“ယခုအခါ ျပည္ေထာင္စု ႏုိင္ငံေတာ္ၾကီးတြင္ ဘယ္ေခတ္အခါကႏွင့္မွ် မတူေသာ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ရရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္”
ဒီဝါက်က (နအဖ) စစ္အစိုးရတာဝန္ရွိသူေတြ၊ သတင္းစာေဆာင္းပါးရွင္ေတြ ေျပာေလ့ေရးေလ့ရွိတဲ့ ၿဖီးလံုးလိွမ့္လံုးတခုပါပဲ။
ဘယ္လိုပဲ ေရးပါေစ ေျပာပါေစ၊ စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ ပုိင္ႏုိင္စြာ ကုိင္တြယ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ မကုိင္တြယ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥေတြေတာ့ ရွိေနတာပါပဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသိန္းစိန္ပါ ၂၇ ဦးကို “ဗိုလ္” ကေန “ဦး” ေျပာင္းၿပီး၊ “ျပည္ေထာင္စု ၾကံ႕ခုိင္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအသင္း” ကို “ျပည္ေထာင္စု ၾကံ႕ခုိင္ေရးႏွင့္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးပါတီ” လို႔ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔လက္ခုပ္ထဲက ေရမို႔ ေမွာက္လိုက ေမွာက္၊ လွန္လိုက လွန္ပါပဲ။ ငွက္ေပ်ာသီး အခြံႏႊာစားရတာကမွ ခက္ေကာင္း ခက္ေနမလားပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ အပစ္ရပ္ တုိင္းရင္းသား ၁၇ ဖြဲ႔ကို နယ္ျခားေစာင့္တပ္ BGF အျဖစ္ ေျပာင္းလဲရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသိန္းစိန္တို႔ အုပ္စုကို ''ဦး'' ေျပာင္းရသလို၊ ၾကံ႕ဖြ႔ံကို လူမႈေရး “အသင္း” အျဖစ္ကေန ႏိုင္ငံေရး “ပါတီ” အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရသလိုမ်ဳိးေတာ့ မလြယ္ကူလွပါဘူး။
စစ္ဖက္ဆုိင္ရာ လံုၿခံဳေရးအၾကီးအကဲ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးရဲျမင့္ဟာ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြကို BGF အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းဖို႔ ရက္စဲြေတြ သတ္မွတ္ၿပီး ရာဇသံေတြ ဆင့္ကာဆက္ကာ ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရာဇသံေတြဟာ သၾကၤန္အေျမာက္ပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုးက ၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။
အဓိကက်တဲ့ အင္အားေကာင္း အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ “ဝ” ျပည္ အမ်ိဳးသား ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးပါတီ UWSP ၊ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔ KIO နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ NMSP တို႔ကုိ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ BGF အျဖစ္ ေျပာင္းလဲမပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလလံုးထြားပါေစ၊ အပစ္ရပ္ ၁၇ ဖြဲ႔မွာ အဖြဲ႔ငယ္ ၃ ဖြဲ႔ကိုပဲ BGF အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအဖြဲ႔ေတြက ကခ်င္ျပည္နယ္ အထူးေဒသ (၁) (NDA-K) ၊ ကယားျပည္နယ္ အထူးေဒသ (၁) (ကလလတ) နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ (ေျမာက္ပိုင္း) အထူးေဒသ (၁) (ကုိးကန္႔အဖြဲ႔) တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔ၾကီး ၁၇ ဖြဲ႔နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့တယ္လို႔ စစ္အစိုးရက ဝါဒျဖန္႔ေနေပမယ့္၊ အဲဒီအထဲမွာ အပစ္ရပ္ၿပီး လအနည္းငယ္မွာ အပစ္ရပ္ပ်က္ျပားသြားတဲ့ ကရင္နီတုိးတက္ေရးပါတီ KNPP နဲ႔ ဘိန္းဘုရင္ ခြန္ဆာရဲ႕ MTA အဖြဲ႔ကိုပါ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားတာပါ။)
ခ်ဳပ္လုိက္ေတာ့ အင္အားေကာင္းၿပီး အဓိကက်တဲ့ အပစ္ရပ္အဖဲြ႔ေတြနဲ႔ ေျပလည္မႈမရဘူးဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ေဆာင္းပါးအစမွာ ေဖာ္ျပခဲ့သလို “ဘယ္ေခတ္အခါကႏွင့္မွ် မတူေသာ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ရရွိေနၿပီ” ဆိုတာ ၿဖီးလံုးလိွမ့္လံုးတခုပဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေပၚလြင္လွပါတယ္။
