အာလူးစားသူေတြရဲ႕ ပညာေရး

က်မတို႔ ခပ္ငယ္ငယ္က က်မရဲ႕အေဖက က်ဴရွင္သင္ပါတယ္။ ငါးတန္းကေန ရွစ္တန္းအထိ တဘာသာကို ၅ က်ပ္ပဲ ယူပါတယ္။ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္တက္ရင္ တဦးကို မယူပါဘူး။ က်မ ထင္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က က်ဴရွင္အားလုံးရဲ႕လခဟာ အဲဒီေလာက္ပဲ ရွိမွာပါ။

၉ တန္း ၁ဝ တန္းက်ေတာ့ တဘာသာခ်င္းယူရင္ ၇ က်ပ္၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ၊ ႐ူပ၊ ဓာတု၊ ဇီဝ ငါးဘာသာလုံးယူရင္ေတာ့ ၂၅ က်ပ္ပဲ က်ပါတယ္၊ အဲဒီေခတ္က ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ ျပတဲ့ပုံစံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားအားလုံး က်ဴရွင္ယူဖို႔ မလိုပါဘူး။ စာအေတာ္မလိုက္ႏိုင္တဲ့ သူေတြနဲ႔၊ သူမ်ားထက္ ပိုသာခ်င္တဲ့လူေတြပဲ က်ဴရွင္ယူၾကပါတယ္။ က်ဴရွင္ယူတယ္ဆိုတာ လူနည္းစုပါ။

က်မတို႔ အလယ္တန္းအထိ က်ဴရွင္ယူဖို႔ မလိုပါဘူး။ က်မက အေတာ္စားထဲမွာလဲ မပါသ လုိ၊ သိပ္အညံ့စားထဲမွာလဲ မပါပါဘူး၊ သာမန္အလယ္အလတ္တန္းစားပါ၊ အိမ္စာဆုိတာ လဲ သိပ္အမ်ားႀကီး ေပးေလ့မရွိပါဘူး၊ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ရွိေနတဲ့ ေသာၾကာလို ေန႔ မ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ အိမ္စာမ်ားမ်ားေပးတာပါ။

က်မတို႔ ၉ တန္းေရာက္မွ က်ဴရွင္ယူျဖစ္တာပါ။ က်မ ၉ တန္းေရာက္ေတာ့ က်ဴရွင္လခက တဘာသာကို ၁ဝ က်ပ္ေပးရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ရပ္ကြက္ထဲက က်ဴရွင္ေတြဆိုရင္ အဂၤလိပ္၊ သခ်ၤာ၊ ဓာတု၊ ႐ူပ ေလးဘာသာလုံးေပါင္းမွ ၃ဝ က်ပ္ပဲ က်ပါတယ္။ ေက်ာင္းလခဆိုရင္လဲ တလကို ၆ က်ပ္ပဲ ေပးရပါတယ္၊ ဒါေတာင္ ဝန္ထမ္းသားသမီးေတြဆိုရင္ ေက်ာင္း လခလြတ္ၿငိမ္းခြင့္ကို ေလွ်ာက္လို႔ရပါတယ္။ က်မ ဆိုရင္ ၉ တန္းကေန ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ေက်ာင္းလခ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္လာ ပါတယ္။

က်မတို႔ ၁ဝ တန္းေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက နာမည္ႀကီး က်ဴရွင္ဆရာေတြဆီမွာ တက္တာေခတ္စားလာပါတယ္၊ နာမည္ႀကီး က်ဴရွင္ ဆရာေတြက တဘာသာခ်င္းစီပဲ သင္ၾကပါတယ္။ တဘာသာကို ၁ဝ က်ပ္ ေပးရပါတယ္၊ ေက်ာင္းမွာ တခ်ဳိ႕ဆရာေတြသင္တာကို နား မလည္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ဴရွင္ဆိုတာကလဲ မယူမျဖစ္ဆိုတာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သၾကၤန္မွာ သံခ်ပ္ထိုးတဲ့သူေတြက က်ဴရွင္ ေတြကို ေလွာင္ေျပာင္ၿပီး သံခ်ပ္ထိုးတဲ့ အေျခအေနအထိ ေရာင္လာပါတယ္။

