ေလာကဓံဆိုတာ အေကာင္းလည္း ေလာကဓံပဲ။ အဆိုလည္းေလာကဓံပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆိုးကိုပဲ ေလာကဓံလို႔ ေျပာၾကတာမ်ားပါတယ္။ အေကာင္းနဲ႔ ၾကံဳေနရတဲ့ အခါၾကေတာ့ ငါ့မွာ ေလာကဓံနဲ႔ ၾကံဳေနရတယ္လို႔ မေျပာၾကဘူး။ အေကာင္းကို ေလာကဓံလို႔ မထင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ဘဝမွာ ၾကံဳေတြ႔ေနရတာဟာ အဆိုးေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အဲဒါေတြကို သတိနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ ၾကည္႔ျပီးေတာ့ သိျပီးေတာ့ ေနၾကမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ အဆိုးေတြရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ခံရတာ သက္သာမယ္။
အေႁခြအရံမ်ားျခင္း အေႁခြအရံနည္းျခင္းကို အရင္ကလည္းေျပာဖူးပါတယ္။ ေနာင္တစ္ေခတ္မွာ လူေတြ ေတြ႔ၾကံဳရမယ့္ ဒုကၡ ေတြထဲမွာ အၾကီးဆံုးဒုကၡက ဘာလဲဆိုေတာ့ အေပါင္းေဖာ္မရွိျခင္းပဲ။ အခုလည္း ၾကံဳေနရပါျပီ။ ေယဘုယ် ေလာကၾကီးထဲ ၾကာေလမ်ားေလ ျဖစ္လာေနတာ လူဦးေရမ်ားလာသေလာက္ လူေတြအေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ ပိုျဖစ္လာပါတယ္။ အေပ်ာ္အပါးေတြ လည္းအခုေခတ္မွာ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အေပ်ာ္အပါးမ်ားလာသေလာက္ အေဖာ္လည္းပိုျပီး မက္လာၾကပါတယ္။
အေနာက္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒီအခက္ခဲေတြကို ေတြ႔ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေနပါျပီ။ အေနာက္နိုင္ငံက ပညာရွိအခ်ိဳ႔ကလည္း ဒီအခက္ခဲ ဒုကၡ ေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာ သူတို႔ဟာ
သူတို႔နည္းလမ္းေတြ ရွာေနၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျပည့္စံုတယ္လို႔ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္စံုဘူး။ သူတို႔ဆီက ေကာင္းတဲ့ နည္းေတြကိုလည္း ယူရမွာပဲေနာ္။ ဘုန္းဘုန္းငယ္ငယ္က စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ ဖတ္ဖူးတာရွိတယ္။
“My crowded loneliness ” အဓိပၸါယ္က လူေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာ ေနျပီးမွ အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့ဘဝ လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အင္မတန္စဥ္းစားဖို႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ လူမရွိလို႔ အထီးက်န္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္.. ကိုယ့္အနားမွာ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနေပမဲ့လည္း ကိုယ္ဟာအထီးက်န္အေဖာ္မဲ့ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပက္သက္လို႔လဲ အေနာက္နိုင္ငံက ပညာရွင္မ်ားေျပာတာကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ႔ သတိပ႒ာန္ၾကီးနဲ႔လည္း ဒါကိုဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေျဖရွင္း ရမလဲဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔လည္း လုပ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနေပမယ့္ အေဖာ္မဲ့သလို ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ၾကံဳဖူးၾကမွာပါပဲ။
ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အနည္္းနဲ႔ အမ်ား အေဖာ္မဲ့ေနသလို အထီးက်န္ေနသလိုမ်ိဳးဟာ ၾကံဳေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕လူေတြဟာ အလုပ္သိပ္မ်ားတယ္ ဘယ္ေတာ့မဆို ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္တယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္သြားတယ္၊ ေျပာတယ္၊ လုပ္တယ္။ သူ႔မွာ သူ႔အနားကို ေရာက္လာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေအးေအးေဆးေဆး အာရုံျပဳဖို႔၊ ဒီလူေျပာတာကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားဖို႔၊ အဲဒီလူကို ကိုယ့္စိတ္ထဲက ဘာေျပာခ်င္လဲဆိုတာကို စဥ္းစားျပီးေတာ့ ျပန္ေျပာဖို႔ရာ အခ်ိန္မရွိဘူး။