ဒီလ ၈-၉ ရက္ေန႔ထုတ္ စစ္အစိုးရ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာထဲက ''ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အၾကမ္းမဖက္ပါနနဲ႔'' ေဆာင္းပါးမွာ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စစ္အစုိးရရဲ႕ သေဘာထားအႏွစ္ခ်ဳပ္ကို ေဆာင္းပါးရွင္ ငါးမင္းေဆြက “တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔တုိ႔အေနျဖင့္ အၿပီးအပုိင္ လက္နက္စြန႔္လႊတ္ၿပီး မိမိအက်ဳိး၊ ႏုိင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိးအက်ဳိးအတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခ်င္လုပ္ၾကပါ။ ဒါမွမဟုတ္ အမ်ားအက်ိဳးသက္သက္ျဖစ္ေသာ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခ်င္လွ်င္လည္း လုပ္ၾကပါ။ ဒါမွမဟုတ္ မိမိတို႔ ကုိင္စြဲထားေသာ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ၾကီးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ရန္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႔စည္းၾကပါ” ဆိုၿပီး ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ေဆာင္းပါးအာေဘာ္က ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အပစ္ရပ္တုိင္းရင္းသားေတြအေပၚ စစ္အစိုးရက ထားရွိတဲ့ သေဘာထားအမွန္ကေတာ့ …
- အႂကြင္းမဲ့ လက္နက္ခ်ရမယ္။
- စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္ႏုိင္တယ္၊ လူမႈေရးလုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္ႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္
- နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ႔အျဖစ္ ေျပာင္းလဲရမယ္ .. ဆိုတာေတြပါပဲ။
ျပည္ေထာင္စု ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္မွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ေလွ်ာက္ထားၿပီး ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖု႔ိေတာ့ တလံုးတပါဒမွ် တုိက္တြန္းထားတာမ်ဳိး မရွိပါဘူး။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စစ္အစိုးရ အလိုက် လိုက္ပါကရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး မရွိေသးပါ။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား တန္းတူအခြင့္အေရး ရရွိေရးအတြက္ ေတာက္ေလာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးကို ၿငိႇမ္းသတ္ႏိုင္ဖို႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရး အစီအစဥ္ေတြကလည္း ေယာင္ေယာင္ေလးမွ် မေတြ႔ရေသးပါ။
၁၉၄၈-၁၉၆ဝ (ဖဆပလ/အိမ္ေစာင့္/ပထစ) ေခတ္၊ ၁၉၆၂ - ၁၉၈၈ (ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ/မဆလ) ေခတ္၊ ၁၉၈၈ မွ ကေန႔အထိ (နဝတ-နအဖ) ေခတ္ စတဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲၿပီး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မတည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္တပ္ခ်ဳပ္ကိုင္ဦးမယ့္ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပဲြ ေနာက္ပိုင္းကာလမွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ မျမင္ရပါဘူး။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြ လိုလားေတာင့္တခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္တဲ့ ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒနဲ႔ အရိပ္မည္းထုိးထားမယ့္ ခရီးၾကမ္းၾကီးကိုပဲ ေတြ႔ေနပါတယ္။
အုပ္စုိးသူအစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ႕ လွည့္စားမႈေအာက္မွာ တုိင္းရင္းသား အဖြဲ႔အစည္းအခ်ဳိ႕ ၿပိဳကြဲသြားတာ၊ ပ်က္စီးသြားတာ၊ လက္နက္ခ်သြားၾကတာေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုလည္း ရွိေနဆဲပါပဲ။ ဒါေတြဟာ တုိင္းရင္းသား ျပည္သူေတြအတြက္ တကယ့္ညီညြတ္ေရး၊ တကယ့္တန္းတူေရး၊ တကယ့္ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္ေရးေတြ မဟုတ္ဘဲ၊ ေကာက္က်စ္လွည့္ဖ်ားမႈနဲ႔ ဖ်က္ဆီးေခ်မႈန္းမႈေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲၿပီး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္တယ္ဆိုတာ (နအဖ) စစ္အစိုးရက ဆည္ေျမာင္းတာတမံေဆာက္သလို အခု ဘူဒိုဇာနဲ႔ထိုး၊ အခု ကြန္ကရစ္ေဖ်ာ္ၿပီး ေလာင္းလို႔ရတဲ့ကိစၥမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သေဘာထားမွန္မွန္၊ တန္းတူရည္တူ ဒီမိုကေရစီရွိရွိ၊ အေပးအယူရွိရွိ၊ ယံုၾကည္မႈရွိရွိ ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္း အေျဖရွာၾကရမယ့္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳကိစၥၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ တန္းတူရည္္တူရွိၿပီး