လက္ေတြ႔က်ေသာ ေျပာင္းလဲေရးျဖစ္စဥ္ကို ရွာေဖြၾကရာဝယ္

လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းေလာက္မွ စတင္၍ ေရဒီယို၊ အင္တာနက္၊ အီးေမးလ္ အစရွိသည့္ လူထုဆက္သြယ္ေရး သတင္းမီဒီယာမ်ားမွတဆင့္ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္မ်ား၊ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အမ်ဳိးသမီးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လူထုလူတန္းစားအသီးသီးမွ ျပည္သူလူထုအသံအခ်ဳိ႕ကို ေလ့လာမွတ္သားရင္းျဖင့္ စာေရးသူ၏ ေခါင္းထဲသို႔ နိုင္ငံေရးစကားစုနွစ္ရပ္ အျပိဳင္အဆိုင္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။

ဤသည္တုိ႔မွာကား ျမန္မာနိုင္ငံေရးသမိုင္း တဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းလဲေရးလား (သို႔) တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေျပာင္း လဲေရးလား ဆုိသည္မ်ားပင္။


အထူးသျဖင့္ ပညာရွင္အမ်ားစု ပါဝင္ေဆြးေႏြးၾကေသာ ေဆြးေႏြးပြဲစကားဝုိင္းမ်ားတြင္ နအဖ စစ္အစိုးရမွ ဦးေဆာင္ျပီး ကမကထျပဳလုပ္မည့္ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ (ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ား ေျပာေသာ အသံုးအႏႈန္းအရ တပ္မေတာ္စပြန္ဆာ ဒီမိုကေရစီေျပာင္းလဲေရးျဖစ္စဥ္) မွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းကို တစ္ဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မလားဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို မၾကာခဆိုသလို ေမးျမန္းၾက၊ တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုသူမ်ားကလည္း ႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ သံုးသပ္ျပီး ကိုယ့္ယူဆခ်က္မ်ားကို တင္ျပေနၾကသည္ကို သတိခ်ပ္မိလာခဲ့သည္။ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ အဆုိေတာ္ ဦးစိုင္းထီးဆိုင္၏ သီခ်င္းစာသားေလးအတိုင္း ဆိုရပါမူ ေမးရန္လြယ္ေပမယ့္ အေျဖခက္ ဆိုသည့္အတိုင္း ျဖစ္ေလမလားေတာ့ မေျပာတတ္။

အမွန္စင္စစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမိုင္း တစ္ဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းေရးႏွင့္ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေရးဆိုသည္မွာ ေဝါဟာရသေဘာအရ တူသလိုလိုရွိေသာ္လည္း ေလးေလးနက္နက္ ေလ့လာၾကည့္သည့္အခါ အသြင္သဏၭာန္ေရာ၊ အႏွစ္သာအရပါ ျခားနားေပသည္။ ၎ကို ရွင္းပါအံ့။

