အာရွခရီးစဥ္ ၁.၂.၃.၄၊ မုိင္ယာမီခရီးစဥ္အျဖစ္ အမွတ္တရ မုိင္ယာမီ ၁.၂.၃.၄.၅ န႔ဲ အဂၤလန္သြားခဲ့တဲ့ တလ တာကုိ အဂၤလန္ခရီး မၿပီးေသးပါဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ ၁.၂.၃.၄ … … … ၂၅ … ရယ္လုိ႔ မၿပီးေသးတဲ့ ခရီးကုိ ေရးျဖစ္တဲ့ ကုိယ့္ကုိ အေ၀းက အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ေရးမေနနဲ႔ေလ။ ကုိယ့္အနီးအနားက အေၾကာင္းမ်ားကုိလည္း ေရးပါဦးလုိ႔ ေျပာခဲ့တဲ့သူ သုံးေလးဦးမက ရွိခဲ့ၿပီ။ သူတုိ႔ေတြ ခုလုိေျပာၾကေပမယ့္ စိတ္ပါတဲ့အခါ စိတ္ပါတာကုိ ေရး ၿပီး၊ စိတ္မပါရင္ ဖိတ္စာတုိေလးကုိပင္လ်င္ မေရးမရုိက္ခ်င္တဲ့ ကုိယ့္ဓေလ့ေၾကာင့္ ကုိယ့္အနီးအနားမွာရွိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ဆုိ ေရးမယ္ဆုိလ်င္ျဖင့္ ေရးစရာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ေရးလုိ႔ေတာင္ ဆုံးႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
မေန႔ကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္က ေအာင္ျမင္ထင္ရွားတဲ့ စာေရးသူတဦးျဖစ္သလုိ ကုိယ့္စာေတြကုိလည္းဖတ္၊ သူ ဖတ္ရုံတင္မက သူ႔ရဲ့ တပည့္တပန္းေတြကုိပါ ကုိယ့္စာေတြ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ တုိက္တြန္းအားေပး၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔သင္တန္းေတြမွာေတာင္ သင္ၾကားမႈ တစိတ္တပုိင္းအျဖစ္ ကုိယ့္ရဲ့ေဆာင္းပါးအခ်ိဳ႕ုကုိ တပည့္ေတြကုိ တ လွည့္စီ အသံထြက္ကာ ဖတ္ခုိင္းတယ္ဆုိတဲ့ ဆရာေတာ္တပါးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူက မွတ္မွတ္ရရ ကုိယ့္ရဲ့ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြကုိ ႏွစ္သက္ေၾကာင္းနဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံအတြင္း သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ အေၾကာင္းကုိလည္း ေရးပါဦးလုိ႔ တုိက္တြန္း မိန္႔ၾကားပါတယ္။
အျခားသူေတြ ေျပာစဥ္က စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေတာ္ရဲ့ တုိက္တြန္းစကား ၾကားရေတာ့ ဒီအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္။ နဲနဲလည္း စဥ္းစားျဖစ္လာပါတယ္။ သူတုိက္တြန္းတာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မဟုတ္ တန္ဘူးလုိ႔လဲ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္မိန္႔ၾကားတဲ့ စကားမ်ားအရ ကုိယ့္ေဆာင္းပါးေတြထဲ စာ လုံးအျဖစ္ ထည့္ေရးမထားတဲ့ ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာအခ်ိဳ႕ကုိ သူေကာင္းေကာင္းဖတ္မိလုိက္တာ ကုိလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြေရးရတာ အခ်ိန္ကုန္ရက်ိဳးရွိတယ္။ ထုိက္လည္း ထုိက္တန္တယ္လုိ႔လည္း ယုံၾကည္မိပါတယ္။ ဒီယုံၾကည္မႈကပဲ ကုိယ့္ကုိ ဒီေဆာင္းပါးေရးျဖစ္ဖုိ႔ တြန္းအားေပးခဲ့တယ္ဆုိလ်င္ မွားမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္သြားမယ့္ ဒီခရီးက ဟုိအေ၀းႀကီးကုိေရာက္ဖုိ႔ အၾကာႀကီး ေစာင့္ခ်င္ရင္လည္း ေစာင့္ရဦးမယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္၊ ဟုိနားနဲနဲ ဒီနားနဲနဲ၊ ေစ့ေစ့သိေရးထက္ ႏွံ႔ႏွံ႔ေရာက္ေရးကုိ အေလးေပးသူျဖစ္ရင္ျဖင့္ ကုိယ့္ရဲ့ ဒီေဆာင္းပါးေတြကုိ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ေနပါလုိ႔လဲ ေျပာထားပါရဲ့။
ကဲေလ။ ေရးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ကုိယ္သြားခဲ့တဲ့ေနရာ၊ ေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြက မ်ားၿပီ။ ေလ့လာခဲ့တာ ေတြကလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ တမင္တကာ မေလ့လာပဲနဲ႔ အလုိလုိသိလာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကပဲ မနည္းလွေတာ့ဘူး။ ဒါဆုိ ဘယ္ကဘယ္လုိ စေရးမွာတုံး။ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ နာမည္အေက်ာ္ဆုံးအရာ ကုိ စေရးမလား။ အလွပဆုံးအရာကုိ စေရးမလား။ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆုံးအရာကုိ စေရးမလား။