အဲဒီအေျခအေနမွာ ဝုိုင္းက်ဴရွင္ စၿပီးေခတ္စားလာပါတယ္။ က်ဴရွင္ႀကီးေတြမွာ သင္တန္းခ်ိန္တခိ်န္ကို အနည္းဆုံး လူအေယာက္ ၃ဝ ေလာက္ စုေပါင္းတက္ရေပမဲ့ ဝိုင္းက်ဴရွင္ကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္တခ်ိန္မွာ အမ်ားဆုံး လူ ၁ဝ ေယာက္ပဲ တက္ရပါတယ္၊ တဘာသာခ်င္း စီဆုိ ၁ဝဝ က်ပ္ က်ၿပီး၊ ဘာသာစုံ စုေပါင္းတက္ရင္ေတာ့ က်ပ္ ၆ဝဝ၊ ၇ဝဝ ေလာက္ပဲ က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝိုင္းက်ဴရွင္ကို လူတုိင္း မ တက္ႏိုင္ပါဘူး၊ အေျခခံဝန္းထမ္းတေယာက္ရဲ႕လစာက ၃၂၅ က်ပ္ပါ၊ အျပင္မွာ က်ပန္းလုပ္သူေတြရဲ႕ဝင္ေငြဟာ တေန႔ ၆ က်ပ္ ၅ဝ ျပားဆိုေတာ့ အေျခခံဝန္းထမ္းနဲ႔ ဆင္းရဲသား အရပ္သား ေတြအဖို႔ ဘယ္လိုမွ မတက္ႏိုင္တဲ့ ေၾကးပါ၊ အေျခခံဆင္းရဲတဲ့ သူေတြဆိုရင္ တဘာသာ ၁ဝ တန္ကုိေတာင္ ဘာသာစုံ မတက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။

က်မ ၁ဝ တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ က်ဴရွင္ဥပေဒဆိုၿပီး ထုတ္ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ က်ဴရွင္ဥပေဒေၾကာင့္ ၁ဝ က်ပ္တန္က်ဴရွင္ေတြ ပိတ္ကုန္ၾကပါတယ္၊ ၁ဝ ေယာက္တဝိုင္းနဲ႔ ဝိုင္းက်ဴရွင္ေခတ္ကို ေအာ္တိုမစ္တစ္ ေရာက္သြားၾကပါတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ျပႆနာက ေက်ာင္းမွာသင္ၾကားပုံနည္းစနစ္ဟာ စာေမးပဲြေျဖႏိုင္ဖို႔အတြက္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ က်ဴရွင္မ တက္ရင္ စာလုိက္ႏိုင္ဖို႔ခက္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြအတြက္ အခက္အခဲက က်ဴရွင္လခေတြ အဆမတန္ ေစ်းတက္သြားတယ္ အလယ္ အလတ္တန္းစား မိသားစုအတြက္ က်ဴရွင္လခဟာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးတခုျဖစ္သြားၿပီး အေျခခံလူတန္းစားရဲ႕ သားသမီးေတြ ပညာေရး အတြက္ က်ဴရွင္လခဟာ မဟာတံတုိင္းႀကီး ျဖစ္သြားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ၉ တန္း ၁ဝ တန္းမွာ ဘာသာအေတာ္မ်ားမ်ားကို အဂၤလိပ္လိုသင္ရတဲ့ စနစ္သစ္ရဲ႕ ပထမဦးဆုံးႏွစ္မို႔လို႔ ေက်ာင္းသား ေတြခင္မ်ာ သင္ခန္းစာေတြကို နားလည္ဖို႔ေတာင္မလြယ္တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၁ဝ တန္းေအာင္ခ်က္ဟာလည္း ရာခိုင္ႏႈန္း အလြန္တရာ နိမ့္က်သြားပါတယ္။

၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ခ်ိန္ဟာ ၂ လပဲ ၾကာျမင့္တာမို႔လို႔ က်ဴရွင္ေတြဟာလည္း ေျပာစမတ္မက်န္ခဲ့ပါ။ အဲဒီႏွစ္က ၁ဝ တန္းေအာင္ခ်က္ ရာခိုင္ႏႈန္းလဲ အေတာ္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ က်မ ထင္တယ္၊ စာခုိးခ်တဲ့စနစ္ဟာ အဲဒီႏွစ္က စတာျဖစ္လိမ့္မယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ဴရွင္ခေတြဟာ ရာဂဏန္းကေန ေထာင္ဂဏန္း အထိ ေရာက္လာပါတယ္၊ အေျခခံလူတန္းစားနဲ႔ ပုိက္ဆံတတ္ႏိုင္ တဲ့ လူတန္းစားေတြရဲ႕ၾကား ပညာေရးအေျခအေန ကြာျခားလာပါတယ္။ ၁ဝ တန္းေအာင္ၿပီးသူေတြအေနနဲ႔ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ရင္ တက္ စရာ သင္တန္းေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္သူေတြအတြက္ ဘြဲ႔လက္မွတ္တရြက္ကိုကိုင္ၿပီး ကုမၸဏီရဲ႕ ေအာက္ေျခဝန္ ထမ္းျဖစ္ခြင့္ရေရးကို အထူးႀကိဳးစားၾကရပါတယ္။

