ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သတိရပါ

(၁)

“ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၃ ဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေမြးေန႔ပါ” ဆုိသည့္ ဘယ္သူေရးမွန္း မသိေသာ ကဗ်ာကုိ တတိယတန္းတြင္ က်က္ခဲ့ရ ေသာ္လည္း ထုိေန႔သည္ ကေလးမ်ားေန႔ဟု ထူးတေထြ က်င္းပသည္ကုိ ငယ္စဥ္ ေတာင္ေက်းက ဘာမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး၊ မၾကားဘူးခဲ့ရုိး အမွန္ပါ။

အိုးေဝမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဤသို႔ေတြ႕ရသည္

အရာရာတြင္ အႀကီးအမႉးကုိ ဦးညႊတ္ရသည့္ လူႀကီးဝါဒ တုိင္းျပည္တြင္ ကေလးမ်ား၊ မိန္းမမ်ား၊ တုိင္းရင္းသားမ်ား ႏုိင္ငံျခားသား စသည့္ ေဝါဟာရမ်ားမွာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားႏွင့္ တပ္မေတာ္ စသည့္ ဆုိရွယ္လစ္ ဒီမုိကေရစီ၏ အဓိက မ႑ိဳင္ မ်ားေလာက္ ဂုဏ္မေျမာက္ သလုိ ေအာက္ေမ့ ခဲ့မိသည္။

ကေလးေတြကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လုိ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြကုိ အားက် တတ္ေစရန္ ထုိေန႔ကုိ ကေလးမ်ားေန႔ဟု ေရြးခ်ယ္ ခဲ့ေသာ္လည္း အာဇာနည္ ဆုိလွ်င္ ဒုကၡနိဂုံးႏွင့္သာ အဆုံးသတ္သည့္ တုိင္းျပည္ ၾကမၼာက ကေလးေတြကုိ အေၾကာက္တရား ရုိက္သြင္းေပးေန သလုိ ရွိလွသည္။

သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးေအာင္ဆန္း သုံးမည္ရ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကုိ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ေမ့ကုန္ၿပီဟု ႏုိင္ငံေရး စိတ္သန္သူမ်ားက မခ်င့္မရဲ ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေမ့ၾကသည္မွာ ယခုကာလမွ မဟုတ္၊ လြတ္လပ္ေရးရစ ႏုိင္ငံေရးေခတ္ ကတည္းကဟု ဆုိရလိမ့္မည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ … ဗုိလ္ခ်ဳပ္ … ေဒၚစု … ေဒၚစု ... ဆုိသည့္ အသံေတြကုိ ၾကားရတုိင္း ၁၉၆၀ ေက်ာ္ ရႈမဝ မဂၢဇင္းေဟာင္း တအုပ္ထဲက သခင္ဘေသာင္း လက္ရာ ျပဇာတ္တိုကေလးတပုဒ္ကုိ သတိရမိၿပီး ၿပံဳးရတတ္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ သတိရပါ” ဆုိသည့္ စာကုိေတြ႔ၿပီး လုပ္ႀကံခံရမွာစုိး၍ အေၾကာက္လြန္သြားသည့္ ဝန္ႀကီးတေယာက္ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးကုိ တည္ေထာင္ခဲ့သျဖင့္ သခင္တုိ႔ကုိ ဖန္ဆင္းသည့္ ဘုရားသခင္ဟု ဆရာႀကီးမိႈင္းက က်ီစယ္ခဲ့သည့္ သခင္ဘေသာင္းမွာ လက္ယာအစြန္းေရာက္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီပီပီ ႏု၊ ေအာင္ဆန္း၊ စုိး၊ သန္းထြန္းစသည့္ နဂါးနီ စာေပကလပ္၏ ပင္မ ဝုိင္းေတာ္သားမ်ားႏွင့္ တယ္ၿပီး အလြမ္းမသင့္လွပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ဖခင္ အာဇာနည္ အျဖစ္ ဖဆပလ၊ ပထစ စသည့္ ႏုိင္ငံေရး သမားမ်ားႏွင့္ စစ္တပ္ကပါ ပလႅင္ေဆာက္ကာ ဂုဏ္ေျမာက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္ၾကသည္ကုိ သေရာ္လုိဟန္ ရွိပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြ ခ်န္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္သူေတြက သူ႔ကုိ ဘယ္လုိအမွတ္ရၾကသလဲ ဆုိသည္ကုိ သူ အႏွစ္တရာ မျပည့္ခင္ ခုကတည္းက ေဝဖန္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ႀကိဳစဥ္းစားသင့္လွသည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက ျမန္မာထုံးစံ ခ်စ္လွ်င္ အက်ိဳး ျမတ္ႏုိးသဒၶါဆုိသလုိ အလြန္အကၽြံ ခ်စ္ျပေနၾကသျဖင့္ နတ္ကုိးကြယ္သည့္ႏွယ္ မ်က္စိမွိတ္ယုံၾကည္မႈမ်ိဳး ေပၚလာသလုိ တဘက္တြင္လည္း စတာလင္ပုံစံ ယုတၱိမဲ့ဝါဒျဖန္႔မႈမ်ိဳးကုိ အယုံအၾကည္မဲ့ၿပီး စိတ္ဝင္စားမႈ ကုန္ခမ္းသြားသည့္ အစြန္းက ရွိေနသည္။

