႈေတြကတစ္ဖက္၊ အစိုးရလုပ္ငန္းႏွင့္ ၿပည္သူ႔လုပ္ငန္းေတြကို တြဲဖက္ၿပီး ၿပင္ဆင္မႈေတြက တစ္ဖက္၊ အဲဒီလို အဖက္ဖက္ ၿပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ၿပီးေတာ့ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္ႀကီးကို စကားသေဘာ အခ်ဳပ္အၿခာအာဏာႏွင့္ ၿပည့္စံုတဲ့ အဖြဲ႕ကေနၿပီး လက္ေတြ႕သေဘာ အခ်ဳပ္အၿခာႏွင့္ ၿပည့္စံုတဲ့ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳ လႊတ္ေတာ္ၿဖစ္ေအာင္ က်ဳပ္တို႔တိုင္းၿပည္ က်ဳပ္တို႔အေၿခအေနအရ က်ဳပ္တို႔နည္းေတြနဲ႔ ဖန္တီးရလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ဖန္တီးတဲ့ေနရာမွာ က်ဳပ္တို႔ဘာေတြ လုပ္ရမလဲ။


ေသြးပုပ္ေတြ ေဖာက္ပစ္ႀက

၁။ ဖဆပလနဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့ လူထုစည္း႐ံုး (ၿပည္သူ႔ရဲ႕ေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ပါ) ေတြက မိမိတို႔ အတြင္းအင္အားစုေတြ သန္႔႐ွင္းႏိုင္သမွ် သန္႔႐ွင္းႏိုင္ေအာင္၊ ကိုယ့္တပ္လံုႏိုင္သမွ် လံုေအာင္၊ ေသြးပုပ္ေတြ ေဖာက္ပစ္တဲ့စနစ္ကို တႏိုင္ငံလံုးခ်ီၿပီး လုပ္ရလိမ့္မယ္။

၂။ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းေတြ စနစ္တက်ဖြင့္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးထပ္ၿပီး အၿပင္းအထန္ သင္တန္းေပးႀကရလိမ့္မယ္။

၃။ သမဝါယမလုပ္ငန္းကို အစိုးရအကူအညီ ရသမွ်ယူၿပီး အေကာင္အထည္ ၿဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ရလိမ့္မယ္။

၄။ ဖဆပလ လြတ္လပ္ေရး ရံပံုေငြကို ဆက္ၿပီး ေကာက္ခံႀကရလိမ့္မယ္။

၅။ အစိုးရနဲ႔ ၿပည္သူေပါင္းၿပီး တိုင္းၿပည္ ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို ဖဆပလက အင္တိုက္အားတိုက္ ညႊန္ႀကားေခါင္းေဆာင္ၿပီး လုပ္သြားရမယ္။


လြတ္လပ္ေရးသည္ လမ္းဆံုး မဟုတ္

ဖဆပလ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြဟာ ဖဆပလအစိုးရကို ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အႀကံေပးဉာဏ္ေပး ကူညီေဆာင္႐ြက္ ခ်ဲ႔ထြင္ေပး႐ံုတင္မကပဲ၊ မိမိတို႔ဆိုင္ရာ မဲဆႏၵနယ္ေတြႏွင့္ အဆက္မၿပတ္ဘဲ လြတ္လပ္တဲ့ ဗမာၿပည္အတြက္ တိုင္းၿပည္လူထုကို အၿမင္မွန္အတိုင္း ၿပင္ဆင္ထားဖို႔လိုတယ္။ အထူးသၿဖင့္ တိုင္းၿပည္လူထုဟာ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ တာဝန္မ်ားကိုလဲ ထမ္းဖို႔ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေအာင္ ေဟာေၿပာၿပင္ဆင္ထားဖို႔လိုတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥဟာ လြယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးရ႐ံုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ၿပႆနာေတြ ေၿဖ႐ွင္းသြားႀကရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအခါက်မွ တကယ့္ၿပႆနာေတြ ေပၚလာလိမ့္မယ္။ လြတ္လပ္ေရးဟာ လမ္းဆံုးမဟုတ္ပဲ လူေတြရဲ႕ ေကာင္းစားေရးကို ေရာက္ေစမဲ့ လမ္းေႀကာင္းသာၿဖစ္တယ္။


ၿခိဳးၿခံဇြဲသန္ႀကပါ

တိုင္းၿပည္ၿပန္လည္ထူေထာင္ရာမွာ အခု႐ု႐ွားၿပည္သစ္တည္စကလို အခုဘိလပ္မွာ ၿဖစ္ေနသလိလူေတြဟာ အင္မတန္ ၿခိဳးၿခံသည္းခံၿပီး ဇြဲနဘဲနဲ႔ စီစစ္ေဆာင္႐ြက္ လုပ္ကိုင္မႈ ေလာစာက်ၿပီး ၿပာပံုအတိၿဖစ္ေနတဲ့ ဗမာၿပည္ႀကီးကို စည္ပင္သာယာ ဝေၿပာေအာင္ မနဲ က်ဳပ္တို႔ လုပ္ရလိမ့္မယ္ဆိုတာကို က်ဳပ္တို႔ဟာ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုလို႔႐ွိရင္ လူထုနားလည္ေအာင္ ေ႐ွ႕ေဆာင္ေဟာေၿပာညႊန္ၿပၿပီး သတၱိ ႐ွိ႐ွိ လုပ္ၿပရလိမ့္မယ္။


လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ခ်သင့္ကခ်မယ္

အဲဒီေတာ့ကာ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ စာရင္း႐ွင္းႀကတဲ့ေနရာမွာလဲ ဗမာၿပည္လြတ္လပ္ရင္ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေပါင္းရမလဲ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေပါင္းလို႔ေကာင္းမလဲ၊ က်ဳပ္တို႔ဟာ ႏိုင္ငံၿခား အကူအညီကင္းလို႔ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာေတြ ေထာက္ၿပီး အေၿမာ္အၿမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ လုပ္တတ္ရလိမ့္မယ္။ အႀကမ္းပတမ္းၿဖစ္ရင္လဲ ဒီေလာက္ပဲ၊ ဒီအတိုင္းသြားလဲ ဒီေလာက္ပဲ ဆိုတဲ့ အေၿခအေနမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖို႔မွာ ဘယ္သူဘာဘဲေၿပာေၿပာ၊ အႀကမ္းမကိုင္ဘဲနဲ႔ လြတ္လပ္ေရး အာဏာသိမ္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္မွာပဲ။ သို႔ေပမဲ့ ဒီလုိ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခ်ရမွာပဲ။ ဒီလိုလုပ္ရမည့္ ကိစၥေတြမွာ၊ ဖဆပလမွာ႐ွိတဲ့ လက္ဝဲသမားေတြရဲ႕ ညီညြတ္မႈဟာ အေၿခခံပင္မ အခ်က္ႀကီးၿဖစ္တယ္ဆိုတာကို တုေမွ၊ သင္တရားနာ ပရိတ္သတ္ အေပါင္းတို႔သည္ ဂဏွာထ၊ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့သတိႏွင့္ မွတ္သားသြားႀကကုန္ေလာ့ ဟူ၍ တိုက္တြန္း လိုက္ရေပေတာ့သတည္း။
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဘာလဲ

ဘာလဲေတာ္လွန္ေရး၊ အႀကမ္းပတမ္း လုပ္တာတိုင္း ေတာ္လွန္ေရးလား။ မဟုတ္ဘူး။ အဖ်က္လုပ္ငန္းဆိုတာတိုင္း ေတာ္လွန္ေရးလား၊ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ရသလား၊ မဟုတ္ဘူး။ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔လဲ။ ဘယ္လိုလဲ၊ လဲ-လဲ-လဲ၊ အဲဒီလို လဲေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားႀကစို႔။ တရံေရာအခါက ဒီေမးခြန္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ဒီလို ေၿဖခဲ့တယ္။


ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ


ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ လူထုကလူထုရဲ႕ ကံႀကမၼာကို အေၿခခံကေနၿပီး ဖန္တီးရာမွာ ဘယ္လိုဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ဆိုၿပီး၊ လူထုကိုယ္တိုင္ပါဝင္ ေဆာင္႐ြက္ၿခင္းၿဖစ္တယ္။ ရာဇဝင္ေႀကာင္းအရ မလႊဲမေ႐ွာင္သာလို႔ပဲလိုတယ္။ ၿဖစ္ပ်က္ ေပၚေပါက္ေနတဲ့ ရာဇဝင္အေၿခအေနအခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ အၿခားတလမ္းၿဖစ္တဲ့ အေခ်ာင္တိုက္ စိတ္ကူးစီမံကိန္းမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ မ်က္စိ စံုမွိတ္ၿပီး အကန္းလိုရမ္းလို႔ မၿဖစ္ဘူး။ တဖက္တြင္သာ လုပ္တဲ့အလုပ္၊ အလုိအေလ်ာက္ လူထုထၾကြမႈ ပ်က္စီး႐ံုအလုပ္ကိုလဲ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ အဲဒါေတြေႀကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ၿပဳၿပင္ဖန္တီးတတ္တဲ့ သေဘာ႐ွိပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အေၿခခံ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႀကီးကေတာ့ လုပ္စားကိုင္စားလူထုႀကီး လြတ္လပ္မႈၿဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အေၿခခံအုတ္ၿမစ္ကေတာ့ လူထု ပါဝင္ေအာင္ေဆာင္႐ြက္ေရးၿဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ၿမင္ဖို႔ အေၿခခံကေတာ့ လူထုႀကီးရဲ႕ ႏိုးႀကားထၾ<ြကမႈတနည္းအားၿဖင့္ လူထုႀကီးဟာ ဘယ္အထိ မိမိရဲ႕ တာဝန္ႏွင့္ တန္ခိုးအာဏာကို သိ႐ွိႏိုးႀကားသလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ တည္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကြၽန္ေတာ္ ေၿဖခဲ့တယ္။


ဒီေန႔လဲ ဒီလိုပဲ ၿဖစ္ရမွာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ အခုလုပ္ေနတာ အားလံုးေတြဟာ ဘာကို လုပ္ေနတာလဲ။ က်ဳပ္တို႔ တိုင္းၿပည္ႀကီးကို ေတာ္လွန္ေၿပာင္းလဲေနႀကတာပဲ မဟုတ္ဘား။ အဲဒီလို ေတာ္လွန္ေၿပာင္းလဲေနတဲ့အခါ ႀကမ္းသင့္တဲ့အခါလဲ ႀကမ္းခဲ့တယ္။ ႀကမ္းစရာလိုေသးရင္လဲ ႀကမ္းရဦးမွာပဲ။ သို႔ေသာ္လဲ ႀကမ္းရမယ္ဆိုတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နားလည္သေလာက္ တကယ့္ေတာ္လွန္ေရးသေဘာတရား မဟုတ္ဘူး။


အမိဝမ္းက ဖြားၿမင္လာေသာ ခေလးဟာ မေမြးခင္က မဋိသေႏၶ တည္ရတယ္။ ေန႔ရက္ေစ့မွ ေမြးဖြားရတယ္။ အဲဒီမတိုင္မီ ေမြးဖြားရင္ ေသရင္လဲ ေသမယ္။ ေလွ်ာရင္လဲေလွ်ာမယ္။ ခ်ည့္နဲ႔ရင္လဲ ခ်ည့္နဲ႔မယ္။ အင္မတန္ေကာင္းခဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမြးဖြားတဲ့အခါမွာလဲ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္နဲ႔ ဖြားရတာ႐ွိတယ္။ သက္သက္သာသာနဲ႔ ဖြားရတာ႐ွိတယ္။ အေမ၊ အေဖရဲ႕ က်န္းမာေရး၊ လက္သယ္လုပ္တဲ့သူ က်င္လည္မႈ အစ႐ွိတဲ့ အေၿခအေနေတြအရပဲ ၿဖစ္တာပဲ။


အခုလဲဘဲ အဲဒီအတိုင္း ေတာ္လွန္ေရးကို စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ တခ်ဳိ႔လူေတြကႀကမ္းမွ အာဏာသိမ္းရမယ္ဆိုၿပီး ေၿပာႀကတယ္။ ကိုင္း ... ႐ု႐ွားၿပည္မွာ ေတာ္လွန္ေရးၿဖစ္တုန္းက အာဏာသိမ္းယူတဲ့အခါ ႀကမ္းခဲ့ရသလား၊ ၿခံဳႀကည့္ရင္ မႀကမ္းခဲ့ရဘူး။ သိမ္းၿပီး အာဏာကို ေနာက္က်ေတာ့ကာ ၿပန္ကာကြယ္တဲ့အခါမွာ ႀကမ္းတာေတြ လုပ္ရတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႔ အာဏာသိမ္းတဲ့ေနရာမွာ မႀကမ္းခဲ့ရသလဲ။


