အခုုတေလာ က်မအေတြးအာရုုံထဲမွာ “ေၾကာက္တယ္” ဆိုုတဲ့ စကားလံုုးတလုုံးဟာ ေနရာယူေနလြန္းေနတယ္။
“ဘယ္လုုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ၊ ေၾကာက္လြန္းလိုု႔သာေပါ့”
“မလုုပ္လိုု႔ မရဘူးေလ၊ ျငင္းၾကည့္ပါလား၊ တခါတည္း တေဆြလုုံး တမ်ဳိးလုုံး ထိသြားမယ္”
ဆိုုတဲ့ စကားေတြ အလ ွ်ံပယ္ ၾကားေနရတယ္။
မလုုပ္ခ်င္ဘဲ လုုပ္ရ၊ မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာေနရတာေတြဟာ ေၾကာက္လြန္းလိုု႔ပါ ဆိုုတဲ့ ေနာက္ကြယ္က ေမာင္းႏွင္တံကိုု ညႊန္ျပေနတဲ့ စကားေတြေပါ့။
အဲဒီအေတြးေတြေၾကာင့္ပဲ က်မလည္း ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ က်မေကာ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တတ္သလဲ လိုု႔။ ၾကာၾကာေတာင္ ျပန္စဥ္းစားစရာ မလိုုဘဲ က်မရဲ့ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ဆိုုျပီး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ေလးေတြ တခုုျပီး တခုု အစီအရီ ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။
အမွန္ကေတာ့ က်မဟာ အင္မတန္ ေၾကာက္တတ္သူပါ။ မဟုုတ္တာ၊ မမွန္တာ မတရားလုုပ္တာေတြကိုု မဟုုတ္ဘူး၊ မမွန္ဘူး၊ မတရားဘူးလိုု႔ ရဲရဲၾကီး ေရွ႔ထြက္ ေျပာရဲတဲ့ သတၱိ က်မမွာ မရွိပါဘူး။ အဲဒီလိုု သတၱိအရာမွာ အင္မတန္ ခ်ဳိ႔တဲ့တဲ့ က်မဟာ စက္မႈတကၠသိုုလ္ရဲ့ ေက်ာင္းသူတဦးအျဖစ္ မထင္မရွား ျဖတ္သန္းေနခ်ိန္မွာ ျဗဳံးဆိုု ကမာၻေက်ာ္တဲ့ ရွစ္ေလးလုုံး အေရးေတာ္ပုုံၾကီး၊ လူထုုအုုံၾကြမႈၾကီးနဲ႔ ထိပ္တိုုက္တုုိးေတာ့တာပါပဲ။
သမိုုင္းမွာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုု႔ မရတဲ့ၾကားက ေငြမင္သုုတ္ျပီး ခပ္ပါးပါး ခပ္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးျခင္းေတြ ခံေနရတဲ့ အေရာင္ေတြ ဆိုုးပစ္ျပီး အေရာင္ေျပာင္းသြားေအာင္ မတရားတန္ဆာဆင္ျခင္းေတြ ခံေနရဆဲ ျဖစ္တဲ့ အဲဒီရွစ္ေလးလုုံး အုုံၾကြမႈ ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မဟာ ပဥၥမႏွစ္ ေက်ာင္းသူတဦးပါ။
ပုုံမွန္အိမ္ကေန ေက်ာင္းအသြား ေက်ာင္း၀င္း၀မွာ ေက်ာင္းတက္ဖိုု႔လာတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အားလုုံး လွည့္ျပန္ခိုုင္းေတာ့ ဘာမွန္းမသိဘဲ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ သတင္းေတြ ၾကားရေတာ့တာေပါ့။
ရပ္ကြက္လဘက္ရည္ဆိုုင္က ရန္ပြဲကိုု ေျဖရွင္းလိုုက္တာ စက္မႈတကၠသိုုလ္၀င္းထဲက အေဆာင္ေက်ာင္းသားေတြ ေသနတ္ဒဏ္ရာရလိုု႔ ေသသူေသ၊ ဒဏ္ရာရသူရ၊ ြ-ံေူူ အေဆာင္က ေက်ာင္းသူေတြလဲ မ်က္ရည္ယိုုဗုုံးေတြ ဒဏ္ခံရ ဆိုုတဲ့ သတင္းဟာ အေဆာင္ပိတ္လိုုက္လိုု႔ ေနရပ္မျပန္ခင္ အိမ္မွာ စတည္းခ်တဲ့ အေဆာင္သူ သူငယ္ခ်င္းဆီက ၾကားခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္စုုံပါပဲ၊ ထုုံးစံအတိုုင္း အစိုုးရသတင္းဌာနေတြမွာေတာ့ အမွန္ခပ္ပါးပါး သုုတ္ထားတဲ့ ၀ါးတားတားသတင္းေတြ ထုုတ္ျပန္ျပီး အကန္႔အသတ္မရွိ ရက္ရွည္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုုက္ေတာ့တာေပါ့။
ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ျပီး ရက္အေတာ္ၾကာေတာ့ က်မကိုု သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ အမက ေမးတယ္။ နင္ … ကိုုျမင့္ဦးကိုု သိသလား တဲ့။ နင္တိုု႔ ေက်ာင္းရဲ့ ေနာက္ဆုုံးႏွစ္ ေက်ာင္းသားတဲ့ …။ ျပီးေတာ့ ကိုုစိုုးႏိုုင္ကိုုေကာ သိလားတဲ့ …။ သူက ပဥၥမႏွစ္ စက္မႈက၊ ပုုသိမ္သား ဆိုုပဲ။ သူတိုု႔ေတြအားလုုံး ငါတိုု႔ ၀ဒ္ ထဲမွာ တဲ့။ က်မ အရမ္းအံ့ၾသသြားမိတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ က်မ ဘာလုုပ္ေပးႏိုုင္မလဲ ဆိုုတဲ့ အေတြးဟာ က်မေခါင္းထဲ ခ်က္ျခင္း ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္လိုု႔မ်ား က်မသာ တျခားျမိဳ႔တျမိဳ႔ရဲ့ ေဆးရုုံေပၚမွာ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အနီးအနား မရွိ၊ ေဆးရုုံတက္ခဲ့ရရင္ ဘယ္လိုု ခံစားေနမလဲ။ ရိုုးရိုုးေလးပဲ ေတြးမိတာေတာင္ ျမိဳ႔ခံသူတေယာက္ အေနနဲ႔ တခုုခုု လုုပ္ေပးသင့္တာေပါ့။ အခုုေတာ့ သူတိုု႔တေတြက ဒီရိုုးရိုုးေလး ျဖစ္စဥ္ထက္ေတာင္ ေက်ာ္ေနျပီေလ။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်မတေယာက္ ေဆးရုံၾကီးတရုံရဲ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ေကာ္ရစ္ဒါေတြကိုု ခပ္သြက္သြက္ ျဖတ္ျပီး ေလ ွ်ာက္ေနတယ္။ ၀ဒ္ေတြ တခုုျပီး တခုုျပီးအခန္းေတြ တခန္းျပီး တခန္း ျဖတ္
ေလ ွ်ာက္ေနရတာဟာ က်မအတြက္ ကမာၻေတြ တကမာၻျပီး တကမာၻ ျဖတ္ေလ ွ်ာက္ေနရသလိုု ခံစားေနရတယ္။ လက္ထဲမွာ ကိုုင္လာတဲ့ မုုန္႔ပုုံး ၂ ပုုံး ဟာလည္း ဧရာမေက်ာက္တုုံးၾကီး ကိုု ဆြဲထားရသလိုု လက္အံေသမတတ္ ခံစားလာရတယ္။ က်မ တကိုုယ္လုုံးဟာလည္း ေၾကာက္လြန္းလိုု႔ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေနတယ္။
တေယာက္ေယာက္က ငါ့မ်ား ၾကည့္ေနမလား ဆိုုတဲ့ စုုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ဟာ က်မကိုု ေဘးဘီ၀ဲယာေတာင္ ေစာင္းငဲ့မၾကည့္ရဲေအာင္ ျဖစ္ေစတယ္။ က်မေနာက္ေက်ာကေန ဘယ္သူမ်ား လွမ္းဆြဲျပီး ဆြဲထုုတ္သြားမလဲ ဆိုုျပီးေတာ့လဲ ေနာက္ေက်ာမလုုံ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုုံးေတာ့ အလင္းေရာင္ ခပ္၀ါး၀ါးေလးရွိတဲ့ အခန္းေလးတခန္းဆီ ေရာက္လိုု႔ သြားတယ္။
လူနာကုုတင္ထက္ဆီမွာေတာ့ ခပ္ပိိန္ပိန္ပါးပါး လူတေယာက္ မွိန္းေနတယ္။ လူနာရဲ့ ေျခအစုုံကိုု ကုုတင္ေျခရင္းမွာ သံေျခက်ဥ္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတယ္။ က်မဟာ ေမာဟုုိက္ေနတာေတြ၊ ေၾကာက္ရြံ႔တုုန္လႈပ္ေနတာေတြ၊ ျမင္ရတဲ့ အာရုုံအေပၚ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာေတြ သက္သာရာ ရေစမလားလိုု႔ ခပ္ျပင္းျပင္း ေလတခ်က္ ရႈသြင္းလိုုက္မိတယ္။
အသံဗလံေတြေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့။ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လုုံးတစုုံ ပြင့္လာတယ္။ ျမင္ေနက် ဂ်ဴတီကုုတ္၀တ္ေတြ၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြ မဟုုတ္ဘဲ မ်က္စိေရွ႔မွာ အူတူတူ ေကာင္မေလးတေယာက္ကိုု ျမင္လိုုက္ရေတာ့ အံ့ၾသသြားပုုံရတယ္။ ျပဳံးျပီ မိတ္ဆက္လိုုက္ေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသသြားျပီး က်မအတြက္ စုုိးရိမ္မကင္းဟန္ သူမ်က္လုုံးထဲမွာ ျဖတ္ကနဲ ျမင္လိုုက္ရတယ္။
