အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးပါ၏။ သို႔ေသာ္ …

က်မက စာတတ္ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ဘူး။ (၈) တန္းကတည္းက အိမ္မွာ စက္ခ်ဳပ္သင္ၿပီး ေငြရွာခဲ့ရတာပါ။ (၁၆) ႏွစ္မွာ ေယာက္်ားရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာမွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မ အိမ္ေထာင္က်တာ ႏုိင္ငံေရးသမားနဲ႔တဲ့။ အဲလို စၿပီးသိရတဲ့အခ်ိန္က က်မေယာက္်ားကို ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ေမးျမန္းစရာရွိလို႔ စခန္းကို ခဏလိုက္ခဲ့ပါဆိုၿပီး ရဲ၀တ္စံုလည္း မပါတဲ့သူေတြက ေခၚသြားတာပဲ။ ညေနမိုးခ်ဴပ္တဲ့အထိ ျပန္မလာတဲ့ ေယာက္်ားကို က်မ စိတ္ပူလာတယ္။

ဒီေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ စခန္းဆိုတာႀကီးကို ေမးျမန္းၿပီး လိုက္သြားရတာေပါ့။ ဟုိေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို မေတြ႔ရဘူး။ စစ္ေဆးတာ မၿပီးေသးလို႔ဆိုၿပီး က်မကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ ရက္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာေပါ့။ က်မကလည္း က်မေယာက္်ား မေကာင္းတာ ဘာလုပ္ထားသလဲဆိုတာ သိခ်င္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ျပန္ၾကားတာကေတာ့ က်မ ေယာက္်ားက ႏုိင္ငံေရးသမားတဲ့။ ေသာင္းက်န္းသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ ဖမ္းဆီးသြားတာတဲ့။

သူ႔ကို ေန႔တိုင္း ဘယ္မွာရွိလဲဆိုၿပီး စခန္းကို သြားေမးျမန္းစံုစမ္းေနတဲ့ က်မက မသိရဘဲ သူမ်ားေတြရဲ႕ တီးတိုးသံကတဆင့္ ၾကားရေတာ့ က်မ ယံုရခက္ႀကီးျဖစ္ရတာေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ ခဏကလည္း (၂) လေလာက္ရွိသြားၿပီ။ ဘယ္မွာထားလို႔ ဘယ္မွာစစ္မွန္းကို မသိရဘူး။ စခန္းမွာ သြားေမးတိုင္းလည္း စိတ္မပူပါနဲ႔ ညီမေလး၊ သူ႔ကို ေမးျမန္းေနတာ မၿပီးေသးလို႔၊ ၿပီးရင္ ျပန္လႊတ္မွာပါတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ (၂) လေလာက္ကေတာ့ က်မ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ေလ။

က်မမွာ သားတေယာက္၊ သမီးတေယာက္ရွိတယ္။ အသက္က (၁) ႏွစ္စီပဲကြာတာ။ အခုမွ သားအႀကီးက (၃) တန္း၊ သမီးအငယ္က (၂) တန္းေလ။ က်မက စက္ခ်ဳပ္တာေလးတတ္ေတာ့ သူတို႔ဖခင္မရွိတုန္း စက္ခ်ဳပ္ေကြၽးရတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ ေထာင္ (၇) ႏွစ္က်သြားတယ္။ ေထာင္အမိန္႔က်ခါနီးမွ က်မ သူ႔ကိုေတြ႔ရတာ။ ဒီေတာ့ က်မလည္း သူ႔ကို အခြင့္အေရးရတုန္း ရွင္ ဘာေတြလုပ္ထားတာလဲဆိုၿပီး ေမးရတာေပါ့၊ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ က်မကို ေျပာတယ္။ ငါ အမွန္တရားေတြ လုပ္ထားတာေၾကာင့္ အခုလို အဖမ္းအဆီးခံရတာတဲ့။ ဘုရားေရ … ဒီလိုပဲ က်မ အသံထြက္ အာေမဍိတ္သံျပဳမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ စဥ္းစားၾကည့္၊ ဥပေဒဆိုတာ အမွန္တရားရွိတဲ့သူေတြအတြက္ဆိုတာ စာေကာင္းေကာင္းမတတ္ေပမယ့္ ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ က်မ နားလည္ေနတယ္။ ခုေတာ့ ဘယ္လိုလဲ။