ဟုိဟုိဒီဒီ အရွည္ႀကီးစဥ္းစားေနရင္ စဥ္းစားေနတာနဲ႔ ေရးျဖစ္တဲ့ဆီ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိပဲ အေၾကာင္း အရာတခုကုိ ေရးမယ္လုိ႔ စဥ္းစာရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ စဥ္းစားတာတင္ ရပ္တန္႔သြားခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကဳံေတြက မ်ားခဲ့ၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စဥ္းစားမေနပဲ အနီးဆုံးကပဲ စေရးမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါၿပီ၊ အနီးဆုံးက စေရးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ထားလုိက္ပါ။ ဘာနဲ႔ အနီးဆုံးလဲ။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ အနီးဆုံးလား၊ ကုိယ့္ကုိယ္နဲ႔ အနီးဆုံးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ေခါင္းနဲ႔ အနီးဆုံးလား။ ကုိယ့္ေျခနဲ႔ အနီးဆုံးလား။ ကုိင္းကြာ၊ ရွဳပ္ တယ္။ ကုိယ့္လက္နဲ႔အနီးဆုံးျဖစ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုဒ္အေၾကာင္းကပဲ စေရးမယ္။ ကဲ စၿပီ။
ကုိယ္သုံးေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုဒ္က အိပ္ခ်္ပီ တံဆိပ္။ အိပ္ခ်္ပီဆုိလုိ႔ အထင္ေတာ့ မႀကီးလုိက္နဲ႔။ ကုိယ့္စိတ္ ႀကိဳက္၀ယ္ထားတဲ့ အရည္အေသြးေကာင္းေကာင္း ကီးဘုဒ္ေတာ့ မဟုတ္ဖူး။ ကုိယ့္အနားကုိ ဘယ္သူယူလာလုိ႔ ဘယ္ကေနေရာက္လာတဲ့ ကီးဘုတ္မွန္း ကုိယ္လုံး၀ မသိတဲ့ ကီးဘုဒ္။ ခုလုိ မသိတာကလဲ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ (မသိႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ သိႏုိင္တဲ့အရာေတြျဖစ္ႏုိင္တယ္)။
ေျပာရရင္ ကုိယ္သုံးေနတဲ့ ကီးဘုဒ္က ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ ဒီလုိၾကာျခင္းကလဲ ဒီကီးဘုဒ္ ဘယ္ကေန ဘယ္ လုိ ေရာက္လာမွန္း မသိျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းတခုလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္ေနထုိင္ရာေက်ာင္းကုိ အသုံးလုိမယ္ထင္ၿပီး ဟုိကဒီက ယူလာတတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာတတ္တယ္။ အဲဒီလုိ ေရာက္လာတာေတြထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာ လတ္လတ္ေတြနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ ကီးဘုဒ္လုိ၊ ေမာက္စ္လုိ ပစၥည္းေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ မသစ္တသစ္ သုံးလုိ႔ျဖစ္တဲ့ တပတ္ရစ္ေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ့မိတ္ေဆြေတြလည္း ပါတတ္ ပါတယ္။ အဲ တခါတခါ ေစတနာလြန္ၿပီး လုံး၀သုံးလုိ႔မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေဟာင္းႏြမ္းကာ အဂၤါမစုံေတာ့တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာမ်ိဳးကုိလည္း အသုံးက်မယ္ထင္ၿပီး ယူလာတတ္လုိ႔ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။(ဒါက သုံးမျဖစ္တဲ့အရာကုိ အသုံး၀င္မယ္ထင္ရုံမွ်နဲ႔ သုံးျဖစ္တဲ့အရာ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးဆုိတာန႔ဲ အသုံး၀င္မယ္ထင္တဲ့အရာတုိင္း သုံးလုိ႔ မရႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့သေဘာကုိ ေျပာေနသလုိပါ။) ေျပာခ်င္တာက၊ အမ်ားနဲ႔ ဆက္သြယ္ေနတဲ့ေနရာဆုိေတာ့ ဘယ္ ကေန၊ ဘယ္သူ႔ဆီကေန၊ ဘယ္အခ်ိန္ကမွန္း တိတိက်က် ေျပာလုိ႔မရႏုိ္င္တဲ့ (သက္ရွိသက္မဲ့) အရာေတြ ေရာက္ေရာက္တတ္တယ္ ဆုိတာကုိပါ။
