အခ်ိန္ေတြၿပဳန္းတီးသြားခဲ့ရတဲ့ လမ္းမမွာ
ေရာင္စံုစိတ္ကူးေတြက တလက္လက္တရွရွ...
မိုးမဆံုး ေၿမမဆံုးေတာ့တဲ့ အသံုးအႏႈန္းခံတပ္ၾကီးထဲက
က်ည္ဆံေတြလို တသည္းသည္းရြာက်လာတဲ့ စကားလံုးေတြက
ေလထဲ တြဲခိုပ်ံဝဲေနၾကသလို
ေၿမကမၻာအႏွံ႔ ရႊဲစို ၿပန္႔က်ဲေနၾကေတာ့တယ္...
အလစ္အငိုက္ဆို ေလစိမ္းေတြ တဟူးဟူးတိုက္တယ္....
တခါတခါ..နတ္သူရူးေတြရဲ့အလိုေတာ္က် လက္သီးရုိင္းေတြက
ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲက ဓားေသြးၿပတတ္ၾကတယ္...
တခ်ိဳ႕ကေၿပာေတာ့လည္း...
မိုက္တယ္ဆိုတာ လြယ္ပါတယ္တဲ့..
က်ေနာ္တို႔တေတြ...
ၿပီးေတာ့...ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္တိုင္
ယဥ္ေက်းမႈတံခါးရြက္ေတြကို အရုိးသားဆံုးနည္းနဲ႔ တြန္းဖြင့္ႏုိင္ဖို႔အတြက္
တမနက္ေလာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးသလား....
.
ငယ္ငယ္တုန္းက စစ္တိုက္တမ္းကစားသလိုမ်ိဳး
တခ်က္ပစ္ရင္ တေယာက္မကေသတဲ့ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ
ရွင္သန္ေနရမႈက ေကာင္းဘြိဳင္ကားေတြထဲက ဇာတ္ရံသာသာပါပဲ...
ေခတ္မီတိုးတက္လွတဲ့
တက္ကႏုိလိုဂ်ီရဲ့ တန္ခိုးအာႏုုေဘာ္ေတြေအာက္မွာ
ကမၻာဟာ တေၿဖးေၿဖးက်ဥ္းေၿမာင္းလာခဲ့ေပမယ့္
တည့္တည့္မေလွ်ာက္မခ်င္းေတာ့ ဘယ္ကိုမွမေရာက္ႏူိင္ဘူး....
မိစၦာလူရုိင္းေတြ အတၱနဲ႔ဒုန္းစိုင္းေနၾကတဲ့ လမ္းမမွာေတာ့
မုန္တိုင္းက တဝုန္းဝုန္းတဒိုင္းဒိုင္း ခါးကိုင္းေအာင္ တိုက္ေနခဲ့ဦးမွာပဲ...။ ။
ေဆာင္းယြန္းလ
ၾသဂုုတ္ ၂၂၊ ၂၀၁၀