က်မလည္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ နဲနဲ အနယ္ထိုုင္ျပီမိုု႔ စကားစျမည္ေျပာဖိုု႔ စကားအစရွာ ႏႈတ္ဆက္လိုုက္တယ္။ “အကိုု ေနေကာင္းလား” လိုု႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်မရဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားဟာ ပကတိအေျခအေနနဲ႔ တလြဲျဖစ္ေနတဲ့ စကားမွန္း သတိျပဳလိုုက္မိတယ္။
ကဲ … စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။
ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္လိုုရလိုုက္မွန္း မသိဘဲ ရလိုုက္တဲ့ ေသနတ္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ မသက္မသာ ခံစားေနရတဲ့အျပင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားလိုု႔ မရတဲ့ ေျခအစုုံနဲ႔ လူနာကိုု ေနေကာင္းလားလိုု႔ ဆိုုေတာ့ … သူက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖတယ္။ “ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္ …” တဲ့။
ျပီးေတာ့ က်မတိုု႔ ၂ ေယာက္စလုုံး သေဘာေတြ က်ျပီး ရီျဖစ္ၾကတယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ ျပန္သင့္ျပီ ဆိုုတဲ့ အသိနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
“လိုုတာရွိရင္ မွာလိုုက္ပါ။ က်မလည္း ထပ္လာလိုု႔ရရင္ လာခဲ့ပါဦးမယ္ …” ဆိုုတဲ့ က်မရဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားကိုု ျပဳံးျပီး ေခါင္းျငိတ္ အသိအမွတ္ျပဳရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ေ၀ဒနာေတြ သိပ္သည္းေနတဲ့ ေနာက္လူနာတဦးျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသား ကိုုစိုုးႏိုုင္ကိုုေတာ့ က်မ စကားဆုုိခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အလာတုုန္းက ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ႔ ေမာပန္း တုုန္ရင္ေနတဲ့ က်မဟာ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အမည္မေဖာ္ႏိုုင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ က်မရဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာ ယိုုင္တိယိုုင္တိုုင္နဲ႔ ေပါ့။
တသက္မွာ တခါပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ ေတြ႔ခဲ့ရဖူးတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းသားလူငယ္ ၂ ဦးထဲက ကိုုစိုုးႏိုုင္က သိပ္မၾကာခင္မွာ တေလာကလုုံးကိုု ႏႈတ္ဆက္မသာဘဲ တိတ္တဆိတ္ အျပီးတိုုင္ ခြဲခြာသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကိုုျမင့္ဦးနဲ႔ကေတာ့ ေဆးရုုံက ဆင္းသြားျပီ ဆိုုတဲ့ သတင္းစကားကလြဲလိုု႔ ဘာသတင္း အဆက္အသြယ္ မရခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