(၂)

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ထားခဲ့သည့္ အေမြထဲတြင္ အခုိင္မာဆုံး သက္ေသက ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ (ဝါ) ဘားမား ဆုိသည့္ တုိင္းျပည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ စစ္ဗုိလ္ဆုိသည့္ ကမၻာမေၾက၊ ငါမေၾက ႏုိင္ငံေရးသမား ႏွစ္မ်ိဳးကုိလည္း ထားရစ္ခဲ့ ပါေသးသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သမီး စုစုေခၚ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ တြမ္ႏွင့္ ဂ်ယ္ရီရန္ပြဲကုိ ဝင္ဖ်ဥ္ရင္း (ဝါ) ေလွကြဲႀကီးကုိ ဆယ္ရင္းနစ္သည့္ ေမခလာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

မ႑လအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခၚ မင္းေနျပည္မွ ေဝးရာတြင္ အာဏာစက္ ေလ်ာ့သြားတတ္သည့္ ပေဒသရာဇ္ တုိင္းျပည္တခုႏွင့္ နီးပါး ဝန္းက်င္က ေတာင္ေပၚ လူမ်ိဳးစုတုိ႔ကုိ စီးပြားေရးအျမတ္အတြက္ အေၾကာင္းရွာ ကၽြန္ျပဳရာတြင္ ဘားမားေခၚ အိႏၵိယႏွင့္ ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာဝင္ ဆန္ႏွင့္သစ္ တင္ပုိ႔ရာ ကုိလုိနီတခုေပၚလာပါသည္။ ၎ကုိလည္း တုိက္ရုိက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး က်င့္သုံးရာ ျပည္မႏွင့္ ေစာ္ဘြားဒူးဝါး၊ ေတာင္အုပ္တုိ႔မွတဆင့္ အခြန္ေကာက္စရာ နယ္ျခားေဒသဟု ခြဲျခားထားလုိက္ရာ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ ထုိအကြဲႀကီးကုိ လပုိင္းအတြင္း ရေအာင္ေစ့စပ္ၿပီး ျပည္ေထာင္စု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ ထူေထာင္ရန္ ငန္းသတ္ေပးခဲ့သူကုိ ျပည္ေထာင္စု ဗိသုကာ ေခၚသည္ထက္ ပႏၷက္ခ်သူဟုသာ သုံးစြဲသင့္ပါသည္။

အေၾကာင္းမေတာ့ ထိုဘလူးပရင့္ေကာင္းသည့္ ျပည္ေထာင္စု တုိက္အိမ္ႀကီးမွာ မေဆာက္တတ္သည့္ ေတာပန္းရံတုိ႔ လက္ထဲဝယ္ စစ္ဘားတုိက္ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ပါ၏။ သုိ႔တေစ၊ အမ်ိဳးသားေရး မာန္တက္ေနၾကသည့္ စစ္ၿပီးစ လက္နက္အလွ်ံအပယ္ႏွင့္ လူမ်ိဳး အစုံကုိ သူ႔ၾသဇာ၊ ေစတနာႏွင့္ စကားနည္း၊ ရန္စဲ လြတ္လပ္ေရးျမန္ျမန္ႏွင့္ အတူတူရၾကေအာင္ စည္းရုံးသြားခဲ့သည့္ ေက်းဇူးကား ႀကီးပါသည္။

