Tuesday, February 9, 2010

စက္႐ံုအလုပ္သမားမ်ားဆႏၵျပပြဲကို လံုၿခံဳေရးထူထပ္စြာခ်ထားလွ်က္ရွိ

လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္အတြင္းမွ စက္႐ံုမ်ားတြင္ အလုပ္သမားမ်ား ဆႏၵျပမႈ ျဖစ္ပြားေနလွ်က္ရွိၿပီး လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ လံုၿခံဳေရးမ်ားတင္းၾကပ္စြာ ခ်ထားေၾကာင္း အလုပ္သမားတဦးက ေျပာသည္။


အိုပယ္ဝမ္း၊ အိုပယ္တူး၊ ရပ္စ္(Yes)၊ သံုးထပ္စက္႐ံုမ်ားမွ အလုပ္သမား (၂၀၀၀)ခန္႔သည္ ယမန္ေန႔ ညေနပိုင္းကတည္းက ေတာင္းဆိုခ်က္ (၃) ခ်က္ ရရွိေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ညႇိႏိႈင္းမႈမ်ားျပဳလုပ္ေနသည္ဟု ေျပာသည္။

“အခု ညႇိႏႈိင္းေနတုန္းဘဲ၊ လံုၿခံဳေရးေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္၊ လံုထိန္းကား လက္နက္အျပည့္နဲ႔ ၃၂ စီး၊ ေနာက္ထပ္ရဲကား ၇ စီး၊ မီးသတ္ကား ၅ စီးနဲ႔ အခ်ဳပ္ကား ၄ စီးကို အျပင္လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားတယ္၊ အထဲကို ဘယ္သူမွ ဝင္လို႔မရေအာင္ ပိတ္ထားတယ္” ဟု ေျပာသည္။

အလုပ္သမားမ်ားက (၁) လုပ္အားခ လစာ တေသာင္းထပ္တိုးေပးရန္၊ (၂) အလုပ္ခ်ိန္ေလ်ာ့ေပးရန္၊ (၃) အလုပ္သမားမ်ား စားေသာက္ေနထိုင္သည့္ေနရာမ်ား သန္႔ရွင္းေရး ဆိုသည့္အခ်က္ (၃) ခ်က္ကို ေတာင္းဆိုထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ယခုလက္ရွိ အလုပ္ခ်ိန္မွာ နံနက္ ၇ နာရီခြဲမွ ည ၁၁ နာရီအထိလုပ္ေနရၿပီး အလုပ္သမားမ်ား ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားထဲမွ လုပ္အားခတိုးေပးေရးအတြက္ ယခုအခ်ိန္ထိ ဆက္လက္ညိႇႏႈိင္းေနလွ်က္ရွိေၾကာင္း ၎က ဆက္ေျပာသည္။

ယခုဆႏၵျပေနသည့္ စက္႐ံုမ်ားမွာ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္း၊ သၾကားလံုးႏွင့္ စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး စက္မႈဇံုအတြင္းရွိ စက္႐ံုေပါင္း ၃၀၀ ခန္႔မွာ စီးပြားေရး က်ဆင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ လည္ပတ္ႏိုင္ ျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ ပိတ္ထားရသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ဒီဇင္ဘာလအတြင္းကလည္း ယင္းစက္မႈဇုံအတြင္းမွ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုႏွင့္ ဖိနပ္စက္႐ံုမွ အလုပ္သမား လုပ္အားခတုိးျမႇင့္ေတာင္းဆိုသည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး စက္မႈဇံု စီမံခန္႔ခြဲေရး၊ ျပည္ထဲေရးႏွင့္ အလုပ္သမား ညႊန္ၾကားေရးမွဴးဦးစီးဌာနတို႔က ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
Tuesday, 09 February 2010 17:40 ႐ုိးမ ၃

လႈိင္သာယာ စက္မႈ ့ဇံု( ၃ ) အမွတ္ ၃ / ၃၆ ရွိ ျမဖက္ရွင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတြင္ဆႏၵျပ

လႈိင္သာယာ စက္မႈ ့ဇံု( ၃ ) အမွတ္ ၃ / ၃၆ ရွိ ျမဖက္ရွင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတြင္အလုပ္သမား ၂၀၀၀ ခန္႔ ဆႏၵျပေတာင္းဆုိျပဳလုပ္ေနသည္ဟု သိရပါသည္။