၂၀၀၁ ခုႏွစ္ က်မ အျပင္ေလာကနဲ႔ ထိစပ္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေစ်းအေပါဆုံးက်ဴရွင္က ၁ဝ တန္းကို ဘာသာစုံက်ပ္ ၇ဝဝဝ က်ပါတယ္။ က်ဴရွင္မယူဘဲ စာေမးပဲြေအာင္ဖို႔ဆုိတာ အိပ္မက္တခုျဖစ္သြားပါၿပီ။ ပိုဆုိးတာက မူလတန္း၊ အလယ္တန္းေတြက အတန္းပိုင္ ဆရာ မဆီမွာ က်ဴရွင္ မျဖစ္မေန တက္ၾကရပါတယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာမထံမွာ က်ဴရွင္မတက္တဲ့လူဟာ အတန္းထဲမွာ ဖိႏွိပ္ခံရပါတယ္။ ဆ ရာ၊ ဆရာမေတြလဲ ေစတနာမပါေတာ့ဘဲ ေငြအႆျပာေနာက္ကုိ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လုိက္ၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ခပ္ေလာင္ေလာင္ေက်ာင္းသားေတြက “ပီတိကိုစား၊ အားရွိပါ၏” ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အစား “ပုိက္ဆံကိုစား၊ အားရပါ၏” ဆိုၿပီး ဆရာေတြေနာက္ကြယ္မွာ ေလွာင္ေျပာင္ကုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ပိုင္းကိုေရာက္ေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းတက္တဲ့သူေတြဟာ အေျခခံလူ တန္းစားနဲ႔ အလယ္အလတ္တန္းစားေတြပဲျဖစ္ၿပီး၊ ပုိက္ဆံတတ္ႏိုင္သူေတြက ေက်ာင္းလခ တလကို ၁ သိန္းခဲြ ဝန္းက်င္ေပးရတဲ့ I.L.B.C လုိ Y.I.EC လို ေက်ာင္းမ်ိဳးေတြမွာ ပညာသင္ယူၾကပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္ခန္းတခန္းမွာ လူ ၁၅ ေယာက္က အမ်ား ဆုံးပါ၊ စကၤာပူက သင္႐ုိးညႊန္းတန္းကိုယူၿပီး၊ စကၤာပူ သင္ၾကားနည္းအတိုင္း သင္ၾကားေပးပါတယ္။

ကြန္ပ်ဴတာခ်ိန္၊ အႏုပညာခ်ိန္၊ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားမႈအခ်ိန္ေတြကို ထည့္သြင္းသင္ၾကားေပးပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္း ခ်င္း အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာခြင့္ရပါတယ္။ စစ္အစိုးရအသုိင္းအဝုိင္းနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စီးပြားေရးသမားအသိုင္းအဝိုင္းက ကေလးေတြ က International schools ေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး 12 Grades ေအာင္ရင္ စကၤာပူက တကၠသုိလ္ေတြမွာ သြားတက္ၾကပါတယ္။

အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ ေစတနာထားသင္ၾကားသူ အနည္းငယ္သာရွိၿပီး၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာသင္တဲ့ က်ဴရွင္ ကိုပဲ ဦးစားေပးသင္ၾကားပါတယ္။ ေက်ာင္းတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ခဲြျခားဆက္ဆံတတ္ၾကပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ သင္မေပး ဘဲ က်ဴရွင္မွာ စာေမးပဲြေမးခြန္းေတြကို တိုက္႐ုိက္ခ်သင္တာမ်ဳိး လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းကလဲ လြန္စြာမွ က်ဆင္းလာပါတယ္။ စာေမးပဲြက်တယ္ဆိုတဲ့ စနစ္ကလည္းမရွိေတာ့ဘဲ စာတတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မတတ္သည္ျဖစ္ေစ တႏွစ္တတန္း တက္သြားၾကပါတယ္။

အျပင္မွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြ ေခတ္စားလာပါတယ္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က ေမၿမိဳ႕ရဲ႕နာမည္ႀကီး စိုးစံဆိုတဲ့ ေဘာ္ဒါက ေက်ာင္းသားတဦး တ ႏွစ္လုံးအတြက္ ေငြက်ပ္ ၃ သိန္း ကုန္က်ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ေက်ာင္းသားတဦးအတြက္ ေငြက်ပ္ ၁ဝ သိန္း ကုန္ၾကၿပီး၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ေငြက်ပ္ ၁၂ သိန္း ကုန္ၾကပါတယ္။ ိ

ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္သူေတြအတြက္ ႐ုိး႐ုိးက်ဴရွင္ယူဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္မွာ သာမာန္က်ဴရွင္ေတြက တဦးကို က်ပ္ ၂ ေသာင္း ကုန္က်တာက အနိမ့္ဆုံးကုန္က်စရိတ္ပါ။ အစိုးရေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္ေတြဟာ သင္႐ုိးညြန္းတမ္းေတြကို အလြတ္က်က္ ခိုင္းတဲ့ စနစ္နဲ႔ သင္ၾကားၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာဖိုးကုိ မိဘေတြဆီက ႏွစ္စဥ္အလွဴခံခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ ကြန္ ပ်ဴတာကုိင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ နာမည္ႀကီးေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ အ.ထ.က (၁) ဒဂုံမွာေတာ့ ကေလးေတြကို ကြန္ပ်ဴတာသင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းေတြက ကေလးေတြက ဆရာမႀကီး႐ုံးခန္းထဲက ကြန္ပ်ဴတာကို တခါတရံ ျမင္ဖူးယံုပဲရွိပါတယ္။

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ က်မသားေလး သူငယ္တန္းတက္ပါတယ္။ သူ႔အတန္းပုိင္ဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္ျပန္ယူရပါတယ္။ က်ဴရွင္လခကတေယာက္ ကို ၅ဝဝဝ က်ပ္ပါ။ တေန႔တေန႔ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္စာေတြကလဲ စာမ်က္ႏွာ ၅ မ်က္ႏွာ ၆ မ်က္ႏွာရွိပါတယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ ေဆာ့ကစားခြင့္ မရွိပါဘူး။ သိတ္ကစားတဲ့ ကေလးေတြ အ႐ုိက္ခံရပါတယ္။ က်မသားဟာ ေက်ာင္းေၾကာက္တဲ့ ေရာဂါရလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမက်ဴရွင္မွာတက္ေတာ့ အျမဲတမ္း ပထမဆင့္ရပါတယ္။ သူတို႔ အခန္းထဲမွာ ပထမဆင့္ရတဲ့ ကေလးေတြက ၁၅ ေယာက္ ေလာက္ေတာ့ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာေမးပဲြၾကီးမွာ ကိုယ့္ကေလး ဆုရဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးနဲ႔ အတန္းပုိင္ဆရာမကို ထိုက္ ထိုက္တန္တန္ ကန္ေတာ့ရပါမယ္။ က်မတို႔ စိတ္ေလ်ာ့ထားပါတယ္။ ဒီပညာေရးစနစ္မွာ ဆုရဖို႔ဆိုတာ အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူး။ ဆုရ သည္ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ စာမတတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

အခုေခတ္မွာ သူငယ္တန္းမတက္ခင္ မူႀကိဳဘဝထဲက စာႀကိဳသင္ၾကရပါတယ္။ သူငယ္တန္းတက္ဖို႔ ေက်ာင္းသြားအပ္ရင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ႐ုံးခန္းထဲမွာ ကႀကီး၊ ခေခြး၊ A၊ B၊ C၊ D ကိုေရးခုိင္းပါတယ္။ မေရးတတ္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းကလက္မခံပါဘူး။

က်မတုိ႔ငယ္ငယ္က သူငယ္္တန္းတက္မွ ‘ဝ’ လုံးကစၿပီး အေရးသင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေခတ္ႀကီးကေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၿပီး ကေလးေတြ လဲ အမွန္တကယ္စာမတတ္ပါဘူး။ ပညာသင္စရိတ္ကလဲ အရမ္းျမင့္မားလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနရြယ္၊ ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြမ်ားလာပါတယ္။ ကေလးလုပ္သားေတြလည္း တေန႔တျခား မ်ားလာပါတယ္။

သာမာန္ျပည္သူေတြအတြက္ ပညာသင္စရိတ္ဟာ သိတ္ကိုခက္ခဲေနေပမဲ့ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လက္တဆုပ္စာလူနဲစုအတြက္ ေတာ့ ပညာေရးေရႊေခတ္ကုိ ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာ ပညာသင္ၾကားဖို႔အတြက္ကေလးေတြကိိုု international schools ေတြမွာ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး သင္ၾကားပါတယ္။

အခုစစ္အစိုးရနဲ႔ ပတ္သက္သူေတြက ေက်ာင္းေတြကို ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာေရးဟာ ပုိေကာင္းလာဖို႔ထက္ကို ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြနဲ႔ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္သူေတြၾကား ပညာေရးအဆင့္ကြာျခားမႈ အခုထက္ ပုိျမင့္မား သြားဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။

ခင္ၿငိမ္းသစ္

photo by: http://www.unicef.org.nz/article/840/AnewschoolelectrifiesavillageinMyanmar.html
ရင္းျမစ္ ။  ။ ေန႕သစ္