ျမန္မာေတြရဲ႕ အစြမ္းအစ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်တယ္

       ဆစ္ဒနီတကၠသိုလ္မွာ မဟာဘြဲ႕အတြက္ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဆီက စာတစ္ေစာင္ရပါတယ္။ သူတုိ႔ေက်ာင္းမွာက်င္းပတဲ့ အခမ္းအနားတစ္ခုမွာ နယူးေဆာက္ေ၀းျပည္နယ္က လႊတ္ေတာ္အမတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ဆံုတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးအမတ္က ဆရာ့အိမ္ကိုေရာက္ဖူးတဲ့အေၾကာင္း၊ ဆရာ့ကိုေတာ္ေတာ္ခင္မင္ပံုရေၾကာင္း စတာေတြေရးထားပါတယ္။

က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းလာတဲ့ကမၻာ
    စာကိုဖတ္ၿပီးေတာ့ ကမၻာႀကီးဟာ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးပါလားဆိုတဲ့စကားကိုပဲ ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးအမတ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္က ေရာက္လာၿပီး စကားေျပာဖူးတာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ အဆက္အသြယ္မရွိပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျမန္မာေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုေတြ႕ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကရာက "ဘံုမိတ္ေဆြ" တစ္ေယာက္အေၾကာင္းေရာက္သြားၿပီး သူတို႔ခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကတာျဖစ္တယ္။ ကမၻာႀကီးဟာ တစ္ေန႔တျခားက်ဥ္းသထက္က်ဥ္းလာတယ္။ ငပလီကမ္းေျခကို ၁၀ ေခါက္ျပည့္ေအာင္ ေရာက္ဖူးသူရွားေပမယ့္ ဘန္ေကာက္၊ စင္ကာပူတို႔ကို အိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ ကူးလူးသြားလာေနၾကသူေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ားတစ္လတစ္ေခါက္ ေစ်း၀ယ္ထြက္သတဲ့။

ဖိနပ္၀ယ္ဖို႔သြားတာတဲ့
    တစ္ေန႔ကဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေမးေျဖလုပ္ထားတာဖတ္မိတယ္။ အဲဒီမင္းသားက တစ္ခါတေလမွာ ဖိနပ္တစ္ရန္၀ယ္ခ်င္တာနဲ႔လည္း ဘန္ေကာက္ကိုထသြားလိုက္တယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ဒါမ်ဳိးေတြ မဆန္းေတာ့ဘူး။ တစ္ပတ္အတြင္း တစ္ေန႔မျပတ္ထြက္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြထဲက ႀကိဳက္ရာတစ္ေစာင္ဆြဲလွန္ၾကည့္လိုက္၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနယ္ပယ္ကလူေတြ ႏုိင္ငံျခားေစ်း၀ယ္ထြက္တဲ့ သတင္းမပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ကိုမရွိဘူးဆိုတာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ တခ်ဳိ႕က ေစ်း၀ယ္ထြက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အၿငိမ့္ကဖို႔သီခ်င္းဆိုဖို႔ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္၊ ၾသစေၾတးလ်တို႔ကို သြားၾကတာတဲ့။

၀မ္းသာတယ္၊ အားေပးတယ္
    လူငယ္ေတြ ခုလိုခရီးသြားၾကတာ ေကာင္းတယ္။ မ်က္စိပြင့္၊ နားပြင့္တယ္။ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတေတြ တိုးပြားလာေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္၀မ္းသာတယ္။ အားေပးတယ္။ ကိုယ့္အနားကလူေတြလည္း သြားလာေနၾကတာပဲ။ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ျပန္လာရင္ေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပူပူေႏြးေႏြး သူတို႔နဲ႔မေတြ႕ခ်င္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေျပာစကားေတြ နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္ပါသိမ္ငယ္စိတ္ေတြ၀င္ၿပီး ၀မ္းနည္းသလိုခံစားရလို႔ျဖစ္တယ္။ ေန႔နဲ႔ညမွားေလာက္ေအာင္ လင္းထိန္ေနတဲ့ ေနရာေတြကထြက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီကေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ႔ စိတ္ပ်က္သြားတာပဲဆိုတဲ့ စကားသံေတြလည္းမၾကားခ်င္ဘူး။