ေတာင္းဆုိေနေသာအခ်က္မ်ားမွာ ၃ ခ်က္ျဖစ္ၿပီး ၁- လစာကိုတေသာင္းထပ္ေဆာင္းေပးရန္
၂- လုပ္ခအခ်ိန္ေလွ်ာ့ေပးရန္ ( လက္ရွိ လုပ္ေနရသည့္အခ်ိန္ နံက္ ရ နာရီခြဲမွ ည၁၁ နာရီခြဲထိ ) ။
၃- အလုပ္သမားမ်ားစားေသာက္ေနထိုင္ သည့္ေနရာမ်ားသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးရန္ တုိ႔ျဖစ္ၿပီး ညွိႏႈိင္းခ်က္မ်ားအဆင္ေျပေနသည္
ဟုသိရသည္ ။ လစာတေသာင္းထပ္တိုးေပးေရး ကိစၥ ယခုတိုင္ေျပာဆိုေနဆဲျဖစ္ ေၾကာင္းလည္း ထပ္မံသိရွိရပါသည္။
လုံၿခံဳေရးအေျခအေန သိပ္မေကာင္းဘူးဟု အမီးပါတ္ဝန္းက်င္ ေနထုိင္သူမ်ားကေျပာသည္။

- ရဲလုံထိန္းကါး ၃၈ စီး
- မီးသတ္ ၄ စီး
- အခ်ဳပ္ကါး ၄ စီး လႈိင္သာယာ စက္မႈ ့ဇံု( ၃ ) အမွတ္ ၃ / ၃၆ ရွိ ျမဖက္ရွင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတြင္ ဆႏၵျပေနေသာ အလုပ္သမားမ်ားကို ရဲခ်ဳပ္ခင္ရီမွ မီးသတ္ကားမ်ား အခ်ဳပ္ကားမ်ား လံုထိန္းရဲ အင္အား တေထာင္ေက်ာ္ သံုး၍ ႏွိမ္နင္းရန္ သြားေနပါသည္။

ယခု အခင္းျဖစ္ပြားေနေသာ ေနရာအနီးတဝုိက္ကုိ မည္သူမွ သြားလာခြင့္မျပဳေၾကာင္း တားျမစ္အမိန္႔ထုတ္ျပန္ထားေၾကာင္း သိရပါသည္။

ထပ္မံေဖာ္ျပပါမည္ ယခုသိရွိသေလာက္ကုိ သာေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္ လြဲေခ်ာ္မႈအနည္းငယ္ရွိပါက မိမိ အျပစ္သာပင္ျဖစ္ပါသည္။
မွတ္ခ်က္ ။ ။http://ycowabangkok.blogspot.com/2010/02/blog-post_09.html မွကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။

ကၽြမ္းက်င္ရာ - အပိုင္း(၂)


ေဆာင္းပါးရွင္ - ဗိုလ္သိုးထိန္း
အခ်ဳိ႕က ျမန္မာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျပည္သူေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေပးေနသည္ကို အေကာင္းမျမင္ အဆိုးျမင္သမားဟု ကၽြန္ေတာ့္အား စြပ္စဲြၾကည့္လွ်င္ ျပန္လည္ေျဖရွင္းလိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဆိုးျမင္၀ါဒီသမား မဟုတ္ပါ။ အေကာင္းကို ျမင္ေသာေၾကာင့္သာ အခုလို ေျပာေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေနႏွင့္ ႐ူပေဗဒ သေဘာတရား တစ္ခုကို ရွင္းလင္းျပလိုပါသည္။

လူတစ္ဦးသည္ အလြန္ေလးလံေသာ ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးကို ေနရာေရြ႕ေအာင္ လက္ျဖင့္တြန္းေနရာ တစ္ေန႔ကုန္သြား ေသာ္လည္း ေနရာမေရြ႕၊ အားသြန္ခြန္စိုက္ တြန္းခဲ့ ေသာေၾကာင့္ အလြန္လည္း ပင္ပန္းေနေခ်ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ႐ူပေဗဒ သေဘာအရ ဤသည္ကို အလုပ္ဟု မေခၚ။

ဒုတိယလူတစ္ဦးသည္ ၎ေက်ာက္တုံးကိုပင္ လက္ျဖင့္ မတြန္းဘဲ တုတ္ျဖင့္ေကာ္၍ တြန္းလွိမ့္ရာ နာရီ၀က္ပင္ မၾကာ၊ ထိုေက်ာက္တုံး ေနရာေရႊ႕သြားခဲ့သည္။ ဒုတိယလူသည္ လုံး၀မပင္ပန္း၊ အခ်ိန္လည္း မကုန္ေပ။ သို႔ရာတြင္ ႐ူပေဗဒ သေဘာ အရ ဒုတိယ လူသည္ ေအာင္ျမင္ေသာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ဟု သတ္မွတ္ရမည္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္ေသာ အလုပ္မ်ားတြင္ ၀င္လုပ္ေနၾကသည္။ မပင္ပန္းဟု မဆိုလို ပင္ပန္းပါလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာက္တုံး ေရြ႕ မေရြ႕ ကိုေတာ့ အခ်ိန္က ဆုံးျဖတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံ မ်ား ေက်ာက္တုံးေရြ႕၍ လမ္းပင္ေဖာက္ၿပီးေခ်ၿပီ။ ျမန္မာျပည္ႀကီးကေတာ့ လမ္းလယ္ေခါင္က ေက်ာက္တုံးကို ေရႊ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားဆဲပင္။

“ကၽြန္ေတာ္သည္ အဆိုးျမင္ ၀ါဒီသမားေလာ၊ အေကာင္းျမင္ သမားေလာ”