က်မက ရပ္ကြက္ထဲက တီးတိုးၾကားရတဲ့ စကားေတြကို သူ႔ကို ျပန္ေမးၾကည့္တယ္။ အဲဒါ ဟုတ္လားလို႔ ေမးေတာ့ ႀကံဳရာေျပာတာေတြကို နားေထာင္မေနနဲ႔တဲ့။ က်မကလည္း သူ႔ စကားကို တသက္လံုး နားေထာင္ၿပီးေနခဲ့တာ၊ အားကိုးခ်စ္ခင္ၿပီး လက္ထပ္ခဲ့တာ၊ ဒီတခါလည္း သူေျပာတာကိုပဲ က်မ လက္ခံယံုၾကည္လိုက္ရတယ္။ သူက က်မကို ေထာင္ထဲ၀င္ခါနီးမွာ သူ႔အေမေတြနဲ႔ က်မကို သြားေနဖို႔ မွာခဲ့တယ္။ သူ႔မိဘေတြကလည္း က်မကို သူတို႔နဲ႔အတူေနဖို႔ လာေခၚတယ္။ က်မ ျငင္းမရပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို က်မ တေယာက္တည္း လုပ္ကိုင္ေကြၽးေမြးႏုိင္ရင္ေတာင္ ပတ္၀န္းက်င္အျမင္မွာ (၇) ႏွစ္ ေထာင္က်ေနတဲ့ ေယာက်္ားနဲ႔ ကြဲေနရတာေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံမႈေတြကို က်မ ခံႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါေတြကိုလည္း ကာကြယ္ခ်င္သလို ကေလးေတြအတြက္ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ အားမငယ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ က်မေယာကၡမေတြအိမ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ သမီးနဲ႔ သားကိုလည္း ေယာကၡမေတြက ၀ိုင္းထိန္းေပးတယ္။ က်မလည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ စီးပြားရွာရတာေပါ့။ က်မအသက္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ (၂၄) ႏွစ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္။ (၁၆) ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်သြားတာေလ။ ႏုႏုနယ္နယ္ရွိေသးတဲ့ က်မ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ ဆိုေပမယ့္ ကာလသားေတြရဲ႕အၾကည့္က ေၾကာက္စရာပဲ။ ဒီေတာ့ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ေနရင္း ေယာကၡမေတြၾကားမွာ တင့္တယ္ေအာင္ စီးပြားရွာရတယ္။ သူမ်ား အေျပာခံရမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။ က်မေယာက္်ားက ေျပာတယ္၊ မင္း လင္ပူမိသလိုမေနနဲ႔၊ မင္းေယာက္်ား အမွန္တရားအတြက္ အလုပ္လုပ္တာ၊ မင္းဘာမွ စိတ္ညစ္စရာမလိုဘူး၊ ျမန္မာျပည္မွာ အမွန္တရားလုပ္တဲ့သူေတြအတြက္က ေထာင္ပဲရွိတယ္တဲ့၊ မင္း ပံုမွန္ေနတတ္သလိုပဲ ဆက္ေနပါတဲ့။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔၊ သားသမီးေတြကိုသာ ေသခ်ာထိန္းသိမ္းပါတဲ့။ မိဘေတြစကား နားေထာင္ပါတဲ့။