အဲသည္ေနာက္ပိုုင္းကာလေတြတေလ ွ်ာက္မွာေတာ့ ရန္ကုုန္စက္မႈတကၠသိုုလ္ရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေမာ္ကြန္းမွတ္တိုုင္မွာ ရိုုးသားတဲ့ ရဲရင့္တဲ့ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားတဲ့ ေပးဆပ္သူေတြ၊ သူရဲေကာင္းေတြ၊ အညတရ သတၱိရွင္ေတြရဲ့ အမည္ကမၺည္းေတြနဲ႔ ရဲရဲနီေစြး စြာ အျမင့္မားဆုုံး လႊင့္ထူလာခဲ့ေပါ့။
ေၾကာက္တတ္လြန္းတဲ့ က်မဟာလည္း သူတိုု႔ကိုု အားက်ရင္း၊ ဂုုဏ္ယူရင္း သာမန္ရိုုးက် ေက်ာင္းသူေလးတဦးအျဖစ္ ရန္ကုုန္လမ္းမေတြေပၚမွာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနာက္က လိုုက္ပါခဲ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း စာသင္ခန္းေတြထဲ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ခဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမတဦးအျဖစ္ ေက်ာင္းပရ၀ုုဏ္အတြင္းမွာ ဆက္လက္ က်င္လည္ခဲ့ရျပန္ပါေတာ့တယ္။
သိုု႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသူဘ၀နဲ႔ မတူစြာဘဲ က်မတိုု႔မွာ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာနဲ႔ ၾကဳံခဲ့ရပါတယ္။
၉ ၆၊ ၉ ၇၊ ၉ ၈ ခုုႏွစ္ေတြမွာ က်မတိုု႔ ေက်ာင္၀င္းရဲ့ စာသင္ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တိတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တ၀င္းလုုံးမွာ စစ္ေသြး စစ္ေရာင္ေတြက ျပိဳးျပိဳးေျပာင္ေျပာင္၊ စစ္မာန္ေတြနဲ႔ လာျပီး ဟိတ္ဟန္ျပေနခ်ိန္ေပါ့။
အသိပညာေတြ တိုုးေစဖိုု႔ပဲ အားသန္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ က်မတိုု႔ ဆရာေတြ ဆရာမေတြကိုု က်မတိုု႔ နားမလည္၊ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ အဓိကရုုဏ္း ေျဖရွင္းနည္းေတြ၊ ဖိနည္း၊ ႏွိပ္နည္း၊ ပိတ္နည္း၊ ဆိုု႔နည္း စတဲ့ အင္မတန္ လက္သံေျပာင္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အၾကမ္းဖက္ေသနဂၤဗ်ဴဟာေတြကိုု စစ္သားေတြက ေက်ာင္းဆရာေတြကိုု ပိုု႔ခ်ေပးေနတဲ့ တေန႔ေပါ့။
က်မတိုု႔အားလုုံး အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုုင္ရဲ့ ခန္းမၾကီးတခုုမွာ စုုစည္းေနရတယ္။ ပိုု႔ခ်မည့္ သူက အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုုန္စစ္ေဒသတိုုင္းကိုု တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ဗိုုလ္မွဴးၾကီး သိုုက္ထြန္း။ က်မတိုု႔က ေၾကာက္တတ္သူဆိုုေတာ့ ေရွ႔တန္းခံုုေတြမွာဘယ္ထိုုင္ရဲပါ့မလဲ။ ဟိုုးေနာက္ဆုုံးက ခုုံနားေတြမွာ ခပ္ကုုပ္ကုုပ္ ေလး ထုုိင္ေနတာေပါ့။ သူတိုု႔တေတြ ခန္းမထဲ ၀င္လာေတာ့ က်မဟာ ေၾကာက္လြန္းလိုု႔ မတ္တပ္ရပ္ အရိုုအေသမေပးႏိုုင္ပါဘူး။ ထိုုင္ခုုံမွာ ေက်ာက္ရုုပ္ၾကီးလိုု ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ထိုုင္ေနျဖစ္တယ္။ အဲဒီဗိုုလ္မွဴးၾကီးကလည္း သူအင္မတန္ကၽြမ္းက်င္ ပိုုင္ႏိုုင္ထားတဲ့ အၾကမ္းဖက္ဘာသာရပ္ကိုု ပိုု႔ခ်တာဆိုုေတာ့ အင္မတန္ကိုု အားပါးတရ ရွိသေပါ့။
