အဲတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္သားေလးက ႏႇစ္တန္းေက်ာင္းသား၊ ခုနစ္ႏႇစ္သားပဲ ရိႇပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူတစ္ပါးရဲ႕ လခစား၀န္ထမ္းဘ၀မႇာပဲ ရိႇေသးတယ္။
တစ္ေန႔ ကြၽန္ေတာ္႐ံုးက အျပန္မႇာ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုတိုင္တယ္။
''ရႇင့္သားကို ကြၽန္မ ဆူထားတယ္''
''ဘာျဖစ္လို႔တံုး...''
''မနက္က ေက်ာင္းသြားတာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက အိမ္ကို တယ္လီဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ အေဖာ္လိုက္သြားေပးတယ္တဲ့။ ဖုန္းက ေက်ာင္းေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မႇာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းျပင္ထြက္ရတာေပါ့။ အဲဒါ သူတို႔လည္း ျပန္လာေရာ ေက်ာင္း၀င္းတံခါး ႀကီးက ပိတ္သြားလို႔ ေက်ာင္းထဲကို ျပန္၀င္လို႔ မရေတာ့တာနဲ႔ အဲဒီ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မႇာပဲ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္အထိ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနခဲ့ၾကရသတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဆူထားတာ...''
ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္း သေဘာေပါက္သြားတာ နဲ႔အတူ သူ႔ကို ျပန္ေမးမိရပါတယ္။
''ေနစမ္းပါဦး။ အဲဒါကို သားက ျပန္ေျပာလို႔ ညည္းသိရတာ မဟုတ္လား''
''ဟုတ္တယ္ေလ...''
''အဲဒါကိုမႇ သြားဆူေတာ့ ညည္းက ကေလးကိုအလိမ္သင္သလို ျဖစ္သြားတာေပါ့''
''ရႇင္...''
ကြၽန္ေတာ္ ရႇည္ရႇည္ေ၀းေ၀း ရႇင္းျပရပါၿပီ။ ကေလးက ျဖစ္စဥ္ကို အရင္းအတိုင္း၊ အမႇန္အတိုင္း ေျပာျပတယ္။ အဲဒါကို မေအ လုပ္တဲ့ သူက သူ႔ေၾကာင့္ၾကမႈနဲ႔ သူ ဆူလိုက္တယ္။ ကေလးတစ္မနက္လံုး ေက်ာင္းျပင္မႇာ ေနေနရတာကို သူကပူတယ္။ မသမာသူေတြနဲ႔မ်ား ေတြ႕တြက္သြားၿပီး မေတာ္ရာကိုေခၚျပဳ သြား၊ မဟုတ္တာေတြခိုင္းစား၊ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမႇာအထိ တစ္ေမ်ာ္တစ္ေခၚေတြးၿပီး ပူလိုက္တာေပါ့။ မေအကိုး၊ အဲလိုပူတာ တရား လႇသေပါ့။
သို႔ေသာ္ ပူတာက သတ္သတ္၊ ဆူတာ က သတ္သတ္။ ဆူလိုက္တာက်ေတာ့ ကေလးအတြက္ မႇတ္သားစရာတစ္ခုသာ ရသြားပါေတာ့တယ္။ ''အမႇန္အတိုင္းေျပာရင္ အဆူခံရတယ္၊ အေရးယူခံရတယ္'' ဆိုတဲ့ အသိကိုသာ ကေလးက မႇတ္သားလိုက္ပါေတာ့မယ္။ သည္အတြက္ အက်ိဳးဆက္က ေနာက္ဆို အမႇန္ကိုေျပာလို႔ မျဖစ္ေပဘူးဆိုတဲ့ နီတိတစ္ရပ္ကို ထုတ္ေပးလိုက္တာမို႔ ဘယ္ေတာ့မႇ အမႇန္မေျပာေတာ့ဘဲ လိမ္ညာတဲ့ ကေလးေတြ၊ ဖံုးဖိတတ္တဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့မယ္။