ဒီမုိကေရစီရွိမွ ညီၫြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ညီၫြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမွလည္း အႏၲရာယ္အသြယ္သြယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ၿပီး၊ ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ စစ္အစုိးရက တရားမွ်တမႈမရွိတဲ့ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၊ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုင္ရာ ဥပေဒေတြ ထုတ္သံုးၿပီး ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ အင္အားစုေတြကို ဖိႏွိပ္အက်ပ္ကုိင္ဖို႔ လုပ္ေနသလို၊ အပစ္ရပ္ေတြကိုလည္း “၁၉၉၄ ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္ အေျခအေန ျပန္ေရာက္သြားမယ္” (စစ္ျပန္တုိက္မယ္) ဆိုတဲ့ ေျခာက္လံုးလွန္႔လံုးေတြနဲ႔ ဖိအားေပးေနပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ အပစ္ရပ္ေတြဆိုတာ စစ္အုပ္စုက ေသဆိုေသ၊ ရွင္ဆိုရွင္ၾကရတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသိန္းစိန္ (ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္) တို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေ႒းဦး (လယ္/ဆည္ဝန္ၾကီး) တို႔၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ဆန္း (ျပန္ၾကားေရးဝန္ၾကီး) တို႔လို လူစားေတြ၊ ၾကံ႕ဖြ႔ံလို ဗံုမဟုတ္ ပတ္မဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ စစ္အစုိးရ သေဘာေပါက္သင့္ပါၿပီ။
သတင္းစာေပၚမွာ ေရးေကာင္း႐ံုေရးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ စကၠဴေပၚက တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူေတြအၾကားမွာ တကယ့္တန္းတူေရးနဲ႔ တကယ့္ေသြးစည္းေရးကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မယ့္ အေျခခံေကာင္းေတြကို သေဘာထားမွန္မွန္နဲ႔ ညႇိႏႈိင္းေဆာင္ရြက္ရင္း တည္ေဆာက္သြားဖို႔ လိုအပ္ေနေၾကာင္း သိသင့္ပါၿပီ။
ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးနဲ႔ တိုင္းရင္းသား တန္းတူအခြင့္အေရး ျပႆနာ ၂ ရပ္ကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းဘူးဆိုရင္ အုပ္စုိးသူအစိုးရအဆက္ဆက္ မေျဖရွင္းႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဖြဲမီးလို တေငြေငြ႔ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးဟာ တေက်ာ့ျပန္ၿပီး အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေတာက္ေလာင္လာစရာ ရွိပါတယ္။ ဒီစစ္မီးကို ေမတၱာေရစင္ သေဘာထားနဲ႔ပဲ ၿငႇိမ္းသတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ လူမ်ိဳးစံုျပည္သူေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမတဲ့ ေမတၱာေရစင္ကိုလည္း လွည့္စားေကာက္က်စ္တဲ့ ဖိႏွိပ္ေခ်မႈန္းေရး နည္းနာနဲ႔ အရမယူႏုိင္ပါဘူး။
ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႔ KIO နဲ႔ ေျပလည္မႈ မရသလို၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ တိုးတက္ေရးပါတီ KSPP ကို မွတ္ပံုတင္ခြင့္ ခ်မေပးဝံ့တဲ့ သေဘာထားမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပန္းျမတ္ေတာ္ဝင္ကို လွမ္းခ်ဴရယူခ်င္လို႔ မရပါဘူး။
“ယခုအခါ ျပည္ေထာင္စု ႏုိင္ငံေတာ္ၾကီးတြင္ ဘယ္ေခတ္အခါကႏွင့္မွ် မတူေသာ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ရရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္” ဆိုတဲ့ စကားကေတာ့ စစ္အစိုးရက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လွည့္စားၿပီး သာယာေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစံုကေတာ့ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ အမွန္တကယ္ ထင္ဟပ္တဲ့၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမတဲ့ ေမတၱာေရစင္ကိုပဲ ေတာင့္တေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္နည္းနာနဲ႔ေတာ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မတည္ေဆာက္ႏိုင္မွန္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိေနႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္ပါေၾကာင္း …။ ။
တူေမာင္ညိဳ
ရင္းျမစ္။ ။http://burmese.mizzimamedia.com/index.php?option=com_content&view=article&id=5224:2010-05-11-10-39-33&catid=3&Itemid=4