သူ႔နည္းနဲ႔သူ ကိုယ့္နည္းနဲ႔ကိုယ္

အဲသလို တ႐ုတ္ကြန္ၿမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုန္းက ေၿပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး စတာလင္က မတ္စ္ဝါဒ သမားေတြဟာ အရင္း႐ွင္စနစ္ကို ေတာ္လွန္ေၿပာင္းလႊဲၿပီး ဆို႐ွယ္လစ္ဝါဒ ထူေထာင္တဲ့ေနရာမွာ တလမ္း တနည္းတည္းသာ ႐ွိတာလို႔ မယူဆဘူး။ ႐ု႐ွားၿပည္ရဲ႕နည္းဟာ ႐ု႐ွားၿပည္ရဲ႕ အေၿခအေနအရၿဖစ္တယ္။ အဂၤလန္ၿပည္မွာ အဂၤလန္ၿပည္ရဲ႕ အေၿခအေနအရ အဂၤလိပ္နည္းအရၿဖစ္တယ္။ ႐ု႐ွားနည္းက ပိုႀကမ္းတယ္။ အဂၤလိပ္နည္း ပိုခရီး႐ွည္တယ္။ ေနာက္ၿပီး စတာလင္ကပဲ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ အလိုအေလ်ာက္ မၿဖစ္ဘူး။ ၿပင္ဆင္ၿပီးလုပ္မွ ေအာင္ၿမင္ႏိုင္မယ္လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။
ကရင္လူမ်ဳိးေရး လူနည္းစု

ဒါေပမဲ့ ဥပမာ ကရင္လူမ်ဳိးဆိုလို႔ရွိရင္ လူမ်ဳိးေရး လူနည္းစုအၿဖစ္နဲ႔ အခြင့္အေရးေတြ ရသင့္သေလာက္မရပဲ ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ ၿငင္းလို႔ က်ဳပ္တို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔တေတြဟာလဲ ဗမာေတြရဲ႕ ဆယ္ပံုတပံုေလာက္ အဖ်င္းဆံုး႐ွိဦးလိမ့္မယ္။ အဲဒါေႀကာင့္ သူတို႔ကိုေတာ့ လူမ်ဳိးေရးလူနည္းစုအခြင့္အေရးေတြကို ေပးဖို႔ေကာင္းတယ္။ မြန္လူမ်ဳိးကိစၥဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔မွာ အခု လူမ်ဳိးေရး လူနည္းစုအၿဖစ္နဲ႔ မြန္စာေပ၊ မြန္ေက်ာင္းေတြ ကိစၥေလာက္ကလြဲရင္ အၿခားနစ္နာခ်က္ေတြ မ႐ွိပါဘူး။ မြန္ရယ္ ဗမာရယ္ ခြဲၿခားၿပီး ကရင္လို သေဘာထားသလို ထားေစခ်င္လို႔ေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ၿပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံ ထူေထာင္ႀကစို႔

ဒီေတာ့ ... လူမ်ဳိးေရး ၿပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စံုစံုလင္လင္ ေၿပာၿပၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗမာၿပည္သစ္ကို တည္ေထာင္ေတာ့ ၿပည္ေထာင္စုသေဘာ တည္ေထာင္မလား၊ လူမ်ဳိးႀကီးတမ်ဳိးထဲပဲဆိုတဲ့ တိုင္းၿပည္မ်ဳိး တည္ေထာင္မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေၿဖဆိုလိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အၿမင္အရဆိုရင္ေတာ့ အထက္လူမ်ဳိးေရးအရ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ဳိးေတြကို စည္းကမ္းသတ္မွတ္ ေပးၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံမ်ဳိးေတာ့ ေထာင္လို႔မၿဖစ္ဘူး။ ၿပည္ေထာင္စု သေဘာမ်ဳိးပဲ ၿဖစ္ရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေပါငးကာမွ ေဆးအတြက္ေလးတဲ့ ၿပည္ေထာင္စုမ်ဳိး၊ လီနင္ေၿပာသလို တစိတ္တေဒသက တခုလံုးကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ၿပည္ေထာင္စုမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အထူးသၿဖင့္ ၿပည္ေထာင္စုဟာ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈကို စုေပါင္းၿပီး စနစ္တက်စီစဥ္ႏိုင္မယ့္ ၿပည္ေထာင္စုမ်ဳိး ၿဖစ္ရလိမ့္မယ္။ ဒါမွ လူမ်ဳိးအားလံုး တိုင္းသူၿပည္သားအမ်ားဆံုး တိုးတက္မႈကို လုပ္ႏိုင္မွာပဲ။ ေပါင္းတယ္ဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ေကာင္းက်ဳိး႐ွိေအာင္ ေပါင္းႀကတာၿဖစ္ၿပီး ဆိုးက်ဳိး႐ွိေအာင္ ေပါင္းတာမ်ဳိး ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ဒီလူမ်ဳိးေရးၿပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္တေႀကာင္းေပၚရင္ ေပၚသလိုေဆြးေႏြးသင့္ရင္ ေဆြးေႏြးပါဦးမယ္။ အခု ဒီမိန္႔ခြန္းမွာေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေတာ္ေလာက္ၿပီလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။

ကိုင္း .. က်ဳပ္တို႔ လာမယ့္ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္မွာ ဘယ္လို ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုဥပေဒမ်ား ေရးဆြဲ ဆံုးၿဖတ္သင့္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေၿခခံတရားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေၿပာၿပခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒိၿပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြ လုပ္ႀကဦးမလဲ ဆိုတာေတြ စဥ္းစားႀကဦးစို႔။