အခုေခတ္က အလုပ္အင္မတန္မ်ားတဲ့ေခတ္၊ အေပ်ာ္အပါးေတြ အင္မတန္မ်ားတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ေတာ့ လူလူခ်င္းဆက္ဆံေရးမွာ အခ်ိန္ေတြဟာ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ကုန္သြားတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ မိဘနဲ႔သားသမီး စကားေျပာခ်ိန္ဟာ တစ္ေန႔မွမိနစ္ ၂ဝ ေလာက္ပဲရွိတယ္တဲ့။ လူလူခ်င္းထိေတြ႕မႈ Human contact တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားေနတယ္။
အေဖာ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးကိုေခၚမလဲ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနမလဲ၊ ဘာေတြခံစားေနရမလဲကို ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့သူ၊ နားလည္တဲ့သူ။ နားလည္တယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ အေကာင္းေရာ အဆိုးေရာ အားနည္းခ်က္ေရာ အကုန္လံုးကို နားလည္တာကိုိဆိုလိုတာေနာ္။ ကိုယ့္ကိုအလကားေနရင္း အျပစ္မတင္တဲ့သူ၊ မေဝဖန္ မရႈတ္ခ်တဲ့သူ၊ အျပစ္မရွာတဲ့သူကို ကိုယ့္အေဖာ္လို႔ေခၚတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ လူေတြက အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာတက္တယ္။ အျပစ္ေသးေသးေလးကို ပံုၾကီးခ်ဲ႕တတ္တယ္။ အေဖာ္ေကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းေတြဟာ အဲဒီလို မလုပ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ့္ရဲ့ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကို ေစတနာ၊ေမတၱာနဲ႔ မေထာက္ျပဘူး မဆိုလုိဘူးေနာ္။ ကိုယ့္မွာ အမွားေတြ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိေနရင္ေတာင္မွ အဲဒါကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီးေတာ့ နားလည္ေအာင္ၾကိဳးစားတယ္။ ငါဟာ သူ႕ေနရာမွာ ေနရရင္ ဘယ္ႏွယ့္မ်ားေနမလဲလို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တယ္ ကိုယ့္စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္တယ္။ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္တယ္။ အဓိပၸါယ္ကိုလည္း မွန္မွန္ေကာက္တယ္။
ဒီအခ်က္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပါေနာ္။ အေဖာ္ျဖစ္ဖုိ႔ရာ လုိအပ္တဲ့ အဂၤါရပ္ေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ကုိယ္အနားမွာ ထုိင္ေနရံုနဲ႔ အေဖာ္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ကုိယ္ေျပာတဲ့ စကားကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႕ နားလည္မွသာ သူနဲ႔ ကုိယ္နဲ႕ အေဖာ္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ကုိယ္က စကားတစ္ခုခုေျပာတယ္။ သူက သူ႔ဟာသူ လုိသလို အဓိပၸါယ္ေကာက္တယ္။ ကုိယ္က အဲဒါငါေျပာခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ျပန္ရွင္းျပရင္ေတာင္မွ သူက လက္မခံဘူး။ ကုိယ္ေကာက္ခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲေကာက္တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးလုပ္တတ္တယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ အေဖာ္မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ နားလည္တယ္ဆုိတဲ့ ကိစၥဟာ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သုိ႔ေသာ္ တဆင့္ႏွိပ္ပီ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ နားလည္ခ်င္စိတ္ရွိတယ္။ နားလည္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတယ္္ဆုိရင္ပဲ အင္မတန္ေတာ္လွပါပီ။ အဲဒီေလာက္ရွိပီဆုိရင္ပဲ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ အေဖာ္ျဖစ္လုိ႔ရပီ။
