| | | |
| စာနယ္ဇင္းေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မႇာ စာေပေဟာေျပာပြဲနဲ႔ စာေပေဆြးေႏြး၀ိုင္းေတြလုပ္ၾကတဲ့ သတင္းေတြမျပတ္ေတြ႕ေနရတယ္။ ဟိုေရႇးကေတာ့ နတ္ေတာ္လဆန္း တစ္ရက္ေန႔ တစ္ရက္တည္းပဲ စာေပေဟာေျပာပြဲနဲ႔ စာဆိုေတာ္ေန႔ က်င္းပၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မႏၲေလးက ဦးေလးလူထုဦးလႇက နတ္ေတာ္လတစ္လလံုးကို စာဆိုေတာ္လလို႔ သတ္မႇတ္ၿပီး စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ၾကပါလို႔ စတင္လံႈ႕ေဆာ္ခဲ့တာေၾကာင့္ စာဆိုေတာ္ ေန႔ေက်ာ္လြန္သြားလည္း ေဟာ ေျပာပြဲေတြ ဆက္လုပ္ၾကတယ္။ဆရာေတြေဖာင္းပြေန အခုေတာ့ နတ္ေတာ္လတစ္လတည္း သာမကေတာ့ဘူး။ တစ္ႏႇစ္ပတ္လံုး စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါမက်န္ က်င္းပေနၾကတာကို ၀မ္းသာစရာေတြ႕ရတယ္။ ဦးေလးလႇသာရႇိရင္ သိပ္၀မ္းသာမႇာ။ စာေပ လႈပ္ရႇားမႈ သတင္းမႇန္သမွ် မလြတ္တမ္းဖတ္ရင္းနဲ႔ သတိထားမိတာ ေလးတစ္ခုရႇိပါတယ္။ နယ္တစ္ နယ္မႇာ စာေပလႈပ္ရႇားမႈတစ္ခုလုပ္တဲ့ သတင္းကိုေရးၾကရာမႇာ ဥကၠ႒ ဆရာေမာင္ဘယ္သူကသဘာပတိ လုပ္ၿပီး အတြင္းေရးမႇဴးဆရာ ေမာင္ဘယ္၀ါက အခမ္းအနားမႇဴး လုပ္တယ္။ ဆရာေမာင္ျဖဴ၊ ဆရာေမာင္နီ၊ ဆရာေမာင္နက္၊ ဆရာေမာင္ျပာ၊ ဆရာေမာင္၀ါ၊ ဆရာေမာင္ညိဳ၊ ဆရာေမာင္စိမ္းတို႔က စာတမ္းဖတ္ၾက၊ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဆရာေမာင္ခရမ္းေရာင္နဲ႔ဆရာေမာင္ ပန္းေရာင္တို႔က ကဗ်ာရြတ္ၾကတယ္စတဲ့ အေရးအသားမ်ဳိးေတြ ကိုခ်ည္းေတြ႕ရတယ္။ သတင္းတစ္ ပုဒ္အေနနဲ႔'လိုတိုရႇင္း'မျဖစ္သလို ဆရာဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကလည္း ေဖာင္းပြေနသလို ထင္မိတယ္။ ေျခသည္းလႇီးတဲ့ ဆရာကေတာ္ ေျပာရတာအားနာပါတယ္။ ကိုယ္ကစာဖတ္မႏႇံ႔စပ္ေတာ့ ေဖာ္ျပထားတဲ့ နာမည္ေတြအားလံုးေလာက္ နီးပါးဟာကိုယ္မၾကားဖူးတဲ့နာမည္ေတြခ်ည့္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေရႇ႕ေလ်ာက္ႀကိဳးစားၿပီး စာကိုႏႇံ႔စပ္ ေအာင္ဖတ္မႇျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတိေပးရတယ္။ တစ္ဆက္တည္းေျပာခ်င္တာေလးတစ္ခု ၾကံဳတုန္းေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားက ယဥ္ေက်းလြန္းတာလား၊ နိ၀ါတတရား ထားလြန္းတာလားေတာ့ မသိဘူး။ ဆရာအေခၚ သိပ္ကိုရက္ေရာလြန္း တယ္လို႔စိတ္ထဲစြဲထင္ေနတဲ ့အေၾကာင္းပါ။ ကားဆရာ၊ ဆိုက္ကားဆရာ၊ ပန္းရံဆရာ၊ လက္သမားဆရာ၊ ဆံပင္ညႇပ္ ဆရာစသျဖင့္ လူေတြ႕ တိုင္း