ရန္ကုန္ လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္မွာ အလုပ္သမားသပိတ္ေတြ တေနရာၿပီးတေနရာ ဆက္ကာဆက္ကာ ေပၚထြက္လာေနတယ္။
တန္႔သြားမယ့္သေဘာ မရွိေသးပါဘူး။ က်ယ္ျပန္႔လာေနတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုရမလိုပါပဲ။
တိုက္ဆိုင္လွပါတယ္။
နအဖစစ္အစိုးရက ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ သူတုိ႔တြင္းမွာ ေနရာအတြက္ ခြက္ေစာင္းခုတ္ေနၾကခ်ိန္၊ ေနာက္အစိုးရလက္ကို
ေျပာင္းမေပးမီ ဒင္းတို႔တေတြ ႏိုင္ငံပိုင္ပစၥည္းေတြကို တိုက္ရာပါပစၥည္း ခြဲသလိုခြဲေနၾကခ်ိန္၊ ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရး အထူး
ကိုယ္စားလွယ္ ေတာမတ္စ္ကင္တားနား ျမန္မာျပည္ကိုေရာက္ေနခ်ိန္၊ နအဖကို ဖားေနတဲ့လူေတြ လွ်ာကုန္လက္ပန္းက်ေနခ်ိန္၊
ျပည္သူလူထုႀကီးဟာ ကိုယ့္ဘက္က လႈပ္ရွားမႈ၊ အနည္းဆံုး တခုခုကို ျမင္လိုလွေနခ်ိန္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအသည္းႏွလံုး၊ အလုပ္သမားလူတန္းစားရဲ႕ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္တည္ရွိရာ မဟာရန္ကုန္မွာ အလုပ္သမေတြဟာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေနၾကပါတယ္။
တဆက္တည္းေျပာသင့္တဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈကေတာ့ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္က ျပည္လံုးကၽြတ္အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီးကို ျပန္သတိရေစတယ္
ဆိုတာပါပဲ။ မဆလစစ္အစိုးရက သူတို႔ရဲ႕ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေၾကညာလိုက္ေတာ့ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ ရွိတဲ့ မဆလအစိုးရရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ေကာင္စီမ်ဳိးစံုနဲ႔ မီဒီယာေပါင္းစံုတို႔က ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲေထာက္ခံခဲ့ၾက ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း၊ သေဘာမတူညီေၾကာင္း မေျပာႏိုင္ၾကတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ျမစ္ငယ္မီးရထားစက္႐ံုက စလိုက္တဲ့ အလုပ္သမားသပိတ္ေတြဟာ တျပည္လံုးအႏွံ႔ကေန မဆလ တဖက္သတ္ အတည္ျပဳထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို သေဘာမတူ၊ လက္မခံေၾကာင္း ျပတ္ျပတ္သားသား၊ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ေဖာ္ျပလိုက္ၾကပါတယ္။ အခုလည္းပဲ နအဖစစ္အစိုးရက သူတို႔ရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေရြးေကာက္ပြဲကတဆင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္သူလူထုကို ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္တဲ့ အလုပ္သမားလူတန္းစားဟာ တခါထရပ္ျပလိုက္ၾကျပန္ပါၿပီ။ ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လံုးရဲ႕ကိုယ္စားပါ။
တကယ္က ျမန္မာျပည္ထဲကို ဒီလို ျပည္ပက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြကို ဖိတ္ေခၚသြင္းယူလာတဲ့ နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အလုပ္