ပထမ က်ဳပ္တို႔ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္ကေနၿပီး ဘယ္လို ဘယ္လို ဆံုးၿဖတ္သင့္တယ္ဆိုတာေတြ စဥ္းစားတာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ ဆံုးၿဖတ္တာ အတည္ၿဖစ္ပါ့မလား။ က်ဳပ္တို႔ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္ဟာ အခ်ဳပ္အၿခာအာဏာ႐ွိရဲ႕လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ေၿဖၿပလိုတယ္။ အိႏၵိယၿပည္မွာ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္ဟာ အခ်ဳပ္အၿခာအာဏာၿပည့္စံုတဲ့ အဖြဲ႕လို႔ယူဆၿပီး စီစဥ္ႀကတယ္။ ဘယ္လို စီစဥ္ႀကသလဲဆိုရင္ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္စတဲ့ ေန႔ကစၿပီး၊ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ဆိုင္သမွ် ကိစၥမွန္သမွ် တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္သာလွ်င္ အာဏာပိုင္ ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္တယ္။ အစိုးရနဲ႔ မဆိုင္ဘူးဆိုၿပီး စီစဥ္ႀကတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဘိလပ္အစိုးရနဲ႔ သေဘာတူထားတဲ့အတိုင္းကေတာ့ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္က ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒကို ဆံုးၿဖတ္ပါဆိုတဲ့ အခ်က္ပါခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳပ္အၿခာအာဏာဆိုတာ ဥပေဒသေဘာ ပါးစပ္သေဘာၿဖစ္႐ံုႏွင့္ မၿပီးေသးဘူး။ က်ဳပ္တို႔တိုင္းၿပည္ေနာက္က က်ဳပ္တို႔ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္ေနာက္က (Popular mass Sanction)ေခၚတဲ့ တိုင္းၿပည္လူထုရဲ႕ အားေပးေထာက္ခံမႈရမႈ အခ်ဳပ္အၿခာအာဏာဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔လို အေၿခအေနမ်ဳိးမေၿပာနဲ႔၊ လြတ္လပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အခ်ဳပ္အၿခာအာဏာေတြေတာင္ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ေနာက္က (Sanction) အားမေကာင္းလို႔႐ွိရင္ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ခံရတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတိၿပဳႀကရမယ္။ အဲဒါက ဥပေဒသေဘာ၊ ဥပေဒစကား မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသေဘာ၊ ႏိုင္ငံေရးစကားပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္ ေပၚေပါက္လာရၿခင္းဟာ ေတာ္လွန္ထၾကြၿပီး အာဏာသိမ္းပိုက္ၿပီးတဲ့ႏိုင္ငံ အေၿခအေနမ်ဳိးမွာ ေပၚေပါက္လာတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ၊ တဝက္တပ်က္ အေၿခအေန ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေစ့စပ္ၿပီးေပၚေပါက္လာရတဲ့ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္မ်ဳိးၿဖစ္ေတာ့ သူ႔အေၿခအေနအတိုင္း ထူးဆန္းတဲ့ အေႀကာင္းခ်င္းရာေတြ ေတြ႕ရတယ္။ အမွန္ကေတာ့ တိုင္းၿပဳၿပည္ၿပဳလႊတ္ေတာ္ကို မက်င္းပမီ လြတ္လပ္တဲ့ ယာယီ အမ်ဳိးသားအစိုးရ ေပၚေပါက္ၿပီး၊ လုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ဟာ ဘဝအေၿခအေနမွန္အတိုင္း ေကာင္းတာကို စိတ္ကူးသန္းသလို ေၿပာမေနပဲနဲ႔ ၿဖစ္သလိုကေနၿပီး ကိုယ္လိုရာ ကိုယ္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္သြားႏိုင္မွ ေခါင္းေဆာင္ေတြ စစ္မယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားစစ္မယ္။

ေနပါဦး၊ ေတာ္္လွန္ေရးဆိုတာဘာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ေၿဖခ်င္ေသးတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔တိုင္းၿပည္မွာ လူငယ္ေတြ ေတာ္လွန္ေရးစကား ေတာ္ေတာ္ေၿပာႀကတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဒီအေရးကို ကြၽန္ေတာ္ အခုေဆြးေႏြးရတာပဲ။

ယေန႔ တိုင္းရင္းသားျပည္သူတို႔၏ သမိုင္းေရးတာ၀န္

ျပည္ေထာင္စုလသို႔ ေရာက္ျပန္ၿပီ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၁၂) ရက္ေန႔၊ ရွမ္းျပည္နယ္ ‘ပင္လုံညီလာခံ’ ၌ ျပည္ေထာင္စုေခါင္းေဆာင္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ား ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည့္ သမိုင္း၀င္ အခါသမယျဖစ္ေပသည္။ ‘ျပည္ေထာင္စုေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးစိတ္ဓာတ္’ သို႔မဟုတ္ ‘ပင္လုံစိတ္ဓာတ္’ ကို အေျခခံ၍ ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစရွိသည့္ က႑အသီးသီး၌ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးအားလုံး တန္းတူခံစားခြင့္ရရွိေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရရွိေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္မွာ (၆၃) ႏွစ္ေျမာက္ေပၿပီ။

‘ပင္လုံစိတ္ဓာတ္’ ကို အေျခခံ၍ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လြတ္လပ္ေရးရယူခဲ့ၾကသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ျပည္ေထာင္စုဖြား တိုင္းရင္းသားျပည္သူခပ္သိမ္းတို႔အား လြတ္လပ္စြာ ယုံၾကည္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေတာႀကံဆခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားေျပာဆိုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာစည္း႐ုံးခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စည္းေ၀းခြင့္၊ တရားမဲ့ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမ်ားမွ ကင္းလြတ္ခြင့္၊ တန္းတူအခြင့္အေရး ရပိုင္ခြင့္၊ တန္းတူအလုပ္လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ တရားဥပေဒ၏ အကာအကြယ္ေပးမႈကို တေျပးညီ ရပိုင္ခြင့္ အစရွိသည့္ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးမ်ားကို တန္းတူညီမွ် ခံစားႏိုင္ၾကေစရန္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ မ်က္ေမွာက္တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ေလ့လာလွ်င္ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္မွာထက္ ပိုမိုခါးသီးစြာ အဖိႏွိပ္ခံေနရေပသည္။ ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၅၈) ႏွစ္ေျမာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔၀န္းက်င္တြင္ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ‘ရွမ္းျပည္နယ္ အတိုင္ပင္ခံအဖြဲ႔’ ဖြဲ႔စည္းရန္ ႀကိဳးပမ္း၍ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးၿပီး ထိုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈ အပါအ၀င္ စြဲခ်က္မ်ားျဖင့္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့သည္။

ေထာင္ဒဏ္ (၉၃) ႏွစ္ အျပစ္ေပးခံရသည့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (SNLD) ဥကၠ႒ ခြန္ထြန္းဦးသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ပူတာအိုေထာင္တြင္ အက်ဥ္းက်ခံေနရၿပီး က်န္ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္လည္း ႏိုင္ငံအစြန္အဖ်ားရွိ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားတြင္ အသီးသီး အက်ဥ္းက်ခံေနရသည္။ ခြန္ထြန္းဦးႏွင့္အတူ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ား က်ခံေနရသည့္ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ‘ရွမ္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေကာင္စီ’ ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆထင္ (၁၀၆) ႏွစ္၊ SNLD အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး စိုင္းၫြန္႔လြင္ (၈၅) ႏွစ္၊ ရွမ္းျပည္မ်ဳိးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားအဖြဲ႔မွ ဦးျမင့္သန္း (၇၉) ႏွစ္၊ ဦးညီညီမိုး (၇၉) ႏွစ္၊ စိုင္းမ်ဳိး၀င္းထြန္း (၇၉) ႏွစ္၊ ဦးထြန္းညိဳ (၇၉) ႏွစ္၊ စိုင္းလွေအာင္ (၇၉) ႏွစ္ႏွင့္ စပ္သာဦး (၁၂) ႏွစ္တို႔ျဖစ္သည္။