ထပ္မံၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးသည္ကို သုံးသပ္တင္ျပပါဦးမည္။ လူအမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ အဖဲြ႔အစည္းဌာနသည္ စစ္တပ္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ျငင္းဖြယ္ရာမရွိ။ စစ္တပ္သည္ “မ” တစ္ေထာင္သားေတြႏွင့္ ဖဲြ႔စည္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို တေသြး တသံ တမိန္႔ ျဖစ္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ အာဏာကို သုံးရသည္။ ခ်ဳပ္ျခယ္မႈ ထားရသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စစ္သားသည္ အသက္ေပး၍ စစ္တိုက္ရသည္။ အသက္ေပး၍ ႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ရမည္။ အသက္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ရေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ အသက္ စြန္႔လြတ္ရေသာ ေနရာတြင္ တေသြး တသံ တမိန္႔ ျဖစ္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္မွသာ ေတာ္ကာက်သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့လွ်င္ အသက္စြန္႔၍ တိုက္ခိုက္ရမည့္ စစ္ပဲြ တစ္ပဲြအတြက္ မည္သည့္ စစ္သားမွ် ေရွ႕ကတက္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဤသည္ကို ၎တို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈမ်ားအတြက္ ကၽြမ္းက်င္စြာ က်င့္သုံးတတ္ရသည္မွာ မဆန္းေပ။

ဆန္းသည္က ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ျမန္မာျပည္ႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနျခင္းပင္။ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ ျပည္သူမ်ားသည္ စစ္သားမ်ား မဟုတ္။ လြတ္လပ္မႈကို ခုံမင္ေသာ လူတန္းစား ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမည္။ လြတ္လပ္စြာ ျငင္းခုန္မည္။ လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးမည္။ ျပည္သူမ်ားကို စစ္သားမ်ားကဲ့သို႔ ေဘာင္အတြင္းမွာ ထား၍ွမရ။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားကလည္း လြတ္လပ္မႈ ဆိုသည္ကို လုံး၀ ၾကည့္မရ။ သဟဇာတ မျဖစ္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစား ၾကားမွာ ႏိုင္ငံတိုးတက္စရာ မရွိဘဲ ျပည္သူေတြ၏ လြတ္လပ္စြာ ထိုးထြက္မႈႏွင့္ ျပင္းထန္ေသာ အာဏာသုံး ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ႏိုင္ငံအတြင္း အဓိက႐ုဏ္း မ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚေနရသည္မွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ တေလွ်ာက္ပင္။

အမွန္ေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို အုပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ တရားေသ ေဘာင္တစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ထား၍ မရ။ ေလ်ာ့ခ်ည္ တင္းခ်ည္ ရွိရမည္။ ေျပာင္းလြယ္ ျပင္လြယ္ ရွိရမည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ သေဘာထားကို က်င့္သုံးရမည္။ သံခင္း တမန္ခင္း ပရိယာယ္မ်ားစြာ သုံးရမည္။ အလြန္တရာ ခက္ခဲနက္နဲေသာ ကိစၥရပ္ျဖစ္သည္။ တင္စားရေသာ္ အလြန္တရာ သိမ္ေမြ႕နက္နဲေသာ ပညာရပ္ ျဖစ္သည္။

အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစားမွာ ျပည္သူျဖစ္၍ ျပည္သူမ်ား၏ အသံကို နားေထာင္ရမည္။ (သို႔မဟုတ္) အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာေပးထားသူမွာ ျပည္သူျဖစ္၍ ျပည္သူမ်ား၏ အသံကိုသာ နားေထာင္ရမည္။

အုပ္ခ်ဳပ္သူသည္ အစိုးရျဖစ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသူသည္ ျပည္သူျဖစ္ေသာ္လည္း အမွန္ေတာ့ အစိုးရသည္ ျပည္သူ၏ ေက်းကၽြန္သာ ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျပည္သူမ်ား၏ စား၀တ္ေနေရး၊ ျပည္သူမ်ား၏ ဘ၀တိုးတက္ေရး၊ ျပည္သူမ်ား ကမၻာႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေရး အားလုံးကို အစိုးရမွ ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ေပးရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရသည္ ျပည္သူယုံၾကည္ေသာ၊ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အစိုးရျဖစ္ဖို႔ ျပည္သူတင္ေျမႇာက္မွသာ ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔မွမဟုတ္ဘဲ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ သြားေနသေရြ႕ျဖင့္ေတာ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ဦးသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ တပ္မွဴးတစ္ဦး၏ ေစာဒကတက္မႈ တင္ျပမႈကို မနာခံ မလိုက္ေလ်ာ သကဲ့သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ ျပည္သူမ်ားကိုလည္း လုံး၀ စာနာေထာက္ထား ငဲ့ညႇာမည္ မဟုတ္ေပ။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ ၎တို႔ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေသာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ပုံစံႏွင့္သာ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ျမဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနမည္သာ။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ မည္သို႔မွ် သဟဇာတ မျဖစ္ဘဲ ျပည္သူတို႔၏ ဘဝ တိုးတက္ရာ လမ္းမျမင္။ ျပည္သူတို႔၏ ဘဝ မတိုးတက္လွ်င္ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံလည္း တိုးတက္သည္ဟု မဆိုႏိုင္၊ လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသကဲ့သို႔ ရွင္းပါသည္။

