အတၲာဟိ၊ အတၲေနာ၊ နေတၴာ

အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ မထြက္ဘဲနဲ႔ ကံေကာင္းေထာက္မျပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္တစ္ခုျပဳဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခု ရလိုက္ပါတယ္။ အင္မတန္ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္တဲ့ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါး တစ္ေန႔မွာ ေရာက္လာၿပီး မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း ေမးပါတယ္။ၿပီးေတာ့မွ တိုင္ပင္ခ်င္တာေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ ဆရာျပန္မေျပာပါနဲ႔ ေမာေနပါမယ္။ ဦးပဥၨင္းေျပာတာပဲ နားေထာင္ေပးပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းကေလးပိတ္မွာစိုးလို႔ ဦးပဥၨင္းက ပရဟိတ စိတ္အားထက္သန္မႈ အင္မတန္ ႀကီးမားပါတယ္။ ခ်င္းေတာင္သြားၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုလည္း ပရဟိတ ေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္း ပိတ္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနလို႔ အၾကံညဏ္ လာေတာင္းတာပါ။ ေက်ာင္းေလးက ဆရာေတာ္တစ္ပါး စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ တည္ေထာင္သူ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၁၂၀ ေလာက္ အထိ တက္ေရာက္ သင္ၾကားေနၾကတယ္။ သူငယ္တန္းက ရွစ္တန္းအထိ အရြယ္စံုရွိတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမ ငါးေယာက္ကိုလည္း ဆရာေတာ္က လစဥ္တတ္ႏုိင္သမွ် ေထာက္ပံ့ခဲ့တယ္။ ရြာကလည္း တတ္စြမ္းသမွ် စာအုပ္၊ ေဘာပင္၊ ခဲတံကအစ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ ကူညီပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက မေခ်ာင္လည္ၾကတာ ဆရာေတာ္ကိုပဲ အလံုးစံု အားကိုးေနၾကရတယ္။ စာေမးပြဲေတြနီးခါမွ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ႐ုတ္တရက္ အမွတ္မထင္ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြားတယ္။ ေက်ာင္းအက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ အဖြဲ႕က ႀကိဳးစားၿပီး ထိန္းသိမ္းေပမယ့္ အလွဴေငြ ရွာႏုိင္တဲ့ ဆရာေတာ္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အခက္ေတြ႕လာတယ္။ ဇန္န၀ါရီ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ႏွစ္လအတြက္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေထာက္ပံ့ေငြေပးဖို႔ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ မလႊဲမေရွာင္သာ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ရေတာ့မယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပရဟိတလုပ္ငန္း စိတ္ထက္သန္သူ ဦးပဥၨင္း နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ဦးပဥၨင္းက စာေမးပြဲေတြနီးခါမွ မပိတ္လိုက္ၾကပါနဲ႔ဦး နည္းလမ္းရွာပါဦးမယ္လို႔ ေျပာၿပီး လာေရာက္တုိင္ပင္တာပါ။ ဘာမဆို ကိုယ္လုပ္မႇ ကိုယ္ရတာလို႔ ခံယူထားတယ္။ 'အတၲဟိ၊ အတၲေနာ၊ နေတၴာ' ဆိုတဲ့ ဗုဒၶဘုရားရႇင္ရဲ့ အဆံုးအမကို အႂကြင္းမဲ့ လက္ခံထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕  . . . တကၠသိုလ္ေရာက္ ၁၂ ေယာက္ ပထမေတာ့ ဦးပဥၨင္းက အဲဒီရြာနဲ႔ ခုနစ္မိုင္ ကြာေလာက္မွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ဦးနဲ႔ အရင္တုိင္ပင္တယ္။ ဆရာ၀န္က အျပည့္အ၀ေတာ့ မတတ္ႏုိင္လို႔ လစဥ္ေငြတစ္သိန္း လွဴပါမယ္လို႔ ေစတ နာသဒၶါတရား ထက္သန္စြာနဲ႔ တာ၀န္ယူလိုက္တယ္။ ဦးပဥၨင္းက အားတက္သြားၿပီး ဆက္ရွာဖို႔ သႏၷိ႒ာန္ ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း တုိင္ပင္ေနက် ျဖစ္တဲ့အတိုင္း အရင္ဆံုး လာေရာက္တုိင္ပင္ အၾကံေတာင္းတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔ကေလးေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြလည္း ျပတယ္။ ဒီေက်ာင္းေလးကေန တစ္ဆင့္တက္ၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္ပညာ ဆက္လက္ ဆည္းပူးေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စာရင္းလည္း ယူလာတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၂ ေယာက္ ရွိတယ္။ဒီေက်ာင္းကေလးသာ မရွိခဲ့ရင္ ဒီကေလးေတြ ဘယ္ဆယ္တန္းေအာင္ႏိုင္မွာလဲ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေက်ာင္းကေလးကို တည္ေထာင္သြားတဲ့ ဆရာေတာ္က ေတာ္ေတာ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ေဆာင္ရြက္သြားခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းကေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွပေနတယ္။ အရြယ္စံု ကေလးေတြကလည္း ျမဴးထူး လန္းဆန္းေနၾကတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာတယ္။ ဒီကေလးေတြ ဒီလိုဆက္ၿပီး ျမဴးတူး ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါ ဦးေတာ့မလား။ စာေမးပြဲနီးလာမွ ေက်ာင္းပိတ္လုိက္ရရင္ ကေလးေတြ စာေမးပြဲ ဘယ္လို ေျဖႏုိင္ၾကေတာ့မွာလဲ။ ကိုယ္တိုင္ သင္တန္းေက်ာင္းေလးဖြင့္ၿပီး စာသင္ေနစဥ္ကလည္း ဒီလို ကိစၥမ်ဳိးေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သိပ္မပူရဘူး။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာျပလိုက္႐ံုနဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္လက္ ၀ိုင္း၀န္း ကူညီလိုက္ၾကတာနဲ႔ အားလံုးအဆင္ေျပသြားတာပဲ။ အၾကံေပး႐ံုနဲ႔ မၿပီးေတာ့ အခုေတာ့ ကိုယ္ကလည္း က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္စာသင္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မရႇိေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေျဖရႇင္းရေတာ့တယ္။ အခု ေက်ာင္းကေလး ကိစၥမႇာလည္း ဦးပဥၨင္းကလာၿပီး အ ၾကံေတာင္း႐ံု သက္သက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခါတိုင္းလို အၾကံေပးလုိက္႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး။ လာေျပာတာက ဒီဇင္ဘာလ၊ ဇန္န၀ါရီနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီအတြက္ ေပးစရာ လခ မရႇိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ရက္ပိုင္းေလးအတြင္း ေက်ာင္းပိတ္ရေတာ့မယ့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ေနာင္ကိစၥ ေနာင္မႇစဥ္းစား၊ ခုေလာေလာဆယ္ ေက်ာင္းေလးမပိတ္ရဖို႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးႏႇစ္လစာ အတြက္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ပဲ တာ၀န္ယူလိုက္မယ္။ ဒီႏႇစ္လၿပီးရင္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္က်မႇ ဆက္ၿပီး တုိင္ပင္ၾကတာေပါ့လို႔ ပရဟိတ ဦးပဥၨင္းကို အာမခံ လိုက္ရတယ္။ ေမးခြန္းေတြအစီအရီ ဦးပဥၨင္းလည္း ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ၿပီး နက္ျဖန္ပဲ ရြာကိုသြားၿပီး ေျပာျပမယ္။ ရြာကလူေတြေရာ၊ ကေလးေတြေရာ ၀မ္းသာၾကမႇာပဲလို႔ ေျပာျပတယ္။ သူျပန္ေတာ့ ေျခလႇမ္းေတြ ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေန ရင္းထိုင္ရင္း ကုသိုလ္ရလိုက္လို႔ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ညဘက္အိပ္ရာထဲ ေရာက္ေတာ့ ဒီကိစၥကိုဆက္ၿပီး ေတြးမိတယ္။ ေနာက္စာသင္ႏႇစ္မႇာ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရမလဲ။ ကိုယ္က ဘယ္အတုိင္းအတာထိ ကူညီႏုိင္မႇာလဲ။ ဒီလို အလႇဴေငြကိုပဲ အားကိုးၿပီး ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဆက္သြားႏုိင္မႇာလဲ။ တျခား ဘယ္နည္းနဲ႔ ေျဖရႇင္းရင္ ျဖစ္ႏုိင္မလဲ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေခါင္းထဲကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အစီအရီ ၀င္ေရာက္လာၾကတယ္။ ဘီလ္ဂိတ္ေမာင္ႏႇံအလႇဴ ေတြးရင္းေတာရင္းနဲ႔ အိပ္ရာမ၀င္ခင္ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေတြထဲမႇာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ပေပ်ာက္ေရးနဲ႔ ကပ္ေရာဂါဆိုးႀကီးေတြ တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရႇင္ႀကီးေတြက အလႇဴေငြ မ်ားမ်ားထည့္ၾကဖို႔ ဘီလ်ံနာသူေဌးႀကီး ဘီလ္ဂိတ္က ေဆာ္ၾသလိုက္တာကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေနမိတယ္။ ဘီလ္ဂိတ္ဇနီးေမာင္ႏႇံ ကိုယ္တိုင္က သူတို႔ခ်မ္းသာသမွ်ကို အလႇဴေငြထည့္ၿပီး ေဖာင္ေဒးရႇင္းတစ္ခု ထူေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေဒၚလာဘီလ်ံ ၅၀ ေလာက္ကို အေျခခံၿပီး အာဖရိကတိုက္ႀကီးမႇာ ပံုေအာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ သာဓုေခၚမိပါတယ္။ ႏႇစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ အငတ္ေဘး ပေပ်ာက္ေရးနဲ႔ ကပ္ေရာဂါဆိုးႀကီးေတြ တိုက္ဖ်က္ေရး အတြက္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးၿပီးခ်င္း ဖြဲ႕စည္းတဲ့ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ႀကီးက အင္တုိက္အားတုိက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ UNDP၊ IUNESCO၊ FAO၊ WFP စတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးမ်ားနဲ႔ ကမၻာ့ဘဏ္နဲ႔ IMF လို အဖြဲ႕ႀကီးေတြကလည္း ေငြဘီလ်ံေပါင္းမ်ားစြာ ပံုေအာသံုး႐ံုမက ကြၽမ္းက်င္သူ ပညာရႇင္ အမ်ားအျပားကိုလည္း ေစလႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ ခုဆိုရင္ ႏႇစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ အာဖရိကတုိက္ႀကီး ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းေဘးက လြတ္ကင္းသြားၿပီလား။ ဆရာမ်ားသားေသ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ထူးမျခားနားပါပဲ။ အာဖရိကတိုက္ႀကီးဟာ အေမႇာင္တိုက္ႀကီး အျဖစ္က အခုထိ မလြတ္ကင္းေသးပါဘူး။ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္း လႇဴဒါန္းတဲ့ ေငြေတြလည္း ဘီလ်ံေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ႂကြက္တြင္းထဲ ေရေလာင္းထည့္သလို ဘယ္ေရာက္သြားမႇန္း မသိေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ပညာရႇင္မ်ဳိးစံုက သီအိုရီ အမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္ၿပီး လက္တည့္စမ္းခဲ့တာလည္း 'ဆရာမ်ားသားေသ' ဆိုသလို ဆင္းရဲတြင္းထဲ ပိုပိုၿပီး နစ္၀င္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဒၚလာေတြ ဘီလ်ံေပါင္းမ်ားစြာ ေပးကမ္းလႇဴဒါန္းခဲ့ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြကေတာ့ ေပးေလလႇဴေလ ပိုၿပီး ခ်မ္းသာေလ ျဖစ္လာတာကိုေတာ့ သာမန္လူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၪာဏ္မမီလို႔ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္႕အားကိုယ္ကိုး 'လႇဴဒါန္းေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို မကယ္တင္ႏိုင္ဘူး' (Charity does not save a nation) ဆိုတဲ့ စကားကိုၾကားဖူးတယ္။ မႇန္တယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္တယ္။ ဘာမဆို ကိုယ္လုပ္မႇ ကိုယ္ရတာလို႔ ခံယူထားတယ္။ 'အတၲာဟိ၊ အတၲေနာ၊ နေတၴာ' ဆိုတဲ့ ဗုဒၶဘုရားရႇင္ရဲ႕ အဆံုးအမကို အႂကြင္းမဲ့ လက္ခံထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကူညီရမယ့္ ေက်ာင္းကေလးကို အလႇဴရႇင္ ေမွ်ာ္ေနရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ရႇိမေနေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္ႏိုင္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လို အၾကံၪာဏ္မ်ဳိး ေပးရမလဲ။ ဦးေႏႇာက္ေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစားရတယ္။ ေမြးျမဴေရးလုပ္ခိုင္းရမလား လစဥ္ေထာက္ပံ့ေနမယ့္အစား တစ္လံုးတစ္ခဲတည္း ေငြထုတ္ၿပီး လစဥ္ ၀င္ေငြရမယ့္ လုပ္ငန္းတစ္ခု ထူေထာင္ေပးမလား။ ေတာရြာနဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ ၀က္ေမြး၊ ၾကက္ဘဲေမြးတာ လုပ္ေပးမလား။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ေနသူ က ရဟန္းေတာ္ေတြျဖစ္ၿပီး ပရဟိတ ေက်ာင္းေလ။ တျခား စီးပြားေရးေတြ လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားတာလည္း မဟန္ပါဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြကို ေလာကီလူမႈကိစၥေတြထဲ ဆြဲမသြင္းသင့္ဘူး။ ရြာလူႀကီးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေကာ္မတီ လက္ထဲအပ္ၿပီး ပရဟိတေက်ာင္း ရန္ပံုေငြအတြက္ စီးပြားေရးလုပ္ၾကပါ ေျပာရင္ေရာ။ ေတာသူေတာင္သား ဆိုတာ ကိုယ့္မိသားစု တစ္၀မ္းတစ္ခါး အတြက္ေတာင္ အလုပ္နဲ႔လက္မျပတ္ေအာင္ လႈပ္ရႇား႐ုန္းကန္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ ေရရႇည္ဘယ္သူမႇ လုပ္ႏုိင္ၾကမႇာ မဟုတ္ဘူး။ ၀ပ္ေရႇာ့လုပ္မႇျဖစ္မယ္ထင္ တစ္ရြာလံုး အိမ္ေထာင္စုတုိင္း စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မပူမပင္ရေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္မႇပဲ ျဖစ္ေတာ့မႇာ။ အဲဒီေတာ့လည္း ပရဟိတေက်ာင္း ဘယ္လိုအပ္ေတာ့မႇာလဲ။ ကေလးတုိင္း ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတက္ႏုိင္ၾကၿပီေပါ့။ စဥ္းစား ရင္းစဥ္းစားရင္းနဲ႔ မိုးသာစင္စင္လင္းသြားတယ္။အေျဖကေတာ့ ထြက္မလာေသးဘူး။ စတစ္ဂလစ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဖ႐ိုက္မင္းျဖစ္ျဖစ္ ႏိုဘဲလ္ဆုရႇင္ႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုဖိတ္ၿပီး ၀ပ္ေရႇာ့လုပ္မႇ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တာပါပဲ။ written by : : လူထုစိန္၀င္း