လြတ္လပ္ေရးမရမီ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လုံညီလာခံ က်င္းပေနစဥ္က အလားတူ ‘ေတာင္တန္းသားမ်ား စည္းလုံးညီၫြတ္ေရး ဦးစီးအဖြဲ႔ (Supreme Council of United Hill Peoples) ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ေတာင္တန္းသားမ်ားအေရးကို ေတာင္တန္းသားမ်ား ကိုယ္တိုင္ စည္းလုံးညီၫြတ္စြာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရန္ ဖြဲ႔စည္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအဖြဲ႔တြင္ ဥကၠ႒ စ၀္ေရႊသိုက္၊ ဒုတိယဥကၠ႒ ဆမားဒူး၀ါးဆင္၀ါးေနာင္တို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး စ၀္ဟုန္ဖ (ရွမ္း)၊ စ၀္စံထြန္း (ရွမ္း)၊ စ၀္ဘြန္၀ွပ္ (ရွမ္း)၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ရွမ္း)၊ ဦးၾကာပု (ရွမ္း)၊ ဒူး၀ါးေဇာ္ရစ္ (ကခ်င္)၊ ဦးဒိန္ရတန္ (ကခ်င္)၊ ဒူး၀ါးေဇာ္လြန္း (ကခ်င္)၊ ဒူး၀ါးေဇာ္လ (ကခ်င္)၊ ပဒစ္လေတာင္ (ကခ်င္)၊ ဦးပြန္ဇမန္း (ခ်င္း)၊ ဦးေထာင္က်င္ထန္း (ခ်င္း)၊ ဦးကီယိုမန္း (ခ်င္း)၊ ဦးစိန္လ်ံ (ခ်င္း)၊ ဦးလႊာမႈန္း (ခ်င္း)၊ ဦးမန္းလင္း (ခ်င္း) အစရွိသည့္ ကိုယ္စားလွယ္ (၁၈) ဦး ပါ၀င္သည္။ လက္ရွိစစ္အစိုးရက အလားတူ အဖြဲ႔မ်ိဳးဖြဲ႔ရန္ ႀကိဳးစားသည့္ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ႀကီးေလးျပင္းထန္ေသာ ေထာင္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္သည္ကိုေထာက္လွ်င္ စစ္အုပ္စုသည္ တိုင္းရင္းသားတို႔အား တန္းတူအခြင့္အေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ေပးရန္ လုံး၀သေဘာထားမရွိေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။

ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ ̏ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အျပည့္အ၀ရွိေၾကာင္း မူအားျဖင့္ သေဘာတူၾကသည္˝ ဟုလည္းေကာင္း၊ ̏ ေတာင္တန္းေဒသရွိ ျပည္သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အေျခခံအခြင့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ားအတိုင္း ရရွိခံစားေစရန္˝ ဟုလည္းေကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား လက္မွတ္ထုိးခ့ဲသည့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္၌ အထူးအေရးပါေသာ အခ်က္မွာ “တိုင္းရင္းသားတို႔၏ နယ္စပ္ေဒသမ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ခံစားေနရေသာ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေလ်ာ့ပါးသြားေစရန္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆုိ ဗဟုိအစုိးရက ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိေစရ” ဟု ျပ႒ာန္းထားသည္။

ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိခ့ဲသည့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က သေဘာတူထားသည့္ တုိင္းရင္းသားေဒသ ‘ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္’ ဆုိသည္မွာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ အေကာင္အထည္ မေပၚေသး။ ထိုအႏွစ္သာရသေဘာတို႔ကို စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္သည္ အသိအမွတ္မျပဳ႐ုံမက သမိုင္းစာမ်က္ႏွာထက္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရန္အထိ နည္းမ်ဳိးစုံ က်င့္သုံးဖ်က္ဆီးပစ္လ်က္ရွိၾကသည္။ စစ္အာဏာရွင္တို႔အႀကံမွာ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားထံသို႔ ‘ပင္လုံစိတ္ဓာတ္’ သက္၀င္မႈမရွိေစရန္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ဤဆိုးညစ္သည့္အႀကံမွာ အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ပင္လုံအေမြ၊ ပင္လုံစိတ္ဓာတ္သည္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အထင္ကရ ပင္မေက်ာက္တိုင္ႀကီး ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မေတာ္မတရား အာဏာရယူထားသူမ်ားက မည္သို႔ပင္ ဖယ္ရွားလိုေသာ္လည္း ဖယ္ရွား၍မရ၊ ပို၍သာ မားမတ္ခိုင္ၿမဲလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၁၉၈၈ လူထုအေရးေတာ္ပုံကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ လြတ္လပ္ေရး၊ တရားမွ်တေရး၊ တန္းတူေရး တည္းဟူေသာ ဒီမိုကေရစီရပိုင္ခြင့္ ေတာင္းဆိုသံမ်ားႏွင့္အတူ ‘ပင္လုံစိတ္ဓာတ္’ ျပန္လည္ႏိုးထလာသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။

၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ လူထုဆႏၵမဲ (၈၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ အႏိုင္ရခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က “စစ္မွန္ေသာ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီစနစ္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ တိုင္းရင္းသားအားလုံး၏ သေဘာဆႏၵမ်ားကို ခံယူသြားရန္˝ ဟူသည့္ မူ၀ါဒတရပ္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထိုမူ၀ါဒႏွင့္အညီ တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံေရးပါတီ (၂၁) ခု ေပါင္းစုထားေသာ “ျပည္ေထာင္စုတိုင္းရင္းသားမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္” (UNLD) ႏွင့္ ညိႇႏိႈင္းကာ ၁၉၉၀ ၾသဂုတ္လ (၂၉) ရက္ေန႔တြင္ “ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္” ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။

ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အျမန္ေခၚယူေပးေရးျဖစ္သည္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုံ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းဆိုင္ရာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ တသီးပုဂၢလ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပါ၀င္သည့္ “အမ်ဳိးသားအတိုင္ပင္ခံညီလာခံ” ေခၚယူ၍ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလုံး သေဘာတူလက္ခံႏိုင္မည့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရး မူ၀ါဒမ်ား ခ်မွတ္ရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာအလြဲသုံးသူတို႔က ကလိမ္ဉာဏ္အမ်ဳိးမ်ဳိးသုံးကာ ပိတ္ပင္ဟန္႔တားခဲ့သည္။

ဤေနရာတြင္ ၁၉၈၉ ပင္လုံခရီးစဥ္၌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေျပာၾကားခ်က္ကို ကိုးကားလိုသည္။