သူေျပာတာေတြထဲမွာ အမွန္တရားေၾကာင့္ ေထာင္က်တယ္ဆိုတာကို က်မ နားမလည္ေပမယ့္ ေစာဒကေတာ့ မတက္ရဲဘူး။ မတက္ခ်င္ဘူးဆို ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို သူ႔ပံုစံက မ်က္ကြင္းေတြက်၊ အသားေတြ ညစ္စပ္စပ္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ပိန္လွီလာတာကို ေတြ႔ေနေတာ့ က်မ အေမးအျမန္းေတြေၾကာင့္ သူ စိတ္ညစ္သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ ေထာင္၀င္စာ တခါေတြ႔ရဖို႔ကလည္း လြယ္တာမဟုတ္ (မလြယ္ဘူးဆိုတာ ေငြမေပးႏုိင္လို႔) ေငြေပးႏုိင္ရင္ေတာ့ ေထာင္၀င္စာ ႀကိဳက္သေလာက္ေတြ႔ႏုိင္၊ ရႏုိင္တာေပါ့။ ေအာက္လမ္းနည္းေတြ ရွိတယ္ေလ။ က်မလည္း သူေထာင္က်ၿပီး (၂) ႏွစ္ေလာက္မွ သိရတာ။ က်မစိတ္ေတြ ေလးလံေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ က်မ ဖံုးကြယ္ထားရမယ္။

မနက္လင္းတာနဲ႔ ေရမိုးခ်ဳိး၊ အလွျပင္၊ မီးပူထိုးထားတဲ့ အ၀တ္ကို၀တ္ၿပီး အလုပ္စလုပ္တယ္။ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးၿပီး ေက်ာင္းပို႔၊ ၿပီးတာနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးတပန္းကန္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေသာက္ၿပီး က်မ စက္စခ်ဳပ္လိုက္တာ ေန႔ခင္းဘက္ ထမင္းစားခ်ိန္မွ နားေတာ့တာပဲ။ ေန႔လယ္တနပ္ကိုလည္း မုန႔္ဟင္းခါးတခြက္နဲ႔ ထမင္းနဲ႔စား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေခါက္ဆြဲသုတ္နဲ႔ စားၿပီး၊ စက္ခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ ညေနေစာင္းကေလးေတြ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွ နားတယ္။

ေယာကၡမေတြနဲ႔ အိမ္အတူေနေပမယ့္ စီးပြားေရးေရာ၊ စားေသာက္မႈေတြကိုပါ ေပါင္းမထားဘူး၊ သီးသန္႔ပဲ။ သားသမီးေတြကေတာ့ ေထာင္က်သားသမီးဆိုၿပီး အားငယ္ၾကတယ္။ က်မလည္း သိပ္နားမလည္ေပမယ့္ သားသမီးေတြကို သူ႔အေဖေျပာတဲ့ ေလသံအတိုင္း သမီးနဲ႔သား၊ ဘာမွစိတ္မညစ္နဲ႔ မင္းတို႔အေဖက အမွန္တရားအတြက္ ေထာင္က်တာ၊ ခိုးမႈတို႔ လိမ္ညာမႈတို႔အတြက္ ေထာင္က်တာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာျပထားတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ က်မလိုပဲ နားလည္ပံုမရေပမယ့္ တိတ္တိတ္ကေလးပဲေနတယ္။

ေယာကၡမေတြကေတာ့ က်မကို အကာအကြယ္ေပးသလို အကူအညီလည္းေပးတယ္။ အိမ္အတြက္ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ က်မ ေငြေတြအကုန္လံုး စုထား႐ုံပဲ။ ေယာကၡမေတြက သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းထားေပးတယ္။ ေကြၽေမြးျပဳစုတယ္။ က်မအတြက္ အသံုးစရိတ္ကို က်မ ျငင္းေပမယ့္ မရဘူး၊ ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ ရတာက စုေငြ သက္သက္ပဲ။ ေငြအရင္းအႏွီးေလး မ်ားလာေတာ့ ေငြတိုးပါခ်စားတယ္။ ဒီထဲမွာ ေထာင္၀င္စာကို အပတ္တိုင္း သြားေတြ႔ဖို႔အတြက္ေတာ့ ေငြပံုမွန္စုရတယ္။ ေယာက္်ားကလည္း ေဆးလိပ္သာမေသာက္တတ္တာ၊ ေဆးလိပ္ မွာတယ္။ အစားအေသာက္ကိုလည္း သူ႔အတြက္ တပတ္စာလုပ္ထားေပမယ့္ သူကေတာ့ မေလာက္ဘူးတဲ့၊ မ်ားႏုိင္သမွ် မ်ားေအာင္လုပ္ခိုင္းတယ္။