ဦးေအာင္ဆန္း၏ ႏုိင္ငံေရးက႑တြင္ ၁၉၃၆ သပိတ္ေမွာက္ေခါင္းေဆာင္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းထြက္ ဒုိ႔ဗမာ အစည္းအရုံး ေခါင္းေဆာင္ ဆုိသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ ေခါင္းေဆာင္ တပ္မေတာ္ဖခင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆုိသည့္ ဝိေသသႏွစ္ခုက လက္လက္ပေန၏။

ဥပေဒတြင္း တုိက္ပြဲႏွင့္ လက္နက္ကုိ အခ်ိန္အခါအလုိက္ အသုံးခ်ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔ကုိ ဆက္ခံသည့္ ႏုိင္ငံေရး မ်ိဳးဆက္မ်ား လက္ထက္တြင္ ဤအင္အားစု ႏွစ္ခုမွာ ပတ္တုပ္မရေအာင္ အကြဲႀကီးကြဲၿပီး လြဲခ်က္ကနာလွေပသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္စ တပ္မေတာ္မခ်ဲ႕ထြင္ ရေသးခင္က စစ္ဘက္ႏွင့္ အာဏာရႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ တပူးတြဲတြဲ ရွိလွေသာ္လည္း ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ အတြင္းမွာပင္ ထုိႏုိင္ငံေရးသမား အမ်ားစု ေထာင္ထဲေရာက္သြားခဲ့သည္။

ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္ေခတ္မွစ၍ အဆက္ဆက္ေသာ ေက်ာင္းသား မ်ိဳးဆက္မ်ားမွာ တပ္မေတာ္၏ တုိင္းျပည္သစ္ကုိ အဖ်က္အေမွာင့္ လုပ္မည့္ ႏုိင္ငံေရး အေလွးအမႊားမ်ားအျဖစ္ အၿငိဳးႀကီးႏွင့္ ေခ်မႈန္းခံရေလသည္။ ကြန္ျမဴနစ္တေစၦႏွင့္ တရုတ္နီေျခာက္အိပ္မက္္၊ ၿပီးေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕လက္သစ္ အႏၱရာယ္စသျဖင့္ ေခါင္းတပ္စရာ အေၾကာင္းျပမ်ားက ေကာင္းလွသည္ မဟုတ္ပါလား။

ဖိႏွိပ္သူေရာ အဖိႏွိပ္ခံကပါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အေမြခံ ျမန္မာျပည္ကုိ ကယ္တင္မည့္ မ်ိဳးခ်စ္မ်ားအျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ရႈျမင္ သိဒၶိတင္ကာ အျပန္အလွန္ အခဲမေက်ဘဲ ေလာင္စာရန္ၿငိဳး မီးဆက္ကာ ပ်ိဳးၾကေတာ့သည္။ တဖန္ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းတြင္ တပ္မေတာ္ ဖခင္ႀကီး၏သား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ အဓမၼ အင္အားသုံးဖိႏွိပ္မႈကုိ ဖခင္ႀကီးသမီးက ေဝဖန္ရႈတ္ခ်ကာ လက္နက္မဲ့ ေက်ာင္းသား ျပည္သူမ်ားဘက္က ရပ္တည္သည့္အခါ အႏွစ္ ေလးဆယ္ၾကာ ဖန္တီးထားရသည့္ “ဆုိရွယ္လစ္ မုခ္ဦးဆီသုိ႔ ခ်ီေနေသာ ေအာင္ဆန္း တုိင္းျပည္” ဆုိသည့္ ဝါဒျဖန္႔ ပူစီေပါင္းမ်ား တေဖာင္းေဖာင္း ေပါက္ကြဲၿပီး လူမ်ိဳးေရးမုန္းတီးမႈေပၚ အေျချပဳသည့္ စစ္ဝါဒီႏုိင္ငံေတာ္ပုံရိပ္က မလွမပေပၚလာခဲ့သည္။

စင္စစ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကုိ ခ်ီတက္မည္ဟု ဖဆပလေရာ မဆလပါ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ေသာ္ျငား တဖြဲ႔မွ အေျပာႏွင့္အလုပ္ မညီလွပါ။ တတိယကမၻာထုံးစံ ျမန္မာအစုိးရအဆက္ဆက္မွာ ဒုိင္အာခီမွသည္ ေနျပည္ေတာ္ေခတ္အထိ အက်င့္ပ်က္ျခစား၊ ကုိယ္က်ိဳးငဲ့ လူယုံေမြးသည့္ ပေဒသရာဇ္ပုံစံမွ မထြက္ႏုိင္ေသး။