အမည္မေဖာ္လိုသူ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္တစ္ဦးမွ စစ္အစိုးရပိုင္ သတင္းမီဒီယာတစ္ခု၏ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္း တစ္ခုတြင္ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးျပႆနာကို ေျဖရွင္းရာတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲမွတစ္ပါး အျခား Alternative (ေရြးခ်ယ္မႈ) မရွိဟု ဆိုလာသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၎က ယခုလက္ရွိ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဆိုခဲ့ပါအတိုင္း တပ္မေတာ္စပြန္ဆာ ဒီမိုကေရစီေျပာင္းလဲေရးျဖစ္စဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Universal Democracy Norms (အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဒီမိုကေရစီစံႏွဳန္းမ်ား) ျဖင့္ ခ်ိန္ထိုး၍မရႏိုင္ေၾကာင္း သံုးသပ္တင္ျပခဲ့ၿပီး၊ နိဂံုးခ်ဳပ္ေျပာဆိုရာတြင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကာလတြင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးေဆာင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ေၾကာင္း၊ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဦးေနဝင္း ဦးေဆာင္သည့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား အာဏာသိမ္းၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဦးေဆာင္သည့္ တစ္ပါတီစနစ္ အစိုးရေခတ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ပါေၾကာင္း၊ ယခုအခ်ိန္တြင္လည္း ၂ဝဝ၈ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားျပဳလုပ္ၿပီး စစ္တပ္တမတ္သား အစိုးရ ေျပာင္းလဲေအာင္ ပံုေဖာ္ျခင္းမွာ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးသမိုင္းကို တစ္ဆစ္ခ်ဳိး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစမွာျဖစ္ေၾကာင္း သံုးသပ္နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ မေသခ်ာသည္မွာ အဆိုပါပညာရွင္သည္ ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲေၾကာင့္လား၊ အစိုးရပိုင္ သတင္းမီဒီယာျဖစ္၍ အႀကိဳက္လိုက္ေျပာရသည္လားဆိုသည္မွာ ကိုယ္တိုင္သာ သိေပလိမ့္မည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ပညာရွင္ႀကီးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမိုင္း အေျပာင္းအလဲကို ဦးစားေပး ေရွ႕တန္းတင္ သံုးသပ္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ တိုင္းျပည္ေျပာင္းလဲေရးႏွင့္ ျပည္သူလူထုမ်ား၏ ပကတိ လူမႈနိုင္ငံေရးကိစၥအဝဝကို ဖယ္ထုတ္ခ်ဥ္းကပ္ စဥ္းစားသြားပံုရသည္။
ဆိုခဲ့ပါအတုိင္း ၁၉၄၈ခုႏွစ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု ဦးေဆာင္းသည့္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီလက္ထက္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္မႈသည္ အျခား အိမ္နီးခ်င္း အာရွနိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ မ်ားစြာ ဖြံ႔ၿဖဳိးခဲ့ေသာ္လည္း ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္း စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ နဝတ (နိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔)၊ ယခု နအဖ (နိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖဳိးေရေကာင္စီ) စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ က်င့္သံုးခဲ့သည့္ ေခတ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေျပာင္းလဲဖို႔ေဝးစြ ျပည္သူေတြဘဝ ထမင္းနပ္မွန္မွန္ စားရေအာင္ပင္ မနည္း႐ံုးကန္ေနၾကရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေပသည္။ ဒါ့အျပင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို က်င့္သံုးခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသည့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား၏ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈေၾကာင့္ နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္ရွိ တိုင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားအပါအဝင္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးမွာ စစ္ဖိနပ္ေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရသည္။ သက္ေသသာဓကမ်ားအားျဖင့္ ႏိုင္ငံတဝွမ္းအက်ဥ္းေထာင္မ်ား၌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား တိုးပြားလာျခင္း၊ နယ္စပ္တေလွ်ာက္ရွိ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္ အိုးပစ္အိမ္ပစ္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ၾကရေသာ ျပည္သူမ်ား၊ ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ ယခုအခ်ိန္ထိ အိမ္ယာမဲ့ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနၾကရေသာ ဒုကၡသည္ ျပည္သူမ်ားမွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလို တိုးပြားေနၿပီး ယခုဆိုလွ်င္ တစ္ခ်ိန္က နာမည္ေကာင္းရခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးပင္လွ်င္ ေနရာအႏွံ႔အျပား၌ လက္နက္ကိုင္ လံုၿခဳံေရးဝန္ထမ္းမ်ားျဖင့္ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးတစ္ခုအလား ျဖစ္ေနေပၿပီ။

ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမိုင္း တဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းလဲခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္တိုးတက္မႈ ေႏွာင္းေႏွးခဲ့ရသည့္အျပင္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစရွိေသာ လူမႈစီးပြားကိစၥအဝဝမွာ တရက္ထက္တရက္ ထိုးက်နိမ့္ဆင္းလ်က္ ရွိသည္ကို အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ စာရင္းဇယားမ်ားက ေထာက္ျပလွ်က္ရွိသည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ ျမန္မာနိုင္ငံေရးသမိုင္း တဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းလဲေရးကို လုပ္သင့္ပါသလား။ တိုင္းျပည္ေျပာင္းလဲေရးကို ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္သင့္ပါသလား။

ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမိုင္း ေျပာင္းလဲေရးမွာ လြယ္ကူပါသည္။ လက္ရွိ နအဖစစ္အစိုးရမွ ခင္းေပးေသာ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲလမ္းကို မ်က္စိစံုမိွတ္၍ ေလွ်ာက္လိုက္႐ံုျဖင့္ ေရာက္ႏုိင္ပါသည္။

တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေရးျဖစ္စဥ္မွာေတာ့ ဤမွ် မလြယ္ကူေပ။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္စဥ္ကို အမွန္တကယ္ ဦးစားေပးလုပ္လုိပါလွ်င္ ေအာက္ပါ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း ၄ ရပ္ကို မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းလုပ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ပါက စစ္မွန္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ တိုင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ေရးကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် ရႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။

ယင္းေလးရပ္မွာ -

(က) ဖယ္ထုတ္၍မရေသာ နယ္ပယ္
(ခ) မွတ္ေက်ာက္တင္ခံႏိုင္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ
(ဂ) လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး လုပ္ငန္းစဥ္ႏွင့္
(ဃ) လူထုအေျချပဳလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အင္တိုက္အားတိုက္ႏွင့္ ပူးေပါင္းပါဝင္ေဆာင္ရြက္မႈတို႔ ျဖစ္သည္။

(က) ဖယ္ထုတ္၍ မရေသာ နယ္ပယ္

ယေန႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကို ေရြးေကာက္ပြဲနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းရာတြင္ ဖယ္ထုတ္၍မရေသာ အဓိက နယ္ပယ္ ႏွစ္ရပ္ရွိသည္။ ထုိအရာမ်ားမွာ တိုင္းရင္းသား ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ပါဝင္ႏုိင္ေရးျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကို ႏိုင္ငံေရးနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းရန္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံအေၾကာင္းအရင္းျဖစ္သည္။ နအဖ စစ္အစိုးရသည္ နယ္ပယ္ႏွစ္ရပ္လံုးကို ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကမွ ဖယ္ထုတ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ႀကဳိးပမ္းမႈသာဓကအျဖစ္ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၈) ရက္ေန႔တြင္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။

(ခ) မွတ္ေက်ာက္တင္ခံႏိုင္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ

ဒီမိုကေရစီတိုင္းျပည္တစ္ခု၏ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမ်ားကို တိုင္းတာရာတြင္ မည္မွ် လြတ္လပ္သည္၊ မည္မွ် မွ်တသည္ကို ၾကည့္၍ တိုင္းတာၾကသည္။ ယခု နအဖ စစ္အစိုးရက ျပဳလုပ္က်င္းပမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လုပ္ျဖစ္သည္/မလုပ္ျဖစ္သည္ကိုထား၊ အခုလက္ရွိအေျခအေနမွာပင္ စည္းကားေသာ ၿမဳိ႕ႀကီးမ်ားတြင္ လံုးၿခဳံေရး တင္းၾကပ္မႈမ်ား၊ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုင္ရာ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို အထူးသိရွိေစနိုင္မည့္ လူထုဆက္သြယ္ေရး ယႏၱရားျဖစ္ေသာ သတင္းမီဒီယာမ်ားကို ပိတ္ပင္တားဆီးထားျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသည့္ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ဆက္လက္ေထာင္ခ်ထားျခင္း၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔စည္းမ်ားႏွင့္ နိုင္ငံေရးပါတီမ်ားကို မတရားအသင္းမ်ားအျဖစ္ အတင္းအဓမၼ ေၾကညာၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္မႈကို ပစ္ပယ္ရန္ ႀကဳိးပမ္းလွ်က္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နအဖစစ္အစိုးရ ျပဳလုပ္မည့္ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံနုိင္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္ရန္ အလွမ္းကြာေဝးလွ်က္ရွိသည္။

(ဂ) လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး လုပ္ငန္းစဥ္

အျပစ္ရွိသူကို အျပစ္ေပးအေရးယူျခင္းႏွင့္ အျပစ္မရွိသူကို ဥပေဒမ်ား သတ္မွတ္ျပဌာန္းၿပီး အကာအကြယ္ ေပးျခင္းသည္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး၏ အေျခခံအဂၤါရပ္တခု ျဖစ္သည္။