အစကေတာ့ က်မ မေမးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း မေနႏုိင္တာနဲ႔ က်မလည္း ေမးလိုက္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ငါတေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့လိုလူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ သူတို႔အိမ္ကေတြက ေထာင္၀င္စာပို႔ႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ သူတို႔ေတြအတြက္ပါ ငါမွာတာ၊ မင္းေယာက္်ား ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ေပမယ့္ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ားႀကီးတဲ့။

က်မလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေတြးမိတယ္။ ေၾသာ္ … အမွန္တရားအတြက္ လုပ္တဲ့သူေတြ ေထာင္က်ေနတာ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒါဆို အမွန္တရားဆိုတာ ဘာႀကီးလဲ ဘာလုပ္တာလဲ က်မသိခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလ့လာအားဘူး။ တရက္တရက္ ကေလးေတြအတြက္နဲ႔ ေငြရွာဖို႔အတြက္ အပတ္တိုင္း၊ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ႏုိင္ဖို႔အတြက္ လံုးပန္းေနရတာ သာေရးနာေရးေတာင္ မေရာက္အားသေလာက္ပဲ။ နာေရးကိုေတာ့ က်မသြားျဖစ္ေအာင္ သြားႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ က်မ မိဘေတြက မွာထားတယ္။ နာေရးဆိုတာ မသြားမျဖစ္ကိစၥတဲ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းကေန အိမ္မွာလည္း အၿမဲတမ္းေျပာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အဓိပၸာယ္ကို က်မ တိတိက်က် မသိေပမယ့္ က်မတို႔တအိမ္လံုး အဲဒါကို လိုက္နာၾကတယ္။ ခုေတာ့ က်မ နားလည္ၿပီေပါ့။

အျပင္ထြက္နည္းလြန္းတဲ့ က်မကို ခ်ည္းကပ္ခ်င္တဲ့ ေယာက္်ားေတြက ပုဆိုးလာခ်ဳပ္တာတို႔ ဟိုဟာ ဖာ၊ ဒီဟာ ဖာ လာလုပ္ၾကတာေပါ့။ က်မကလည္း အမ်ဳိးသမီးသီးသန္႔ခ်ဳပ္ ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္မကပ္လုိက္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ ဒီလိုေနတာေတာင္ ေယာက္်ားမရွိတဲ့ မိိန္းမတေယာက္အတြက္ သိပ္ေတာ့ မလံုၿခံဳလွဘူး။ လူမျမင္ရင္ မျမင္သလို အေစာ္ကားခံရတယ္။ ရွင္းျပရခက္ ႐ိုက္ရခက္ေတြ ႀကံဳရတယ္။ ဥပမာ- က်မကို ျပည္တည္တည္နဲ႔ ၾကည့္ေနတာမ်ဳိး၊ မင္းေယာက္်ားက ေထာင္ (၇) ႏွစ္ေတာင္က်သြားတာေနာ္လို႔ ရိသဲ့သဲ့ေျပာတာမ်ဳိး၊ တခါတေလေတာ့လည္း က်မကို ပုဆိုးဖိုးပိုက္ဆံေပးရင္း လက္ကို မေတာ္တဆ ပံုစံနဲ႔ ဖိလိုက္တာမ်ဳိး၊ အိုး … အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ ႀကံဳရဆံုရတာေတြက မေကာင္းဘူးေပါ့။ သားသမီးေတြကို ေခ်ာ့ျမႇဴၿပီး စကားေျပာရင္း ထိကပါး ရိကပါး ေျပာတာမ်ဳိး၊ သမီးေလးက ခ်စ္စရာေလး သူ႔အေမနဲ႔တူတာ၊ သားေလးက ထြားလိုက္တာ သူ႔အေမလိုပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ နားမလည္ဘူးေပါ့။ က်မကလည္း အက်ယ္အက်ယ္ မျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ။ သူမရွိတဲ့အခ်ိန္ ဘ၀ကို ဒီလိုပဲ က်မ ျဖတ္သန္းရတယ္။