သမားေတြရဲ႕အေရးကို ဘယ္တုန္းကမွ ထည့္မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ ဘာစားကြက္ရွိမလဲ၊ ဘယ္လိုအက်ဳိးခံစားရမလဲ ဆိုတာေလာက္ကိုသာ စဥ္းစားၿပီး ေခၚသြင္းလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔ စာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ဆိုရာမွာ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး၊ အလုပ္ခြင္သာယာျပည့္စံုေရး၊ အႏၲရာယ္ကင္းစင္ေရး၊ သက္ဆိုင္ရာက ပံုမွန္ဝင္ေရာက္စစ္ေဆးေရး စတဲ့အခ်က္ေတြကို သာမန္ကာလွ်ံကာေလာက္သာ ထည့္သြင္းေလ့ရွိပါတယ္။ သတၱဳမိုင္းေတြမွာေတာင္ သာမန္ဟန္ျပ စည္းကမ္းခ်က္ေလာက္ ထားရွိတာပါ။ မဆလစစ္အစိုးရ လက္ထက္တုန္းကေတာ့ မဆလအစိုးရဟာ သူတို႔ ျပည္သူပိုင္ မသိမ္းခ်င္တာနဲ႔ က်န္ေကာင္းလို႔က်န္တဲ့ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္သားေကာင္စီ ဆိုတာေတြကတဆင့္ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အလုပ္ရွင္ေတြကို ရန္တိုက္ေပးတဲ့အခါမွာ ၁၉၂၄ ခုႏွစ္က အလုပ္သမားဥပေဒဆိုတာနဲ႔ အလုပ္သမားဥပေဒ တေလွႀကီးကို ကိုးကားၿပီး လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို အႏိုင္က်င့္ေလ့ရွိပါတယ္။ (၁)ေန႔ အလုပ္ခ်ိန္ ဘယ္ႏွနာရီ၊ (၁) ပတ္ ဘယ္ႏွနာရီထက္ မေက်ာ္လြန္ရ ဆိုတာေတြကိုလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္၊ တိတိက်က် ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔အဖို႔မွာ အဲဒီအလုပ္ရွင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အႀကီးဆံုးရန္သူ၊ ဗမာျပည္မွာ အဆိုးဆံုး ေသြးစုပ္သူေတြလို႔ သတ္မွတ္ထားတာကိုး။ အခုေတာ့ နအဖဟာ သူတို႔ပင့္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားက အရင္းရွင္ေတြကို အစစ အခြင့္အေရးေတြေပး၊ အလုပ္သမားေတြကို အခ်ိန္အကန္႔အသတ္မရွိ၊ အလုပ္ရက္အကန္႔အသတ္မရွိခိုင္း၊ ေသြးစုပ္ေနတာေတြကိုေတာ့ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ မနက္ (၇) နာရီကေန ည (၁၁) နာရီ၊ ေန႔လယ္ (၁) နာရီနား၊ တေန႔ (၁၅) နာရီ အလုပ္ခ်ိန္ဆိုတာ ဒီေန႔ေခတ္ကမာၻမွာ ရွာမွရွားပါ။ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြကိုသာ ဒီႏႈန္းနဲ႔ခိုင္းရင္ အေစာႀကီး ေသကုန္ၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ နအဖေခတ္မွာေတာ့ ဒါဟာ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္တရားတခုေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
အခုအခါ ဗမာျပည္တြင္းမွာ လုပ္ငန္းရွင္ခ်င္းအတူတူ နအဖနဲ႔သူတို႔အသိုင္းအဝိုင္းက လူေတြပိုင္တဲ့ စက္႐ံုေတြ (သူမ်ားနာမည္ေတြနဲ႔ထားတာ၊ အမ်ားစုက ျပည္ပနဲ႔ဖက္စပ္ေတြ)၊ လုပ္ငန္းေတြကိုက်ေတာ့ အခြန္အပါအဝင္ အထူးအခြင့္အေရးေတြ အေျမာက္အျမား ခံစားခြင့္ေပးထားၿပီး တျခားစက္႐ုံေတြ လုပ္ငန္းေတြကိုေတာ့ အခြန္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ကန္႔သတ္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဖိႏွိပ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတိုင္းျပည္မွာ စီးပြားေရး အေျခအေနေကာင္းတဲ့ စက္႐ုံလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ စီးပြားေရးအေျခအေန မေကာင္းဘဲ မေသမရွင္ တဲတဲေလး ရပ္တည္ေနရတဲ့ စက္႐ံုလုပ္ငန္းရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား သိသိသာသာကြဲေနပါတယ္။ ဘယ္ဟာမ်ဳိးကို ဘယ္လိုလူမ်ဳိးက ပိုင္တယ္ဆိုတာ အထူးေမးေန၊ ေျပာေနစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။
ဒီတခါ အလုပ္သမားသပိတ္ေတြ ေပၚတယ္ဆိုေတာ့ နအဖတာဝန္ရွိသူေတြက ၾကားကေန ဝင္ေရာက္ဖ်န္ေျဖေပးတယ္ဆိုတာ
လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေမးစရာေပၚလာတာက တကယ္လို႔မ်ား သပိတ္ေတြဟာ အစိုးရပိုင္လုပ္ငန္းေတြ၊ စက္႐ံုေတြမွာ၊ ဒါမွ