က်မလည္း ေၾကာက္လြန္းေတာ့ အကုန္လုံးေတာ့ ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။ မွတ္မိသေလာက္က ေက်ာင္းသားေတြ စျပီး ဆူပူခဲ့ရင္ တဲ့ … ပထမဦးဆုံး လုပ္ရမွာက ေက်ာင္းရဲ့ ၀င္းတံခါးေတြ အကုန္ပိတ္ရမယ္ ဆိုပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ့ စြမ္းအားရွင္ေတြဟာ ေက်ာင္းအျပင္မွာ ၀ိုင္းထားမယ္ တဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကို မထိန္းႏိုင္လို႔ တံခါးေတြ ပြင့္ခဲ့ရင္ အဲဒီစြမ္းအားရွင္ေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ခန္းေတြဆီ ျပန္ဖို႔ ေျဖာင္းျဖၾကမယ္ ဆိုပဲ။ ဒါမွ မရရင္ေတာ့ ၀ါးရင္းတုတ္ စြမ္းအားရွင္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္ တဲ့။ သူတို႔တေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ေခါင္းကို ရိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး တဲ့။ ညို႔သက်ည္းေလးတင္ပါပဲ တဲ့။ ျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာေသးတယ္၊ ဓါတ္ပုံရိုက္ သတင္းယူ ၾကိဳက္သေလာက္ လုပ္ၾက တဲ့။ စစ္ယူနီေဖာင္း၊ ရဲယူနီေဖာင္း လုံးလုံး မေတြ႔ေစရဘူး တဲ့။
က်မမွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ရင္တုန္၊ ပန္းတုန္ ျဖစ္လာတယ္။ ေၾကာက္ျပီ ဆို ဘာတခုမွ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ မွတ္ဉာဏ္ေတြမွာ သုိမွီးထားတဲ့ ဦးေႏွာက္ကလည္း သုံးစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ က်မမွာ ဗိုလ္မွဴးၾကီးရဲ့ စကားသံေတြ ၾကားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘဲ ေခါင္းထဲမွာ ညို႔သက်ည္းနဲ႔ တင္ အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့တယ္။ ညိဳ႔သက်ည္း ဆိုတာ ဘယ္ေနရာလဲလို႔ ေပါ့။ ေခါင္း မွာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသား။ စဥ္းစားလို႔ က မရ၊ သိကလည္း သိခ်င္ျပန္ဆိုေတာ့ ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာမကို ေမးၾကည့္ရေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီဆရာမကလည္း သင္ၾကားေရးမွာ ေကာင္းမွ ေကာင္း၊ သူသင္ျပီ ဆို ရွင္းကနဲ၊ လင္းကနဲ ျဖစ္လြန္းလို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္ၾကိဳက္ေပါ့။ ရုတ္တရက္ က်မက လွမ္းေမးေတာ့ ဗိုလ္မွဴးၾကီးရဲ့ ေသနဂၤဗ်ဴဟာဇာတ္လမ္းတြဲမွာ ေျမာေနတဲ့ ဆရာမလည္း ဆတ္ကနဲ တုန္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့မွာ အေတာ္ ၾကာၾကာ စဥ္းစားလိုက္ျပီး … “ငါ့အထင္ေတာ့ ဒူးအထက္ ေပါင္ …” တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း ေ၀၀ါး၀ါးရယ္။ သူ႔နားက ဆရာမကို ထပ္ေမးလိုက္ျပန္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ပိုရႈပ္ကုန္ေရာ။ သူက ဓလည္မ်ဳိရဲ့ အေပၚ ...