ရန္စြယ္၊ အႏၲရာယ္ေတြၾကားမွာ က်မကေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေရွာင္ရင္း တင့္ေတာ္ေအာင္ေနရတယ္။ ေယာကၡမေတြကေတာ့ က်မကို ေအးလြန္းလို႔ ခ်စ္ၾကတယ္။ အလွျပင္ထားတတ္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ တီးတိုးေျပာတာရွိတယ္။ ေယာက်္ား ေထာင္က်တာမ်ား ေက်ာ့လို႔ ေမာ့လို႔တဲ့။ ဘယ္သူ႔ကို ခ်ိန္းေနမွန္းမသိဘူး ဆိုတာမ်ဳိးေတြကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။ က်မ ဒီလိုျပင္ဆင္တာမ်ဳိးကို က်မေယာက္်ားက သိပ္သေဘာက်တယ္။ က်မ ေထာင္၀င္စာေတြ႔တိုင္း သနပ္ခါးလူးၿပီး ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္သြားရင္ မင္း ဒီလိုေန၊ ဒါမွ ငါစိတ္ခ်မ္းသာမွာတဲ့။ သူ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ က်မက သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာလည္း သူ႔စကားကို လုိက္နာတယ္။ သစၥာတရားကို တန္ဖိုးထားတယ္။

ဒီလိုေနရင္း သူ ေထာင္သက္တမ္း (၃) ႏွစ္ျပည့္လာေတာ့ သူ႔လိုအပ္တာေတြလည္း ပိုၿပီးမ်ားလာတယ္။ ဘယ္သူ႔မိန္းမက ေထာင္၀င္စာေတြ႔ဖို႔ က်မတို႔ၿမိဳ႕မွာ အသိမရွိလို႔ ကူညီေပးပါဦးဆိုေတာ့ အိမ္မွာ တည္းခိုဖို႔၊ လူမျမင္ဖူးေပမယ့္ ႀကိဳပို႔ေပးရ၊ စာေတြ အေပးအယူလုပ္ရနဲ႔ က်မ အလုပ္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ ေထာင္က်အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ကူညီသင့္တယ္။ မင္းစိတ္မညစ္ပါနဲ႔ မိန္းမရယ္တဲ့။ အင္းေလ စိတ္မညစ္ေတာ့ပါဘူး၊ သူေျပာသလိုဘဲ က်မ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ အဆက္အသြယ္တခုရတယ္ ေထာင္ကေန ေစာေစာလြတ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္တဲ့။ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ ေပးရမယ္ဆိုတာနဲ႔ က်မလည္း လိုက္တာေပါ့၊ ေယာက္်ားကိုေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ သူက ေထာင္ (၅) ႏွစ္မွာ လြတ္လာတယ္။ က်မလည္း ေပ်ာ္လိုက္တာ၊ ကေလးေတြေရာေပါ့၊ ကေလးေတြက သူ႔အေဖကို အၿမဲတမ္းေမးၿပီး ေတြ႔ခ်င္ေနတာ။ ကေလးေတြအားလံုး သူလြတ္လာတဲ့ေန႔မွာ ေပ်ာ္ၾကေပါ့၊ မ်က္ရည္လည္း စမ္းစမ္းေပါ့၊ သူကလည္း ၀ဲေတြေပါက္လို႔ ကုလိုက္ရေသးတယ္။ ေထာင္အေတြ႔အႀကံဳကိုေမးေတာ့ သူေျပာျပတာေတြ နားေထာင္ၿပီး က်မ မ်က္ရည္က်ရတယ္။ ေထာင္၀င္စာ မေတြ႔ႏုိင္တဲ့ မိသားစုေတြရဲ႕ဘ၀ကို သူေျပာျပေတာ့ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာ အရမ္းပဲ။ သားသမီးေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ တျခားတၿမိဳ႕ကေန ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔ရတဲ့ အေျခအေနေတြကိုလည္း က်မ ေျပာျပျဖစ္တယ္။ အျပန္အလွန္ေျပာၾကရင္းနဲ႔ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ေယာက္်ားကေတာ့ ငါ အခုအျပင္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ သူတို႔ကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေပးၾကတာေပါ့တဲ့။ က်မလည္း လန္႔သြားတယ္။ ရွင္ အမွန္တရားဆုိတာႀကီး ဆက္မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ က်မ ေၾကာက္တယ္။ ရွင္ ေထာင္ထပ္က်ရင္ က်မဘ၀ကို ဒီလိုပဲ ဆက္မျဖတ္သန္းရဲဘူးလို႔ေျပာေတာ့ မိန္းမ မင္း အမွန္တရားကို ဘာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္တာလဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ရွင္ေျပာတဲ့ အမွန္တရားဆိုတာႀကီးက ဘာလဲလို႔ေမးေတာ့ မတရားမႈကို တြန္းလွန္တာေပါ့တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူအေသးစိတ္ ရွင္းျပခဲ့တယ္။ အင္း … သူေျပာတာလည္း ဟုတ္သားပဲလို႔ က်မ သေဘာေပါက္လက္ခံမိတယ္။