အခုကိစၥမႇာေတာ့ အခ်ိန္မီေသးတယ္လို႔ ယူဆတာေၾကာင့္ သားကို ကြၽန္ေတာ္ေခၚၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ ပထမဆံုးက သားကသည္လို အမႇန္အတိုင္းျပန္ေျပာျပတဲ့ အတြက္ သူ႔ကိုခ်ီးက်ဴးတဲ့စကားကို ေျပာပါ တယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေမကေတာ့ အေမမို႔လို႔ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ပူသြားၿပီး သူ႔ကို ဆူမိသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔အေမ မႇားသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ အေမကလည္း သားကို ဆူမိတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေနာင္ကိုလည္း အမႇန္ အတိုင္းသာ ဘာကိုမဆိုမႁခြင္းမခ်န္ ေျပာျပဖို႔ မႇာပါတယ္။ အဲသလို အမႇန္အတိုင္းေျပာျပတဲ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မႇ ဆူပူေတာ့မႇာ၊ အျပစ္ေပးေတာ့မႇာ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ၿပီးေတာ့ သူ႕အေမက သူ႔သားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေမေမစိတ္ပူလို႔ သားကို ဆူမိသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ တကယ္ေတာ့ သားက အမႇန္အတိုင္း ေျပာျပတဲ့သူမို႔လို႔ ေမေမက ၀မ္းသာဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ ေနာက္ကို သား အဲလိုအမႇန္အတိုင္း ေျပာျပ ရင္ ဘယ္ေတာ့မႇမဆူေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းနဲ႔ တကြ ဆူမိတဲ့အတြက္ ေဆာရီးပါဆိုတဲ့ စကားကိုပါ ထည့္ေျပာလိုက္တာပါ။
အဲဒီ့ေနာက္မႇာ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မႇာ စည္းကမ္းတစ္ခ်က္တည္းကိုသာ ထုတ္ျပန္ထား လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ မလိမ္ရ ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းပါပဲ။ မႇားခ်င္တာ ႀကိဳက္တာ မႇားလာခဲ့၊ ခြင့္လႊတ္တယ္၊ သို႔ေသာ္ လိမ္တာကိုေတာ့ လံုး၀ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကို ထုတ္ျပန္လိုက္တာပါ။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူႀကီး ေတြ၊ မိဘေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အမႇားကင္းေနၿပီမို႔လို႔တံုး။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း ေတြမႇာ၊ မိသားစုအေရးကိစၥေတြ၊ လူမႈေရးေတြမႇာ မႇားခ်င္တိုင္းမႇားလို႔ ေကာင္းေနဆဲပဲ မဟုတ္ပါလား။ လူႀကီးမိဘျဖစ္သြားတာနဲ႔ ေျခာက္ပစ္ကင္းသဲလဲစင္ သြားတာမႇ မဟုတ္တာေလ။ အဲေတာ့မႇားတာကို အျပစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ မေကာက္ယူသင့္ဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကျဖင့္ ေလးေလးနက္နက္ ယံုပါတယ္။ သို႔ေသာ္ လိမ္တာကက်ေတာ့ ဆက္ဆံေရးေတြမႇာ မရိႇသင့္တဲ့အရာလို႔ကို ခိုင္ခိုင္မာမာခံယူ မိလာရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီ့ စည္းကမ္းကို ထုတ္လိုက္မိရတယ္။
သို႔ေသာ္...
ဟုတ္ကဲ့... အဲဒီ့ သို႔ေသာ္ ကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အဲဒါက ကြၽန္ ေတာ္ပါပဲ။ တစ္ခ်ီသားမႇာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ တက်ီက်ီဖုန္းဆက္ၿပီး ပိုက္ဆံေခ်းေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္ရိႇတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လႇည့္ပတ္ေျပာရင္း ျငင္းေနမိပါတယ္။ သူ႔ကို ေခ်းလိုက္ရင္ ျပန္မရမယ္မႇန္း သိေနတဲ့အတြက္ ျငင္းေနရတာပါ။ သည္မႇာလည္း ''ယံုၾကည္မႈနဲ႔ထိုက္တန္သူ''က စကားေျပာပါတယ္။ ျပန္ဆပ္မယ္၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ကို ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ျပန္ဆပ္မယ္လို႔ ကတိထားၿပီး အဲဒီ့ကတိအတိုင္း အျမဲတေစေဆာင္ရြက္သူ ကို လူတိုင္းက ယံုၾကည္ၾကမႇာပါ။ လုပ္ငန္း နယ္ပယ္မႇာ သည္အခ်က္က ပိုသိသာပါတယ္။ လုပ္ငန္းေတြ ႀကီးရင္ႀကီးလာသေလာက္ အေႂကြးနဲ႔ က မကင္းႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ သည္အခါမႇာ ကတိတည္သူနဲ႔ ေရရႇည္ အလုပ္လုပ္လို႕ရေပမယ့္ ကတိမတည္သူနဲ႔ေတာ့ ေရရႇည္လုပ္ခ်င္ စိတ္ကုန္ခမ္း သြားတတ္ၾကပါတယ္။
ထားပါေတာ့... ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ပိုက္ဆံေခ်းေနတဲ့သူကို စိတ္ညစ္ေနပါၿပီ။ သည္အခါမႇာ သားနဲ႔သမီးကို ဖုန္းလာလို႔ အဲဒီ့လူသာဆိုရင္ အေဖအျပင္သြားေန တယ္လို႔ ေျပာေပးပါလို႔ မႇာမိသြားရပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မႇာအၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမႇာ ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ေမြး ေတြ ေထာင္သြားပါတယ္။
ဟင္... မလိမ္ရဘူးလို႔ အိမ္မႇာ စည္းကမ္းထုတ္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ကေလး ေတြကို လိမ္ခိုင္းလိုက္မိပါေရာလား။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အျပဳအမူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ စကားက လြဲေခ်ာ္မေနဘူးလား။ သိုးေဆာင္း စကားမႇာ ရိႇတယ္။ အျပဳအမူက ေျပာစကားထက္ အသံပိုက်ယ္သတဲ့။ ဆိုလိုတာက အေျပာထက္အလုပ္က ပိုစကားေျပာတယ္ေပါ့။ မလိမ္နဲ႔လို႔ ပါးစပ္နဲ႔သာေျပာတာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ လုပ္ရပ္ကက်ေတာ့ လိမ္တာဟာ လုပ္သင့္တဲ့အရာလို႔ လမ္းညႊန္သလို ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။
ခ်က္ခ်င္းပဲ ကေလးေတြကို ျပန္ေခၚတယ္။ ေစာေစာက မႇာၾကားခ်က္ကို ျပင္ဆင္တယ္။ အဲဒီ့လူဆက္လည္း ေခၚေပးဖို႔သာ မႇာရပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ျပႆနာကို ကြၽန္ေတာ့္နည္း ကြၽန္ေတာ့္ဟန္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာပဲ ေျဖရႇင္းပါေတာ့မယ္။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မႇားသြားတဲ့ အေၾကာင္း၀န္ခံတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္က သူတို႔ေလးေတြကို မလိမ္ပါနဲ႔လို႔ အထပ္ထပ္ မႇာၾကားထားလင့္ကစား ကြၽန္ေတာ့္လုပ္ရပ္က သူတို႔ကို လိမ္ခိုင္းတာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အေျပာနဲ႔ အလုပ္မညီတာ သည္အတြက္ ကြၽန္ ေတာ္မႇားေနတာကို ၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ့ေနာက္မႇာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစုတြင္းမႇာ အရာရာ ဟာအေတာ္ေလး အဆင္ေျပလာပါေတာ့တယ္။ မႇတ္မႇတ္ရရ၊ သားေတာ္ေမာင္ ကိုးတန္းမႇာ က်ဴရႇင္ေျပးတဲ့ အမႈေပၚလာပါတယ္။ သည္အခါမႇာလည္း သူ႔ကို ေမးမိရတယ္။ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မႇာစုၿပီး ဂီတာသြားတီးတာလို႔ေျပာပါ တယ္။ အဲလိုလုပ္မယ္ဆိုလည္း လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္က်ဴရႇင္လို႔ ေျပာၿပီး တျခားကိုသြားတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ကေန႔ က်ဴရႇင္မတက္ဘူး၊ ဘယ္ကိုသြားမယ္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာမ်ားကိုသာ ေျပာဖို႔သာလိုေၾကာင္းပဲ ေအးေအးသက္သာ ေျပာလိုက္ပါ တယ္။