ျပည္တြင္းစစ္ အျပဳတ္တုိက္ေရးဘက္ မဲေနရသျဖင့္ တုိင္းျပည္ မဖြံ႔ၿဖိဳးႏုိင္ျခင္းအတြက္ လူထုေထာက္ခံမႈ မေလ်ာ့ေစေရးအလုိ႔ငွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္ကုိ လုိက္နာေနပါသည္ဟု တြင္တြင္ႀကီးေျပာေပး၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ပ်ဥ္းမနား လမ္း တေနရာတြင္ ရုိက္ထားေသာပုံကုိ ထုတ္ထုတ္ျပေပး ရသည္ကုိ မဆလေခတ္မီသူမ်ား မွတ္မိပါလိမ့္မည္။

တခါတခါလည္း အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ ႏုိင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ လူမႈစီးပြား နိမ့္က်မႈအစ ပေယာဂအျဖစ္ ဘယ္အခါမွ မညီခဲ့ေသာ လက္ဝဲအုပ္စုမ်ားႏွင့္တကြ တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္တြင္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳဖုိ႔ လက္ညႇိဳး ေထာင္တတ္သူပဲ လုိခ်င္တယ္ဆုိၿပီး အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ စစ္ျပန္ ရဲေဘာ္ အမတ္ကေလးမ်ား (အမ်ားစု ေတာခုိသြား) ကုိ ဆြဲသြင္းခဲ့ေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးေအာင္ဆန္းကုိပဲ အျပစ္ဆုိရမလား၊ သူႏွင့္လက္တြဲလုပ္ဖုိ႔ ဆႏၵမရွိၾကသည့္ ကုိလုိနီ သခင္ႀကီးမ်ားကုိ သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏုိင္ေသာ စစ္မတုိင္ခင္က အာဏာရ ဘိလပ္ျပန္ လက္ယာ ပညာတတ္ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကုိပဲ လက္ညႇိဳးထုိးရမည္လား မသိေတာ့ပါ။

အႏုိင္ႏုိင္ငံမွ သူႏွင့္ေခတ္ၿပိဳင္ ဆုိရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ၿပီး သူသာမက်ဆုံးခဲ့ပါက ယခုေလာက္ ဂႏၳဝင္ တြင္ပါ့မလားဟု သံသယ ပြားမိျပန္ေသးသည္။ ဦးႏုႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းမွာ သူ႔ေလာက္ အရည္အခ်င္းမရွိ ေပၚျပဴလာ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္ျငား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆုိလွ်င္ေကာ စစ္ေအးအရွိန္တက္ခ်ိန္ ဝဲ၊ ယာအင္အားႀကီးမ်ား ဝုိင္းေဘးတီးေပးၾကေသာ ကြန္ျမဴနစ္ႏွင့္ လူမ်ိဳးစုလက္နက္ကုိင္ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚမလာေအာင္ ႏုိင္ငံေရးနည္းႏွင့္ တားဆီးႏုိင္ပါမည္လား။

သူ႔လုိပင္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ အင္ဒုိနီးရွားဖခင္ ဆူကာႏုိမွာ ကြန္ျမဴနစ္ႏွင့္ စစ္တပ္ဆုိသည့္ ဗာလီႏွင့္ သုက်ိပ္ တုိ႔အၾကား (တရုတ္နီႏွင့္ အေမရိကန္ၾသဇာခံ အင္အားစုမ်ားအလယ္) ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး နန္းက်ခဲ့ရသည္။ စစ္ႀကီးအတြင္းက နာမည္ေက်ာ္ ေျပာက္က်ားေခါင္းေဆာင္ မာရွယ္တီးတုိး မရွိသည့္ေနာက္ ျမန္မာစစ္တပ္၏ စံနမူ ယူဂုိတုိ႔ျပည္ မည္သုိ႔ ၿပိဳလဲ ခဲ့သည္ကုိ ဋီကာခ်ဲ႕စရာမလုိေတာ့။

အာရပ္ ဆုိရွယ္လစ္ဝါဒီ နာဆာ၏ အီဂ်စ္ျပည္တြင္လည္း ၁၉၆၇ က ထုတ္ထားသည့္ အေရးေပၚဥပေဒကုိ ဆက္ကာ ဆက္ကာ သက္တမ္းတုိး ေနဆဲ၊ သက္ေတာ္ရွည္ မူဘာရက္၏ ေရြးေကာက္ခံ အာဏာရွင္စနစ္က သူ႔သားလက္ အာဏာလႊဲမသြားေအာင္ တုိက္ပြဲဝင္ေနရဆဲ။