ခု ကုိယ္သုံးေနတဲ့ ဒီကီးဘုဒ္ေလးကလည္း အဲဒီလုိ ဘယ္ကမွန္းမသိႏုိင္တဲ့ အရာေတြထဲက တခုေသာအရာ ေလ။ သုံးျဖစ္မယ္ထင္လုိ႔ ကုိယ္ေကာက္သုံးေနတဲ့ ပစၥည္းေလးတခုေပါ့။ တခု ေတာ္တာက ဒီကီးဘုဒ္ေလးက ေတာ့ အသစ္က်ပ္ခြ်တ္လုိ႔ မဆိုသာေတာင္ သုံးလုိ႔ရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လတ္ဆတ္ေနတဲ့ ပစၥည္းေလးပါ။ ဒီကီး ဘုဒ္ေလးနဲ႔ပဲ ကုိယ့္ရဲ့ေဆာင္းပါးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ရုိက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါတင္ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္ဦးလဲ။ တခါ တခါ ဟုိကဒီက ခုိင္းတတ္ၾကတဲ့ ဖိတ္စာလုိ၊ ေႀကာ္ျငာလုိ စာမ်ိဳးေလးေတြကုိပင္ ရုိက္ခဲ့ေပါင္း မ်ားခဲ့ၿပီ။
တရံတခါ မွာဆုိ ဒီကီးဘုဒ္ေလးေတြကုိ ႏွိပ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းပုိင္ရွင္နဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြကသာ သိပ္စိတ္မပါ ရွိေကာင္း ရွိမယ္။ ကီးဘုတ္ေလးကေတာ့ သူ႔ရဲ့ မညက္ေညာတဲ့ သဘာ၀အတုိင္း တေဒါက္ေဒါက္ျမည္သံေပးၿပီး (ျမည္သင့္ တာထက္ ပုိျမည္ကာ) စိတ္အားထက္သန္စြာ ရွပ္တုိက္ေျပးခဲ့တာလည္း မ်ားခဲ့ၿပီ။ (ဒါက ေရာက္လာတဲ့အရာ ေတြထဲမွာ အသုံး၀င္တာေတြလည္း ပါသလုုိ အသုံးမက်တာေတြလည္း ပါတယ္ဆုိတာျပပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သိပ္အရည္အေသြး မေကာင္းေပမယ့္လဲ အသုံး၀င္တယ္၊ အလုပ္ျဖစ္တယ္၊အသစ္မဟုတ္ေပမယ့္ အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္ ပါတယ္ဆုိတာကုိလည္း ေျပာျပေနသလုိပဲေလ။)
ကီးဘုဒ္က အနက္ေရာင္။ ဒီေတာ့ အနက္ေရာင္ေပၚကုိ အျဖဴေရာင္ ျမဴမႈန္ေတြက်လ်င္ျဖင့္ အင္မတန္သိျမင္ လြယ္လုိ႔ နံနက္လင္းတုိင္း ကီးဘုဒ္ကုိ တခုခုနဲ႔ သုတ္သင္ေပးရပါတယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ အမႈန္ေတြ ေပေရေနတဲ့ ကီးဘုဒ္တခုကုိ တေန႔တာလုံး ျမင္ေနရမယ့္ ဆင္းရဲျခင္းတမ်ိဳးကုိ ရေစတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကား လမ္းမေဘးမွာရွိတဲ့ ကုိယ့္အခန္းေလးထဲကုိ အမ်ားဆုံး၀င္လာတာက အမဲေရာင္ ဖုံမႈန္႔ေတြသာ မ်ားပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေျပာခဲ့သလုိ ကုိယ့္ကီးဘုဒ္က အနက္ေရာင္ဆုိေတာ့ အမည္းေရာင္ဖုန္မႈန္႔ေတြ အတင္မ်ားေပမယ့္ တင္လုိ႔တင္မွန္း မသိေပမယ့္ အျဖဴေရာင္ အမႈန္ေတြက်ကာမွသာ ပုိၿပီး သိသာျမင္သာရွိပါတယ္။(အမည္းေပၚ အျဖဴတစက္ က်ေရာက္ျခင္းဟာ သိသာထင္ရွားသလုိ အျဖဴေပၚ အမည္းစြန္းလ်င္လည္း သိသာလြယ္ေၾကာင္း ေျပာျပေနသလုိပါ။)
အျဖဴေပၚမွာထင္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ အညစ္အေၾကး၊ အနက္ေပၚစြန္းထင္းတဲ့ အမည္းေရာင္ အညစ္အေၾကးဆုိ လ်င္ျဖင့္ သိလြယ္ျမင္လြယ္ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ အနက္ေရာင္ေပါင္ထင္တဲ့ အညစ္အေၾကးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျဖဴ ေရာင္ေပၚတင္တဲ့ အညစ္အေၾကးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အညစ္အေၾကးဆုိတာ အညစ္အေၾကးပဲမုိ႔ ရွင္းလင္းဖုိ႔ေတာ့ လုိတာ ခ်ည္းပဲဆုိတာကုိ သတိရေစပါတယ္။ (မေကာင္းျခင္းက မေကာင္းျခင္း၊ ေကာင္းျခင္းက ေကာင္းျခင္းပါပဲ)
ကုိယ္ကီးဘုဒ္ကုိ တခ်က္ႏွိပ္တုိင္း ေမာ္နီတာမ်က္ႏွာျပင္မွာ စာတလုံးထင္လာတယ္။ ႏွစ္ခ်က္ႏွိပ္ရင္ ႏွစ္လုံး ထင္လာတယ္။ (ခလုတ္ႏွိပ္ျခင္းေၾကာင့္ စာလုံးထင္ျခင္းျဖစ္တယ္၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ ခလုပ္မႏွိပ္လ်င္ စာလုံး မထင္ျခင္းဟာ ေသခ်ာတဲ့အရာျဖစ္ပါတယ္)။ တခါခါေတာ့ ႏွစ္လုံးတြဲႏိွပ္ပါမွ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ တလုံးတည္း ထင္ ပါတယ္။ စာလုံးအနည္းငယ္ကေတာ့ သုံးလုံးတြဲႏွိပ္ပါမွ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါဆုိ ေလးလုံး၊ဒါမွ မဟုတ္၊ ေျခာက္ လုံး တြဲႏိွပ္လ်င္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ႏွစ္လုံးထင္ရုိးလား။ ဒီလုိေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ႏွစ္လုံး၊သုံးလုံးတြဲႏိွပ္ပါမွ တလုံးထဲ ထင္တယ္ဆုိတာသည္ပင္ တကယ့္ကုိမွ အနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ စာလုံးထင္ တာ။ အမ်ားအားျဖင့္ ႏွစ္လုံး တၿပိဳင္တည္းႏွိပ္လ်င္ ဘာမွအဓိပၸါယ္ ဆက္စပ္မရႏုိင္တဲ့ စာႏွစ္လုံးသာ ထင္လာ တာ မ်ားပါတယ္။ (အရာအားလုံး ပူးတြဲတုိင္း မေကာင္းႏုိင္ဘူးဆုိတာကုိ သတိရေစပါတယ္)။