“ဒီမိုကေရစီအစိုးရတရပ္ တက္လာတဲ့အခါက်ရင္ က်မတို႔ ပင္လုံလိုညီလာခံႀကီး ထပ္ၿပီးေတာ့ ေခၚရမယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒီလို ပင္လုံညီလာခံႀကီး ထပ္ေခၚၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ျပည္ေထာင္စုသစ္ကို ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ထူေထာင္မယ္ဆိုတာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြအားလုံးနဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ ဆုံးျဖတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ားဟာ အမ်ားျပည္သူလူထုကေနၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားမွတဆင့္ တင္ေျမႇာက္လိုက္တဲ့ အစိုးရမ်ားကသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ က်မတို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူက တင္ေျမႇာက္မထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးက ဒီလိုညီလာခံမ်ဳိးကို ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး”

ထို႔ေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုက က်င္းပခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသားညီလာခံ၊ လူထုဆႏၵခံယူပြဲႏွင့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံဥပေဒ စသည္တို႔သည္ ႏိုင္ငံတကာ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းမ်ားအရ တရား၀င္မႈမရွိေပ။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ႏွင့္္ ျပည္သူလူထု၏ဆႏၵကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ ခ်န္ထားခဲ့ရန္ ႀကံစည္မႈမွ်သာျဖစ္သည္။ ဤနည္းျဖင့္ လူထု Mandate ကို ဖ်က္ဆီးရန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ စစ္အာဏာရွင္တို႔သည္ မေ၀းေတာ့ေသာ ကာလတြင္ သမိုင္း၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကို ခံၾကရေပလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏွင့္ ရွမ္းအမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (SNLD) တို႔မွ အဓိက အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အက်ဥ္းခ်၊ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ေဘးဖယ္လ်က္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပရန္ လုပ္ေနျခင္းမွာ ဆင္ျခင္တုံတရား ကင္းမဲ့ရာက်သည့္အျပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ခ်မွတ္ခဲ့သည့္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စု တည္ေထာင္ေရးလမ္းစဥ္မွလည္း ေသြဖည္ေနေပသည္။ ကုလသမဂၢ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာ၏ အႀကံျပဳတိုက္တြန္းခ်က္မ်ားကိုလည္း ဆန္႔က်င္သည့္သေဘာျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ တိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵသေဘာထားကိုလည္း လ်စ္လ်ဴျပဳျခင္းျဖစ္သည္။

စစ္အုပ္စုသည္ “ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး ဒို႔အေရး”၊ “တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီၫြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး ဒို႔အေရး” စသည္ျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္ေနေသာ္လည္း လက္ေတြ႔လုပ္ရပ္မ်ားမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားသာျဖစ္ေနသည္။ ၂၀၀၈ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၄) ရက္ေန႔က ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ုံး (KNU) အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဖဒိုမန္းရွာ လုပ္ႀကံခံရသည္။ အရင္းခံအားျဖင့္ ̏အက်ပ္ကိုင္ လက္နက္ခ်ခိုင္းျခင္း˝ ကို လုံး၀လက္မခံဘဲ ̏ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရး˝ နည္းလမ္းျဖင့္သာ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးျပႆနာမ်ားကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းႏိုင္မည္ဟူေသာ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ုံး (KNU) ၏ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ကို ယိုင္နဲ႔ေစရန္၊ ကရင္အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္းအၾကား ပိုမိုေသြးကြဲေစရန္ အႀကံပက္စက္မႈဟု ဆိုရမည္။

၂၀၀၉ ၾသဂုတ္လတြင္ စစ္အစိုးရ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ႔စည္းရန္ လက္မခံခဲ့သည့္ ကိုးကန္႔ေခါင္းေဆာင္ ဦးဖုန္ၾကားရွင္၏ နယ္ေျမကို နအဖတပ္မ်ားက ထိုးစစ္ဆင္သိမ္းယူလိုက္သည္။ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔မ်ား (MNDAA) ႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ ယခင္ ဖုန္ၾကားရွင္၏ ကိုးကန္႔နယ္ေျမတြင္ စိတ္ႂကြမူးယစ္ေဆးျပား (၁) သိန္း (၅) ေသာင္းေက်ာ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ပစၥည္းမ်ား သိမ္းဆည္းရမိသည္ဟု ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပသည္။ နအဖ၏ လိုတမ်ဳိး မလိုတမ်ဳိး လုပ္တတ္သည့္ ေကာက္က်စ္မႈကို တိုင္းရင္းသားတို႔ သတိထားရန္ ျဖစ္သည္။

ယခု ဇန္န၀ါရီလ (၂၇) ရက္ေန႔က အထူးေဒသ (၄) အပစ္ရပ္ မိုင္းလားအဖြဲ႔ေခၚ “အမ်ဳိးသားဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္တပ္မေတာ္” NDAA-ESS တပ္ဖြဲ႔ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဦးမင္းအိမ္ လုပ္ႀကံခံရျပန္သည္။ ေနာက္ကြယ္တြင္ စစ္အုပ္စုလက္ ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္သည္။ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အသြင္ေျပာင္းလဲေရးကို လက္ခံရန္ အျခားတိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔မ်ားအား ဖိအားျပင္းျပင္း ေပးလိုက္သည့္သေဘာလည္းျဖစ္သည္။ ဤအေတာအတြင္း အပစ္ရပ္ တုိင္းရင္းသားအဖဲြ႔မ်ားအားလုံး နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းေရးကုိ ယခုေဖေဖာ္၀ါရီလကုန္ ေနာက္ဆုံးထားၿပီး ျပဳလုပ္ရန္ စစ္ဖက္ဆိုင္ရာ လုံၿခဳံေရးအဖြဲ႔ အႀကီးအကဲ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရဲျမင့္က ဆက္လက္ဖိအားေပးေနသည္။

လက္ငင္း စစ္အုပ္စုလုပ္ဟန္မ်ားအရ ျမန္မာစစ္အင္ပါယာက တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေဒသမ်ားအား အတင္းအက်ပ္ ကိုလိုနီလက္ေအာက္ခံျပဳရန္ စီစဥ္ေနေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ ပင္လုံတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ သီးျခားျပည္ေထာင္ (၄) ခုကို “တန္းတူရည္တူ ျပည္ေထာင္စု” ျပဳရန္ အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ သေဘာတူခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသေဘာကို ၁၉၄၇ ေမလ (၂၄) တြင္ “ဖဆပလ ပဏာမျပင္ဆင္မႈညီလာခံ” တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တင္သြင္းေသာ အေျခခံမူမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္သိႏိုင္သည္။ ယင္းအေျခခံမူမ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရွိ (ဗမာလူမ်ိဳး အပါအ၀င္) တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးအားလုံးသည္ ပင္လုံစိတ္ဓာတ္အရ ‘အဆင့္အတန္းတူ’ ျဖစ္သည္။