အမွန္ေတာ့ လက္ရွိစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ အရည္အခ်င္းမ်ား အျပည့္ရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံယုံၾကည္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ၎တို႔၏ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္သည့္ ပညာရပ္မ်ားကို ေနရာမွားယြင္းစြာ အသုံးခ်ေနျခင္းသည္သာ ဘ၀င္မက်စရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္မွာ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ ဟူေသာ ဂုဏ္ျဒပ္ျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ေျမပုံကို စားပဲြေပၚခင္းကာ ႏုိင္ငံကာကြယ္ေရးအတြက္ စစ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာမ်ားကို စိတ္ႀကိဳက္ခ်မွတ္ေနေစခ်င္သည္။ အေျခအေနအရ ကမၻာ့ေျမပုံကိုပါ ခဲတံေထာက္၍ စစ္တပ္ႀကီးကို လုိသလို ေရြ႕ကာ ပုံေဖာ္ေနလွ်င္ အဘယ္မွ် အားရွိဖြယ္ရာ ေကာင္းလိုက္မည္နည္း။ ျပည္သူမ်ား၏ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းကို ျပည္သူတင္ေသာ အစိုးရက စီမံဖန္တီးေန ေပလိမ့္မည္။ မည္သည့္ေနာက္ဆံမွ တင္းစရာမွ် မလို။

ဤတြင္ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာရာ ဆိုသည့္စကား တစ္ခုကိုသုံး၍ နိဂုံးခ်ဳပ္လိုသည္မွာ စစ္တပ္အတြင္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို အုပ္ခ်ဳပ္မႈသည္ ေရာေထြး ဆက္စပ္သြားပါက ဆရာ၀န္ကို စစ္တိုက္ခိုင္း၍ အင္ဂ်င္နီယာကို ေဆးကုခိုင္းကာ တံငါသည္ကို တံတား ေဆာက္ခိုင္းသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနမည္မွာ မလဲြေပ။ ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ သူကၽြမ္းက်င္ရာ သူပိုင္ႏိုင္ရာ တာ၀န္မ်ားကို ကိုယ္စီထမ္းေဆာင္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး အစဥ္တိုးတက္ ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းၾကရေအာင္။


source by : http://www.photayokeking.org
မွတ္ခ်က္ ။ ။ 88 ရဲ႕ ေနာ္မန္ မွ ျဖစ္ပါသည္။

စာမ်က္ႏွာအေဟာင္းမ်ား

ေငြေၾကး ေဖာင္းပြမႈေတြ တျဖည္းျဖည္း တိုးလာတိုင္း က်မတို႔ရဲ႕ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းကို ခဏခဏျပန္ေျပာ မိၾကပါတယ္။ ဒီလုိေျပာျဖစ္တာ က်မတို႔ တဦးတည္း မဟုတ္ဘဲ၊ သာမန္ျပည္သူ အေတာ္မ်ားမ်ား လြမ္း ဆြတ္တသ ေျပာမိၾကတာပါ။ တခ်ဳိ႕အရမ္းကိုငယ္တဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အေျပာမွာ မစားရဝ ခမန္း နားေထာင္ၾကပါတယ္။

က်မ မူလတန္းေက်ာင္းသူဘဝ ၁၉၇ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္ ေတြတုန္းက ေက်ာင္းသြားရင္ မုန္႔ဖိုး ၂၅ ျပားရပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မုန္႔ဟင္းခါး တပြဲကို ၂၅ ျပားပါ၊ အေၾကာ္ပါရင္ ၃၅ ျပားပဲေပးရပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲကို ၁၅ ျပား၊ ျပား ၂ဝ နဲ႔ေရာင္းပါတယ္။ နဂါးနီ ဇီးေပါင္းတထုပ္ကို ၁ဝ ျပား၊ ၾကက္ ဥမုန္႔တလံုးကို ၁ဝ ျပား၊ ၾကက္ဥေခါက္မုန္႔ ၁ ခုကို ၅ ျပား၊ ဇီးေတာ္ ဖီး ၁ တံုးကို ၅ ျပားနဲ႔ မုန္႔ဖိုးတမတ္ဆိုရင္ မုန္႔ ၂ မ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ ၃ မ်ဳိးစားႏိုင္ပါတယ္။ ၾကံတေခ်ာင္းကို ၁ဝ ျပားနဲ႔ဝယ္ရင္ လွ်ာေတြေပါက္တဲ့အထိ စားႏိုင္ပါတယ္။