ေနာက္ၿပီးလည္း ကီးဘုဒ္ခလုတ္ကုိ ႏွိပ္တာမွန္မွ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ စာလုံးမွန္ထြက္ပါတယ္။ ခလုတ္ႏွိပ္တာ မွားလုိ႔ ကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခါႏွိပ္ႏွိပ္ ဘယ္ႏွလုံးႏွိပ္ႏွိပ္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့စာလုံး ထြက္လိမ့္မယ္လုိ႔ေတာ့ လုံး၀ မေမွွွ်ာ္လင့္ ပါနဲ႔။ (ၾကိဳးစားလ်င္ ဘုရားျဖစ္တယ္ဆုိေပမယ့္ ၾကိဳးစားမႈ မမွန္လ်င္ ဘုရားမျဖစ္ပဲ ႏြားပဲျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိ ညႊန္ျပပါတယ္)။ ကုိယ္က ကြန္ပ်ဴတာလက္ကြက္ကုိ စနစ္တက် သင္ထားေလ့က်င့္ထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီ ေတာ့ စာရုိက္တဲ့အခါမွ လက္ေခ်ာင္းဆယ္ေခ်ာင္းလုံးကုိေတာ့ သုံးပါရဲ့။ သုိ႔ေပမယ့္ ေမာ္နီတာကုိ မၾကည့္ပဲ တခါ တခါ ရုိက္ျဖစ္လ်င္ ကုိယ္ရုိက္လုိတဲ့စာက တျခား၊ ေမာ္နီတာမွာ တကယ္ထင္ေနတဲ့စာလုံးက တျခား ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ (ဒါကေတာ့ စနစ္တက် သင္ယူေလ့က်င့္မထားပဲ လုပ္လ်င္ လြဲေခ်ာ္မႈ အက်ိဳးဆက္ကုိ ျဖစ္ေစတတ္ တယ္ဆုိတာ ျပပါတယ္၊ အ၀ိဇၨာ-မသိမႈအမွားေၾကာင့္၊ သခၤါရ-အလုပ္မွားေတြ လုပ္မိလ်င္၊ အဆက္ဆက္ အက်ိဳးရလဒ္အျဖစ္၊…ဇာတိ… ဘ၀ဆင္းရဲ… ေသာက…. ဒုကၡအဆက္ဆက္ကုိ ျဖစ္ေစတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေစ ပါတယ္)။ကုိယ့္အနီးအနားက အရာေတြအေၾကာင္း ေရးပါလုိ႔ေျပာၾကတယ္။ ခု ကုိယ့္အနီးအနားက အနက္ေရာင္ကီးဘုဒ္ေလးအေၾကာင္း ေရးလုိက္တယ္။ တကယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကီးဘုဒ္က အနက္ေရာင္မဟုတ္ပဲ အျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ကုိယ္ဘယ္လုိမ်ားေရးမလဲ။ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ သိပ္ၿပီးထူးထူးျခားျခား ကြဲျပားတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ကီးဘုဒ္တခု ဟာ ကီးဘုဒ္တခုရဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ေနသမွ် အျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမည္းပဲျဖစ္ျဖစ္သိပ္ၿပီးထူးျခားလွမယ္မဟုတ္ပါဘူး။(လူသားတဦးဟာလူသားတဦးမွာရွိသင့္ရွိရမည့္က်င့္၀တ္သိကၡာရွိေနလ်င္ျဖင့္ အျဖဴ၊အမည္း၊ အ၀ါ၊ အညိဳ မတူရုံမွ်နဲ႔ တဦးနဲ႔တဦး သိပ္ၿပီးထူးျခားကြဲျပားသြားမယ္ မဟုတ္ေပဘူး)။ခုကုိယ့္ကီးဘုဒ္ေလးက တန္ဖုိးမႀကီးမား မခမ္းနားေပမယ့္ သူ႔လုပ္ရမည့္တာ၀န္ကုိေတာ့ အျပည့္အ၀ ေက်ပြန္ ေအာင္ လုပ္ေနေသးတယ္။ တကယ္လုိ႔ သူ႔ေနရာမွာ တန္ဖုိးၾကီးမား ခမ္းနားတဲ့ ကီးဘုဒ္တလုံး ျဖစ္ေနပါၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈၾကီးမွာ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ ခလုတ္တခု ပ်က္ယြင္းေနပါၿပီတဲ့။ ဒီလုိ ဆုိ အဲဒီခမ္းနားမႈႀကီးက ဘာသုံးလုိ႔ ရႏုိင္ပါဦးေတာ့မလဲ။ အလုံးစုံ မပ်က္ယြင္းေသးတာေၾကာင့္ အတုိ္င္းအတာ တခုအထိ သုံလုိ႔ရႏုိင္တယ္ ဆုိပေစဦးေတာ့။ ဘယ္မွာလာလုိ႔ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ကုိယ္ရုိက္ခ်င္တဲ့ စာလုံးကုိ ရုိက္လုိ႔ ရႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။ (ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ အရာ၀တၳဳႀကီးတခု၊ သုိ႔မဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္မွာ ဘယ္လုိ မွ အစားထုိးမရနုိင္တဲ့ အစိတ္အပုိင္းတခု ခ်ိဳ႕ယြင္းေနခဲ့ၿပီ၊ ပ်က္စီးေနခဲ့ၿပီဆုိလ်င္…..)ဒီႏႈန္းနဲ႔သာ သြားေနရင္ ကုိယ္ေနထုိင္ရာ အေဆာက္အဦထဲကေန အျပင္ဖက္ေရာက္ဖုိ႔ဆုိ ခုလုိေဆာင္းပါးေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီ ရွည္သြားႏုိင္မယ္ထင္တယ္။ ကုိယ္က မပ်င္းလုိ႔ ေရးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ အခ်ိန္ရွားတဲ့ ေခတ္မွာ ခုလုိ အရည္မရ၊ အဖတ္မရ (တခ်ိဳ႕က ထင္ႏုိင္တဲ့) စာေတြကုိ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ ဖတ္တဲ့သူေကာ ရွိႏုိင္ ပါ့မလား။ ဒါဆုိ ဖတ္ေစခ်င္လုိ႔ ေရးတဲ့စာ။ ဖတ္သူမရွိရင္ ေရးရက်ိဳး နပ္ပါဦးေတာ့မလား။ စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစား ရင္း…ဒီမွာနားလုိက္တယ္။