က်မတို႔ မိသားစု သာသာယာယာနဲ႔ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း မိသားစုဘ၀ေတြ ျဖတ္သန္းရင္း ႐ုန္းကန္ရင္းနဲ႔ တညမွာေတာ့ သူ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားတယ္။ က်မ ဘာမွ မသိလိုက္ရဘူး၊ ညျပန္မလာလို႔ သူ သြားတတ္တဲ့ ေနရာေတြ လုိက္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႔ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ၀ယ္စားေနက် ကြမ္းယာဆိုင္ကေတာ့ ေန႔လယ္က နင့္ေယာက်္ား ငါတို႔ဆိုင္မွာ ကြမ္းယာလာ၀ယ္ၿပီးအျပန္ အမ်ဳိးသားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာၿပီး ကားေပၚေခၚတင္သြားတာပဲတဲ့။ ေနာက္ (၄) ရက္ေနမွ သိရတယ္။ ေယာက္်ားကို ခဏထိန္းသိမ္းထားတယ္တဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ ခဏက ခုေတာ့ (၅) ႏွစ္ရွိသြားျပန္ၿပီ။

တရက္မွာ က်မကို ေခၚစစ္တယ္။ အိမ္ကို ဘယ္သူေတြ ၀င္ထြက္ေနလဲတဲ့။ နင့္ေယာက္်ားကို လာေမးတဲ့သူေတြရဲ႕ပံုစံကို ေျပာျပတဲ့။ က်မက စက္ကို ေခါင္းငံုၿပီး ခ်ဳပ္ေနတာ ဘယ္သူေတြ ၀င္ထြက္ေနလဲ က်မ မသိဘူး၊ က်မ ေယာက်္ားကို ေမးတဲ့သူေတြက ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြပဲ။ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါရယ္လို႔ေတာ့ အတိအက် မွတ္မထားပါဘူးလို႔ဆိုေတာ့ က်မကို ေသခ်ာေျပာ မလိမ္နဲ႔တဲ့။ က်မလည္း ေၾကာက္သြားတယ္။ က်မ မလိမ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ မလိမ္ရင္ က်မပါ ေထာင္က်မွာလား၊ ဒါဆိုရင္လည္း မျဖစ္ဘူး၊ က်မက ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေလ။ က်မ ကေလးေတြ အေဖက ေထာင္က်ေနပင္မယ့္ အေမကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ရင္အုပ္မကြာ ရွိရမယ္မဟုတ္လား။