ဓ ျဖစ္လိမ့္မယ္ တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မ စ လိုက္တဲ့ ညိဳ႔သက်ည္းဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ ေနာက္ဖက္က ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အကုန္ အေတြးရႈပ္၊ ေခါင္းရႈပ္နဲ႔ ရႈပ္သြားလိုက္ၾကတာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာဇာတ္လမ္း ဘယ္နား ဆုံးသြားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ က်မတို႔ရဲ့ ညိဳ႔သက်ည္းဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေနာက္ေန႔ ဆက္ရန္ ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မဟာ တန္းကနဲ ထျပီး ေမးလိုက္သင့္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္တာကိုး။
ေၾကာက္ပါတယ္ ဆိုမွ က်မလည္း တခုျပီး တခု ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲ … တေန႔မွာေပါ့။ အမ်ဳိးသမီးပညာတတ္ၾကီးမ်ား ဖြဲ႔ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္ၾကီးမ်ားအသင္းက ဦးေဆာင္ျပီး ျပည္ပအားကိုးပုဆိန္ရိုးေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကမတဲ့။ အျပတ္ကို ရႈတ္ခ်ၾကမတဲ့။ ျပီးေတာ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ျဖစ္ေအာင္ က်င္းပမယ္ ဆိပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သု၀ဏၰ အမ်ဳိးသားျပဇာတ္ရုံၾကီးမွာ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္တဲ့့ တကၠသိုလ္က ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ ပညာအၾကီး အလယ္၊ အလတ္တတ္သူေတြ မလိုက္မေနရတဲ့။ မလိုက္ရင္ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ မတဲ့။ “ႏႈတ္မိန္႔ … ႏႈတ္မိန္႔ …” ။ က်မမွာ အေတာ့္ကို စိတ္ရႈပ္ရေတာ့တာပါပဲ။
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေတာ္ မွန္တယ္လို႔ မေျပာရဲ၊ မဟုတ္တာ လုပ္ေနတာကို မဟုတ္တာ လုပ္ေနပါတယ္ လို႔ မေျပာရဲေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ သူက ဆန္႔က်င္တာတို႔၊ ရႈတ္ခ်တာတို႔ကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီး ဘယ္လုပ္ရဲပါ့မလဲ။ က်မလည္း မဆန္႔က်င္၊ မရႈတ္ခ်ရဲတဲ့ ေၾကာက္စိတ္က တမ်ဳိး၊ အလုပ္ျပဳတ္မွာကို ေၾကာက္တဲ့ ေၾကာက္စိတ္က တဖုံနဲ႔ ေၾကာက္စိတ္ ၂ ထပ္ကြမ္းေတာင္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာက္တဲ့ စိတ္နဲ႔ပဲ ဌာနမွဴးဆီ သြားေတြ႔ပါတယ္။ ဌာနမွဴးကို အရိုးသားဆုံးပဲ ေျပာျပပါတယ္။ က်မ ေၾကာက္တတ္ပုံေတြကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ရႈပ္လာတဲ့ ဌာနမွဴးက သေဘာ … သေဘာ … တဲ့။ ျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္ဖာသာ ရွင္းတဲ့။ က်မလည္း ၀မ္းသာသြားလိုက္တာ၊ ေၾကာက္စိတ္တခု ေပါ့သြားလို႔ေပါ့ေလ။
ေနာက္တေန႔ညမွာေတာ့ တယ္လီဗီးရွင္းသတင္းကေနပဲ အဲဒီပြဲကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့လည္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ့ ထူးကဲတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေတြကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ရတာေပါ့။ မ်ားလိုက္တဲ့ ပညာတတ္ေတြဆိုတာ … အၾကိဳအပို႔ လုပ္ရတဲ့ တီအီးကားၾကီးေတြ၊ ဘတ္စကားေတြဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္မလဲ တဲ့။ ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ သယ္ပို႔ရတာ၊ ကားေတြလည္း ပညာတတ္ေတြ ပေဒသာသီးလုိ႔ ၾကပ္ထုပ္ေန ဆိုပဲ။ ဆရာ ဆရာမေတြဆို လူရိုေသ ရွင္ရိုေသေအာင္ ဆင္ထားတဲ့ ဆြဲၾကိဳး လက္ေကာက္ ဒုတ္ေကာက္ မ်က္မွန္ေတြ က်ေပ်ာက္ ကၽြတ္ေပ်ာက္ ခဲ့ၾကတာေတြေတာင္ ရိွသတဲ့။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ က်မ ဒီလိုအရသာေတြ ဘယ္ခံစားဖူးပါ့မလဲ။ ဒါ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ ၁ လေလာက္ ဆက္ျပီး ေၾကာက္လိုက္ရေသးတယ္။ အဲသည္ပြဲဆက္ေတြမွာ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲရမွာ စိုးလြန္လြန္းလို႔။ ေတာ္ေသးရဲ့ … အလုပ္မျပဳတ္လို႔။
အဲဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ က်မ ဘယ္လိုမ်ား ေၾကာက္ခဲ့သလဲ လို႔ ျခဳံျပီး ၾကည့္လိုက္ရင္ …
ခါးမွာ ေျဗာက္ထိုးျပီး လူလုံးျပတတ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြကို ျမင္လိုက္ရင္ပဲ ေၾကာက္လြန္လြန္းလို႔ အေၾကာက္ေတြလြန္ျပီး က်မႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ျပဳံးျပီး မႏႈတ္ဆက္တတ္ေတာ့ဘူး။
က်မရဲ့ လက္ ၂ ေခ်ာင္းဟာလည္း ရင္ညြန္႔အထိ ေျမာက္တက္ လက္ ၂ ဖက္ ယွက္လို႔ လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္မေနေတာ့ဘူး။
က်မ နားေတြဟာ သူတို႔ပို႔ခ်တဲ့ ေသနဂၤဗ်ဴဟာေတြ ရွင္းကနဲ လင္းကနဲ ေလွ်ာကနဲ ၀င္ျပီး သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အူေန ထူေနပါေတာ့တယ္။
မဟုတ္တာ မမွန္တာ မတရား လုပ္ေနတာေတြကို မဟုတ္ဘူး၊ မမွန္ဘူး၊ မတရားဘူးလို႔ ရဲရဲၾကီး ေရွ႔ထြက္ ေျပာရဲတဲ့ သတၱိ မရွိေပမယ့္ …
ေဗာင္းေတာ္ညိတ္၊ စိတ္ေတာ္သိျပီး ၾကိဳတင္ အလိုက္သိတတ္၊ ဒူးေထာက္ ခစား၊ ကၽြန္ပါး၀ တဲ့ အထိ ေၾကာက္တတ္လြန္းစိတ္မ်ဳိးေတာ့ က်မမွာ မရွိပါ။
ဒါ့အျပင္ အသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အရိုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထူခ်င္ ထူ၊ ပါးခ်င္ ပါး၊ တတုံးေလး ရရ တဖဲ့ပဲ ရရ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရရ၊ မစားလိုက္ရ၊ မ၀ါးလိုက္ရမွာ စိုးတဲ့ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးလည္း စိုးစဥ္းမွ်ေတာင္ က်မမွာ မရွိ။
ဒါေပမယ့္ က်မဘ၀တေလွ်ာက္လုံးမွာ မဟုတ္တာ၊ မမွန္တာ၊ မတရားတာေတြကို လုပ္ရမွာ ေျပာရမွာကို ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးေတာ့ အျမဲတမ္း ရွိေနခ်င္သူ သာမန္လူသား တဦးပါ။
ေဟမန္သဇင္
စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၀
ရင္းျမစ္။ ။မိုးမခ
ေဟာင္းႏြမ္းေငြစကၠဴ အေၾကြမ်ားကို တန္ဖိုးတူခ်င္းလဲလွယ္ေပးမႈအား ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၃ ရက္ေန႔မွ စတင္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါ တစ္ႏွစ္ျပည့္သည့္အခ်ိန္တြင္ က်ပ္သိန္းေပါင္း ၁၅၀၀၀ ေက်ာ္အထိ လဲလွယ္ေပးၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းသိရွိရပါသည္။