မဟုတ္ နအဖထိပ္သီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ၊ စက္႐ံုေတြမွာ ေပၚတယ္ဆိုရင္ နအဖက ၾကားဝင္ဖ်န္ေျဖတယ္ ဆိုတဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။
ေသခ်ာတာက ဒီအခ်ိန္မွာ နအဖ အၾကမ္းမကိုင္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဦးတင္ဦးကို ျပန္ေတာင္လႊတ္ေပးေနရတယ္ မဟုတ္ပါလား။ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ သူတို႔တြင္း ေျခပုန္းခုတ္တာ၊ အၿမီးခ်င္းလိမ္တာ၊ ေခ်ာင္ထိုးတာေတြ လုပ္ေနရတဲ့ကိစၥေတြက သူတို႔အတြက္ ပိုအေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ျငင္းစရာမလိုပါဘူး။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အလုပ္သမားသပိတ္ေတြက “သခြတ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္” ျဖစ္ေနတာမ်ဳိး သူတို႔မေတြ႔ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းလိုက္ရင္လည္း သူတို႔အတြက္ လြယ္လြယ္ကူကူမၿပီးဘဲ ယမ္းပံုထဲ မီးပြားခ်လိုက္သလို ျဖစ္သြားရင္ သူတို႔ရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲအစီအစဥ္ေတြ၊ သူတို႔ခ်င္း ထိန္းညႇိထားတာေတြ၊ ေဝစုခြဲထားတာေတြ၊ အားလံုး ပိုကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္အခါေကာင္းမွာ ေပၚလာတဲ့ အလုပ္သမားသပိတ္ကို ျပည္သူလူထုႀကီးနဲ႔အတူ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြ (ျပည္
တြင္းျပည္ပအားလံုး) ဝန္းရံၾကဖို႔လိုပါတယ္။ နအဖဟာ ဒီကိစၥကို တမင္ေသးငယ္ေအာင္၊ သူမ်ားေတြ သတိမထားမိေအာင္ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ အာ႐ံုစိုက္ၾကရပါမယ္။ အေထာက္အကူျဖစ္ႏိုင္မယ့္ လုပ္ငန္းေတြကို ႀကံဆလုပ္ကိုင္ၾကရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ ေဆးအတြက္ေၾကာင့္ ေလးဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါ။
ရဲေဘာ္ဖုိးသံေခ်ာင္း
၁၆/ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၀
မူရင္း ။ ။ ေခတ္ျပိဳင္
ဒီအခ်က္ဟာ မၾကာမီက ေအာက္ေျခစစ္မႈထမ္းေတြနဲ႔ အစုိးရဝန္ထမ္းေတြကို လာစာေငြႏွစ္ေသာင္း ေဆာင္းေပးခဲ့တာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ေပၚလာတာလို႔ ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းအခ်က္တခုတည္းေၾကာင့္ ဆႏၵျပပြဲက ပိုျပင္းလာတာလို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ မူလကပင္ အလုပ္သမားေတြမွာ ခါးသီးလွတဲ့ အေျခအေနေတြက ရွိေနခဲ့ၿပီး တစထက္တစ ပိုဆိုးရြားလာတာကို အေျခခံတယ္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ျမန္မာစစ္အစုိးရလက္ေအာက္မွာရွိတဲ့ အစိုးရပိုင္စက္႐ုံေတြအပါအဝင္ ႏုိင္ငံျခားဖက္စပ္ စက္႐ုံေတြမွာေရာ ပုဂၢလိက စက္႐ုံေတြမွာပါ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးအတြက္ ရပ္တည္ေပးမဲ့ အလုပ္သမားသမဂၢဆိုတာမ်ဳိး လုံးဝမရွိခဲ့တာမို႔ ျမန္မာစက္႐ုံအလုပ္သမားေတြရဲ႕ ဘဝဟာ အလုပ္ရွင္က ခုိင္းေစသမွ်ကို ရသမွ်လုပ္အားခနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အေျခခံလုပ္အားခံ အလြန္နဲနဲအေပၚမွာ အိုတီေၾကးလို႔ အလုပ္သမားေတြေခၚဆိုတဲ့ အခ်ိန္ပိုအားခကိုသာ အားထားၿပီး စားဝတ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းေနၾကရတာမို႔ သူတို႔ရဲ႕ဘဝဟာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ပိတ္ရက္မရွိ နံနက္မိုးလင္းက အိပ္ယာဝင္ခ်ိန္အထိကို လုပ္ကိုင္ေနၾကရတာပါ။
Melbourne near me Trusted Removalist
4 months ago