ဘက္မလုိက္ ဆုိရွယ္လစ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားသည္ ရင့္က်က္ေသာ ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈေဖာ္ေဆာင္ေရး၊ တုိင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးတုိ႔တြင္ အေမရိကန္ေဒၚလာေတြ ေဖာေဖာသုံးႏုိင္ေသာ ထုိင္း၊ ေတာင္ကုိရီးယား၊ ထုိင္ဝမ္တုိ႔က အာဏာရွင္မ်ားေလာက္ အစြမ္းအစမရွိဟု ေျပာလွ်င္ ခံရမည္မွာ မလြဲ။

(၃)

ျမန္မာတုိ႔၏ ေတာ္လွန္ေရး အသြင္ေဆာင္သည့္ အမ်ိဳးသားလႈပ္ရွားမႈ လကၡဏာမွာ ကုိလုိနီေခတ္မွ ယေန႔တုိင္ေအာင္ အဓြန္႔ရွည္ခဲ့ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားႏွင့္ ျပည္သူလူထုမွာ ဘယ္အခါမွ ေစ့စပ္ေျပၿငိမ္းမႈကုိ မရခဲ့ေသးပါ။ အမွန္ေတာ့ စစ္ျဖစ္စကေန လြတ္လပ္ေရးရခါနီး ၆ ႏွစ္အတြင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေအာင္ျမင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ က႑ကုိ လြတ္လပ္ေရးအလြန္ ၿပိဳကြဲက်ဆုံးမႈမ်ား၏ လက္သည္ အစုိးရအဆက္ဆက္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပီး လူထုက လြမ္းမေျပျဖစ္ၾကသည္။

ထုိ႔ေနာက္ အႏွစ္ ၂၀ ၾကန္႔ၾကာေနေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သမီး၏ ႏုိင္ငံေရး စီမံပုိင္ခြင့္ကုိ မင္းေလာင္းေမွ်ာ္ ေမွ်ာ္ၾကသည္ဟု ေအာက္ေမ့ပါသည္။ ဤအညႇာကုိ ေနာေက်သည့္ အတုိက္အခံ ေရနည္းငါးမ်ားက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ေဒၚစု အေရးေတာ္ပုံနိပါတ္စုံကုိ အခါခါေက်ာ့ျပရုံသာျပၿပီး လူထုႏွင့္ တုိက္ရုိက္သက္ဆုိင္ေသာ ႏုိင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္းကုိ ခ်မျပႏုိင္သည့္အခါမွ စ၍ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိေတာ့ ေမ့ပါၿပီ” ဆုိေသာ အျမင္မ်ား ေပၚလာသည္ဟု ျမင္ပါ၏။

တကယ္တမ္းသာျဖင့္ ဘားမားေရႊျပည္တြင္ လူမြဲေတြ ထမင္းငတ္ေနေသးသေရြ႕ ညီမွ်လြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး စေပ့စ္ ဆုိသည္မ်ား လူတုိင္းအတြက္ ေပၚမလာေသးသေရြ႕၊ နယ္ပယ္စုံတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လုုိ လူမ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားႀကီး ထပ္ထြက္လာဖုိ႔ ျပည္သူေတြက ဆုေတာင္းေနၾကရပါဦးမည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ သားဦး တပ္မေတာ္ကလည္း တပ္ႏွင့္ႏုိင္ငံေရးခြဲျခားခဲ့သည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စံနမူကုိ လုိက္နာႏုိင္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိယ္ပြား လူငယ္မ်ိဳးဆက္မ်ားကလည္း ႏုိင္ငံ့အေရး ကုိယ့္အေရးမွတ္သည့္ ပညာတတ္ လူ႔အဖုိးတန္မ်ားအျဖစ္ တုိင္းျပည္ကုိ လမ္းေၾကာင္း မွန္ေပၚ ျပန္တည့္မတ္ေပးျခင္းျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ တကယ္ခ်စ္ေၾကာင္း ျပႏုိင္ၾကပါေစ။

စာေရးသူသည္ ဧရာဝတီတြင္ ပံုမွန္ေရးသားေနေသာ ျပင္ပေဆာင္းပါးရွင္ တဦးျဖစ္သည္။
Monday, 15 February 2010 19:31 ဘိုဘိုလန္းစင္
မူရင္း ။ ။ ဧရာ၀တီ