ထိုညီလာခံတြင္ ေျပာၾကားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္းတြင္ “တကယ့္ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားအရ ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ိဳးအတြက္ ျပည္သူေတြက တင္ေျမႇာက္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အစိုးရျဖစ္႐ုံနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒီအစိုးရဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လက္ငင္း စီးပြားေရးအဆင့္အတန္းကို အခြင့္အေရး တန္းတူရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနအထိ ျမႇင့္တင္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမွ တကယ့္ဒီမိုကေရစီအထိ တက္လွမ္းႏိုင္မယ္”

“ဒီမိုကေရစီသစ္အရလုပ္မယ့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒမ်ိဳးဟာ ဘယ္လိုျဖစ္ရမလဲဆိုရင္ တိုင္းသူျပည္သား လူမ်ားစုေတြ အာဏာပိုင္အျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေအာင္ သူတို႔ေရြးေကာက္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ ေအာက္ကေန ထိပ္အထိ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တိုင္းျပည္အစိုးရအာဏာကို ကိုင္ထားရမယ္။ သူတို႔ ေရြးေကာက္လိုက္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို မႀကိဳက္လို႔ရွိရင္ ျပန္ေခၚႏိုင္ရမယ္”

“လူမ်ိဳးေရးအရ ကြဲျပားေနတဲ့ လူမ်ားစု လူနည္းစုကိစၥေတြမွာေတာ့ လူမ်ားစု လူမ်ိဳးေတြက လူနည္းစု လူမ်ိဳးေတြအေပၚ လႊမ္းမိုးမႈမရွိေစမွ ဒီမိုကေရစီမွန္မယ္။ လူမ်ိဳးအရ၊ ဘာသာအရ၊ လိင္အရ အခြင့္အေရးခြဲျခားမႈ၊ ႏွိမ့္ခ်မႈေတြကို ဥပေဒအရ ပယ္ဖ်က္ၿပီး ဒီလို ႏွိမ္နင္းတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ရင္ ဥပေဒအရ အျပစ္ေပးတာမ်ိဳးေတာင္ စီမံရမယ္။ ဒါမွ ဒီမိုကေရစီ ပီသမယ္”

ယေန႔ ျပည္သူလူထု အဓိကေတာင္းဆိုေနသည္မွာ (ႀကိဳးကိုင္ ဒီမိုကေရစီ) မဟုတ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပင္လုံတြင္ လမ္းၫႊန္ခဲ့သည့္ “လြတ္လပ္ေရး၊ တရားမွ်တေရး၊ တန္းတူေရး” အႏွစ္သာရပါသည့္ ဒီမိုကေရစီကို ေတာင္းဆိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ သမိုင္းအေတြ႔အႀကဳံ၊ ႏိုင္ငံတကာသမိုင္းအေတြ႔အႀကဳံမ်ားအရ စစ္တပ္ဦးေဆာင္ လႊတ္ေတာ္အမ်ိဳးအစားကို လူထုက လုံး၀လိုလားသည္မဟုတ္။ လူထုစိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ လူထုကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းမည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္စစ္စစ္ အမ်ိဳးအစားကို လူထုက လိုလားေတာင္းဆိုေနျခင္း ျဖစ္သည္။

နအဖစစ္အုပ္စု၏ လက္ရွိလွမ္းေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ စစ္တပ္လက္ေ၀ခံ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အမ်ားစုျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းမည့္ “စစ္လႊမ္းမိုးေရးလႊတ္ေတာ္” ျဖစ္ေနသည္ကို ၂၀၀၈ နာဂစ္ဖြဲ႔စည္းပုံုအရ သိျမင္ေနၾကရၿပီျဖစ္သည္။ စစ္တပ္လႊတ္ေတာ္တြင္ စစ္တပ္က (၂၅) ရာခိုင္ႏႈန္း သပိတ္၀င္အိပ္၀င္ ယူထားၿပီးေနာက္ က်န္မဲဆႏၵနယ္မ်ားတြင္လည္း စစ္ျပန္ႏွင့္ စစ္တပ္အလိုေတာ္ရိမ်ား ေနရာရေရးအတြက္ စစ္တပ္က ေသနတ္အားကိုးျဖင့္ မလြဲမေသြ ကလိန္က်ဦးမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါလီမန္တြင္ စစ္တပ္က အနည္းဆုံး (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ ယူထားမည္မလြဲပါ။ ထို႔ျပင္ စစ္ဗိုလ္သမၼတ၊ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ အေရးႀကီး၀န္ႀကီးဌာနအားလုံး စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ား ႀကိဳးကိုင္မည့္ အစိုးရျဖစ္လာမည္။

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ ေပၚလာမည့္ (ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္) ကို ေပါင္းစည္းထားေသာ စစ္တပ္ႀကိဳးကိုင္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္သည္ အျမင့္ဆုံး အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အျဖစ္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ (၃) ရပ္ကို ကိုင္တြယ္က်င့္သုံးရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္ က်င့္သုံးခြင့္မရွိပါ။ စစ္တပ္အေရးအရာ ကိစၥအ၀၀ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ တရားစီရင္ေရးကိစၥရပ္မ်ားကို စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ႏွင့္ စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကသာ စီမံကိုင္တြယ္မည္ျဖစ္သည္။ လိုရင္းကိုေျပာရလွ်င္ စစ္တပ္ႏွင့္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က အာဏာသုံးရပ္ အထက္တြင္ ရွိလိမ့္မည္။ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္တို႔က အတည္ျပဳေပးရမည္ျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Military-Monopolized Rubber-Stamp Parliament သာ ေပၚလာမည္ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကိုလည္း စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က အဆိုျပဳ လက္ခံသူကိုသာ ခန္႔ထားလိမ့္မည္္။ အစိုးရအဖြဲ႔အတြင္း အေရးႀကီး ၀န္ႀကီးရာထူးမ်ားကိုလည္း စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုသာ ေပးမည္။ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ႏွင့္ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးမ်ားကိုလည္း စစ္တပ္စိတ္တိုင္းက်သူမ်ားကိုသာ ခန္႔ေပလိမ့္ဦးမည္။ သေဘာမွာ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က သမၼတႏွင့္ ကက္ဘိနက္အဖြဲ႔၏ အထက္တြင္ ရွိမည္။ အဖြဲ႔၀င္ (၁၁) ဦး ပါေသာ “အမ်ိဳးသားကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံၿခဳံေရးေကာင္စီ” ဆိုသည္ကလည္း စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ အလိုက်သူမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထား၍ အခ်ိန္မေရြး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က အေရးေပၚ အေျခအေန ေၾကညာႏိုင္သည္။ အာဏာသိမ္းႏိုင္သည္။ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္သည္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ (၃) ရပ္၊ သမၼတႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႔တို႔၏ အထက္တြင္ ရွိေနေပေတာ့မည္။