မေန႔ကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္က ေအာင္ျမင္ထင္ရွားတဲ့ စာေရးသူတဦးျဖစ္သလုိ ကုိယ့္စာေတြကုိလည္းဖတ္၊ သူ ဖတ္ရုံတင္မက သူ႔ရဲ့ တပည့္တပန္းေတြကုိပါ ကုိယ့္စာေတြ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ တုိက္တြန္းအားေပး၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔သင္တန္းေတြမွာေတာင္ သင္ၾကားမႈ တစိတ္တပုိင္းအျဖစ္ ကုိယ့္ရဲ့ေဆာင္းပါးအခ်ိဳ႕ုကုိ တပည့္ေတြကုိ တ လွည့္စီ အသံထြက္ကာ ဖတ္ခုိင္းတယ္ဆုိတဲ့ ဆရာေတာ္တပါးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူက မွတ္မွတ္ရရ ကုိယ့္ရဲ့ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြကုိ ႏွစ္သက္ေၾကာင္းနဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံအတြင္း သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ အေၾကာင္းကုိလည္း ေရးပါဦးလုိ႔ တုိက္တြန္း မိန္႔ၾကားပါတယ္။
အျခားသူေတြ ေျပာစဥ္က စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေတာ္ရဲ့ တုိက္တြန္းစကား ၾကားရေတာ့ ဒီအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္။ နဲနဲလည္း စဥ္းစားျဖစ္လာပါတယ္။ သူတုိက္တြန္းတာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မဟုတ္ တန္ဘူးလုိ႔လဲ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္မိန္႔ၾကားတဲ့ စကားမ်ားအရ ကုိယ့္ေဆာင္းပါးေတြထဲ စာ လုံးအျဖစ္ ထည့္ေရးမထားတဲ့ ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာအခ်ိဳ႕ကုိ သူေကာင္းေကာင္းဖတ္မိလုိက္တာ ကုိလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြေရးရတာ အခ်ိန္ကုန္ရက်ိဳးရွိတယ္။ ထုိက္လည္း ထုိက္တန္တယ္လုိ႔လည္း ယုံၾကည္မိပါတယ္။ ဒီယုံၾကည္မႈကပဲ ကုိယ့္ကုိ ဒီေဆာင္းပါးေရးျဖစ္ဖုိ႔ တြန္းအားေပးခဲ့တယ္ဆုိလ်င္ မွားမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္သြားမယ့္ ဒီခရီးက ဟုိအေ၀းႀကီးကုိေရာက္ဖုိ႔ အၾကာႀကီး ေစာင့္ခ်င္ရင္လည္း ေစာင့္ရဦးမယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္၊ ဟုိနားနဲနဲ ဒီနားနဲနဲ၊ ေစ့ေစ့သိေရးထက္ ႏွံ႔ႏွံ႔ေရာက္ေရးကုိ အေလးေပးသူျဖစ္ရင္ျဖင့္ ကုိယ့္ရဲ့ ဒီေဆာင္းပါးေတြကုိ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ေနပါလုိ႔လဲ ေျပာထားပါရဲ့။
ကဲေလ။ ေရးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ကုိယ္သြားခဲ့တဲ့ေနရာ၊ ေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြက မ်ားၿပီ။ ေလ့လာခဲ့တာ ေတြကလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ တမင္တကာ မေလ့လာပဲနဲ႔ အလုိလုိသိလာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကပဲ မနည္းလွေတာ့ဘူး။ ဒါဆုိ ဘယ္ကဘယ္လုိ စေရးမွာတုံး။ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ နာမည္အေက်ာ္ဆုံးအရာ ကုိ စေရးမလား။ အလွပဆုံးအရာကုိ စေရးမလား။ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆုံးအရာကုိ စေရးမလား။
ဟုိဟုိဒီဒီ အရွည္ႀကီးစဥ္းစားေနရင္ စဥ္းစားေနတာနဲ႔ ေရးျဖစ္တဲ့ဆီ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိပဲ အေၾကာင္း အရာတခုကုိ ေရးမယ္လုိ႔ စဥ္းစာရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ စဥ္းစားတာတင္ ရပ္တန္႔သြားခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကဳံေတြက မ်ားခဲ့ၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စဥ္းစားမေနပဲ အနီးဆုံးကပဲ စေရးမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါၿပီ၊ အနီးဆုံးက စေရးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ထားလုိက္ပါ။ ဘာနဲ႔ အနီးဆုံးလဲ။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ အနီးဆုံးလား၊ ကုိယ့္ကုိယ္နဲ႔ အနီးဆုံးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ေခါင္းနဲ႔ အနီးဆုံးလား။ ကုိယ့္ေျခနဲ႔ အနီးဆုံးလား။ ကုိင္းကြာ၊ ရွဳပ္ တယ္။ ကုိယ့္လက္နဲ႔အနီးဆုံးျဖစ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုဒ္အေၾကာင္းကပဲ စေရးမယ္။ ကဲ စၿပီ။
ကုိယ္သုံးေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုဒ္က အိပ္ခ်္ပီ တံဆိပ္။ အိပ္ခ်္ပီဆုိလုိ႔ အထင္ေတာ့ မႀကီးလုိက္နဲ႔။ ကုိယ့္စိတ္ ႀကိဳက္၀ယ္ထားတဲ့ အရည္အေသြးေကာင္းေကာင္း ကီးဘုဒ္ေတာ့ မဟုတ္ဖူး။ ကုိယ့္အနားကုိ ဘယ္သူယူလာလုိ႔ ဘယ္ကေနေရာက္လာတဲ့ ကီးဘုတ္မွန္း ကုိယ္လုံး၀ မသိတဲ့ ကီးဘုဒ္။ ခုလုိ မသိတာကလဲ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ (မသိႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ သိႏုိင္တဲ့အရာေတြျဖစ္ႏုိင္တယ္)။
ေျပာရရင္ ကုိယ္သုံးေနတဲ့ ကီးဘုဒ္က ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ ဒီလုိၾကာျခင္းကလဲ ဒီကီးဘုဒ္ ဘယ္ကေန ဘယ္ လုိ ေရာက္လာမွန္း မသိျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းတခုလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္ေနထုိင္ရာေက်ာင္းကုိ အသုံးလုိမယ္ထင္ၿပီး ဟုိကဒီက ယူလာတတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာတတ္တယ္။ အဲဒီလုိ ေရာက္လာတာေတြထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာ လတ္လတ္ေတြနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ ကီးဘုဒ္လုိ၊ ေမာက္စ္လုိ ပစၥည္းေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ မသစ္တသစ္ သုံးလုိ႔ျဖစ္တဲ့ တပတ္ရစ္ေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ့မိတ္ေဆြေတြလည္း ပါတတ္ ပါတယ္။ အဲ တခါတခါ ေစတနာလြန္ၿပီး လုံး၀သုံးလုိ႔မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေဟာင္းႏြမ္းကာ အဂၤါမစုံေတာ့တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာမ်ိဳးကုိလည္း အသုံးက်မယ္ထင္ၿပီး ယူလာတတ္လုိ႔ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။(ဒါက သုံးမျဖစ္တဲ့အရာကုိ အသုံး၀င္မယ္ထင္ရုံမွ်နဲ႔ သုံးျဖစ္တဲ့အရာ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးဆုိတာန႔ဲ အသုံး၀င္မယ္ထင္တဲ့အရာတုိင္း သုံးလုိ႔ မရႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့သေဘာကုိ ေျပာေနသလုိပါ။) ေျပာခ်င္တာက၊ အမ်ားနဲ႔ ဆက္သြယ္ေနတဲ့ေနရာဆုိေတာ့ ဘယ္ ကေန၊ ဘယ္သူ႔ဆီကေန၊ ဘယ္အခ်ိန္ကမွန္း တိတိက်က် ေျပာလုိ႔မရႏုိ္င္တဲ့ (သက္ရွိသက္မဲ့) အရာေတြ ေရာက္ေရာက္တတ္တယ္ ဆုိတာကုိပါ။
ခု ကုိယ္သုံးေနတဲ့ ဒီကီးဘုဒ္ေလးကလည္း အဲဒီလုိ ဘယ္ကမွန္းမသိႏုိင္တဲ့ အရာေတြထဲက တခုေသာအရာ ေလ။ သုံးျဖစ္မယ္ထင္လုိ႔ ကုိယ္ေကာက္သုံးေနတဲ့ ပစၥည္းေလးတခုေပါ့။ တခု ေတာ္တာက ဒီကီးဘုဒ္ေလးက ေတာ့ အသစ္က်ပ္ခြ်တ္လုိ႔ မဆိုသာေတာင္ သုံးလုိ႔ရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လတ္ဆတ္ေနတဲ့ ပစၥည္းေလးပါ။ ဒီကီး ဘုဒ္ေလးနဲ႔ပဲ ကုိယ့္ရဲ့ေဆာင္းပါးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ရုိက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါတင္ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္ဦးလဲ။ တခါ တခါ ဟုိကဒီက ခုိင္းတတ္ၾကတဲ့ ဖိတ္စာလုိ၊ ေႀကာ္ျငာလုိ စာမ်ိဳးေလးေတြကုိပင္ ရုိက္ခဲ့ေပါင္း မ်ားခဲ့ၿပီ။