အမ်ားစုကေတာ့ တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူပင္ေနေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ အဓိပၸါယ္ေတြ ေကာက္တာေတြ လဲြေနတယ္။ စကားကုိ ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘူး။ ကုိယ္ခ်င္းမစာဘူး။ နားမလည္ဘူး။ ခႏၶာကုိယ္ခ်င္း ထိပီ ထို္င္ေနေသာ္လည္း စိတ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မသိဘူးလို႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သူ႔လည္း ငါမသိ ငါ့လည္း သူမသိ။ ဒီလို မသိႏုိင္တဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ အေဖာ္မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ငါ့ကုိ သိမွ ငါနဲ႔ အေဖာ္ျဖစ္မယ္။ ငါဘယ္လုိခံစားေနတယ္ဆုိတာ သိမွ ငါနဲ႔ အေဖာ္ျဖစ္မယ္။
ဥပမာ... သခၤ်ာပညာရွင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ ရူပေဗဒ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆုိပါေတာ့.. မက္စ္နဲ႔ ေဖစ့္စစ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘာသာရပ္ခ်င္း ဆက္စပ္မႈခ်င္းနည္းနည္းရွိေနေတာ့ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေျပာၾကမယ္ ဆုိၾကမယ္ ေဆြးေႏြးၾကမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အေဖာ္မျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ အဲဒါ အျပင္ပေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္ဘဝနဲ႔ ကုိယ္ခံစားခ်က္နဲ႔ တကယ္ျပည့္ျပည္ဝဝ ဆက္စပ္မႈ မရွိေသးဘူး။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ပညာရွင္ အခ်င္းခ်င္း ပညာကုိ တန္ဖိုးထားတဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ အဲဒီေလာက္နဲ႕ ဆက္ဆံေရး မလံုေလာက္ဘူး။ သူ႔မွာ ဝမ္းနည္းတဲ့ အခါလည္းရွိတယ္။ စုိးရိမ္တဲ့ အခါလည္းရွိတယ္။ အားငယ္တဲ့ အခါလည္းရွိမယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ ဝမ္းသာမဲ့အခါလည္း ရွိမယ္။ အဲဒါေတြ အားလံုးကို မွ်ေဝေျပာျပႏုိင္ပါမွ မိတ္ေဆြေကာင္း အေဖာ္ေကာင္းလုိ႔ ေခၚႏုိင္တယ္။
ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခါတစ္ေလ ဝမ္းနည္းတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကုိ ဟန္လုပ္ပီ ဖံုးကြယ္ပီ ေနတတ္တယ္။ လူနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အမဴအရာမ်ဳိးလုပ္ျပတယ္။ ငါဝမ္းနည္းေနတာ လူေတြ မေတြ႔ေစရဘူး။ လူသိသြားရင္ ငါ့ကုိ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့လူလုိ႔ ထင္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟန္လုပ္ပီ ေနရတာ သိပ္ပီေတာ့ lonely ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥေတြထဲမွာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ျပန္ပီ ရွင္းရတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး ရွိခ်င္ရွိမယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးလည္းရွိခ်င္ ရွိမယ္။ အဲဒီလို ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ ရွက္တာ ေၾကာက္တာ အားငယ္တာ စိုးရိမ္တာ ဝမ္းနည္းတာေတြကို မသိတဲ့သူ နားမလည္တဲ့သူ ကုိယ္ခ်င္းမစာတဲ့ သူေတြအတြက္ အေဖာ္မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အထူး သျဖင့္ ကုိယ္နဲ႔ အတူေနတဲ့သူေတြဆုိရင္ အေရးၾကီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ လူအမ်ားနဲ႔ တကယ္ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မဆက္ဆံၾကဘူး။ လူေတြနဲ႕ ကင္းကြာပီ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာကုိလဲ ရင္ထဲမွာ ခံရတာ ခက္ေနတယ္။ ကုိယ္အေၾကာင္းကုိ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ျပန္ေတြးမိရင္ ရင္ထဲမွာ ခံရတာ ခက္ေနတယ္။ ဒါကိုလည္း လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ခံစားဖူးမွာပါေနာ္။
ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကတရားေတာ္မွ
0 comments:
Post a Comment