ဤ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံကို လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္မွ ျပင္မည္ဟု စဥ္းစားျခင္းမွာ ႏုံအလြန္းရာ က်ေပလိမ့္မည္။ တခုခု ျပင္ဆင္လိုလွ်င္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ (၂၀) ရာခိုင္ႏႈန္းက လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ျပင္ဆင္ခ်က္မူၾကမ္း တင္ရမည္ျဖစ္သည္။ စစ္တပ္၏ေခ်ာ့လုံး၊ ေျခာက္လုံးမ်ားၾကားတြင္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ (၂၀) ရာခိုင္ႏႈန္းရရန္ လြယ္မည္ထင္လွ်င္ မွားပါလိမ့္မည္။ ထိုမွ်မက လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ (၇၅) ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ႏွင့္ လူထု Referendum က (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ ေထာက္ခံမဲရမွသာ ျပင္ဆင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး၊ တန္းတူေရး၊ တရားမွ်တေရးဆိုသည့္ ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးမ်ားကို အိပ္မက္ပင္္ မက္ခြင့္ရွိမည္မဟုတ္ပါ။

ထိုအခ်င္းအရာမ်ားကို ျမင္သျဖင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ‘ေရႊဂုံတိုင္ေၾကညာစာတမ္း’ တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားလႊတ္ေပးေရး၊ ‘၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ’ ျပန္လည္သုံးသပ္ေရး၊ တိုင္းရင္းသားအားလုံး တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးရွိသည့္ ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို တနည္းနည္းျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳေရး စသည္တို႔ကို လက္ငင္းေျဖရွင္းရမည့္ အဓိကျပႆနာမ်ားအျဖစ္ ေဖာ္ျပလ်က္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးအေျဖရွာေရးကို ေတာင္းဆိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ေရြးေကာက္ပြဲဟူသည္ ျဖတ္သန္းရမည့္ မွတ္တိုင္တခုျဖစ္သည္ဟု NLD က လက္ခံထားေၾကာင္းလည္း ေဖာ္ျပထားသည္။ သို႔ေသာ္ ေရြးေကာက္ပြဲ၏ အနိမ့္ဆုံး လိုအပ္ခ်က္မ်ားအျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလုံး ျပန္လႊတ္ရန္၊ ဖြဲ႔စည္းပုံမွ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းႏွင့္ မညီသည့္ အခ်က္မ်ားကို ျပင္ရန္၊ အားလုံးလႊမ္းၿခဳံပါ၀င္ႏိုင္မည့္ လြတ္လပ္တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲအျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာေစာင့္ၾကည့္မႈ ခြင့္ျပဳရန္ စသည္တို႔ကိုလည္း ေၾကညာစာတမ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

‘၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ’ ျပန္လည္သုံးသပ္ေရးကိစၥ၊ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရးကိစၥသည္ ျပည္သူလူထုအမ်ားစု၏ ဆႏၵအမွန္ျဖစ္သည္။ NLD က ထိုအခ်က္မ်ား မီးေမာင္းထိုးျပရျခင္းမွာ ျပည္တြင္းစစ္ ေနာက္တေက်ာ့ ျပန္လည္မလာေစလို၍ ျဖစ္သည္။ စိတ္ကူးယဥ္ကာ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ေစ်းဆစ္ေနျခင္းမ်ိဳး အလ်ဥ္းမဟုတ္။ ေျမာ္ျမင္ခ်ိန္ဆ၍ ေျပာေသာစကားျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထု၏ ေထာက္ခံမႈရွိ၍ လူထုကိုယ္စားေျပာေသာ စကားလည္းျဖစ္သည္။

စင္စစ္ တိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထုဆႏၵကို ပစ္ပယ္သူမ်ား၊ ‘ပင္လုံကတိ’ ကို ပစ္ပယ္သူမ်ားမွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ သူတို႔ေနာက္လိုက္ ႏိုင္ငံေရးအေခ်ာင္လမ္းရွာသူမ်ားသာျဖစ္သည္။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္အရ တိုင္းရင္းသားအားလုံးအား ‘တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရး’ ႏွင့္တကြ ‘ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး’ ကို အာမခံသည့္ ‘ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ တည္ေဆာက္ေရး’ ကို အမွန္တကယ္ လိုလားသေဘာတူလွ်င္ Military-Monopolized Rubber-Stamp Parliament (တနည္း) ဒီမိုကေရစီအေရၿခဳံ စစ္ေကာင္စီကို တရား၀င္ျဖစ္ေအာင္ အကြက္ဆင္ထားသည့္ နအဖ၏ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံအတုႏွင့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတုတို႔ကို တိုင္းရင္းသားအားလုံး ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈရွိရွိ ဆန္႔က်င္ၾကရန္သာရွိသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ပင္လုံစိတ္ဓာတ္အရင္းခံျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ ထြန္းေပၚေရးအတြက္ စစ္အာဏာရွင္၏ အလိုေတာ္ရိမ်ား ေႂကြးေၾကာ္ေနေသာ “ေရြးေကာက္ပြဲမွလြဲ၍ အျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိ” ဟူေသာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိခ်က္ကို ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ၀ိုင္း၀န္းဆန္႔က်င္ၾကရန္မွာ ယေန႔တိုင္းရင္းသားျပည္သူခပ္သိမ္း၏ သမိုင္းေရးတာ၀န္ ျဖစ္သည္ဟု ႏွလုံးသြင္းၾကပါကုန္။
ဇင္လင္း (ျပည္ေထာင္စုေန႔ အထူးေဆာင္းပါး)
၁၁/ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၀
ကိုးကား ။ ။

(၁) ကိုလိုနီေခတ္ျမန္မာ့သမိုင္းအဘိဓာန္၊ ျမဟန္၊ တကၠသိုလ္မ်ား သမိုင္းသုေတသနဌာန။
(၂) တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားအေရးႏွင့္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ (ဒုတိယတြဲ)၊ သမိုင္းဌာန (သုေတသန) ရန္ကုန္တကၠသိုလ္။
(၃) ေအာင္သန္း၏ ေအာင္ဆန္း၊ ပုဂံစာအုပ္တိုက္၊ ၁၉၆၄။

မူရင္း ။ ။ http://www.khitpyaing.org/articles/2010/february/11210.php