ဟင္းစားဝယ္ဖို႔ တေန႔ကို ၁ဝ ေလာက္သံုးရင္ အသားဟင္း ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ငပိ၊ တို႔စရာနဲ႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာစားႏိုင္ပါတယ္။ ဝက္သား ၁ ပိႆာလံုး ဝယ္ရင္ေတာင္ ၁ဝ ေလာက္ပဲက်တာပါ။ အဲဒီေခတ္က အေလးတင္းေတာင္းေတြလဲ အေတာ္မွန္ပံုရပါတယ္။ က်မရဲ႕အေမ ကသူမအားရင္း က်မကို စာရြက္တရြက္မွာ ဝယ္ရမည့္ ပစၥည္းစာရင္းကိုေရးၿပီး ပိုက္ဆံအတိအက်နဲ႔ ေစ်းကိုလႊတ္လိုက္တာပါပဲ။ ပိုက္ ဆံ ၁ဝ ေလာက္ေပးလုိက္ရင္ သူမွာတဲ့ပစၥည္းအစံုအလင္ ရလာပါတယ္။ က်မကေစ်းစာရင္းစာရြက္ကို ေစ်းသည္ကိုျပလုိက္႐ံုပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီေခတ္က ေငြေၾကးတန္ဖိုးကို အေဖနဲ႔ အေမကသေဘာမက်ပါဘူး၊ ေစ်းႀကီးတယ္လုိ႔ ခဏခဏ ၿငီးတြားတတ္ပါတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြကလဲ တေန႔တျခားတက္ေနတာပဲတဲ့ေလ။ က်မအသက္ႀကီးေတာ့မွ နားလည္မိတာက သူတုိ႔က ဖ.ဆ.ပ.လ ေခတ္ ကိုျဖတ္သန္းလာတာကိုး။ တမူး၊ တပဲေခတ္မွာ လူျဖစ္လာၾကေတာ့ ငါးမူး၊ တမတ္ဆိုတာ သိပ္ေစ်းႀကီးေနတာေပါ့။ အေမေျပာေျပာေန လုိ႔မွတ္မိေနတာက သူတုိ႔ေခတ္က ပဲဆီအေကာင္းစား ၁ ပိႆာကို ၁ က်ပ္ခြဲ၊ ၂ က်ပ္တဲ့၊ ပိုးလံုခ်ည္အေကာင္စားေတြကို ဖေလဇာ လမ္းေပၚမွာ ႀကိဳက္တာယူပါ ၂ က်ပ္ခြဲဆိုၿပီး ပံုေရာင္းေနတာတဲ့။

၁၉၈ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြေရာက္ေတာ့ က်မ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕တေန႔မုန္႔ဖိုးဟာ ၁ က်ပ္ျဖစ္ေန ပါၿပီ။ မုန္႔ဟင္းခါးအလြတ္တပြဲကို ၇၅ ျပားေပးရၿပီး၊ အေၾကာ္ပါရင္ ၁ က်ပ္ေခတ္ကိုေရာက္ေနပါၿပီ၊ ဇီးထုပ္ ၁ ထုပ္ကို ၁ က်ပ္ေပးရပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕မုန္႔ဖိုးဟာ မုန္႔ ၁ ခုစာပဲရွိပါတယ္။ ယုိးဒယားကလာတဲ့ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္တထုတ္ကို ၁ က်ပ္ခြဲ ႏွစ္က်ပ္ ေပးရပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေမွာင္ခုိေခတ္ဆိုေတာ့ ယိုးဒယား ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြ ဝင္ကာစ အခ်ိန္ေပါ့၊ တထုပ္ကို ၂ က်ပ္ခြဲ ေလာက္ေပးရတယ္ ဆိုေတာ့ ေစ်းႀကီးတာေပါ့၊ အိမ္မွာ ၄၊ ၅ ထုပ္ေလာက္ေဆာင္ထားၿပီး ဧည့္သည္လာမွ ေကၽြးတဲ့ အစားအစာပါ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္ကို ဘတ္တိုက္က်ပ္တုိက္ေခတ္လို႔ ေခၚသတဲ့ေလ၊ ေမွာင္ခုိေစ်းက ဝင္လာတဲ့ ေလယဥ္ေမာင္စ လံုခ်ည္တထည္ ကို ၂၅ က်ပ္ေလာက္ေပးရေတာ့ ထည္လဲဝတ္ႏိုင္တဲ့သူက သူေ႒းပဲေပါ့။