တရံတခါ မွာဆုိ ဒီကီးဘုဒ္ေလးေတြကုိ ႏွိပ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းပုိင္ရွင္နဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြကသာ သိပ္စိတ္မပါ ရွိေကာင္း ရွိမယ္။ ကီးဘုတ္ေလးကေတာ့ သူ႔ရဲ့ မညက္ေညာတဲ့ သဘာ၀အတုိင္း တေဒါက္ေဒါက္ျမည္သံေပးၿပီး (ျမည္သင့္ တာထက္ ပုိျမည္ကာ) စိတ္အားထက္သန္စြာ ရွပ္တုိက္ေျပးခဲ့တာလည္း မ်ားခဲ့ၿပီ။ (ဒါက ေရာက္လာတဲ့အရာ ေတြထဲမွာ အသုံး၀င္တာေတြလည္း ပါသလုုိ အသုံးမက်တာေတြလည္း ပါတယ္ဆုိတာျပပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သိပ္အရည္အေသြး မေကာင္းေပမယ့္လဲ အသုံး၀င္တယ္၊ အလုပ္ျဖစ္တယ္၊အသစ္မဟုတ္ေပမယ့္ အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္ ပါတယ္ဆုိတာကုိလည္း ေျပာျပေနသလုိပဲေလ။)
ကီးဘုဒ္က အနက္ေရာင္။ ဒီေတာ့ အနက္ေရာင္ေပၚကုိ အျဖဴေရာင္ ျမဴမႈန္ေတြက်လ်င္ျဖင့္ အင္မတန္သိျမင္ လြယ္လုိ႔ နံနက္လင္းတုိင္း ကီးဘုဒ္ကုိ တခုခုနဲ႔ သုတ္သင္ေပးရပါတယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ အမႈန္ေတြ ေပေရေနတဲ့ ကီးဘုဒ္တခုကုိ တေန႔တာလုံး ျမင္ေနရမယ့္ ဆင္းရဲျခင္းတမ်ိဳးကုိ ရေစတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကား လမ္းမေဘးမွာရွိတဲ့ ကုိယ့္အခန္းေလးထဲကုိ အမ်ားဆုံး၀င္လာတာက အမဲေရာင္ ဖုံမႈန္႔ေတြသာ မ်ားပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေျပာခဲ့သလုိ ကုိယ့္ကီးဘုဒ္က အနက္ေရာင္ဆုိေတာ့ အမည္းေရာင္ဖုန္မႈန္႔ေတြ အတင္မ်ားေပမယ့္ တင္လုိ႔တင္မွန္း မသိေပမယ့္ အျဖဴေရာင္ အမႈန္ေတြက်ကာမွသာ ပုိၿပီး သိသာျမင္သာရွိပါတယ္။(အမည္းေပၚ အျဖဴတစက္ က်ေရာက္ျခင္းဟာ သိသာထင္ရွားသလုိ အျဖဴေပၚ အမည္းစြန္းလ်င္လည္း သိသာလြယ္ေၾကာင္း ေျပာျပေနသလုိပါ။)
အျဖဴေပၚမွာထင္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ အညစ္အေၾကး၊ အနက္ေပၚစြန္းထင္းတဲ့ အမည္းေရာင္ အညစ္အေၾကးဆုိ လ်င္ျဖင့္ သိလြယ္ျမင္လြယ္ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ အနက္ေရာင္ေပါင္ထင္တဲ့ အညစ္အေၾကးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျဖဴ ေရာင္ေပၚတင္တဲ့ အညစ္အေၾကးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အညစ္အေၾကးဆုိတာ အညစ္အေၾကးပဲမုိ႔ ရွင္းလင္းဖုိ႔ေတာ့ လုိတာ ခ်ည္းပဲဆုိတာကုိ သတိရေစပါတယ္။ (မေကာင္းျခင္းက မေကာင္းျခင္း၊ ေကာင္းျခင္းက ေကာင္းျခင္းပါပဲ)
ကုိယ္ကီးဘုဒ္ကုိ တခ်က္ႏွိပ္တုိင္း ေမာ္နီတာမ်က္ႏွာျပင္မွာ စာတလုံးထင္လာတယ္။ ႏွစ္ခ်က္ႏွိပ္ရင္ ႏွစ္လုံး ထင္လာတယ္။ (ခလုတ္ႏွိပ္ျခင္းေၾကာင့္ စာလုံးထင္ျခင္းျဖစ္တယ္၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ ခလုပ္မႏွိပ္လ်င္ စာလုံး မထင္ျခင္းဟာ ေသခ်ာတဲ့အရာျဖစ္ပါတယ္)။ တခါခါေတာ့ ႏွစ္လုံးတြဲႏိွပ္ပါမွ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ တလုံးတည္း ထင္ ပါတယ္။ စာလုံးအနည္းငယ္ကေတာ့ သုံးလုံးတြဲႏွိပ္ပါမွ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါဆုိ ေလးလုံး၊ဒါမွ မဟုတ္၊ ေျခာက္ လုံး တြဲႏိွပ္လ်င္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ႏွစ္လုံးထင္ရုိးလား။ ဒီလုိေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ႏွစ္လုံး၊သုံးလုံးတြဲႏိွပ္ပါမွ တလုံးထဲ ထင္တယ္ဆုိတာသည္ပင္ တကယ့္ကုိမွ အနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ စာလုံးထင္ တာ။ အမ်ားအားျဖင့္ ႏွစ္လုံး တၿပိဳင္တည္းႏွိပ္လ်င္ ဘာမွအဓိပၸါယ္ ဆက္စပ္မရႏုိင္တဲ့ စာႏွစ္လုံးသာ ထင္လာ တာ မ်ားပါတယ္။ (အရာအားလုံး ပူးတြဲတုိင္း မေကာင္းႏုိင္ဘူးဆုိတာကုိ သတိရေစပါတယ္)။