ကေန႔အခါမႇာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မႇာ လိမ္ညာဖံုးဖိျခင္းဆိုတာ အလ်ဥ္းမရိႇေတာ့ ဘူးလို႔ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေျပာႏိုင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေနပါၿပီ။ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ား အားလံုးသိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ငယ္က်ိဳးငယ္နာ၊ အျပစ္အနာ အဆာမႇန္သမ်ကိုလည္း မိသားစုကိုသာမက စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ဆီအထိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းခ်ျပ ဖြင့္ေျပာေနခဲ့တာလည္း ၾကာေတာင့္ ၾကာလႇပါၿပီ။ တစ္နည္းေျပာရင္ လိမ္ညာဖံုးဖိတဲ့အလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က မလုပ္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစု၊ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ေပါက္ဖြားလာတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ သမီးနဲ႔သားတို႔မႇာလည္း သည္စ႐ိုက္က မရိႇေတာ့ပါဘူး။
ေျပာခ်င္တာက ကေလးေတြကို အလိမ္သင္သူမ်ားဟာ လက္ဦး ဆရာဆိုတဲ့ မိဘေတြသာ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ အေၾကာင္းကိုပါ။ တမင္ေတာ့ လိမ္ၾကဟဲ့၊ ညာၾကဟဲ့၊ ဖံုး ၾကဟဲ့၊ ဖိၾကဟဲ့လို႔ သင္ေနတာ မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သို႔ေသာ္ အမႇန္အတိုင္းေျပာတဲ့အခါ ဆူပူေမာင္းမဲတာ၊ အျပစ္ေပးတာမ်ိဳးနဲ႔ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မလိမ္ရဘူးလို႔ေတာ့ ႏႈတ္က သြန္သင္ပါရဲ႕၊ ေရႇ႕ ေဆာင္ႏြားလားမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ္ တိုင္ကက်ေတာ့ ေရႇ႕ကေန လိမ္ညာ ဖံုးဖိျပေနတာမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ ဟဲ့... နင့္အေဖ မသိေစနဲ႔၊ နင့္အေမ မသိေစနဲ႔ဆိုတဲ့ စကားမ်ားနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း အမႇတ္တမဲ့ လမ္းျပေပးေနမိၾကရင္း က လိမ္ညာဖံုးဖိမႈ အထံုစြဲေနသူ လူသားမ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို ပ်ိဳးေထာင္ျဖစ္ေနတတ္ၾကတာကို အားလံုး သတိထားသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
သည္ကမႇ တစ္ဆင့္ ဆန္႔ထုတ္စဥ္းစားလိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမႇာ၊ အလုပ္ခြင္မႇာ၊ သည့္ထက္က်ယ္ျပန္႔တဲ့ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ပတ္၀န္းက်င္မ်ားမႇာလည္း အမႇန္အတိုင္းေျပာျပတိုင္း သာၿငိဳျငင္ျပေနမယ္၊ အျပစ္ေပး အေရးယူေနမယ္၊ ဆူဆဲေမာင္းမဲေနမယ္ ဆိုလို႔ကေတာ့ လိမ္ညာျခင္း သံသရာထဲမႇာ ၀ဲလယ္လႇည့္ရင္း အိုး ဒယ္နစ္နစ္ရေတာ့မယ့္ ကိန္းကို အားလံုးျမင္သင့္ၾကၿပီလို႔ ယူဆမိရတဲ့အတြက္ သည္စာကို ေရးမိရျပန္ျခင္းပါပဲ။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ။
Written by အတၱေက်ာ္
(စာၿပီးရက္ - ၂၄.၁၂.၀၉)
ေခတၲ - ဥယ်ာဥ္ကုန္းရြာ၊ ဆင္ေျခရာ အုပ္စု၊ လပြတၲာၿမိဳ႕နယ္
0 comments:
Post a Comment