က်မ မွတ္မေသးတယ္ က်မ အ႒မတန္းကိုတက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာလံုခ်ည္အစိမ္း စဝတ္ရတဲ့ႏွစ္၊ အေဖက တက္ထရြန္အစိမ္းကိုပဲဝယ္ ေပးတယ္၊ က်မ လိုခ်င္တာက ေလယဥ္ေမာင္အစိမ္း၊ ဒီေတာ့ က်မ ဆႏၵျပတဲ့အေနနဲ႔ ၃ ရက္ေလာက္ထမင္းမစားဘူး၊ ဒီေတာ့အေဖက ေျပာတယ္ ေလယဥ္ေမာင္တထည္ယူရင္ တက္ထရြန္ ၂ ထည္စာေလာက္က်တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးမုန္႔ဖိုး စုေပါ့တဲ့၊ ၁၂ က်ပ္ခြဲရရင္ ေနာက္ထပ္ ၁၂ က်ပ္ခြဲကို အေဖစိုက္ၿပီး ဝယ္ေပးမယ္တဲ့၊ က်မလည္းမုန္႔ကို ၁၂ ရက္တိတိ မစားဘဲ အိမ္ကေန ထမင္းဘူးထည့္ၿပီး မုန္႔ဖိုးစုခဲ့ရဘူးတယ္။ က်မတုိ႔ မိသားစုက ဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ ေငြသိပ္မေပါဘူးေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေစ်းဘိုးက တေန႔ ၂ဝ က်ပ္ ေလာက္က်မွ ဟင္းအရံ အသင့္အတင့္စားႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အနိမ့္ဆံုးဝန္ထမ္း (ေန႔စား) တဦးရဲ႕ဝင္ေငြဟာ ၆ က်ပ္ ၁၅ ျပားပဲ ရပါတယ္။

က်မ ၁ဝ တန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ က်မရဲ႕အဖိုးကေျပာပါတယ္၊ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခတ္တုန္းက ယိုးဒယားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကေျပာတယ္တဲ့ “ယိုးဒယားႏိုင္ငံက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈကိုမီဘို႔အတြက္ သူတို႔ႏွစ္ ၅ဝ ေလာက္က်ဳိးစားရအံုးမယ္” တဲ့ေလ၊ ဒီေတာ့ က်မက ျပန္ေမးတာေပါ့ “ဟုတ္ရဲ႕လား ဖုိုးဖိုးရယ္” ဆိုေတာ့ “ဟာ တကယ္ေပါ့၊ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခတ္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ ထြက္ကုန္ပစၥည္းအ ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတယ္၊ ထုတ္ကုန္ သြင္းကုန္လုပ္ငန္းလည္း ဖြ႔ံၿဖိဳးတယ္၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေတာ့ ျပည္သူပိုင္ သိမ္းတယ္ဆိုၿပီး၊ ပုဂၢလိက ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းေတြကို သိမ္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ဘာမွျပန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဒီစကားကုိေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ ဟာ ယိုးဒယားႏိုင္ငံရဲ႕ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ကို အားကိုးေနရတာပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ သရက္ထည္အၾကမ္းကလြဲရင္ ဘာအဝတ္အစားမွ မထုတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ စက္မႈဝန္ႀကီးဌာနက ထုတ္တဲ့ ေမာင္ဗမာစက္ဘီး ဆိုတာ ခ်ဳိင့္ခြက္ ၂ ခုေလာက္နင္းမိရင္ ဖရိန္ကေခြသြားပါတယ္၊ မားကတ္လိမ္သြားပါတယ္။ ယိုးဒယားႏိုင္ငံထုတ္ ဖီးဆင့္ဘီးေတြမ်ား ျမင္တာနဲ႔ကို လုိခ်င္စရာေကာင္းပါတယ္။ မာလုိက္တာလဲ ေျပာမေနနဲ႔၊ က်မအိမ္က ဖီးဆင့္ဘီးက ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ၾကာတာ ေတာင္ ဘာမွသိပ္မပ်က္စီးေသးဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဗမာလူငယ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ကို သြားခ်င္တဲ့လူေတြ မ်ားလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သိပ္ကိုေခတ္ ေနာက္က်ေနတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ခၽြတ္ျခံဳက်ေနတဲ့ စီးပြားေရးကို မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေခတ္မွီတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံမွာပဲ အေတြ႔အၾကံဳ သစ္ေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳျခင္း။ ဝင္ေငြျခင္းက ကြာျခားတာကိုး။

ရက္၊ လ ေတြကလူေတြကို တုိက္စားရင္းနဲ႔ ၁၉၉ဝ ျပည့္ကာစ ႏွစ္ေတြကိုေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တမတ္၊ ငါးမူးနဲ႔ ဘာမွဝယ္ လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး၊ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ တမတ္၊ ငါးမူးဟာ ပိုုက္ဆံမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ က်မရဲ႕တူက သူငယ္တန္းစတက္ပါ တယ္၊ ေက်ာင္းသြားရင္ မုန္႔ဘိုးက တေန႔ ၃ က်ပ္ေပးရပါတယ္။ တကယ္က ၃ က်ပ္ဆိုတာ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေပးလုိက္တာပါ၊ ယိုးဒယားကဝင္တဲ့ ဂ်ယ္လီ ၁ ခုကို ၃ က်ပ္ေပးေနရပါၿပီ၊ အိမ္ကေန မုန္႔ထည့္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဗမာျပည္မွာ တ႐ုပ္ပစၥည္းေတြရဲ႕ ေခတ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တ႐ုတ္ပစၥည္းက ကယိုးဒယားပစၥည္းထက္ေစ်းပိုခ်ဳိသလုိ၊ တ႐ုပ္ယြန္ေငြက ယိုးဒယားဘတ္ ေလာက္ေစ်းမေကာင္းေသးပါဘူး၊ ယိုးဒယား ၁ ဘတ္ကို ျမန္မာေငြ ၂ဝ က်ပ္ေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