ဒီေတာ့ က်မ လိမ္လိုက္တယ္။ ေအာ္ တေယာက္ေတာ့ရွိတယ္၊ နာမည္ေတာ့ မသိဘူး၊ သူ႔ကိုလည္း ဒီနယ္မွာ တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ သူက က်မေယာက်္ားကို ေမးတယ္။ ေထာင္က်ေနတယ္လို႔ေျပာေတာ့ အ့ံၾသၿပီး ဘာမွထပ္မေမးဘဲ ျပန္သြားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ေက်နပ္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်မကို အဲဒီလူပံုစံေမးတယ္။ က်မလည္း ပံုေဖာ္ခ်င္သလို ေဖာ္ေပးလိုက္တယ္။ တေန႔လံုး က်မကို ဘာမွလည္း မေကြၽး၊ ထုိင္စရာေနရာလည္း မေပး၊ ေရလည္း မတိုက္ဘဲ ဒီအတိုင္းထားတာ။ အဲဒီလိုေလး လိမ္လိုက္ေတာ့ က်မကို ျပန္ေတာ့တဲ့။

က်မ ဒူးေတြ မခိုင္ေတာ့ဘူး တုန္ေနတယ္။ ဗုိက္ကလည္းဆာ ေၾကာက္ကလည္း ေၾကာက္ေပါ့။ ေျခေထာက္ေတြ ခိုင္ေနေပမယ့္ အျပင္ကို မ်က္ႏွာစည္းၿပီး ပို႔ေပးတယ္။ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ ဆိုက္ကားငွားၿပီး ျပန္လာတယ္။ ပိုက္ဆံပါမသြားလို႔ အိမ္ေရာက္မွ ဆိုက္ကားခ ေပးရတာ။ အိမ္က ေယာကၡမေတြ စိတ္ပူေနတာေပါ့။ ညေနစာျပင္ၿပီး သူတို႔တေတြ ေစာင့္ေနတယ္။ က်မ ထမင္းကို ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ စားေနၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားကို နားေထာင္ေနတယ္။ သူတို႔ လုိက္လာတယ္တဲ့။ ေပးမေတြ႔တာတဲ့။

ဒီေတာ့ က်မလည္း အေမ့ (ေယာကၡမ) ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ က်မေယာက္်ားရဲ႕ ေလသံနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဘာမွ စိတ္မပူပါနဲ႔အေမ၊ သူတို႔က အမွန္တရားလုပ္တဲ့သူေတြကိုသာ ဖမ္းတာ။ လိမ္ေျပာတဲ့သူေတြကို မဖမ္းဘူးလို႔။ ဟဲ့ ဘယ္လိုေအ့ လို႔ အေမ ထပ္ေမးေတာ့ က်မ ၿပံဳးလိုက္တယ္။ က်မဘ၀မွာ အဲဒီစကားက အခ်ဳိၿမိန္ဆံုးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အေမ့ကိုေတာ့ ထပ္မေျဖေတာ့ဘူး။ က်မ ထမင္းကိုသာ ငံု႔ၿပီးစားေနလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ိတ္ၿပီး ေယာက္်ားကို တိုင္တည္လိုက္တယ္။ ေယာက်္ားေရ ရွင္ေျပာတာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တယ္၊ အမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တမႈအတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္ ေထာင္က်တယ္ဆိုတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရွင့္ကို က်မ အားကိုးခဲ့တာ ယံုၾကည္ခဲ့တာ။ လက္ခံလိုက္နာခဲ့တာေပါ့။

(ခံစားခ်က္ကို ေရးသားခြင့္ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ အက်ဥ္းသားတဦး၏ ဇနီးသည္အား အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။)

ထက္ဂ်ဴလိုင္
၂၄/ မတ္ ၂၀၁၀
ရင္းျမစ္။ ။ေခတ္ျပိဳင္