ရွာမွရွားႏုိင္ငံ
    ေျပာသူတိုင္းက ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ေျပာၾကတာပါ။ ေသာက္ေရကိုေတာင္ နယ္နိမိတ္ခ်င္းဆက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံက၀ယ္ေသာက္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေသးေသးေလးက ေျခဖ်ားတစ္ေထာက္ေထာက္၊ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့ ျဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး မခံခ်ည့္မခံသာျဖစ္လြန္းလို႔ ေျပာၾကတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီႏုိင္ငံေလးမွာ သယံဇာတဆိုလို႔ သဲေတာင္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာမဆို ႏိုင္ငံျခားက၀ယ္ရတာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာက ကမၻာမွာရွာမွရွားဆိုေလာက္တဲ့ႏုိင္ငံ။ စားနပ္ရိကၡာဆိုလည္း ပူစရာမရွိဘူး။ ဆန္စပါး၊ ပဲ၊ ေျပာင္း၊ ႏွမ္း၊ ၀ါ ဘယ္ေနရာၾကဲလိုက္ၾကဲလိုက္ အပင္ေတြထြက္လာတယ္။ ၀တ္စရာအတြက္လည္း ပူစရာမရွိဘူး။ ၀ါခ်ည္ထြက္တယ္။ ပိုးထြက္တယ္။ ရက္ကန္းစင္ေတြရွိတယ္။ ေနစရာအတြက္ သစ္၀ါးဆိုတာလည္းေပါမွေပါ။

ပူစရာမလိုဘူး
    ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္မွာလဲ။ ကမၻာတစ္ခုလံုး သဲႀကီးမဲႀကီးလိုက္ရွာေနၾကရတဲ့ ေရနံဓာတ္ေငြ႔ သယံဇာတေတြနဲ႔ ေရႊ၊ ေငြ၊ ခဲသတၱဳတြင္းေတြလည္း ၾကြယ္ပိုးၾကြယ္၀ရွိတယ္။ ေက်ာက္စိမ္း၊ ပတၱျမား၊ နီလာစတဲ့ တြင္းထြက္ရတနာေတြကလည္း ကမၻာေက်ာ္ခဲ့တယ္။ လူသားလုပ္အားကလည္း အလံုအေလာက္ရွိတယ္။ ဒီေလာက္လိုေလေသးမရွိ ၾကြယ္၀တဲ့ႏိုင္ငံ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ႏွႏိုင္ငံရွိလို႔လဲ။ ဘာမွပူစရာမလိုဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာမလိုဘူး။

ၾကြားတာမဟုတ္ဘူး
    စီးပြားေရးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုႏိုင္ငံမွာ ဘာမွမခက္ဘူး။ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ နည္းစနစ္ေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္လုိက္ၾကရင္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ထိပ္သီးေနရာ ေရာက္လာမွာေသခ်ာပါတယ္။ ၾကြားေနတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ယံုလို႔ေျပာတာ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးရဲ႕ ဥာဏ္ရည္အဆင့္ဟာ အာရွကဘယ္လူမ်ဳိးနဲ႔ယွဥ္ယွဥ္မညံ့ပါဘူး။ အာရွမွာထိပ္ဆံုးလို႔ေျပာေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကဘြဲ႕ရၿပီး အရြယ္စံုေယာက်္ား၊ မိန္းမအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆရာလုပ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားေပးခဲ့ဖူးလို႔ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။

တန္းတက္ဆာေဗး
    စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔က မခက္ဘူး။ ခက္တာက စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူ႕ဆိုင္ေခတ္နဲ႔ တစ္ပါတီစနစ္ေအာက္မွာ အၾကာႀကီးေနခဲ့ရတဲ့ လူတိုင္းရဲ႕စိတ္ေတြဟာ "မလုပ္၊ မ႐ႈပ္၊ မျပဳတ္" ဆိုတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ဘာအလုပ္လုပ္လုပ္ "တန္းတက္ဆာေဗး"နဲ႔လုပ္တဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြဟာ ေခါက္႐ိုးက်ဳိးသလုိ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ဒီစိတ္ေတြက မိဘကသားသမီးအထိ ကူးစက္သြားေလ့ရွိတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ေမြးဖြားခဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ အခုဆိုရင္ အသက္ ၅၀ တန္းေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔သားသမီးမ်ားေတာင္ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီး ကေလးေတြရေလာက္ၿပီ။ ပထမမ်ဳိးဆက္က ဒုတိယမ်ဳိးဆက္၊ အခုဆို တတိယမ်ဳိးဆက္ျဖစ္ေနၿပီ။

စိတ္ခ်တယ္
    ဒါေၾကာင့္ လူေတြရဲ႕ေခါင္းထဲမွာစြဲထင္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔  သိပ္ခက္ပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲစိုးရိမ္တယ္။ စီးပြားေရးအရ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေနာက္က်တာေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမျဖစ္ပါဘူး။ ျမန္မာေတြရဲ႕ အစြမ္းအစကိုယံုၾကည္စိတ္ခ်တယ္။




Written by လူထုစိန္ဝင္း  
ရင္းျမစ္။ ။www.first-11.com