တေန႔ က်မတူေလးကို ေက်ာင္းလုိက္ပို႔ရင္း လမ္းမေပၚမွာ ငါးမူးေစ့ေတြ႔ေတာ့ သူ႔ကိုေကာက္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့သူက “တီတီက လဲ ဒီပိုက္ဆံဘာမွ လုပ္လုိ႔မရတာ ေကာက္မေနပါဘူး၊ လူေတြျမင္ရင္ အထင္ေသးေနဦးမယ္” တဲ့၊ သူေျပာတာလဲမွန္ေနတာပဲ အနိမ့္ ဆံုး ဒီလိုငါးမူးေစ့ ၆ ေစ့ ျပည့္မွမုန္႔စားလုို႔ရမွာကိုး။

ဒီလုိနဲ႔ က်မေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္ေတြကိုလဲ ေသခ်ာမသိပါဘူး၊ အေမေျပာျပတဲ့ တလစာအတြက္ကုန္က်စ ရိတ္ကို ရင္ဘတ္ဖိၿပီး နားေထာင္ေနရတာပါ၊ ဒီလေတာ့ ၅ဝဝဝ က်ပ္ဘိုး၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတက္လို႔ ၁ ေသာင္းဘိုး၊ ဒါေလာက္ပဲ သိခဲ့ပါတယ္။

၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္မွာ က်မေထာင္ကေန လြတ္လာပါတယ္။ က်မအျပင္ေရာက္ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြအေၾကာင္း ၾကားရတာေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။ က်မ ေထာင္ထဲမေရာက္ခင္က ဘတ္စကားစီးရင္ ၁ က်ပ္၊ ၂ က်ပ္ပဲကုန္ေပမဲ့ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ထဲမွာ ၅ဝ၊ ၁ဝဝ မွမပါရင္ ကားစီးလို႔မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကက လို႔ေခၚတဲ့ Taxi ကားေတြက ဟိုနားဒီနား ၂ဝဝ က်ပ္ေလာက္ေပးရပါတယ္။ က်မ ညီမက က်မကို ကကနဲ႔ ေခၚသြားေတာ့ က်မေငြ ၂ဝဝ က်ပ္ကို ႏွေျမာေနမိပါတယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္က ေငြ ၂ဝဝ ဆိုတာ အရမ္း တန္ ဘိုးရွိတာကိုး။

ဒီလုိနဲ႔ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္ထဲမွာ I.L.B.C က ၄ တန္းကေလးတေယာက္ကို သခၤ်ာသင္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းမွာက စကၤာပူသင္႐ိုး ညႊန္းတမ္းကို သင္တာေလ၊ ပိုက္ဆံေတြအေၾကာင္း သင္ေတာ့ စကၤာပူအေႂကြေစ့ေတြကို သင္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ကေလးက က်မကို ေမးတယ္ “ဆရာမ စကၤာပူမွာ အေႂကြရွိၿပီး၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာေၾကာင့္ အေႂကြေစ့မရွိတာလဲ” တဲ့ က်မက ရွိပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့သူက “ဒါဆိုဘာေၾကာင့္ မသံုးရတာလဲ” တဲ့၊ သံုးရတာမလြယ္လို႔ပါလို႔ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ သူမျမင္ဖူးဘူးတဲ့၊ ဒါနဲ႔ က်မ က အိမ္မွာသိမ္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေစ့ကို ယူျပပါတယ္။ သူကထပ္ေမးတာက “တကယ္သံုးလို႔ ရလို႔လား” တဲ့၊ ရတာေပါ့ဆိုတာ့၊ “ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ မသံုးၾကတာလဲတဲ့”။ က်မက ေသခ်ာရွင္းျပရပါတယ္။ မုန္႔တခုရဲ႕တန္ဘိုးက ၁ဝဝ မဟုတ္လား၊ ဒီအေစ့ေတြနဲ႔ မုန္႔ဝယ္မယ္ ဆိုရင္ အေႂကြေစ့ ၂ဝဝ ေလာက္နဲ႔ဝယ္ရမွရမယ္၊ သံုးဘို႔ခက္တာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္မသံုးတာလို႔။ ဒါေတာင္ လွ်ာရွည္တဲ့ မိေခ်ာင္းသားက “ငါးမူးတန္မုန္႔ ဘာေၾကာင့္ မေရာင္းရတာလဲ”တဲ့။ က်မ ရွင္းျပမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူနာမလည္ႏိုင္လို႔ က်မ ဆက္ရွင္းမျပခဲ့ပါဘူး။