ေနာက္ၿပီးလည္း ကီးဘုဒ္ခလုတ္ကုိ ႏွိပ္တာမွန္မွ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ စာလုံးမွန္ထြက္ပါတယ္။ ခလုတ္ႏွိပ္တာ မွားလုိ႔ ကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခါႏွိပ္ႏွိပ္ ဘယ္ႏွလုံးႏွိပ္ႏွိပ္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့စာလုံး ထြက္လိမ့္မယ္လုိ႔ေတာ့ လုံး၀ မေမွွွ်ာ္လင့္ ပါနဲ႔။ (ၾကိဳးစားလ်င္ ဘုရားျဖစ္တယ္ဆုိေပမယ့္ ၾကိဳးစားမႈ မမွန္လ်င္ ဘုရားမျဖစ္ပဲ ႏြားပဲျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိ ညႊန္ျပပါတယ္)။ ကုိယ္က ကြန္ပ်ဴတာလက္ကြက္ကုိ စနစ္တက် သင္ထားေလ့က်င့္ထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီ ေတာ့ စာရုိက္တဲ့အခါမွ လက္ေခ်ာင္းဆယ္ေခ်ာင္းလုံးကုိေတာ့ သုံးပါရဲ့။ သုိ႔ေပမယ့္ ေမာ္နီတာကုိ မၾကည့္ပဲ တခါ တခါ ရုိက္ျဖစ္လ်င္ ကုိယ္ရုိက္လုိတဲ့စာက တျခား၊ ေမာ္နီတာမွာ တကယ္ထင္ေနတဲ့စာလုံးက တျခား ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ (ဒါကေတာ့ စနစ္တက် သင္ယူေလ့က်င့္မထားပဲ လုပ္လ်င္ လြဲေခ်ာ္မႈ အက်ိဳးဆက္ကုိ ျဖစ္ေစတတ္ တယ္ဆုိတာ ျပပါတယ္၊ အ၀ိဇၨာ-မသိမႈအမွားေၾကာင့္၊ သခၤါရ-အလုပ္မွားေတြ လုပ္မိလ်င္၊ အဆက္ဆက္ အက်ိဳးရလဒ္အျဖစ္၊…ဇာတိ… ဘ၀ဆင္းရဲ… ေသာက…. ဒုကၡအဆက္ဆက္ကုိ ျဖစ္ေစတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေစ ပါတယ္)။ကုိယ့္အနီးအနားက အရာေတြအေၾကာင္း ေရးပါလုိ႔ေျပာၾကတယ္။ ခု ကုိယ့္အနီးအနားက အနက္ေရာင္ကီးဘုဒ္ေလးအေၾကာင္း ေရးလုိက္တယ္။ တကယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကီးဘုဒ္က အနက္ေရာင္မဟုတ္ပဲ အျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ကုိယ္ဘယ္လုိမ်ားေရးမလဲ။ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ သိပ္ၿပီးထူးထူးျခားျခား ကြဲျပားတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ကီးဘုဒ္တခု ဟာ ကီးဘုဒ္တခုရဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ေနသမွ် အျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမည္းပဲျဖစ္ျဖစ္သိပ္ၿပီးထူးျခားလွမယ္မဟုတ္ပါဘူး။(လူသားတဦးဟာလူသားတဦးမွာရွိသင့္ရွိရမည့္က်င့္၀တ္သိကၡာရွိေနလ်င္ျဖင့္ အျဖဴ၊အမည္း၊ အ၀ါ၊ အညိဳ မတူရုံမွ်နဲ႔ တဦးနဲ႔တဦး သိပ္ၿပီးထူးျခားကြဲျပားသြားမယ္ မဟုတ္ေပဘူး)။ခုကုိယ့္ကီးဘုဒ္ေလးက တန္ဖုိးမႀကီးမား မခမ္းနားေပမယ့္ သူ႔လုပ္ရမည့္တာ၀န္ကုိေတာ့ အျပည့္အ၀ ေက်ပြန္ ေအာင္ လုပ္ေနေသးတယ္။ တကယ္လုိ႔ သူ႔ေနရာမွာ တန္ဖုိးၾကီးမား ခမ္းနားတဲ့ ကီးဘုဒ္တလုံး ျဖစ္ေနပါၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈၾကီးမွာ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ ခလုတ္တခု ပ်က္ယြင္းေနပါၿပီတဲ့။ ဒီလုိ ဆုိ အဲဒီခမ္းနားမႈႀကီးက ဘာသုံးလုိ႔ ရႏုိင္ပါဦးေတာ့မလဲ။ အလုံးစုံ မပ်က္ယြင္းေသးတာေၾကာင့္ အတုိ္င္းအတာ တခုအထိ သုံလုိ႔ရႏုိင္တယ္ ဆုိပေစဦးေတာ့။ ဘယ္မွာလာလုိ႔ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ကုိယ္ရုိက္ခ်င္တဲ့ စာလုံးကုိ ရုိက္လုိ႔ ရႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။ (ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ အရာ၀တၳဳႀကီးတခု၊ သုိ႔မဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္မွာ ဘယ္လုိ မွ အစားထုိးမရနုိင္တဲ့ အစိတ္အပုိင္းတခု ခ်ိဳ႕ယြင္းေနခဲ့ၿပီ၊ ပ်က္စီးေနခဲ့ၿပီဆုိလ်င္…..)ဒီႏႈန္းနဲ႔သာ သြားေနရင္ ကုိယ္ေနထုိင္ရာ အေဆာက္အဦထဲကေန အျပင္ဖက္ေရာက္ဖုိ႔ဆုိ ခုလုိေဆာင္းပါးေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီ ရွည္သြားႏုိင္မယ္ထင္တယ္။ ကုိယ္က မပ်င္းလုိ႔ ေရးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ အခ်ိန္ရွားတဲ့ ေခတ္မွာ ခုလုိ အရည္မရ၊ အဖတ္မရ (တခ်ိဳ႕က ထင္ႏုိင္တဲ့) စာေတြကုိ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ ဖတ္တဲ့သူေကာ ရွိႏုိင္ ပါ့မလား။ ဒါဆုိ ဖတ္ေစခ်င္လုိ႔ ေရးတဲ့စာ။ ဖတ္သူမရွိရင္ ေရးရက်ိဳး နပ္ပါဦးေတာ့မလား။ စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစား ရင္း…ဒီမွာနားလုိက္တယ္။
အရွင္ဉာဏိက
ဇန္န၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၀
ဇန္န၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၀
မိုးမခ
0 comments:
Post a Comment