ဆရာေခၚတာ အက်င့္ႀကီး တစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ငယ္ငယ္က မႏၲေလးမႇာရပ္ကြက္ ထဲလႇည့္ၿပီးေျခသည္းလက္သည္းလႇီး၊ နဖာကေလာ္လုပ္တဲ့ ပုေဏၰးမေတြ ရႇိပါတယ္။သူတို႔ကိုဘာေၾကာင့္မႇန္း မသိ'ဆရာကေတာ္'လို႔ေခၚၾကတယ္။ သခင္ေခၚရာက ကူးစက္တာလား အသက္ႀကီးလာေတာ့သူမ်ားေတြက ဆရာကေတာ္၊ ဆရာကေတာ္ နဲ႔ေခၚတာၾကားတိုင္း ေျခသည္းလႇီးတဲ့ ဆရာကေတာ္ေတြကို မ်က္စိထဲျမင္ၿပီး က်ိတ္ျပံဳးမိတာခ်ည့္ပါပဲ။ လူေတြ႕တိုင္း ဆရာေခၚတဲ့အက်င့္ ဟာ ေရႇးပေ၀သဏီကတည္းကရႇိခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈလား၊ သူ႕ကြၽန္ဘ၀မႇာ မ်က္ႏႇာျဖဴေတြကိုသခင္ေခၚရာက ကူးစက္သြားတာလား။ ဖက္ဆစ္ေတြကို မာစတာေခၚရာက ႏႈတ္အက်င့္ျဖစ္သြားတာလား ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာနဲ႔ ေျပာၾကေရးၾကတာေတြ ေတြ႕တိုင္းစိတ္ထဲမႇာ ဘ၀င္မက်ျဖစ္မိတယ္။ ေကာင္းတဲ့အက်င့္တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း စိတ္မႇာထင္မိတယ္။ ေသြးနထင္ေရာက္ျဖစ္တတ္တယ္ အခ်က္ႏႇစ္ခ်က္ေပၚမူတည္ၿပီး ေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္ဘူးလုိ႔ထင္တာပါ။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ဆရာ၊ ဆရာနဲ႔အေခၚခံရပါမ်ားေတာ့ အေခၚခံရသူဟာ အလုိလိုေနရင္း ေသြးနထင္ေရာက္ၿပီး ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြျဖစ္ သြားတတ္ပါတယ္။ ႐ံုးတစ္႐ံုးကို ကိစၥရႇိလို႔သြားတဲ့အခါေတြ႕တဲ့ ျပာတာကုိျဖစ္ျဖစ္၊ စာေရးေလးကုိျဖစ္ျဖစ္၊ မ်က္ႏႇာခ်ဳိေသြးၿပီး ဆရာ၊ ဆရာနဲ႔ ဆရာခ်င္းထပ္ေအာင္ေခၚတဲ့ အခါက်ေတာ့ပင္ကို ႐ိုးသားတဲ့လူေတာင္ ဆရာဆိုတဲ့အေခၚနဲ႔လိုက္ေအာင္ အာ ဏာပါ၀ါျပခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ၀င္လာၿပီး ဟိန္းတာေဟာက္တာေတြ လုပ္တတ္သြားပါတယ္။ ေဆး႐ံုေပါက္ေစာင့္တဲ့ ဒရ၀မ္ေတာင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရင္ေကာ့ၿပီး တံခါး၀မႇာရပ္လိုက္ရင္ အလိုလုိရႇိန္ၿပီး ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိးနဲ႔ တံခါးဖြင့္ေပးေလ့ရႇိပါတယ္။ ေၾကာက္သ လိုလို၊ ရြံ႕သလိုလိုနဲ႔သူ႔ကုိ ဆရာေခၚၿပီး ၀င္ပါရေစလို႔ သြားေျပာရင္ေတာ့ ''ဒါလူနာေတြ႕ခ်ိန္မဟုတ္ဘူး'' ဆိုၿပီး မာန္မဲလႊတ္လိုက္မႇာ ေသခ်ာတယ္။ ထပ္ၿပီးမ်က္ႏႇာငယ္ေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္ရင္လည္း ''ဆရာ၀န္ႀကီးေရာင္း လႇည့္ေနတယ္။ ဘယ္သူမႇမ၀င္ရ ဘူး''လို႔ ေဟာက္ဦးမႇာပါပဲ။
လူေတြ႔တုိင္း ဆရာေခၚတဲ့ အက်င့္ျဖစ္ေနသူနဲ႔ပတ္သက္တာက ဒုတိယအခ်က္ပါ။ ေဆး႐ံုက ဒရ၀မ္ ကုိေတာင္ ဆရာေခၚတဲ့အက်င့္ျဖစ္ ေနသူဟာ ဘယ္သူ႔ေတြ႕ေတြ႕ ဆရာေခၚလိုက္မႇာပဲ။ ၾကာရင္လူတိုင္းဟာ ေၾကာက္ရမယ့္လူ၊ 'ခယ၀ယ' လုပ္ ရမယ့္လူလုိ႔ခ်ည္း ထင္မႇတ္ၿပီးအလိုလုိေနရင္း 'သိမ္ငယ္စိတ္' (inferiorty complex)ေတြ ၀င္လာတတ္ပါ တယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္၀င္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး၊ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စေတြပါ အလုိလို က်ဆင္းသြားေလ့ရႇိပါတယ္။ ကြၽန္ စိတ္ဆိုတာ သိမ္ငယ္စိတ္က ေပါက္ဖြားလာတာျဖစ္ပါတယ္။ သခင္ စိတ္နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မႇာ ကြၽန္သေပါက္ဘ၀နဲ႔ သားစဥ္ေျမးဆက္ ႏႇစ္ေပါင္းရာေက်ာ္ေနခဲ့ရေလေတာ့။ လူေတြမႇာ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလုိ ကြၽန္စိတ္ေတြ ရႇိေနၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခတ္မႇာ၊ ျမန္မာဆိုတာ ကြၽန္လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ထီးကုိယ့္နန္းကုိယ့္ ၾကငႇန္းနဲ႔ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ကုိယ္ပုိင္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ေနခဲ့ၾကတဲ့ သခင္လူမ်ဳိးျဖစ္တယ္ဆိုတာကုိ သတိေပးဖို႔ အတြက္အဖြဲ႕ ၀င္တုိင္းရဲ႕နာမည္ေရႇ႕ မႇာ 'သခင္'တပ္ ၿပီး၊ သခင္ႏု၊ သခင္ ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္ သန္းထြန္းလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတာျဖစ္ တယ္။ ''မင္းတို႔ဆရာကိုေလ စာရင္း တုိ႔ကာသာ ထားလိုက္ေပေတာ့''လို႔ ဆိုခဲ့တဲ့ဆရာႀကီး ဦးလြန္းေတာင္ တပည့္ေတြဆင္ႏႊဲတဲ့ တုိက္ပြဲတိုင္း ေရႇ႕က မားမားမတ္မတ္နဲ႔ ပါျမဲျဖစ္ တဲ့အတုိင္း ''သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း'' ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဇြတ္႐ိုက္မသြင္းသင့္ ယဥ္ေက်းတယ္ဆိုတာ အင္မတန္လိုလားအပ္တဲ့အရာျဖစ္တယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေအာက္က်ဳိ႕တာႏႇိမ့္ခ်တာကုိ ယဥ္ေက်းမႈလို႔ထင္ မႇတ္မႇားေနၾကၿပီး၊ ေအာက္က်ဳိ႕ႏႇိမ့္ခ် စိတ္ထားဖို႔ သြန္သင္ဆံုးမေလ့ရႇိၾက တယ္။ ''လူ႔ေအာက္က်ဳိ႕လို႔မေသ ပါဘူး''ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားေတာင္ ရႇိခဲ့ တယ္။ ေအာက္က်ဳိ႕လြန္း ႏႇိမ့္ခ်လြန္း တဲ့စိတ္ကေနၿပီး'ကြၽန္စိတ္'ေပါက္ဖြား လာရတာလို႔ ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ သေဘာမက်ပါဘူး။ ပလႊား၀င့္၀ါ မရႇိတာ၊ ေမာက္မာေစာ္ကားမရႇိတာ အင္မတန္ေကာင္းတယ္။ ဒါမ်ဳိးကုိ အားေပးရမႇာ။ဒီစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေမြးရမႇာ။ေအာက္က်ဳိ႕တာႏႇိမ့္ခ်တာေတာ့ အားမေပးသင့္ဘူး။ ကေလးေတြ ေခါင္းထဲ ဇြတ္႐ိုက္မသြင္းသင့္ဘူး။ ထိုက္တန္တဲ့ေလးစားမႈ လူယဥ္ေက်းဆုိတာ တစ္ဖက္သားကုိ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တန္ဖိုးထားေလးစားတတ္ျခင္းကုိ ေခၚတာျဖစ္တယ္။တစ္ဖက္သားရဲ႕ အေပၚယံပကာသနအေဆာင္အေယာင္ ေတြကုိၾကည့္ၿပီး'ခယ၀ပ္တြား'ဆက္ဆံတာကုိ ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ျပာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဆုိက္ကားသမားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ယုတ္စြအဆံုး သူေတာင္းစားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူသားအေနနဲ႔ ၾကည့္ျမင္ၿပီး၊လူသားအေနနဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့ အေလ်ာက္ ေလးစားမႈေပးဆက္ဆံတာဟာ ယဥ္ေက်းျခင္းျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူ့ကုိမဆုိ ေအာက္က်ဳိ႕ႏႇိမ့္ခ်ၿပီး ဆက္ဆံဖို႔ မလိုဘူး။ ထုိက္တန္တဲ့ ေလးစားမႈေပးဖို႔သာလိုတယ္။ ဆင္းရဲရင္မကန္ေတာ့ခ်င္ မႇန္တာေျပာရရင္လူအခ်င္းခ်င္းလူလို႔ျမင္ၿပီး ေလးေလးစားစား တန္ဖိုးထားတာမ်ဳိး ေတြ႕ရခဲတယ္။ ပိုက္ဆံေငြေၾကးလို၊ ရာထူးအာဏာလို၊ အေပၚယံပကာသနေတြကုိ ၾကည့္ၿပီးဆက္ဆံၾကတာပဲ အေတြ႕ရမ်ားတယ္။ ေသြးမေတာ္သားမစပ္တဲ့ ေငြရႇိသူ ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔ရာထူး အာဏာရႇိသူကုိ အခါႀကီးရက္ႀကီး ေရာက္တိုင္း မေမ့မေလ်ာ့ႏႇစ္စဥ္ ယဥ္ေက်းမႈအရဆိုၿပီး သြားကန္႔ေတာ့ တတ္ၾကေပမယ့္ ေငြမရႇိ၊ ရာထူးအာဏာမရႇိ ဆင္းရဲမြဲေတတဲ့ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာမ်ားကုိေတာ့ ကန္ ေတာ့ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ လူအခ်င္းခ်င္းလူလိုျမင္ၿပီး လူလိုေလးစား တန္ဖိုးထားတတ္ျခင္းကုိေခၚတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိယဥ္ေက်းမႈထြန္း ကားေစဖို႔ကုိပဲ ေမ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ Written by လူထုစိန္၀င္း |
0 comments:
Post a Comment