က်မသားေလးက ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္မွာ သူငယ္တန္းစတက္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္မွာေငြ ၁ဝဝဝ က်ပ္ရဲ႕တန္ဘိုးဟာ စကၠဴသာသာပဲ ရွိေတာ့ တာပါ။ ဆီ၊ ဆန္၊ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္ မပါဘဲ ေစ်းဘိုးသက္သက္ကို ေငြ ၃ဝဝဝ က်ပ္နဲ႔မေလာက္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ အိမ္ရွင္းတဲ့အခ်ိန္ မွာ သူတို႔အေဖသိမ္းထားတဲ့ အေႂကြေစ့ေတြကို က်မသားကေတြ႔သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့သူက “ေမေမ အဲဒါ ဘာေတြလဲ” တဲ့၊ က်မက ဒါ ပိုက္ဆံအေႂကြေတြလို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ သူကဘာမွထပ္မေမးေတာ့ က်မလည္း သူစိတ္ဝင္စားမယ္ မထင္မိပါဘူး။

တေန႔ သူ႔ကိုက်မ ေက်ာင္းကျပန္ႀကိဳလာေတာ့ သူက က်မကိုေမးပါတယ္ “ဘိုးေတာ္ဘုရား ဘယ္တုန္းက ေလးဘက္ေထာက္ တာလဲ” တဲ့၊ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ က်မအံၾသသြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ေမးတာလဲ ျပန္စဥ္းစားေနရတာေပါ့။ ေနာက္ကိုယ္သိပ္နားမလည္ေတာ့ သူ႔ ကိုေသခ်ာျပန္ေမးရတယ္။ “သား ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ေမေမ့ကိုေျပာစမ္း” ဆိုေတာ့မွ “ေစ်းသည္က သားကိုေျပာတာ ေမေမရဲ႕” တဲ့ ေနာက္ ေတာ့မွ ရွင္းသြားတယ္။ သူက က်မရဲ႕အေႂကြေစ့ေတြ ယူသြားၿပီး သူလိုခ်င္တဲ့ အ႐ုပ္ကိုသြာဝယ္တာ၊ ေစ်းသည္က ဒီပိုုက္ဆံက သံုးမရ ဘူး ဘိုးေတာ္ဘုရား ေလးဘက္ေထာက္တုန္းက ပိုက္ဆံလို႔ ေျပာလိုက္လို႔၊ သူကေမးတာ။ သူနဲ႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ စကားေျပာၾကည့္ၿပီး မွ သူ႔ရဲ႕အျဖစ္ကို သိရတယ္။ က်မလည္း ငိုးအားထက္ရယ္အားသန္ ဆိုသလုိပဲ သူ႔ကိုလူႀကီးမသိေအာင္ ပိုုက္ဆံမယူရဘူးလို႔ ဆံုးမဖုိ႔ ထက္ အရင္ဆံုးရယ္လုိ႔သာ ေနလုိက္မိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔မိသားစု မဲေဆာက္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ မဲေဆာက္မွာ သူေက်ာင္းစတက္ေတာ့ သူ႔ကိုမုန္႔ ဘိုး ၁ဝ ဘတ္ေပးလိုက္ပါတယ္၊ ဒီေတာ့သူက မေက်မနပ္နဲ႔ေမးပါတယ္၊ “ေမေမ…၁ဝ နဲ႔ ၂ဝဝ နဲ႔ ဘယ္ဟာပိုမ်ားလဲ” တဲ့၊ က်မက ၂ဝဝ ပိုမ်ားတယ္လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကို ရန္ကုန္မွာတုန္းက တေန႔ကို ၂ဝဝ ေပးတာကိုး၊ ဒါနဲ႔သူကေျပာပါတယ္။ “သားကို ရန္ကုန္မွာ တုန္းက တေန႔ကို မုန္ပဘိုး ၂ဝဝ ေပးၿပီး အခုမွဘာလို႔ ၁ဝ ဘတ္ပဲေပးတာလဲ” တဲ႔။ က်မ ေသခ်ာရွင္းျပရပါတယ္။ ၁ဝ ဘတ္က ျမန္မာ ေငြ ၂ဝဝ ထက္ပိုမ်ားတဲ့အေၾကာင္းကိုေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူမေက်လည္ရွာပါဘူး၊ က်မကိုေျပာတယ္။ “ေမေမ သား ၁ဝ ဘတ္ မယူခ်င္ဘူး ၂ဝဝ ပဲေပးပါ” တဲ့ေလ။

က်မသားကေတာ့ ေငြတန္ဖိုးကို နားမလည္ရွာဘူးကိုး။ သူနားလည္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ျမန္မာေငြရဲ႕တန္ဘိုးနဲ႔ ဇင္ဘာေဘြက ေငြတန္ဖိုးမ်ား တူညီေနခဲ့ရင္ေတာ့…

ခင္ၿငိမ္းသစ္
Thursday, February 04, 2010
မူရင္း ။ ။ ေန႕သစ္



Photo by: http://web.me.com/juggle5/Art/Welcome.html