ယေန႔လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ျဖစ္ပြားေနေသာ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားသည္ ႐ိုး႐ိုး သာမန္ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားမဟုတ္ဘဲ နိုင္ငံတကာအဆင့္ရွိ ျပစ္မႈႀကီးမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီဆိုလွ်င္ မည္သူမွ် ျငင္းခ်က္ထုတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ယင္းမႈခင္းႀကီးမ်ားကို တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ႐ႈေထာင့္မွ အေျဖထုတ္ရန္ လိုအပ္လာေပသည္။ ယင္းမွာ မျဖစ္မေန ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမည့္ အေျခခံလုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္သည္။

တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လက္ရွိ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားသည္ မတရား ထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ားျဖစ္ၿပီး ယင္းဥပေဒမ်ားျဖင့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားကို မတရားဖမ္းဆီးၿပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ နအဖစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေျပာင္းလဲေရးကို အမွန္တကယ္ လိုလားပါက မတရားေသာ လက္ရွိ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားကို ဖ်က္သိမ္း၍ ယင္းဥပေဒမ်ားျဖင့္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ထားေသာ သူမ်ားကို ခၽြင္းခ်က္မရွိ လႊတ္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။

အျခားေသာ လူမႈစီးပြားေရး အေဆာက္အအံုမ်ားကို တည္ေဆာက္ရာတြင္လည္း တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး အေျခခံရွိမွာသာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္မႈေရာ၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္း၏ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္မႈကိုပါ ရွာေဖြ သြားႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

(ဃ) လူထုအေျချပဳ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အင္တိုက္အားတိုက္ႏွင့္ ပူးေပါင္းပါဝင္ေဆာင္ရြက္မႈ

ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လက္ခံက်င့္သံုးေသာ နိုင္ငံမ်ားတြင္ Civil Society Organization  ဟုေခၚေသာ လူထုအေျချပဳ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအား အစိုးရမလုပ္နိုင္သည့္ လူထု၏ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အင္တိုက္အားတိုက္ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ရန္အတြက္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ၿပီး လုပ္ကိုင္လွ်က္ရွိၾကသည္။ ယင္းအဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ သက္ဆိုင္ရာ အခန္းက႑မ်ားအလိုက္ ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္း၏ သေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ ဝင္ေရာက္ျခင္းျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္၏ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို လူထုကိုယ္တိုင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

လူထုအေျချပဳ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားဟုဆိုရာတြင္ လြတ္လပ္ေသာ သတင္းေအဂ်င္စီမ်ား၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ အလုပ္သမား၊ ဆရာဝန္၊ ေရွ႕ေန၊ ေတာင္သူလယ္သမား စသည့္ လူမႈစီးပြား ကိစၥအဝဝႏွင့္ တိုက္႐ုိက္ သက္ဆိုင္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားျဖစ္ၿပီး ၎တို႔၏ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြတည္ေဆာက္ခြင့္ ေပးထားကာ ဒီမုိကရက္တစ္အစိုးရမ်ား၏ မူဝါဒလမ္းစဥ္မ်ားကို ဝိုင္းဝန္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ တည္ေဆာက္ျခင္းအားျဖင့္ တိုင္းျပည္၏ တိုးတက္မႈစံႏႈန္းမ်ား ျမင့္မားလာမည္ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုႏွစ္ခုအတြင္း အလွ်င္အျမန္ တိုးတက္လာေသာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ားက သက္ေသထူလွ်က္ရွိသည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရပါမူ ယေန႔လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံကို မတရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ရွိေသာ နအဖ စစ္အာဏာရွင္တစ္စုသည္ ၎တို႔အာဏာ တည္ၿမဲေရးႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမိုင္း အလွည့္အေျပာင္းကို ဖန္တီးၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အျခားပံုစံတမ်ဳိးျဖင့္ အမည္ေျပာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မည့္ အေျခအေနတရပ္ကို လိုအပ္သလို ဖန္တီးျခင္းသာျဖစ္ၿပီး အမွန္တကယ္ လိုအပ္သည့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေျပာင္းလဲေရးကို လံုးဝ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ လ်က္ရွိပါေၾကာင္း။    ။

ရင္းျမစ္။ ။ရိုးမ-၃